16 Φεβρουαρίου 2024
Η Ιταλία επευφημεί για τους αγρότες. Οι δημοσκοπήσεις κάνουν λόγο για ευρεία συναίνεση μεταξύ του πληθυσμού. Χλιαρή συναίνεση, όχι μαχητική, αλλά αληθινή. Αυτό δεν συμβαίνει ποτέ: κάθε διαμαρτυρία βιώνεται με ενόχληση από τους πολίτες, ειδικά όταν αφορά ζωτικούς τομείς όπως οι μεταφορές, η υγειονομική περίθαλψη, οι δημόσιες υπηρεσίες, λόγω των συνεπειών της δημόσιας δυσφορίας. Aκόμη και οι φοιτητικές διαμαρτυρίες δεν είναι πολύ δημοφιλείς στον κόσμο. Γιατί αυτή η ευνοϊκή προδιάθεση προς τα τρακτέρ; Ναι, είναι μια ευγενική διαμαρτυρία, μέχρι στιγμής, ευγενική, δεν λαμβάνει μέτρα εναντίον τρίτων, χρηστών και πολιτών. Έπειτα είναι μια ρεαλιστική, μη ιδεολογική διαμαρτυρία, δεν διεκδικεί να αλλάξει τον κόσμο και δεν υπερασπίζεται τα προνόμια. Σε αντίθεση με άλλες διαμαρτυρίες που γίνονται αντιληπτές ως κλαδικές απαιτήσεις σε σύγκριση με τη γενική εικόνα, η διαμαρτυρία τρακτέρ δεν θεωρείται ως το εξεγερμένο μέρος του συνόλου, αλλά ως το βαθύ μέρος του συνόλου.
Η διεκδίκηση των αγροτών μάς αγγίζει σαν ένα είδος τύψεων για τη γη, τις ρίζες και την τροφή μας, τη βαθιά ιστορία από την οποία προερχόμαστε και την οποία ανταλλάξαμε για την πρόοδο, την άνεση, την πόλη. Λες και αυτή η διαμαρτυρία μας αφορούσε, μας επηρέασε όλους, σε συμβολικό αλλά και συγκεκριμένο επίπεδο, όπως φαγητό, ψώνια, περιοχή. Δεν θα μπω στην ουσία των ισχυρισμών τους, δεν γνωρίζω καλά την δυναμική και τα θέματα που εμπλέκονται. Αλλά η ευρέως διαδεδομένη ενσυναίσθηση προκύπτει από το να θεωρούν τη διαμαρτυρία τους ένα είδος εξέγερσης της πραγματικότητας, της γης, της ζωής στο χιλιόμετρο μηδέν σε σύγκριση με την αφαίρεση, με τα ολιγοπωλιακά, βιομηχανικά συμφέροντα, ξένα προς τη γη και τους απλούς ανθρώπους. Μια ρεαλιστική διαμαρτυρία, με τα πόδια γερά πατημένα στο έδαφος, όχι σαν ορισμένες οικολογικές διαδηλώσεις κακομαθημένων παιδιών της απαγορευμένης ζώνης κυκλοφορίας, που δεν γνωρίζουν τη φύση, αλλά μάλλον την αντιτίθενται, ξεκινώντας από την ανθρώπινη φύση που θέλουν να αλλάξουν· μόνο για να θρέψουν αποκαλυπτικά οράματα για το περιβάλλον σε κίνδυνο, την υπερθέρμανση του πλανήτη, την κλιματική αλλαγή. Και τότε, αν μου επιτρέπετε, δεν πρέπει να αγνοηθεί ένα μικρό αλλά σημαντικό συμβολικό μήνυμα: αυτά τα τρακτέρ κυματίζουν τη τρίχρωμη σημαία της Ιταλίας, νιώθουν μέρος μιας εθνικής κοινότητας, παιδιά μιας κοινής Πατρίδας, οργανικά στον ιστό της χώρας.
