Η ΑΤΥΠΗ ΙΕΡΑ ΚΛΗΡΙΚΟΛΑΪΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΒΟΛΟΥ ΑΝΕΚΗΡΥΞΕ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟ ΘΕΟΛΟΓΟ ΤΟΝ κ.ΖΗΖΙΟΥΛΑ

                                  η άκρα ταπείνωση

Στο Διήμερο της Δοξολογίας, στο οποίο παρήλασαν απο την Ακαδημία όλοι οι οπαδοί και ωφελημένοι απο την δύναμη (την πολιτική) του κ.Ζηζιούλα, απολαύσαμε τους πιό ωραίους ψαλμούς στην Κοσμική δόξα. Στην διασημότητα, στην κοσμική αναγνώριση. Και οι τρείς πειρασμοί της Ερήμου απαντήθηκαν καταφατικά και η Έρημος μετεμορφώθη σε μία όαση εκπληρώσεως όλων των κρυφών πόθων του ανθρώπου για αυτοθέωση.

Ξεχάστε όλοι σας την αυτοσυνειδησία του Γιανναρά. Είναι ξερό ψωμί μπρός στην αυτοθέωση που προσφέρει ο κ.Ζηζιούλας. Το Ορθόξοδο θεμέλιο της αυτοπαραδόσεώς μας στον Εωσφόρο. Τέλος με την παράδοση επιτέλους. Το μέλλον το εσχατολογικό σφραγίστηκε με την Αυτο-παράδοση.

Ας θυμηθούμε όμως λίγους απο τους Θείους ψαλμούς. Μαθητής του Φλωρόφσκυ, αλλά δυστυχώς συμμαθητής τού Ρωμανίδη. Όσοι γνώρισαν τον Μακαριστό Ρωμανίδη καταλαβαίνουν το αβάσταχτο βάρος να ανταγωνιστεί η ευαισθησία τού κ. Ζηζιούλα την πηγαία πίστη τού Ρωμανίδη, την ασυγκράτητη. Έλεγε χαριτολογώντας ο Γάλλος Ρενάν: ποιός θά ’θελε ποτέ για συγκάτοικό του τον Απ.Παύλο; Ε  λοιπόν αυτή η κόλαση έτυχε στον λεπτό Ζηζιούλα. Ο οποίος όμως στα μουλωχτά άρχισε γρήγορα να υφαίνει ένα θεολογικό σύστημα ακριβώς αντίθετο τού Ρωμανίδη. Με σκοπό να τον σβύσει από την ύπαρξη, σαν νέος Κάϊν. Αντίθετο αλλά εξαρτημένο κατά πάντα από το σύστημα τού αντιπάλου του. Όποιος γνωρίζει, καταλαβαίνει!

Εξαφανίζουμε λοιπόν τις άκτιστες ενέργειες του Γρ. Παλαμά, αλλοιώνουμε τους Καππαδόκες με την βοήθεια του Μ.Αθανασίου (ο Ρωμανίδης ήταν Καππαδόκης), εκμηδενίζουμε την θεραπευτική πλευρά της Εκκλησίας, αρνούμαστε το προπατορικό, διότι δυσκολεύει την ένωση των Εκκλησιών, και όλα όσα απέκτησε η παράδοσή μας με τους Αγίους θεολόγους της τα φορτώνουμε στον Επίσκοπο. Για άλλη μία φορά, στο Χόλλυγουντ της Ακαδημίας Βόλου, ο Salieri σκοτώνει τον Μότσαρτ.

