ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ (5)

Συνέχεια από: Τετάρτη 3 Μαίου 2017

Η αλήθεια τής πίστεως σάν ενεργεία σύνθεση τού "προσώπου"!
Του Cornelio Fabro.

         
 Η Θεολογική πίστη μπορεί να ονομασθεί "πίστη τρίτου βαθμού" , και αυτό κάτω απο διαφορετικές όψεις. Κατ'αρχάς διότι μέσω τής Θεολογικής πίστης ο άνθρωπος αντλεί την ύπαρξη τής υπέρτατης πραγματικότητος: την εσωτερική ζωή τού Θεού και την ζωή τής χάριτος στην οποία ανυψώθη ο άνθρωπος απο τον Θεό. Στην συνέχεια και κατά συνέπειαν, είναι πίστη τρίτου βαθμού διότι η θεολογική πίστη όχι μόνον υπολογίζει το Είναι του ανθρώπου σύμφωνα με την αναδρομική πρόθεση η οποία απο το παρόν αντλεί το ανθρώπινο είναι σύμφωνα με την επέκταση του στο παρελθόν, αλλά επίσης και ιδίως σύμφωνα με την προώθησι του στο μέλλον. Γι'αυτό η Θεολογική πίστη είναι η μοναδική πραγματική γνώση η οποία αγκαλιάζει την ανθρωπότητα σ'όλη την εξάπλωση τών χρόνων, καθότι φανερώνει την άμεσο ενέργεια του Θεού για τον άνθρωπο σύμφωνα μ'ένα ιδιαίτερο σχέδιο σωτηρίας. Το αντικείμενο της Θεολογικής πίστης παρουσιάζεται επομένως σαν ιερή ιστορία η οποία έχει για πρωταγωνιστή της τον Θεό τον ίδιο και σαν προοπτική πραγματική δέν έχει την ανθρωπότητα σαν ένα οντολογικό καθόλου, αλλά σύμφωνα με μία ιστορική κατάσταση, συγκεκριμένη και καθολική ταυτοχρόνως, που είναι η πτώση στην αμαρτία.

          Τα κεντρικά σημεία λοιπόν αυτής της ιερής ιστορίας η οποία σχηματίζει το αντικείμενο τής πίστης, αποτελούνται απο μερικά ξεχωριστά γεγονότα πολύ συγκεκριμένα, αλλά καθολικής σημασίας, τόσο εκ μέρους τού Θεού (δημιουργία, λύτρωση...), όσο και εκ μέρους του ανθρώπου (πτώση, μεταστροφή...)! Το χαρακτηριστικό, στο φαινομενολογικό επίπεδο τής Θεολογικής πίστης είναι ότι ο Θεός αντλεί το Είναι τής ανθρωπότητος τής ιστορίας μέσω του ατόμου (Αδάμ, Χριστός) και ότι ο ξεχωριστός άνθρωπος μπορεί να κατορθώσει να ψηλαφίσει την αιωνιότητα στον χρόνο. Έτσι λοιπόν όπως η άμεση πίστη μπορεί να υπερβεί την άμεση παρουσία τής αντίληψης, όπως η ιστορική πίστη "μπορεί να υπερβεί το απλό ιστορικό δεδομένο της αμέσου αισθήσεως, έτσι και ακόμη περισσότερο η "Θεολογική πίστη" υπερβαίνει τόσο την κατάσταση της αμέσου αισθήσεως όσο και εκείνη τής ιστορικής μαρτυρίας. Αλλά η Θεολογική πίστη προϋποθέτει και τις δύο και δέν μπορεί να κινηθεί παρά προϋποθέτοντάς τες. Γι'αυτό η Θεολογική πίστη είναι στραμμένη πρός την πραγματοποίηση του πιό υψηλού τέλους τού ανθρώπου, σαν ΠΡΟΣΩΠΟΥ και η Θεολογική πράξη τής πίστης είναι εκείνη που εκφράζει την υπέρτατη ένταση του Ατόμου αναφορικά με την επιβεβαίωση τής σημασίας τού ιδίου Είναι και με το τέλος της μοίρας του!

          Η Θεολογική πίστη μπορεί να ονομαστεί "πίστη τρίτου βαθμού" επίσης επειδή προϋποθέτει με τον τρόπο της την σύνθεση[Μέ τόν τρόπο τού Χέγκελ] των δύο στιγμών που αποκλίνουν μεταξύ τους, τής Φυσικής πίστης και τής ιστορικής πίστης. Απο την πίστη τής ιστορικής βεβαιότητος αντλεί την αντικειμενική βεβαιότητα τού γεγονότος της Αποκαλύψεως, την πραγματική της εισαγωγή στην διαδικασία τής ανθρώπινης ιστορίας. Μ'αυτή την έννοια ένα οποιοδήποτε θαύμα τού Χριστού και ιδιαιτέρως η ανάστασή του μπορεί να καταχωρισθεί σαν ένα οποιοδήποτε άλλο ιστορικό γεγονός. Εκείνο που είναι αντικείμενο εξακρίβωσης, είναι ευνόητο, είναι οι δύο στιγμές του θαύματος! Για παράδειγμα, ο λαός της Βηθανίας μπόρεσε να εξακριβώσει κατ'αρχάς τον θάνατο τού Λαζάρου και στην συνέχεια την επιστροφή του στην ζωή, και παρομοίως οι Απόστολοι μπόρεσαν να επαληθεύσουν κατά πρώτον τον θάνατο του Χριστού στον σταυρό και στην συνέχεια την καινούργια του κατάσταση σαν αναστημένου!

          Τα δύο γεγονότα ή καταστάσεις του Είναι, είναι αντιθετικά, αλλά όμως η ιστορική βεβαιότης καθαυτή δέν πάει πέρα απο την διαπίστωση, δέν διαβλέπει τον τρόπο με τον οποίο είναι δυνατόν να ξεπεραστεί η αντίθεση εκείνη η οποία στην πραγματική ζωή δέν περνά απο τον θάνατο στην ζωή και όποιος μία φορά έχει πεθάνει δέν επιστρέφει πλέον στην ζωή. Απο την πίστη τής φυσικής βεβαιότητος η Θεολογική πίστη συμμετέχει στην άμεση βεβαιότητα καθώς αντλεί ακριβώς το συγκεκριμένο γεγονός τής εξαρτήσεως των δύο στιγμών στο ίδιο υποκείμενο ακριβώς σαν "πέρασμα" του εός στο άλλο: ο "νεκρός Λάζαρος" ανεκλήθη στην ζωή, ο "εσταυρωμένος Χριστός" ανασταίνεται απο τον θάνατο...διά μίας ξεχωριστής επεμβάσεως του Θεού. Αυτή η Θεολογική πίστη είναι μία "πεποίθηση τής παρουσίας" απολύτως πρωτότυπη και ασύγκριτη! Στην πεποίθηση τής παρουσίας τής φυσικής πίστης ενεργεί και αποφασίζει η αμεσότης τής αισθήσεως. Εδώ όμως η αμεσότης τής αισθήσεως κρατά στο χέρι της μόνον τις δύο στιγμές τής προόδου, διότι το θαύμα σαν "Θεολογικό γεγονός" δέν είναι βεβαίως ακριβώς αντικείμενο αισθήσεως. Στην "πεποίθηση τής εξαρτήσεως, ότι αποτελώ μέρος" τής ιστορικής πίστης ενεργεί η αλληλεγγύη τού εγγράφου με το παρελθόν γεγονός μέσα στην διαμεσολάβηση του ανθρωπίνου καθόλου, όπως έχουμε πεί, στην Θεολογική πίστη υπερβαίνονται όλες οι κατηγορίες και όλοι οι νόμοι, έτσι ώστε να αποκλειστεί οποιαδήποτε μεσολάβηση στην σφαίρα τής ενυπάρξεως! Η Θεολογική πίστη είναι πίστη τρίτου βαθμού λοιπόν διότι είναι η πίστη η οποία έρχεται στον άνθρωπο απο τον Θεό. Όπως η άμεση φυσική πίστη παρουσιάζεται κλειστή στην σφαίρα του ατόμου και η ιστορική στην σφαίρα του ανθρωπίνου καθόλου. Γι'αυτό η Θεολογική πίστη ενεργεί την υπέρβαση τόσο στην σφαίρα της υπάρξεως όσο και σε εκείνη της ουσίας καθότι παρουσιάζει την χρονική ύπαρξη να ολοκληρώνεται στην αιωνιότητα και την ανθρώπινη ζωή στην Θεία ζωή!

Συνεχίζεται

Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗ ΠΙΣΤΗ, ΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΜΑΣ ΣΧΟΛΩΝ.
Αμέθυστος.