Περί Διώ(χ)την το ανάγνωσμα..

Λόγος β΄

Ἐζήλωσε δόξα Μαγδαληνῆς...

Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ἡ σύγχρονη πατερική μορφή πού ἀνέτειλε ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος καί φώτισε πολλές σκοτισμένες (ἄθεες, ἑτερόδοξες ἤ ἑτερόθρησκες) συνειδήσεις στό δυτικό κόσμο, ὥστε νά δοῦν τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, δέχεται μετά τήν κοίμησή του ὀχετούς βλασφημιῶν ἀπό τόν τελείως ξένο πρός τήν ὀρθόδοξη θεολογία, τόν παντελῶς ἀμύητο στήν εὐαγγελική ἡσυχαστική ἄσκηση π. Ἰωάννη Διώτη, ἐκδότη, θεολόγο, δημοσιογράφο κ.λπ..

Ὁ  μακαριστός Γέροντας Σωφρόνιος μέ γνώση ἐμπειρική, πίστη «ἐκ θεωρίας», μαρτύρησε στίς μέρες μας, καί μαρτυρεῖ διαρκῶς μέ τίς συγγραφές του, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ἀπόλυτη Ἀλήθεια, καί ὅτι «οἱ ἐντολές Του εἶναι ἄκτιστο Φῶς τῆς Θεότητος, καί ὁ ἀγώνας γιά νά ἀποβοῦν ὁ μοναδικός νόμος ὅλου τοῦ εἶναι μας, προσκαίρου καί αἰωνίου, συνιστᾶ τήν οὐσία τῆς ὀρθοδόξου ἀσκήσεως». 

Ὁ π. Ἰ. Διώτης, ἀνίκανος νά προσεγγίση τήν ποιότητα τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωῆς τοῦ Ἀρχιμ. Σωφρονίου, πιάνεται (τῇ συμβουλίᾳ ἐσκοτισμένων συνειδήσεων) ἀπό τόν τύπο τῆς Μονῆς πού ἵδρυσε στό Essex τῆς Ἀγγλίας, καί ἐξαπολύει στήν μνήμη του, μέ «ἀγωνιστικό» μένος, ρύπους καί δυσώδη νοήματα, ὑβριστικά τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος, πού ρυπαίνουν τίς ἀκοές καί σκοτίζουν τίς ψυχές ὅσων ἀπό ἀπλότητα ἤ ἀβουλία ἀνέχονται νά τόν ἀκοῦν ἤ νά διαβάζουν τά ρυπαρογραφήματά του.

Ὁ π.Ἰ. Διώτης δέν δέχεται τόν λόγο τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος, ὅτι ὁ τύπος τῆς Μονῆς του ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα μιᾶς ἀνάγκης σέ ἕναν ὁρισμένο τόπο καί ἕναν ὁρισμένο χρόνο, μέ τήν ἔγκριση μάλιστα τῆς προϊσταμένης του ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, καί ὅτι αὐτόν τόν τύπο δέν τόν συνιστᾶ ὡς πρότυπο σέ κανένα. Ὁ π. Διώτης κωφεύει στήν ὕπαρξη τῆς ἀνάγκης, τήν παραθεωρεῖ, καί ἐπιτίθεται στόν θεόπτη Γέροντα, ὄχι τόσο γιά τήν Μονή του (αὐτήν τήν χρησιμοποιεῖ μᾶλλον ὡς πρόσχημα), ὅσο γιά τήν ὀρθοδοξότατη ἐμπειρική θεολογία του, τήν ὁποία δέν εἶναι ἱκανός νά παρακολουθήσει. Καί ἐνῶ ὁ π. Διώτης ἀπέναντι σέ ἐξόφθαλμες ἐκκλησιολογικές ἐκτροπές μυωπάζει, καί ὄχι μόνο δέν κάνει τήν παραμικρή «ἀγωνιστική» κριτική, ἀλλά τίς ὑπερασπίζεται κι’ ὅλας, στήν περίπτωση τοῦ Γέροντος Σωφρονίου ἐκκενώνει ὅλο τόν ρυπώδη ζῆλο του. 

Μέσω τῶν γραπτῶν τοῦ π. Διώτη, βλέπουμε νά σηκώνεται ἐναντίον τοῦ Γέροντος Σωφρονίου ὅλο τό ἀπό καταβολῆς κόσμου δαιμονικό μίσος, ἐνδεδυμένο μάλιστα (ὤ, τῆς ὑποκρισίας!) μέ ἱεροκανονικό μανδύα. 

Φαίνεται ὅτι οἱ δαίμονες βασανίζονται ἀπό τήν καυστική γι’ αὐτούς ὕπαρξη τοῦ Γέροντος Σωφρονίου (καί κεκοιμημένου). 

Οἱ ἀντιησυχαστές δαίμονες, βασανιζόμενοι, διερεθίζουν τόν «ἀγωνιστικό ζῆλο» τοῦ π.Ἰ. Διώτη, τόν «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν», προκειμένου νά ἀποπροσανατολίσουν καί νά καταστρέψουν ὅσες ψυχές τοῦ δώσουν τήν προσοχή τους, τοῦ ἀνοίξουν εἴσοδο. 