Η Εκκλησία είναι ένα θεραπευτήριο, διδάσκει ο Ρωμανίδης. Όχι, η Εκκλησία λύνει τα υπαρξιακά προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου, δηλώνει ο Ζηζιούλας. Καλά, δέν είναι το ίδιο; Δέν είναι ακριβώς το ίδιο; Η μία θεωρία εμπνέεται από το Αμερικάνικο πνεύμα της εποχής και η άλλη από το Ευρωπαϊκό. Η σύναξη και η παρουσία του Επισκόπου, είναι η εικόνα της Αγίας Τριάδος. Οπότε δέν χρειαζόμαστε ούτε προσευχές, ούτε φώτα άκτιστα, ούτε άκτιστες ενέργειες, ούτε άφεση αμαρτιών. Αυτή η Σύναξη φωτίζεται με μία ακτίνα από τα έσχατα, δηλ. από την Βασιλεία. Οπότε δέν χρειαζόμαστε ούτε κάθαρση, ούτε φωτισμό, ούτε Θέωση. Κάθε Κυριακή μπαίνουμε στην Βασιλεία, γεμίζουμε εσχατολογικό υλικό και βγαίνουμε. Κάτι σαν Φλάς. Αριστερά, δεξιά. Σημασία έχει να καταργήσουμε την ευθεία οδό τού Κυρίου, διότι είναι η οδός τής Μετανοίας, της αμαρτίας και της συγχωρήσεως. Ο Χριστός είναι στα έσχατα, δέν κατοικεί πιά εδώ, ξενοίκιασε, έχει αντιπροσώπους! Χριστοκεντρικός ο Ρωμανίδης; Πνευματοκεντρικός ο Ζηζιούλας!

Μάθαμε λοιπόν από πειστικό καθηγητή τού Αγίου Σέργιου, ότι το έργο τού κ.Ζηζιούλα βρίσκεται επίσης σε διαλεκτική σχέση με το έργο τού Λόσκι. Και ποιό είναι το έργο τού Λόσκι; Η οικονομία τού Αγίου Πνεύματος, με την οποία θέλησε να χτυπήσει τον δάσκαλό του τον Ζιλσόν, ο οποίος τραβιόταν με την ταυτότητα "Θεού και Είναι" του Ακινάτη. Πολύτιμη η ιδέα τού Ακινάτη για την οντολογία τού κ. Ζηζιούλα, αλλά πολύτιμη και η ιδέα τού Λόσκι. Ο επίσκοπος λοιπόν του κ. Ζηζιούλα ενσαρκώνει τον ίδιο τον Παράκλητο! Παίρνει την θέση τής ΠΑΝΑΓΙΑΣ. Γίνεται η νέα Κεχαριτωμένη τής Οικουμενικής Εκκλησίας. Γι’ αυτό και ο Γιανναράς είχε τον λογισμό να πάρουμε το αειπάρθενο από την Θεοτόκο και να το αποδώσουμε στον Ζηζιούλα. Και πώς φαίνεται αυτό; Από το γεγονός ότι αφαιρεί κάθε εξουσία δεσμείν και λύειν από τους παπάδες, εφόσον καταργεί την Θ. Κοινωνία, μεταμορφώνοντάς την σε Ευχαριστία της Σύναξης. Αναβαθμίζει τόσο πολύ τον Επίσκοπο, που ο Επίσκοπος δίνει πλέον τα χαρίσματα στον λαό και στην Σύναξη, για να τα ισορροπεί και να τα κρατά σε τάξη, δείχνοντας την πνευματική του εξουσία σε όλους. Γι’ αυτό τον λόγο και ο κ. Γιανναράς είχε πεί πως μετά θάνατον θα αποκτήσουμε σώμα Παρακλήτου, κάτι που είχε ήδη παρατηρήσει στον φίλο του κ. Ζηζιούλα, ο οποίος είχε πολύ χαριτωμένο σώμα, κεχαριτωμένο.

 Η Φιλοσοφία τής ετερότητος, η οποία συναντά εύκολα την εποχή μας, με την αποδοχή τών αιρέσεων, των περιθωριακών ανθρώπων, των μεταναστών κ.τ.λ. και επίσης απηχεί τέλεια (εικονίζει) το πολυπολιτισμικό μοντέλο (απόδειξη μοντερνισμού και ελευθέρου πνεύματος), μαθαίνουμε πως κατάγεται απο το Ευαγγέλιο: εν τω οίκω τού Πατρός μου πολλαί μοναί εισίν! Όπως πολλά είναι και τα Χαρίσματα! Και γι’ αυτό η Εκκλησία είναι η διαλεκτική τού ΕΝΟΣ με τα πολλά! Οι πολλοί έχουν ανάγκη την συχνή τους επαφή με τον ΕΝΑ (τον ίδιο) για να αποκτούν ενότητα. Τουλάχιστον κάθε Κυριακή. Και έτσι κάθε Κυριακή, ενωμένοι με τον ΕΝΑ συμμετέχουν στην αιώνια αγάπη τού Πατρός και του Υιού. Παίρνουν Θεία αγάπη, θυσιαστική, και τί τήν κάνουν; Ναρκισσισμό!  Γιατί ό,τι πάιρνεις εύκολα, εύκολα το χάνεις.
 