Έχουμε συμπάθεια για αυτούς που δουλεύουν τη γη , έστω και τώρα με μηχανικά και βιομηχανικά εργαλεία. Βλέπουμε σε αυτούς ανθρώπους όχι αλυσίδες τροφίμων, μικρές φάρμες και όχι πολυεθνικές βιομηχανίες τροφίμων. Πραγματικές φωνές και πρόσωπα, όχι ρομπότ και μηχανές. Εργάτες που εκτίθενται από πρώτο χέρι στα στοιχεία της φύσης και στα νύχια της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και της βιομηχανίας αγροδιατροφής. Στους ισχυρισμούς των αγροτών βρίσκουμε την αρχαία αλλά τρέχουσα αντίθεση μεταξύ της πραγματικής χώρας και της νόμιμης χώρας, μεταξύ ευρωπαϊκών οδηγιών μακριά από τις πραγματικές προτεραιότητες του λαού. Είναι η δουλειά στην πρώτη γραμμή, η ζωή από τη γη, τα ζητήματα που είναι πραγματικά κοντά στις καρδιές των πληθυσμών, αλλά και στο στομάχι τους. Σύμφωνα με τους κανόνες τεχνο-αγροδιατροφής, τα γεωργικά προϊόντα πρέπει να συμμορφώνονται με τις παγκόσμιες και βιομηχανικές οδηγίες και λογικές κερδοφορίας, ανεξάρτητα από την ποιότητα, τη γεύση, την παράδοση, την αυθεντικότητα και τη σκληρή δουλειά. Η διαμαρτυρία τρακτέρ δείχνει το χάσμα μεταξύ των τοπικών και συγκεκριμένων συμφερόντων του λαού και των τεχνοοικονομικών συμφερόντων των μηχανισμών και των πολυεθνικών. Μια σύγκρουση, αν θέλετε, λαϊκιστικής φύσης σε σχέση με τις ολιγαρχίες της εξουσίας, τις μεγάλες εταιρείες, την ευρωγραφειοκρατία και τις υπεραγορές και την πολιτική που γονατίζει μπροστά σε αυτά τα συμφέροντα. Μια διαμαρτυρία που δεν είναι μόνο τοπική ή εθνική αλλά ευρωπαϊκή, στην οποία συμμετέχουν ταυτόχρονα Γερμανοί, Γάλλοι και Ολλανδοί αγρότες.
Πίσω από τη συμπάθεια για τον αγρότη - αν και πολύ διαφορετικό από τον αγρότη του παρελθόντος - υπάρχει ένα όραμα για τον κόσμο, η νοσταλγία για την ύπαιθρο, οι τύψεις για την εγκαταλειμμένη γη : η πρωτοκαθεδρία της εγγύτητας, η άμεση σχέση με τα δέντρα, τη γη, τους σπόρους, τη φύση. Και από την αρνητική πλευρά, η δυσπιστία προς τις μεγάλες αλυσίδες και αυτή την αλυσίδα εφοδιασμού τροφίμων που είναι πολύ μεγάλη, η οποία στα περάσματα προκαλεί δραματική αύξηση των τιμών που στη συνέχεια φτάνουν στους καταναλωτές. Φαίνεται σαν το ανάποδο θαύμα του πολλαπλασιασμού των ψωμιών. Σε αυτή την περίπτωση δεν πολλαπλασιάζονται τα ψωμιά αλλά οι τιμές τους, που ξεκινούν πολύ συγκρατημένα από το αλεύρι του αγρότη και αυξάνονται κατά μήκος της αλυσίδας εφοδιασμού, μέχρι τον καταναλωτή.
