Παρασκευή 30 Απριλίου 2010
ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟΝ κ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ
Στην ανάρτηση αυτή συγκεντρώνονται τα σχόλια όσων επιθυμούν να σχολιάσουν τα δύο βίντεο από ομιλία του κ. Ζηζιούλα τα οποία βρίσκονται στην ανάρτησή μας ΕΝΑΣ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΣ ΣΥΜΜΑΧΟΣ.
Σχόλιο απο τον κ.Κυπριανο Χριστοδουλίδη
Μεταξύ άλλων ήταν και τούτο, που έχει σχέση με την ιεραποστολή. Είπε λοιπόν ότι πρώτα πρέπει να μπεις μέσα στην ψυχοσύνθεση του Κορεάτη ή του Αφρικανού κλπ. και μετά να προσπαθήσεις να βρεις τον καλύτερο τρόπο για να του μεταφέρεις (sic) το υπαρξιακό (!!) χαρμόσυνο άγγελμα.
Αλλά αυτό λέει ο Κύριος ή λέει το εντελώς αντίθετο; Το "μαθητεύσατε πάντα τα έθνη" δεν σημαίνει να μπείς στη σκέψη του άλλου, να δεις πως σκέπτεται. Σημαίνει να καλλιεργήσεις τη μαθησιακή του διάθεση. Να δώσεις στον άλλο να καταλάβει ότι χρειάζεται μια καινούρια μάθηση, που δεν θα μπορέσει, αν είναι φίλαυτος και επηρμένος, να την αποδεχθεί. Όποιος όμως είναι ταπεινός τη καρδιά (πως το γράφει; ταπεινοίς και ... δίδεται ο Θεός, δεν το θυμάμαι) θα καθήσει κάτω, θα πετάξει όλες τις ψεύτικες μαθησιακές του γνώσεις που είχε μέχρι τότε κι έτσι θα τον φωτίσει η Χάρις για να καταλάβει το ευ-αγγέλιον.
Τι σαχλαμάρες ήταν αυτές : Να μπεις στη σκέψη του άλλου και να δεις να τον τρόπο που σκέπτεται! Αυτά έκαναν οι παπικοί και οι προτεστάντες και όταν ακούν για ιεραποστόλους, βράζουν τα καζάνια για να τους μαγειρέψουν.
ΝΕΟ ΣΧΟΛΙΟ :
Πρέπει να προσέξουμε ιδιαιτέρως τήν ουσία τής "θεολογίας" τού κ.Ζηζιούλα, τήν οποία μάς προσφέρει μεγαλόψυχα.
ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ.Βάσει τής οποίας αλλοιώνει όλη τήν Εκκλησιολογία μας. "Η ουσία τής θεολογίας είναι να θεωρήσουμε τά πάντα όχι μόνο μέ τά μάτια τής Αναστάσεως αλλά πώς θά είναι τά πράγματα και οι σχέσεις ακόμη και μετά τή Δευτέρα Παρουσία καί νά τά πραγματοποιήσουμε".
Αυτή είναι η εσχατολογία του, η οποία καταργεί τό Άγιο Πνεύμα και δημιουργεί τά προβλήματα πού γνωρίζουμε.
Αμέθυστος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
16 σχόλια:
Το τι σημαίνει το ερμηνεύεις εσύ, με μοναδικό επιχείρημα ότι έτσι σου αρέσει, δεν το λέει το Ευαγγέλιο.
"Το τι σημαίνει το ερμηνεύεις εσύ, με μοναδικό επιχείρημα ότι έτσι σου αρέσει, δεν το λέει το Ευαγγέλιο."
Το "μοναδικό επιχείρημα" δεν είναι μοναδικό και δεν είναι επειδή "έτσι μου αρέσει". Είναι διότι απευθύνεται σε όλους όσους επιθυμούν να μαθητεύσουν σε μια διαφορετικού είδους - και τότε αλλά, φευ, ακόμη και σήμερα - μαθητεία προς γνώσιν και εις επίγνωσιν.
Τι θα πει "γιατί έτσι σου αρέσει"; Τι μου αρέσει;
Να κάνω το δάσκαλο; Και να το ήθελα, δεν θα το έκανα και ούτε έχω αυτές τις δυνατότητες.