Και ερχόμαστε στον Χριστιανισμό και στην πίστη τού κ.Ζηζιούλα: Κατανοεί τον Χριστό μέσω τού επισκόπου! Διά τού επισκόπου! Το Filioque εμβαθύνει και αγκαλιάζει όλες τις λεπτομέρειες τής Εκκλησιαστικής ζωής. Και επινοεί και μία θανατηφόρο Τριαδολογία, η οποία σκοπό έχει την αναγνώριση του Πρωτείου του Πάπα! Ερμηνεύει τον Πατέρα σαν Θεό, σαν οντολογική Αρχή της Τριάδος. Ενώ οι Πατέρες έβλεπαν τον Πατέρα σαν Αιτία κινήσεως της Τριάδος. Αντιθέτως οι Πατέρες διδάσκουν πως η ύπαρξη των Τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος είναι ταυτόχρονη. Όπως ακριβώς και η ένωση των δύο φύσεων στην υπόσταση τού Υιού, υπήρξε ταυτόχρονη.

Ας δούμε για άλλη μία φορά τί έχει να μας πεί επί του θέματος ο Άγιος Μάξιμος. Και επιμένουμε στον Άγιο Μάξιμο, διότι υποτίθεται είναι ο αγαπημένος τους. Ερμηνεία στο «Πάτερ Ημών» : περιέχεται στον Β΄ τόμο της Φιλοκαλίας! «Πάτερ ημών ο έν τοις Ουρανοίς αγιασθήτω το όνομά σου ελθέτω η βασιλεία σου». Τα λόγια της προσευχης περιέχουν φανέρωση του Πατέρα, και του ονόματος και της Βασιλείας, για να μάθουμε εξαρχής να σεβόμαστε την εν Μονάδι Τριάδα και  να την επικαλούμαστε και να την προσκυνούμε. Επειδή όνομα του Πατέρα είναι ο Μονογενής Υιός και βασιλεία του Θεού είναι το Άγιο Πνεύμα, με ουσιώδεις υποστάσεις. Γιατί ο Πατέρας δέν απόκτησε εκ των υστέρων το όνομα, ούτε ως αξίωμα που έλαβε εκ των υστέρων νοούμε την Βασιλεία. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΡΧΗ ΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΣ. Γιατί η σχέση μεταξύ τών Τριών Προσώπων υποδηλώνει την συνύπαρξή τους, και δέν επιτρέπει αυτά, των οποίων είναι και λέγεται σχέση, να θεωρούνται μεταγενέστερα το ένα απο το άλλο! Η σχέση δέν δηλώνει τί είναι, αλλά πώς έχουν μεταξύ τους! Έτσι βιαζόμαστε να τιμήσουμε την ομοούσια και υπερουσία Τριάδα ως δημιουργική αιτία τής υπάρξεώς μας και διδασκόμαστε επίσης να ομολογούμε τη χάρη τής υιοθεσίας με το να αξιωνόμαστε να ονομάζουμε Πατέρα κατά χάρη τον εκ Φύσεως Δημιουργό».
 
Δέν είναι όμως Χριστιανός ο Ζηζιούλας. Είναι ένας ράφτης, που ράβει το Ορθόδοξο κουστούμι τού Πάπα, διότι ακούστηκε να λέει: Ο Πατέρας είναι Θεός. Δέν είμαστε συνέχεια της Θρησκείας τών Εβραίων, η οποία είναι Μονοθεϊστική; ΌΛΑ ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΘΕΪΣΤΙΚΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΥΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ.
 
Αδιάφοροι Αρχιερείς συμμετείχαν στο Συμπόσιο και ο Βόλος απέκτησε δύο επισκόπους, όπως δέν έπρεπε. Ευτυχώς που είναι εκτός Εκκλησίας και οι δυό τους.

Δι’ ευχών τών Ανοήτων Μετα-Πατέρων.

Η μεγαλύτερη διασκέδαση είναι να ακούμε τον Ζηζιούλα να εύχεται Εκκλησιαστικά. Π.χ.: να έχουμε την ευχή της Παναγίας, ή: ο Θεός μαζί μας. Απίστευτος. Ζωντανεύει όμως, όπως όλοι μας, όταν λέει : να είστε όλοι καλά!

Αμέθυστος