Στο βάθος υπάρχει μια απόρριψη του τεχνητού και εικονικού κόσμου του Ιστού, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που αντικαθιστά την πραγματική ζωή. Mε τα τρακτέρ η αληθινή, σκληρή ζωή μοιάζει να ξεσπά, με τις μυρωδιές της, τη γη, τον χειροπιαστό κόσμο, με γυμνό μάτι. Υπάρχει η λύπη ενός κόσμου, μιας ζωής σε άμεση επαφή με τον ουρανό, τη γη, τα φυσικά στοιχεία και τους εποχιακούς κύκλους. Ένας κόσμος που μας θυμίζει το απέραντο παρελθόν, όταν μεγάλο μέρος της εργασιακής δραστηριότητας συνδέθηκε με τη γη, τα ζώα, τα φρούτα και τις διαδικασίες παραγώγων. Σήμερα οι αγρότες είναι μια μικρή μειοψηφία σε σύγκριση με τον τριτογενή τομέα, τη μεγάλη μάζα των τεχνικών και των εργαζομένων. Οι αγρότες εκτελούν επίσης εργασίες που συχνά εναλλάσσονται μεταξύ της γης και του γραφείου, την καλλιέργεια και τη βιομηχανική πρακτική. Αλλά στην κοινή φαντασία αυτή η αρχαία συμπάθεια παραμένει για εκείνους που ζουν ακόμα από τη γη και εργάζονται στα χωράφια. Την ίδια συμπάθεια νιώθουμε για τη φιγούρα και τον ορισμό του άμεσου αγρότη. Υπάρχουν πολλοί επίδοξοι αγρότες στην πόλη που ονειρεύονται να αποσυρθούν αργά ή γρήγορα σε μια φάρμα, μια φάρμα ή να δουλέψουν στα χωράφια. Ακόμα κι αν λίγοι το κάνουν σοβαρά και με πλήρη απασχόληση.
Φυσικά, αν δει κανείς την πραγματικότητα, η βουκολική εικόνα δεν είναι και τόσο ειδυλλιακή, υπάρχουν μεγάλης κλίμακας προβλήματα εκμετάλλευσης, ρύπανσης, επιβλαβών φυτοφαρμάκων και μικροπονηριάς στις σχέσεις με το κράτος. Μερικές φορές και φοροδιαφυγή, φοροαποφυγή και άλλες απιστίες. Συνήθως όμως ο αγρότης δεν βγάζει εκατό και δηλώνει δέκα, όπως άλλοι εμπορικοί και βιοτεχνικοί τομείς. Αν μη τι άλλο, δηλώνει δέκα για να διαφυλάξει τα είκοσι που κερδίζει και τα οποία αποτελούν ελάχιστη βάση διαβίωσης.
Με λίγα λόγια, η διαμαρτυρία τους, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, περιβάλλεται από ευρεία συμπάθεια. Θα δούμε αν, πέρα από τα εικονικά χτυπήματα στην πλάτη, θα φέρουν στο σπίτι τους κάτι συγκεκριμένο και ενθαρρυντικό.
