ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΙΑΚΩΒΟΥ Α'
16 Μὴ πλανᾶσθε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί·
17 πᾶσα
δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι
καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων,
παρ' ᾧ οὐκ ἔνι παραλλαγὴἢ τροπῆς ἀποσκίασμα.
18 Βουληθεὶς ἀπεκύησεν ἡμᾶς
λόγῳ ἀληθείας εἰς τὸ εἶναι ἡμᾶς ἀπαρχήν τινα τῶν αὐτοῦ κτισμάτων.
19 Ὥστε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἔστω
πᾶς ἄνθρωπος ταχὺς εἰς τὸἀκοῦσαι, βραδὺς εἰς τὸ λαλῆσαι, βραδὺς
εἰς ὀργήν·
20 ὀργὴ γὰρ ἀνδρὸς
δικαιοσύνην Θεοῦ οὐ κατεργάζεται.
21 Διὸ ἀποθέμενοι πᾶσαν ρυπαρίαν
καὶ περισσείαν κακίας ἐν πραΰτητι δέξασθε τὸν ἔμφυτον λόγον τὸν
δυνάμενον σῶσαι τὰς ψυχὰς ὑμῶν.
22 Γίνεσθε δὲ ποιηταὶ λόγου
καὶ μὴ μόνον ἀκροαταί, παραλογιζόμενοι ἑαυτούς.
23 Ὅτι εἴ τις ἀκροατὴς
λόγου ἐστὶ καὶ οὐ ποιητής,
οὗτος ἔοικεν ἀνδρὶ κατανοοῦντι τὸ πρόσωπον τῆς γενέσεως αὐτοῦ ἐν ἐσόπτρῳ·
24 κατενόησε γὰρ ἑαυτὸν
καὶ ἀπελήλυθε, καὶ εὐθέως ἐπελάθετο ὁποῖος ἦν.
25 Ὁ δὲ παρακύψας εἰς
νόμον τέλειον τὸν τῆς ἐλευθερίας καὶ παραμείνας, οὗτος
οὐκ ἀκροατὴς ἐπιλησμονῆς γενόμενος, ἀλλὰ ποιητὴς ἔργου,
οὗτος μακάριος ἐν τῇ ποιήσει αὐτοῦ ἔσται.
16 Μὴ πλανᾶσθε,
ἀδελφοί μου ἀγαπητοί·
17 κάθε δόσις καλὴ
καὶ κάθε δῶρον τέλειον εἶναι ἀπὸ ἐπάνω, ἔρχεται ἀπὸ τὸν Πατέρα τῶν φώτων, εἰς
τὸν ὁποῖον δὲν ὑπάρχει ἀλλαγὴ ἢ ἐπισκίασις ἕνεκα μετατροπῆς.
18 Ἐπειδὴ τὸ
ἠθέλησε, μᾶς ἐγέννησε μὲ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, ὥστε νὰ εἴμεθα ἕνα εἶδος
ἀπαρχῆς τῶν δημιουργημάτων του.
19 Ὥστε, ἀδελφοί
μου ἀγαπητοί, ἂς εἶναι κάθε ἄνθρωπος γρήγορος εἰς τὸ νὰ ἀκούῃ, βραδὺς εἰς τὸ νὰ
μιλῇ, βραδὺς εἰς τὸ νὰ ὀργίζεται,
20 διότι ἡ ὀργὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν
προάγει τὴν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ.
21 Διὰ τοῦτο, ἀφῆστε κάθε ρυπαρότητα
καὶ πληθώραν κακίας, καὶ δεχθῆτε μὲ ταπεινοφροσύνην τὸν λόγον τὸν φυτευθέντα
μέσα σας, ποὺ ἔχει τὴν δύναμιν νὰ σώσῃ τὰς ψυχάς σας.
22 Νὰ γίνεσθε δὲ ἐκτελεσταὶ τοῦ λόγου,
ὄχι μόνον ἀκροαταί, ἀπατῶντες τὸν ἑαυτόν σας.
23 Διότι ἐὰν εἶναι κανεὶς ἀκροατὴς τοῦ
λόγου καὶ ὄχι ἐκτελεστής, αὐτὸς μοιάζει μὲ ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος κυττάζει τὸ
φυσικόν του πρόσωπον εἰς τὸν καθρέφτην·
24 εἶδε τὸν ἑαυτόν
του καὶ ἔφυγε, καὶ ἀμέσως ἐλησμόνησε πῶς ἐφαίνετο.
25 Ἐκεῖνος ὅμως
ποὺ ἔχει ἐμβαθύνει εἰς τὸ τέλειον νόμον, τὸν νόμον ποὺ μᾶς δίνει ἐλευθερίαν,
καὶ παρέμεινε ἐκεῖ, αὐτός, ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἀκροατὴς ποὺ νὰ λησμονῇ ἀλλ’
ἐκτελεστὴς ἔργων, θὰ εἶναι μακάριος ἐν τῇ ἐκτελέσει.
Αμέθυστος
2 σχόλια:
«...δέξασθε τὸν ἔμφυτον λόγον τὸν δυνάμενον σῶσαι τὰς ψυχὰς ὑμῶν.Γίνεσθε δὲ ποιηταὶ λόγου καὶ μὴ μόνον ἀκροαταί, παραλογιζόμενοι ἑαυτούς...»
Mακάρι να το καταλαβαίναμε...
Με πόνο ψυχής...
Διώξαμε τόν Κύριο από τήν Εκκλησία Του καί πολιτευόμαστε μέ τό Αγιο Πνεύμα. Πώς νά γίνουμε ποιηταί λόγου;
Δημοσίευση σχολίου