Η άθλια γκρίζα ζώνη των δυτικών ελίτ

Έλενα Μπάσιλε - 03/12/2025

Πηγή: Il Fatto Quotidiano

Η άρχουσα τάξη, παρά την πνευματική και ηθική της κατάρρευση, διαθέτει μια σημαντική ποιότητα. Το αίσθημα του ανήκειν καλλιεργεί την αφοσίωση και την αλληλεγγύη εντός της, μεταξύ των πολιτικών, ακόμη και εκείνων από αντίπαλα στρατόπεδα, μεταξύ αναλυτών, διπλωματών, διοικητικών υπαλλήλων, δημοσιογράφων και γκουρού των talk show . Στον κόσμο της αντιπολίτευσης προς τη δεξιά και την πολύ παρόμοια κεντροαριστερά, ακόμη και αν παρατηρείται γενικά ένα υψηλότερο επίπεδο πνευματικής ειλικρίνειας, δεν υπάρχει συνεργασία μεταξύ μικρών ηγετών, δημοσιογράφων, αναλυτών και κερδοσκόπων που παραδέχεται η μητρική τηλεόραση. Αυτά είναι διάσπαρτα τμήματα, ο καθένας για τον εαυτό του. Οι καταπιεσμένοι είναι μονάδες που δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον μαγνητισμό της εξουσίας. Πώς μπορούμε να ξεχάσουμε την διαυγή και απεγνωσμένη ανάλυση του Πρίμο Λέβι για τη γκρίζα ζώνη, για τις συνενοχές που δεν σώζουν τους προσβεβλημένους; Με εντυπωσιάζει καθημερινά αυτή η σοβαρή αδυναμία στον σύνθετο κόσμο των κινημάτων και των ενώσεων που μοιράζονται μια κριτική για τις πολεμοχαρείς ευρωπαϊκές πολιτικές, έτοιμες για πόλεμο με μια πυρηνική δύναμη, τη Ρωσία, και συνεργάζονται με τον εγκληματία πολέμου Νετανιάχου. Αν η διαφωνία ήταν ενωμένη, αν επεξεργαζόταν επίσης ένα αξιόπιστο πολιτικό παράδειγμα από θεωρητική άποψη, αν αφομοίωνε τη διανόηση. που υπάρχει και λειτουργεί στις σκιές, θα μπορούσε να προσελκύσει μη ψηφοφόρους, να αποτελέσει μια ελπίδα για την επανίδρυση της δημοκρατίας. Κάθε φορά που ακούω έναν συγγραφέα, έναν διανοούμενο, έναν φωτισμένο αναλυτή που, ενώ προσπαθεί να επικαλεστεί την αντικειμενικότητα της διεθνούς δυναμικής, αναγκάζεται να κάνει παραχωρήσεις στην προπαγάνδα του καθεστώτος του ΝΑΤΟ, εκφωνώντας ανιστόρητες καταδίκες της Χαμάς ή παραδίδοντας το σύνθημα «επίθεση/επιτιθέμενος», νιώθω ότι η γκρίζα ζώνη προχωρά και μας καταπίνει. Και ας επαναλάβουμε, με την καθαρότητα των πεποιθήσεών μας, ότι δεν υπάρχει τίποτα ηθικό στην βρώμικη υπεράσπιση της συνέχισης του πολέμου στην Ουκρανία από τις ευρωπαϊκές ολιγαρχίες. Από το 2014, η Ουκρανία είναι θύμα των νεοσυντηρητικών σχεδίων κυριαρχίας των ΗΠΑ, που στοχεύουν στη διάλυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Μια χώρα έχει χρησιμοποιηθεί για ένα πολεμικό πείραμα, ένας λαός έχει γίνει κρέας για τα κανόνια. Η Ρωσία παραβίασε το διεθνές δίκαιο (προσαρτώντας την Κριμαία το 2014 και εισβάλλοντας στην Ουκρανία το 2022) επειδή το πραξικόπημα στο Κίεβο κατέστησε σαφές ότι οι Δυτικοί ολιγάρχες θα μπορούσαν εύκολα να πάρουν τον έλεγχο της βάσης της Σεβαστούπολης, μιας στρατηγικής βάσης για τη Μόσχα από την εποχή του Τσάρου. Μετά από επτά χρόνια διπλωματίας, δυτικού εμπαιγμού (που ομολόγησαν η Μέρκελ και ο Ολάντ), τις συμφωνίες του Μινσκ και τον εμφύλιο πόλεμο, σφαγές ρωσόφωνων πολιτών από τον στρατό του Κιέβου και οικονομικές κυρώσεις που δεν ισοδυναμούσαν με τίποτα περισσότερο από την κήρυξη πολέμου του ΝΑΤΟ στη Μόσχα, η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022 και κατέληξε σε συμβιβασμό τον Μάρτιο του ίδιου έτους. Μέσα σε ένα μήνα, η Ουκρανία, χωρίς να χάσει εδάφη, θα μπορούσε να είχε γίνει μια ουδέτερη, ευρωπαϊκή χώρα. Οι ελίτ Οι παγκόσμιες δυνάμεις αποφάσισαν ότι θα έπρεπε αντ' αυτού να ματώσει για τα σχέδια της Ουάσιγκτον για κυριαρχία, για να σώσει τον χρεωμένο καπιταλισμό που χρειαζόταν νέες πρώτες ύλες. Η Μόσχα παραβίασε τα σύνορα ενός κράτους-μαριονέτας, το οποίο είχε πλέον εγκαταλείψει την εκπροσώπηση των συμφερόντων του ουκρανικού λαού, μετατρεπόμενο σε εργαλείο, χρηματοδοτούμενο από όπλα, μυστικές υπηρεσίες και μισθοφόρους, για την επίθεση στη Ρωσία. Ο πόλεμος της Μόσχας, επομένως, ήταν υπαρξιακός, για να υπερασπιστεί την κυριαρχία της. Το δίκαιο του ΟΗΕ, που επιδείξαμε εμείς οι Δυτικοί για την εισβολή στη Λιβύη, την ευθύνη προστασίας, επικαλέστηκε η Ρωσία, στην οποία είχαν στραφεί οι βομβαρδισμένοι ρωσόφωνοι πληθυσμοί. Ακούω τον Ταγιάνι και τον Τζεντιλόνι, τους οποίους γνώριζα ως υπουργούς Εξωτερικών, να ζητούν τη συνέχιση της θυσίας των Ουκρανών νέων στο μέτωπο ενάντια στις συνεχιζόμενες προσπάθειες διαμεσολάβησης μεταξύ Τραμπ και Πούτιν, και μου φαίνεται αδύνατο δύο μετριοπαθείς άνδρες, ευγενικοί στον χαρακτήρα, να λερώσουν τα χέρια τους με αίμα και να υποστηρίξουν τη νέα Σκανδιναβική, Βαλτική και Πολωνική Ευρώπη, η οποία έχει αγκαλιάσει την πολεμοχαρή ρητορική της εικοσαετούς φασιστικής εποχής. Εδάφη, μόνο ειρήνη! Η πολιτική τάξη, την οποία είχα την ευκαιρία να γνωρίσω, έχει ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά: μετριοπάθεια και ιεραρχική υπακοή. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να προωθήσει την καριέρα του, να γίνει άρχουσα τάξη. Ποτέ δεν υπερασπίζεται κανείς προσωπικές θέσεις, προσωπική ηθική. Διαφορετικά, αποκλείεται αυτόματα από τους κύκλους που έχουν σημασία. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν αυτές οι ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις να επαναστατούν ενάντια στην ηγεμονία του Τραμπ και, εκτός του θεσμικού πλαισίου του ΝΑΤΟ, και περιφρονώντας το Σύνταγμα, να υποστηρίζουν τον πόλεμο; Το ανησυχητικό ερώτημα επιστρέφει: σε ποιον απαντούν; Αυτή είναι η ουσία. Οι ενδεχόμενες αντιπαραθέσεις - ζήτω η Σλάιν, κάτω η Μελόνι - είναι ελάχιστα χρήσιμες αν δεν έχουμε απαντήσεις στα ουσιώδη ερωτήματα.

La squallida zona grigia delle élite occidentali