Η διεκδίκηση των αγροτών μάς αγγίζει σαν ένα είδος τύψεων για τη γη, τις ρίζες και την τροφή μας, τη βαθιά ιστορία από την οποία προερχόμαστε και την οποία ανταλλάξαμε για την πρόοδο, την άνεση, την πόλη. Λες και αυτή η διαμαρτυρία μας αφορούσε, μας επηρέασε όλους, σε συμβολικό αλλά και συγκεκριμένο επίπεδο, όπως φαγητό, ψώνια, περιοχή. Δεν θα μπω στην ουσία των ισχυρισμών τους, δεν γνωρίζω καλά την δυναμική και τα θέματα που εμπλέκονται. Αλλά η ευρέως διαδεδομένη ενσυναίσθηση προκύπτει από το να θεωρούν τη διαμαρτυρία τους ένα είδος εξέγερσης της πραγματικότητας, της γης, της ζωής στο χιλιόμετρο μηδέν σε σύγκριση με την αφαίρεση, με τα ολιγοπωλιακά, βιομηχανικά συμφέροντα, ξένα προς τη γη και τους απλούς ανθρώπους. Μια ρεαλιστική διαμαρτυρία, με τα πόδια γερά πατημένα στο έδαφος, όχι σαν ορισμένες οικολογικές διαδηλώσεις κακομαθημένων παιδιών της απαγορευμένης ζώνης κυκλοφορίας, που δεν γνωρίζουν τη φύση, αλλά μάλλον την αντιτίθενται, ξεκινώντας από την ανθρώπινη φύση που θέλουν να αλλάξουν· μόνο για να θρέψουν αποκαλυπτικά οράματα για το περιβάλλον σε κίνδυνο, την υπερθέρμανση του πλανήτη, την κλιματική αλλαγή. Και τότε, αν μου επιτρέπετε, δεν πρέπει να αγνοηθεί ένα μικρό αλλά σημαντικό συμβολικό μήνυμα: αυτά τα τρακτέρ κυματίζουν τη τρίχρωμη σημαία της Ιταλίας, νιώθουν μέρος μιας εθνικής κοινότητας, παιδιά μιας κοινής Πατρίδας, οργανικά στον ιστό της χώρας.
Έχουμε συμπάθεια για αυτούς που δουλεύουν τη γη , έστω και τώρα με μηχανικά και βιομηχανικά εργαλεία. Βλέπουμε σε αυτούς ανθρώπους όχι αλυσίδες τροφίμων, μικρές φάρμες και όχι πολυεθνικές βιομηχανίες τροφίμων. Πραγματικές φωνές και πρόσωπα, όχι ρομπότ και μηχανές. Εργάτες που εκτίθενται από πρώτο χέρι στα στοιχεία της φύσης και στα νύχια της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και της βιομηχανίας αγροδιατροφής. Στους ισχυρισμούς των αγροτών βρίσκουμε την αρχαία αλλά τρέχουσα αντίθεση μεταξύ της πραγματικής χώρας και της νόμιμης χώρας, μεταξύ ευρωπαϊκών οδηγιών μακριά από τις πραγματικές προτεραιότητες του λαού. Είναι η δουλειά στην πρώτη γραμμή, η ζωή από τη γη, τα ζητήματα που είναι πραγματικά κοντά στις καρδιές των πληθυσμών, αλλά και στο στομάχι τους. Σύμφωνα με τους κανόνες τεχνο-αγροδιατροφής, τα γεωργικά προϊόντα πρέπει να συμμορφώνονται με τις παγκόσμιες και βιομηχανικές οδηγίες και λογικές κερδοφορίας, ανεξάρτητα από την ποιότητα, τη γεύση, την παράδοση, την αυθεντικότητα και τη σκληρή δουλειά. Η διαμαρτυρία τρακτέρ δείχνει το χάσμα μεταξύ των τοπικών και συγκεκριμένων συμφερόντων του λαού και των τεχνοοικονομικών συμφερόντων των μηχανισμών και των πολυεθνικών. Μια σύγκρουση, αν θέλετε, λαϊκιστικής φύσης σε σχέση με τις ολιγαρχίες της εξουσίας, τις μεγάλες εταιρείες, την ευρωγραφειοκρατία και τις υπεραγορές και την πολιτική που γονατίζει μπροστά σε αυτά τα συμφέροντα. Μια διαμαρτυρία που δεν είναι μόνο τοπική ή εθνική αλλά ευρωπαϊκή, στην οποία συμμετέχουν ταυτόχρονα Γερμανοί, Γάλλοι και Ολλανδοί αγρότες.