Σημειωτέον ὅτι ὁ π.Ἰ.Διώτης, σέ παλαιότερες «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν» (τό ἠπιώτερον) «ἀγωνιστικές» ἐξάρσεις του, χαρακτηρίζει τήν Θεολογία τῶν ἁγίων Πατέρων κυκεώνα, τελεία σύγχυση καί συσκοτισμό. 

Ὑβρίζει τά τιμιώτερα τῆς πίστεώς μας, τίς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἐμπειρίες τῶν Ἁγίων μας. 

Καί, κατόπιν, τολμᾶ νά αὐτοπροβάλλεται ὡς ὑπέρμαχος τῆς ἱεροκανονικῆς ἀκριβείας!!...

Πιό συγκεκριμένα, ὁ σφοδρός πολέμιος τοῦ Γέροντος Σωφρονίου π. Ἰ. Διώτης δέν δέχεται τήν ἁγιογραφική καί πατερική διδασκαλία, ὅτι ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι καρπός τῆς θεωρίας τοῦ Θεοῦ, τῆς θεοπτίας. Τέτοιες ὁρολογίες τοῦ δημιουργοῦν σύγχυση καί «συσκοτισμό». Γι’ αὐτόν ἡ θεολογία δέν προϋποθέτει τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στόν θεολόγο. Κατά τήν ἄποψή του ὁ Θεός ἀποκαλύφθηκε στούς Προφῆτες καί τούς Ἀποστόλους, καί δέν χρειάζεται νά ἀποκαλυφθεῖ σέ κανέναν ἄλλον! Ἡ θεολογία γι’ αὐτόν «εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νά ἑρμηνεύσῃ τήν ὑφισταμένην θείαν ἀποκάλυψιν». Εἶναι ἐμποτισμένος μέχρι τό μεδοῦλι ἀπό τήν σχολαστική θεολογία τοῦ αἱρετικοῦ Χριστιανισμοῦ. Γι’ αὐτόν κανένας σημερινός πιστός δέν μπορεῖ νά γίνει «διδακτός Θεοῦ», κι ἄς τό λέει ἡ Ἁγία Γραφή. Ὅποιος θεωρήσει ὡς σοβαρά αὐτά πού γράφει ὁ π. Διώτης, θά πρέπει νά δεχθεῖ ὅτι  ὅλες οἱ ἀποκαλύψεις τοῦ Θεοῦ στούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας (ἥμαρτον Κύριε!) εἶναι «δαιμονοφαντάσματα». 

Πῶς, λοιπόν, μέ τέτοιες προϋποθέσεις, ὁ π. Διώτης, νά καταλάβει τόν θεόπτη ὀρθόδοξο ἡσυχαστή πατέρα Σωφρόνιο; Πῶς νά χωρέσει στήν στενή ἀντίληψή του, στήν περιορισμένη βιολογική ἐνέργεια τοῦ ἐγκεφάλου του, τό εὖρος τῆς ἐμπειρικῆς θεολογίας ἑνός θεουμένου;

Κι ἔνα ἐρώτημα: Τί εἶναι πιό σκανδαλιστικό γιά τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας; Μιά Μονή πού μεταγγίζει μετάνοια, πού διεγείρει ἀδρανεῖς συνειδήσεις, πού ἑλκύει στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πολλούς, ἐπειδή ζεῖ μέ νήψη, μέ διαρκῆ διαθέρμανση τῆς ἔμπνευσης γιά προσευχή καί τοῦ πόθου τοῦ Χριστοῦ; 
Ἤ ἕνας Κληρικός, ὅπως ὁ π.Ἰ.Διώτης, πού συμμαχεῖ μέ τήν ἀνταρσία καί τήν ἐκκλησιολογική ἐκτροπή καθηρημένου κληρικοῦ ἤ πού προσέρχεται συνήγορος ἐνώπιον τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοσύνης σέ Κληρικό μέ ὁμόφιλο προσανατολισμό; 
Ποῦ βρίσκεται τό ἠθικό καί ποῦ τό ἀνήθικο;

Τόν μακαριστό Γέροντα Σωφρόνιο ἀγαποῦσε ἰδιαιτέρως ὁ  ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὡς ὁμότροπό του, μέ κοινές ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἐμπειρίες. 

Ἐκεῖνος γνώριζε νά διακρίνει τά πνεύματα «εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστί», προφανῶς πολύ καλύτερα ἀπό τόν π. Ἰ. Διώτη...

Ὁ π. Ἰ.Διώτης φαίνεται ὅτι ἐζήλωσε τήν δόξα τῆς μοναχῆς Μαγδαληνῆς (τῆς Κοζάνης), τῆς ἀμετανόητης ὑβρίστριας τοῦ ἁγίου Νεκταρίου. 

Ὁ Θεός νά τόν ἐλεήση.
Τρελογιάννης

Περισσότερα γιά τίς ἀπόψεις τοῦ π.Ἰ.Διώτη βλέπε στό βιβλίο τοῦ π.Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία», Ναύπακτος 2010.