Για να τα οικονομήσω; "Στον τάφο πάνε με άδειες τσέπες", με δίδαξαν οι γονείς μιας άλλης εποχής.
Για να γίνω επώνυμος; Τα μπάζα του διαδικτύου βρίθουν και αυτά που ξέρουμε : Τα γνωστά ονόματα τύπου Ζηζιούλα κλπ, μας φτάνουν.
Γράφω για όλους, δηλαδή για τους ελάχιστους όλους, και όχι γιατί "έτσι μου αρέσει".
Αν εσύ έχεις μια διαφορετική ερμηνεία βάλε την κάτω να την κουβεντιάσουμε. Καλύτερα στα "μπάζα" παρά στα καφενεία, άντε, να κάνουμε και λίγη άσκηση γνώσεων.
Δεν έχω ερμηνεία και δεν θέλω να έχω ερμηνεία.Απλά διαβάζω να κάνεις ερμηνεία, και να μη μένεις μόνο στο κείμενο, και επιπλέον αποκαλείς σαχλαμάρα μια άλλη ερμηνεία.Δεν υπερασπίζομαι την άλλη ερμηνεία απλά βλέπω επίθεση σε μια άλλη σκέψη με μόνο επιχείρημα ότι η δική σου σκέψη είναι σωστή.
1). "Απλά διαβάζω να κάνεις ερμηνεία, και να μη μένεις μόνο στο κείμενο..."
Νομίζω, ξέχασες κάτι (ένα σημείο στίξεως) και νόημα δεν βγαίνει.
Τι θέλεις να πεις με αυτό (και με ό,τι ξέχασες); Να κάνουμε αποστήθιση; Καλό είναι, αλλά δεν είμαστε όπως οι νήφοντες ασκητικοί μας Πατέρες, οι οποίοι ήταν εμποτισμένοι από κεφαλής μέχρις ονύχων με τα Ιερά λόγια.
Η δική μας αποστήθιση λέγεται παπαγαλία, γι΄ αυτό χρειαζόμαστε τις ερμηνείες των νηπτικών μας Πατέρων.
2). "απλά βλέπω επίθεση σε μια άλλη σκέψη με μόνο επιχείρημα ότι η δική σου σκέψη είναι σωστή"
Καλώς βλέπεις επίθεση και μακάρι να την έκανες κι εσύ, αν ήξερες που σε οδηγεί η άλλη σκέψη.
Πού σε οδηγεί η δική μου και πού σε οδηγεί η άλλη;
Αν μπορέσεις να δώσεις την απάντηση, θα δεις ποια είναι η σωστή σκέψη και ποιά η στραβή. Ποιος κάνει επίθεση και ποιος αμύνεται. Γιατί εγώ δεν κάνω επίθεση. Άμυνα κάνω και οι επιτιθέμενοι, για να δικαιολογήσουν τα παράνομα έργα τους, μας κατηγορούν τους Ορθόδοξους ότι εμίς τους κάνουμε επίθεση. Είμαστε βλέπεις ζηλωτές, σαν τους ισλαμιστές καμικάζι! Οποία τύφλωση.
"Εξήλθε νικών και ίνα νικήση".
Η δική μας άμυνα, είναι ουσιαστικά επίθεση και επιτιθέμενος είναι ο Κύριος των δυνάμεων. Εμείς έχουμε χρέος να αμυνόμαστε. Τη δική μας άμυνα Εκείνος την κάνει επίθεση. Γι΄ αυτό έγραψα αρχικά: "Καλώς βλέπεις επίθεση".
Μου είναι παντελώς αδιάφορο ο πόλεμός σου με οποιονδήποτε άλλον αλλά και ο πόλεμος οποιουδήποτε με οποιονδήποτε.
Να καταλάβω θέλω και με εκπλήσσει το ότι ταυτίζεις την ερμηνεία σου με τα λόγια του Χριστού : λες καθαρά ότι ο Χριστός δεν λέει τα παραπάνω (η άποψη του άλλου) αλλά τα παρακάτω (την άποψή σου). Πως στο καλό ταυτίζεις την άποψή σου (που σαφώς δικαιούσαι να έχεις)με τα λόγια του Χριστού; Και την ίδια στιγμή μιλάς για ταπείνωση; Και αναφέρομαι στο συγκεκριμένο θέμα της σχέσης μαθητού και δασκάλου
Το ουσιώδες, για μένα, στα λόγια σας, αν μου επιτρέπετε, βρίσκεται ακριβώς σ΄ αυτό, ότι θέλετε να καταλάβετε, ενώ αδιαφορείτε για τον πόλεμό του και για τον πόλεμο οιουδήποτε. Αυτό που σας ενδιαφέρει είναι οι απόψεις.
Σ' αυτό βρίσκεται η διαφορά μεταξύ μας, στο ότι εσείς πιστεύετε ότι αν καταλάβετε θα οδηγηθήτε στην αγάπη, ενώ το Ευαγγέλιο δείχνει την άλλη οδό να αγαπάμε για να γνωρίσουμε τον άνθρωπο , και όχι για να συλλέξουμε απλώς πληροφορίες και γνώσεις περί του ανθρώπου, όπως κάνουν σήμερα στη Δύση, σύμφωνα με τα λόγια του Έλιοτ ότι για να αποκτήσουμε απόψεις, πληροφορίες και γνώσεις χάσαμε τη Γνώση. Ακολουθώντας την οδόν του Ευαγγελίου δεν αδιαφορούμε, γιατί ΄"ο ύπνος είναι αδιαφορία".
Αντί ύπνου ΄νιώθουμε όπως οι μαθητές του Ιησού προς Εμμαούς.
Και δεν αδιαφορούμε γιατί όποιος αγαπάει αληθινά γνωρίζει ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ένα. 'Οσο πιο προσωπικοί είμαστε τόσο περισσότερο εκφράζουμε τους άλλους.
Ο Κύριος είπε: ερρέθη τοις αρχαίοις και τα εξής.
Ο Κύριος λέγει "μαθητεύσατε πάντα τα έθνη", αλλά το να μαθητεύσει κανείς προϋποθέτει τη διάθεση, την επιθυμία, τη βούληση, να θέλει να γίνει μαθητής. Να θέλει να μαθητεύσει. Αν δεν το θέλει, πως αυτό μπορεί να γίνει; Άλλοι θα χλευάσουν, οι φτασμένοι, και άλλοι όμως θα πουν "ακουσόμεθά σου πάλιν περί τούτου". Αυτοί που θέλουν να ακούσουν πάλι, είναι εκείνοι που επιθυμούν να μαθητεύσουν, διότι έχουν μαθησιακή διάθεση. Ο λόγος του Απ. Παύλου έγινε δεκτός από τα έθνη, διότι τα έθνη είχαν αυτή τη διάθεση. Κι εδώ να συμπεριλάβεις και τους προγόνους μας, οι οποίοι δεν ήταν στα θέματα της φιλοσοφίας άσχετοι.
Εσύ πώς καταλαβαίνεις αυτό το "μαθητεύσατε"; Να τους βάλουμε όλους κάτω να μάθουν αυτά τα πράγματα; Ή μήπως να μπούμε στη σκέψη τους, και αφού διαπιστώσουμε πόσο αφελείς είναι, συνάμα και αδύναμοι, να τους κάνουμε μετά ό,τι θέλουμε εμείς οι έξυπνοι. Διότι με έξυπνο τρόπο θα τους τα πούμε κάνοντάς τους δυο φορές βλάκες.
Ο λόγος του Κυρίου απευθύνεται σε όποιον θέλει να γίνει μαθητής, δηλαδή να έχει διάθεση μαθητείας κατά το "γηράσκω αεί διδασκόμενος". Δάσκαλοι δεν υπάρχουν ούτε και καθηγητές. Υπάρχουν μόνο αυτοί που πέρασαν αυτό τον δρόμο, οι άγιοι της Εκκλησίας, οι ιεροί Νηπτικοί και στα δικά τους χνάρια βαδίζουμε. Αν θέλεις με την άποψή τους στοιχώμεν. Αλλά ο χρόνος δεν την θέλει άποψη, τη λέει αλήθεια.
Συμφωνώ με αυτά που λες αυτή τη φορά.
Προς κ. Μόσχο
Πως μου αποδίδεις όλα τα παραπάνω?
Με ενδιαφέρει το Ευαγγέλιο κι όχι ο Ελιότ.
Χαίρομαι που κάνω λάθος! ΌΠως πάντα όταν μιλώ για τους άλλους περιγράφω τον εαυτό μου.
Πήρα φόρα γιατί ήθελα να πω ότι η γνώση δεν οδηγεί στην αγάπη, ούτε στην πίστη, αυτό είναι το πρόβλημα της Δύσης (νοησιαρχία) που μας το κολλησαν κι εμάς μέσω των νέων
που άκουσαν τους καθηγητές της, η γνώση οδηγεί στην υπερηφάνεια ( η γνώσις φυσιοί) χώρια ότι είναι όπως λέει ο Εκκλησιαστής "βάρος και θλίψις πνεύματος".
Μετά χαράς ανακαλώ τα όσα έγραψα
για σας.
Δεν καταλαβαίνω όμως την ερώτησή σας προς τον κ. Χριστοδουλίδη.
κ. Μόσχο
Σαφώς δεν οδηγεί η γνώση στην αγάπη αλλά αυτό δεν την κάνει περιττή. Αν είναι έτσι τότε ποιο το νόημα της μαθητείας; (ο μαθητής μαθαίνει- γνωρίζει)
Η ερώτησή μου( αντίθεσή μου) προς τον κ. Κυπριανό αφορά στην αντίθεσή του προς την θέση του κ. Ζηζιούλα αλλά και ο τρόπος που τη διατύπωσε αρχικά. Συμφωνώ για τα χαρακτηριστικά του μαθητή όπως τα αναφέρει αλλά δεν καταλαβαίνω τη διαφωνία του με τον κ. Ζηζιούλα. Είμαι εκπαιδευτικός και όλη η παιδαγωγική επιστήμη σήμερα στηρίζεται στην θέση ότι ο διδάσκαλος εκτός από το περιεχόμενο της διδασκαλίας του πρέπει να γνωρίζει και το μαθητή, οπότε το ένα δεν αναιρεί το άλλο αλλά το ένα συνεπικουρεί το άλλο.
"Είμαι εκπαιδευτικός και όλη η παιδαγωγική επιστήμη σήμερα στηρίζεται στην θέση ότι ο διδάσκαλος εκτός από το περιεχόμενο της διδασκαλίας του πρέπει να γνωρίζει και το μαθητή, οπότε το ένα δεν αναιρεί το άλλο αλλά το ένα συνεπικουρεί το άλλο."
Θα απαντήσω στο σκέλος που με αφορά το σχόλιο του Ανώνυμου.
Ας έχει λοιπόν υπόψη του ότι αυτό που εγώ ισχυρίζομαι, αφορά και απευθύνεται σε μεγάλους, και σε εισαγωγικά, μαθητές. Είναι λάθος να κάνει την αναγωγή : αυτό που κάνουμε με τους μικρούς μαθητές, να το κάνουμε και με τους μεγάλους.
Από τους μεγάλους ζητάμε την προαίρεση μαθητείας, κάτι που οπωσδήποτε δεν τη ζητάμε από τα παιδιά. Επιτυχία του εκπαιδευτικού είναι να κάνει τον μαθητή να επιζητεί (προαιρείται ή έχει τη διάθεση) την μαθητεία.
Στους μεγάλους "μαθητές" το επιδιωκόμενο είναι να απαρνηθούν, αν φυσικά το κρίνουν σκόπιμο, χρήσιμο και ενδιαφέρον, αυτά που ήξεραν - ή εν πάση περιπτώσει ατελώς και με αντιφάσεις και ασάφειες γνώριζαν - και να δώσουν τόπο και χώρο για μια νέα μαθητεία και μια άλλου είδους γνώση. Η οποία θα τους οδηγήσει στην επίγνωση και πλέον, θα είναι σε θέση να καταλάβουν ποιά από εκείνα που ήξεραν ήταν ψεύτικα, ποιά άλλα ήταν εν μέρη χρήσιμα και ποια, τέλος, είναι τα αληθή. Με κανένα τρόπο δεν βολιδοσκοπείται το νοητικό επίπεδο του άλλου, ο τρόπος της σκέψης του. Του δίνεις, ό,τι έχεις να του δώσεις, και του εξηγείς, ό,τι δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί.
Γι΄ αυτό διαφοροποιούμαι ριζικά και οπωσδήποτε αμυντικά, κατά της εντελώς στρεβλής πρότασης του Ζηζιούλα : Να μπείς στη σκέψη του άλλου, να δεις πώς σκέπτεται και μετά να του πεις αυτά που έχεις να του πεις. Αυτή είναι μια έμμεση υποδούλωση του άλλου, διότι κόβεις και ράβεις αυτά που θα του δώσεις στα μέτρα σου. Δεν είναι μια καθαρή και ξάστερη προσφορά του τύπου : αυτό κι αυτό, έχω να σου δώσω.
Αυτά έκαναν οι καθολικοί και οι προτεστάντες μισιονάριοι με αποτέλεσμα να τους λένε, οι "εκχριστιανισμένοι" : Εσείς, μας δώσατε ένα βιβλίο και μας πήρατε τη γη μας.
Σαφώς και μπορεί να γίνει εκμετάλλευση της διδασκόμενου αλλά ο σκοπός του δασκάλου δεν είναι αυτός. Η γνωριμία του άλλου επιζητείται για να γίνει ευκολότερη η πρόσληψη από αυτόν της διδασκαλίας που του παρέχεται. Και σαφώς το ίδιο ισχύει για όλες τις ηλικίες. Δεν καταλαβαίνω γιατί διακρίνεις τις ηλικίες; Η προαίρεση του διδασκόμενου είναι απαραβίαστη
για ένα δάσκαλο. Το παράδειγμα της Σαμαρείτισσας είναι χαρακτηριστικό: ο Χριστός της έδειξε ότι την γνωρίζει, δίνοντας της μ' αυτό τον τρόπο και αξία και έπειτα προχώρησε στη διδασκαλία του.
Τώρα για τους μισιονάριους που αναφέρεις ακριβώς το αντίθετο έκαναν κι από αυτά που ξέρω μάλλον λίγο τους ενδιέφερε η διδασκαλία, άλλα ήθελαν σε αυτές τις αποστολές
"Η γνωριμία του άλλου επιζητείται για να γίνει ευκολότερη η πρόσληψη από αυτόν της διδασκαλίας που του παρέχεται".
Τίνος η γνωριμία επιζητείται; Εκείνου που θα σε χλευάσει, εκείνου που θα σου ζητήσει να σε ξανακούσει ή εκείνου που θα σε ακούσει, για να σου κάνει μετά τον έξυπνπο;
Έτσι λειτουργεί ο παιδικός και πρώιμος εφηβικός ψυχισμός; Το παράδειγμα της Σαμαρείτιδος που ανέφερες είναι ενδεικτικό της προαίρεσης. Ποιάς όμως προαίρεσης; Διότι εσύ μπορεί να νομίζεις ότι πρόθεση και προαίρεση είναι το ίδιο. Αλλά δεν είναι. Πρόθεση έχουμε όταν γνωρίζουμε κάτι. Συνήθης έκφραση: Έχω την πρόθεση να κάνω αυτό ή εκείνο. Προαίρεση όμως είναι όταν αυτό το κάτι δεν το γνωρίζουμε. Είναι η διάθεση για κάτι που έχουμε, για κάτι που θέλουμε, αλλά δεν είμαστε σε θέση να το προσδιορίσουμε. Σαν κάτι που είχαμε σε χρόνους λιαν απόμακρους και η λήθη το ξεθώριασε, το έκανε αγνώριστο.
Αυτός είναι ο παιδικός ψυχισμός, η παιδική ψυχή, γι΄ αυτό και ο Κύριος είπε "ος εαν μη δέξηται την βασιλείαν του Θεού ως παιδίον, ου μη εισέλθη εις αυτήν" και "των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία του Θεού".
'Έλληνες αεί παίδες' είχε πει ένας Αιγύπτιος στον Σόλωνα και το αναφέρει ο Πλάτων. Πάψαμε όμως να είμαστε παιδιά. Η εξέλιξη ήταν αναπόφευκτη και μας πρόκοψε. Ας είναι καλά ο Ζηζιούλας και η παρέα του.
Τί ήταν αυτό που συνέδεε τους μαθητές του Ιησού με τον Διδάσκαλό τους; Ήταν η περιέργεια; Ήταν η πρόθεση να μάθουν κάτι, όπως αυτός που θέλει να μάθει μια ξένη γλώσσα ή οτιδήποτε άλλο; Ήταν η προαίρεση με την έννοια που της δίδει ο κ. Κυπριανός;
Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω την Ευχή του Μεσονυκτικού: "Και νυν φώτισόν μου τα όμματα της διανοίας, άνοιξόν μου το στόμα του μελετάν τα λόγιά σου και συνιέναι τας εντολάς σου και ποιείν το θέλημά σου και ψάλλειν σοι εν εξομολογήσει καρδίας και ανυμνείν το πανάγιον Όνομά σου, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, Αμήν."
Νομίζω οι μαθητές δεν απέβλεπαν στη μάθηση με τη σημερινή έννοια, αλλά στο φωτισμό. Παράβαλε τους στίχους του Πινδάρου από τον όγδοο πυθιόνικο στον Αριστομένη Αιγινήτη, νικητή στην πάλη:
"Επάμεροι. τί δε τις;/
τί δ' ού τις; σκιάς όναρ/
άνθρωπος. Αλλ΄ όταν αί-/
γλα διόσδοτος έλθη,/
λαμπρόν φέγγος έπεστιν αν-/
δρών και μείλιχος αιών."
Απορώ: Είναι ο Πίνδαρος ένας νηπτικός χριστιανός προ Χριστού;
Σαφώς και δεν είναι νηπτικός ο Πίνδαρος
Νομίζω άλλο μάθηση άλλο φώτιση. Δεν ξέρω τα κίνητρα των μαθητών, πέρα από τις αναφορές που υπάρχουν ότι "βρήκαμε το Μεσσία" αλλά είναι φανερό ότι τους έλειπε η φώτιση μέχρι την Πεντηκοστή. Ήταν όμως μαθητές.Οι ενστάσεις μου αφορούν τη μάθηση και μόνο αυτή.
Γιατί να μας ενδιαφέρει ο μαθητής; το πως θα αντιδράσει; Αυτό δεν είναι θέμα του δασκάλου
Αγαπητέ κ Μόσχο,
Απευθύνομαι σε σας. Κάποτε σιγοψιθυρίζαμε το :
Φεγγαράκι μου λαμπρό
φέγγε με να περπατώ
...
να μαθαίνω γράμματα
του Θεού τα πράγματα
Η μάθηση ήταν φέγγος αστέρος, και του Θεού τα πράγματα ήταν για να μας κάνουν, άλλον μικρό και άλλον μεγαλύτερο αστέρα (κατά το αστήρ αστέρος διαφέρει).
Έπειτα η μάθηση πέρασε από το φεγγάρι στη νοησιαρχία της Δύσης και αυτή μας δίδαξε ότι άλλο η φώτιση και άλλο η μάθηση.
Δεν θα ξεχνάται ασφαλώς ότι η Δύση κατά τα δικά μας, είναι αιρετική και άρα, σκάρτη μάθηση μας παρέχει.
"Ο πολιτισμός χάνεται, όταν κλείσει ο διακόπτης", έγραφε ένας ευφυής ρυπαρογράφος, κι έτσι είναι. Ο φωτισμός μας είναι συνάρτηση των ενεργειακών πηγών της γης.
Δεν πειράζει. Όσο υπάρχουν εκείνοι που θυμούνται το "φεγγαράκι το λαμπρό", θα μπορούμε εσείς, εγώ και άλλοι, να το δείχνουμε και να το δίνουμε σε άλλους. Αν φυσικά το θέλουν και αν επιθυμούν να γίνουν αστέρες ή και μικροί φωστήρες.
Δημοσίευση σχολίου