Πίσω από τη συμπάθεια για τον αγρότη - αν και πολύ διαφορετικό από τον αγρότη του παρελθόντος - υπάρχει ένα όραμα για τον κόσμο, η νοσταλγία για την ύπαιθρο, οι τύψεις για την εγκαταλειμμένη γη : η πρωτοκαθεδρία της εγγύτητας, η άμεση σχέση με τα δέντρα, τη γη, τους σπόρους, τη φύση. Και από την αρνητική πλευρά, η δυσπιστία προς τις μεγάλες αλυσίδες και αυτή την αλυσίδα εφοδιασμού τροφίμων που είναι πολύ μεγάλη, η οποία στα περάσματα προκαλεί δραματική αύξηση των τιμών που στη συνέχεια φτάνουν στους καταναλωτές. Φαίνεται σαν το ανάποδο θαύμα του πολλαπλασιασμού των ψωμιών. Σε αυτή την περίπτωση δεν πολλαπλασιάζονται τα ψωμιά αλλά οι τιμές τους, που ξεκινούν πολύ συγκρατημένα από το αλεύρι του αγρότη και αυξάνονται κατά μήκος της αλυσίδας εφοδιασμού, μέχρι τον καταναλωτή.
Στο βάθος υπάρχει μια απόρριψη του τεχνητού και εικονικού κόσμου του Ιστού, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που αντικαθιστά την πραγματική ζωή. Mε τα τρακτέρ η αληθινή, σκληρή ζωή μοιάζει να ξεσπά, με τις μυρωδιές της, τη γη, τον χειροπιαστό κόσμο, με γυμνό μάτι. Υπάρχει η λύπη ενός κόσμου, μιας ζωής σε άμεση επαφή με τον ουρανό, τη γη, τα φυσικά στοιχεία και τους εποχιακούς κύκλους. Ένας κόσμος που μας θυμίζει το απέραντο παρελθόν, όταν μεγάλο μέρος της εργασιακής δραστηριότητας συνδέθηκε με τη γη, τα ζώα, τα φρούτα και τις διαδικασίες παραγώγων. Σήμερα οι αγρότες είναι μια μικρή μειοψηφία σε σύγκριση με τον τριτογενή τομέα, τη μεγάλη μάζα των τεχνικών και των εργαζομένων. Οι αγρότες εκτελούν επίσης εργασίες που συχνά εναλλάσσονται μεταξύ της γης και του γραφείου, την καλλιέργεια και τη βιομηχανική πρακτική. Αλλά στην κοινή φαντασία αυτή η αρχαία συμπάθεια παραμένει για εκείνους που ζουν ακόμα από τη γη και εργάζονται στα χωράφια. Την ίδια συμπάθεια νιώθουμε για τη φιγούρα και τον ορισμό του άμεσου αγρότη. Υπάρχουν πολλοί επίδοξοι αγρότες στην πόλη που ονειρεύονται να αποσυρθούν αργά ή γρήγορα σε μια φάρμα, μια φάρμα ή να δουλέψουν στα χωράφια. Ακόμα κι αν λίγοι το κάνουν σοβαρά και με πλήρη απασχόληση.
Φυσικά, αν δει κανείς την πραγματικότητα, η βουκολική εικόνα δεν είναι και τόσο ειδυλλιακή, υπάρχουν μεγάλης κλίμακας προβλήματα εκμετάλλευσης, ρύπανσης, επιβλαβών φυτοφαρμάκων και μικροπονηριάς στις σχέσεις με το κράτος. Μερικές φορές και φοροδιαφυγή, φοροαποφυγή και άλλες απιστίες. Συνήθως όμως ο αγρότης δεν βγάζει εκατό και δηλώνει δέκα, όπως άλλοι εμπορικοί και βιοτεχνικοί τομείς. Αν μη τι άλλο, δηλώνει δέκα για να διαφυλάξει τα είκοσι που κερδίζει και τα οποία αποτελούν ελάχιστη βάση διαβίωσης.
Με λίγα λόγια, η διαμαρτυρία τους, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, περιβάλλεται από ευρεία συμπάθεια. Θα δούμε αν, πέρα από τα εικονικά χτυπήματα στην πλάτη, θα φέρουν στο σπίτι τους κάτι συγκεκριμένο και ενθαρρυντικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου