ΣΤΕΛΙΟΥ ΡΑΜΦΟΥ - Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ

Μέ μερικά σπουδαία κείμενα, πού διαφωτίζουν τήν υποκειμενικότητα τού συγγραφέως μας, πού μάς μορφοποιούν τό υποκείμενο τό οποίο δημιουργικά και μέ όλες του τίς δυνάμεις εργάζεται γιά νά βοηθήσει τήν Ελλάδα. Τό μεγάλο του πάθος (όπως καί τού Θεοδωράκη, τού αρχάγγελου τής Ελλάδος). Όπως τό ομολογεί στή σελ.69 : Ερ.: Σάς ενδιαφέρει τό Ελληνικό πρόβλημα. Σ’αυτό είναι επικεντρωμένη η ύπαρξή σας. Απ.: Όλη μου η δουλειά είναι πάνω σ’αυτό. Είτε γιά τον Πλάτωνα μιλάω, είτε γιά τόν Νίτσε, είτε...

 Μάς προτείνει δέ νά βάλουμε στήν ψυχική καί πνευματική ζωή μας τήν αμφιβολία, τό ερώτημα. Θά ακολουθήσουμε τήν συμβουλή του αμφιβάλλοντας, εξετάζοντας τίς προτάσεις του, ερωτώμενοι γύρω από τίς ομολογίες του.

Γιατί ενδιαφέρεται γιά τήν Ελλάδα καί όχι γιά τούς Έλληνες; Γιατί βλέπει τούς Έλληνες αποκλειστικά μέσα από τήν «αγάπη» του γιά τήν Ελλάδα;

1)    Διότι δέν ενδιαφέρεται γιά τούς Έλληνες, αλλά γιά τό κράτος τών Ελλήνων. Γιά την δύναμη η οποία θά τούς οδηγήσει εκεί πού θά πάψουν νά είναι Έλληνες. Γιατί δέν φέρνει στήν επιφάνεια τό αυτονόητο; Ότι δηλαδή οι Έλληνες από τίς πηγές τής ιστορίας τους ζούν χωρίς κράτος. Ότι είναι γένος «πονηρό», γένος κλεφτών από καταγωγής. Ότι θά αρνηθούν ακόμη καί σήμερα νά ανταλλάξουν τον Προμηθέα μέ τόν Επιμηθέα. Όπως έκαναν οι Γερμανοί, οι οποίοι από καταγωγής είναι κράτος καί δέν υπάρχουν σάν λαός. Ή απλούστερα γιατί ξεχνά ότι επί τουρκοκρατίας συνέχισαν νά υπάρχουν χωρίς κράτος καί ότι η Εκκλησία έχασε τό παιχνίδι μέ τούς Έλληνες από τήν στιγμή πού θέλησε νά πάρει τήν θέση τού χαμένου κράτους καί κατήντησε σιγά-σιγά μωαμεθανισμός; Ο μόνος τρόπος γιά νά ζήσουν ειρηνικά οι Έλληνες μεταξύ τους είναι η δημοκρατία. Οι Έλληνες είναι από καταγωγής λαός, λόγος. Δέν θά μπορέσουν εύκολα νά γίνουν όχλος, ή νά υποκύψουν στό ομαδικό πνεύμα, όπως οι μωαμεθανοί. Οί Έλληνες δέν έχουν στό θεμέλιό τους τήν αμφιβολία, τήν μεγαλύτερη ασθένεια τού πνεύματος, αλλά τήν αμφισβήτηση. Ο προτεσταντισμός γέννησε τόν καπιταλισμό όταν θεώρησε τήν επιτυχία σύμβολο σωτηρίας. Καί τόν πλούσιο πρότυπο καί παράδειγμα τρόπου ζωής. Οί Έλληνες συνεχίζουν νά ψάχνουν τόν σοφό, τον Άγιο, ΤΩΡΑ, ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. Συνεχίζουν τήν μελέτη θανάτου καί έχουν πικρή γνώση τής αλήθειας: Μηδένα πρό τού τέλους μακάριζε.

2)    «Ό εμφύλιος πόλεμος πού συνεχίζει νά κατακαίει καί να καταστρέφει τήν Ελλάδα είναι τελικώς η εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ Ελληνικής οικογενείας καί κράτους». Κάι όμως καί δώ χάνει τόν στόχο του. Διότι αυτός ο πόλεμος μαίνεται μέσα στό κράτος, από τίς οικογένειες πού τό έχουν κατακτήσει καί προσπαθούν νά πάρουν τίς θέσεις τών δυνάμεων, πού επινόησαν τό σύγχρονο Ελληνικό κράτος. Διαφορετικά η Ελληνική οικογένεια δίνει ενότητα στήν κοινωνία μας μέ τίς θυσίες πού κάνει γιά τά παιδιά της. Θυσίες πού στηρίζονται στήν συνειδητοποίησή της πώς τό Ελληνικό κράτος είναι ξένο, εχθρικό, πού σκοπό έχει τήν υποταγή τού Έλληνος. Στήν συνέχεια τής αλήθειας τής παραδόσεώς της, πώς η Γνώση είναι η μόνη αληθινή δύναμις. Διότι η Ελληνική οικογένεια συνεχίζει νά φωνάζει τήν αγωνία της καί τήν αλήθεια της, πρός τό προδοτικό κράτος: Μή μού στερείς αυτό πού δέν μπορείς νά μού δώσεις.

3)    Τέλος ο Χρόνος. «Ό χρόνος διαμορφώνει τήν αιωνιότητα! Ο χρόνος παράγει αιωνιότητα. Εμείς παράγουμε δημιουργώντας νέες μορφές χρόνου, ώστε νά προλάβουμε νά κτίσουμε τήν αιωνιότητα μέσα από τήν ενέργειά μας στό χρόνο».

Σ’αυτές τίς λίγες προτάσεις περιγράφεται η αποτυχία τού Βυζαντίου, η οποία ιδίως μέ τόν Γρηγόριο Παλαμά, έκλεισε οριστικά τήν αλήθεια. Στήν αιωνιότητα. Δηλ. ταυτίζοντας τήν αλήθεια μέ τόν Ιησού Χριστό. Οδηγώντας τήν Ελληνική ψυχή στόν όλεθρο τού λόγου : Εγώ ειμί η οδός καί η αλήθεια καί η ζωή. Κάτι πού ανάγκασε τήν Δύση καί τόν Ράμφο νά αναρωτηθούν καί νά αμφιβάλλουν! Καί εγώ; Εγώ από μόνος μου, σάν δημιουργικό υποκείμενο αιωνιότητος, θά μείνω απ’έξω; Μόνον εσύ; Αυτή η αμφιβολία πού έφερε καί τόν θάνατο τού θεού, γέννησε τήν επανάσταση η οποία φέρνει καινούριες αποδείξεις σωτηρίας. Η αποθέωση τής δόξας, τής θεοποιήσεως τού ανθρώπου. Γιαυτό καί μάχεται τήν θέωση, διότι τού χαλάει τήν θεοποίηση. Καί όμως τό άπειρο καί τό αιώνιο υπάρχουν, τού Θεού ένεκεν. Όπως κάι το μηδέν, τής δημιουργίας ένεκεν. Ο νέος θεός δημιουργεί στό ΜΗΔΕΝ (τού λαού) τήν αιωνιότητά του. Τού εαυτού του ένεκεν [Γνωρίζει όμως τοιουτοτρόπως τόν εαυτό του; Όχι. Δέν τόν ενδιαφέρει. Είναι προσκολλημένος στήν αυτοσυνειδησία, στήν πράξη εκ τού μηδενός. Διότι ο εαυτός δημιουργημένος από τόν Θεό, γνωρίζεται από τόν Θεό. Καθώς ο άνθρωπος γνωρίζει τόν Θεό. Εδώ θεμελιώνεται καί ο ορισμός τού προσώπου! Τό πρόσωπο γεννιέται στόν Άλλον. Μία δυνατή κατασκευή παλαιοδιαθηκική όμως. Διότι η ενσάρκωση τού Κυρίου έφερε ανακατατάξεις. Δέν γινόμαστε πλέον πρόσωπα, αλλά μιμητές Χριστού. Δηλ. θεραπευόμενοι από τήν αμαρτία καί τόν θάνατο! Διά τής θυσίας καί τού Σταυρού].

Ποιά είναι η φαντασίωση λοιπόν πού γεννά τήν αιωνιότητα καί τήν ιστορία; Ότι η ιστορία μέ το υποκείμενο, προοδεύει πρός τό έσχατο, όπου περιμένει ο Κύριος γιά τήν Σωτηρία. ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ! Καί τών υποκειμένων πού τήν δημιούργησαν. Η Ιστορία λοιπόν είναι η οδός καί η αλήθεια καί η αιώνιος ζωή τού υποκειμένου. ΡΑΜΦΟΣ.

Η ειρωνία όλων αυτών τών πόθων είναι πώς ο Θεός είναι πέρα, πάνω, από τόν Νού καί τήν έννοια.  Πώς η αιωνιότης δέν ανήκει στόν Θεό. Πώς όση καί νά αποκτήσουμε ο Θεός είναι πέρα καί από τήν αιωνιότητα. Αιωνιότης είναι η θρησκεία.

Διότι η αιωνιότης είναι ο θεός τών αρχαίων φιλοσόφων, τό ΑΓΑΘΟ. Είναι ένα όνομα τής θεότητος όπως λέει καί ο Αρεοπαγίτης, μιά της ενέργεια!  Και υπακούει στό νόμο τής ποιότητος. Είναι ένα σύμβολο, σπερματικός λόγος. Όπως είχε περιγράψει τέλεια τό αγαθό ο Πλάτων, όταν έλεγε πώς ένα γραμμάριο χρυσός είναι χρυσός όπως καί ένας τόνος χρυσού. Καταστρέφοντας ολοκληρωτικά τήν πηγή τού προτεσταντισμού, καί τόν μάταιο πόθο τού Ράμφου γιά μιά δική του αιωνιότητα.

Όποιος έχει μελετήσει τό puer aeternus καταλαβαίνει περισσότερα. Ο Αιών είναι η κάθετη διάσταση τό αιώνιο παρόν πού ματαιώνει τό μέλλον, πού σβύνει τό παρελθόν. Διότι δέν μάς είπε ακόμη τίποτε ο Ράμφος γιά τόν ακόρεστο πόθο τού παρελθόντος γιά μέλλον. Τήν ουσία τής πτώσεώς μας.

Αμέθυστος