του H. J. Krysmanski
Der kleine, der große und der wölfische Frieden
Postmoderne Friedenspolitik zwischen Lokalität und Globalität
(1999)
Μέρος 3ο
Who rules the world?
Πριν από μερικά χρόνια, ο συμπρόεδρος του World Economic Forum το οποίο εδρεύει στο Davos, ο Maurice Strong, εμπιστεύτηκε σε έναν δημοσιογράφο, τα πλαίσια ενός μυθιστορήματος, “το οποίο μόνο αυτός θα μπορούσε να γράψει”, και το οποίο πολύ ευχαρίστως θα έγραφε. Κάθε Φεβρουάριο μαζεύονται στο Davos κάπου 1000 διευθυντές πολυεθνικών, αρχηγοί κρατών, υπουργοί οικονομικών και κορυφαίοι επιστήμονες, για να συζητήσουν περί του πως θα πορευθεί ο κόσμος στον χρόνο που έρχεται. «Τι θα συνέβαινε», λέει ο Strong, «αν μια μικρή ομάδα, που προέρχεται από τον μεγάλο αυτό κύκλο, έφτανε στο συμπέρασμα πως οι ισχυρές βιομηχανικές χώρες αποτελούν κίνδυνο για την καλή πορεία του κόσμου; ...και για να σώσει τον πλανήτη, η ομάδα αποφασίζει, πως είναι υποχρέωση της να οδηγήσει τον βιομηχανικό πολιτισμό σε καταστροφή»! Ο Maurice Strong ανάβει: «Η μικρή αυτή ομάδα λοιπόν από world leaders, σχεδιάζει μια συνωμοσία με σκοπό να ταρακουνήσει την παγκόσμια οικονομία. Είναι Φεβρουάριος. Όλοι οι αποφασιστικής σημασίας παράγοντες είναι στο Davos. Οι συνωμότες ανήκουν στην αφρόκρεμα των ηγετών του κόσμου. Έχουν αναλάβει τις θέσεις τους στις παγκόσμιες αγορές εμπορευμάτων και μετοχών. Προκαλούν πανικό χρησιμοποιώντας τις προσβάσεις που έχουν στις διεθνείς αγορές, στα δίκτυα υπολογιστών, και στα αποθέματα χρυσού. Μπλοκάρουν τα γρανάζια του συστήματος. Προσλαμβάνουν μισθοφόρους που συλλαμβάνουν τους υπόλοιπους συμμετέχοντες και τους κρατούν ομήρους. Οι αγορές περιμένουν...» Ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να κρύψει την έκπληξή του. Ο Maurice Strong, ο συμπρόεδρος του συμβουλίου του World Economic Forum, γνωρίζει αυτή την παγκόσμια ελίτ. Κάθεται στο κέντρο της δύναμης. Θα μπορούσε πράγματι να τα προωθήσει όλα αυτά. Ο Strong συνέρχεται και καταλήγει: «Κανονικά δε θα έπρεπε να πω αυτά τα πράγματα».
Τα νέα πολιτικά στρώματα της δύσεως, προ πάντων οι αριστεροί Baby boomers, προσαρμόστηκαν ενστικτωδώς στην νέα κατάσταση, όπου χάνεται η σημασία του τυπικού τρόπου διακυβέρνησης. Υποστηριζόμενοι από τα μέσα μαζικής προβολής, προσπαθούν να ενσαρκώσουν, ως άτομα, ως “stars”, “γενικές λύσεις” και στρατηγικές.
Ο Tony Blair για παράδειγμα, είναι ο πρώτος Ευρωπαίος αρχηγός κράτους, που εντελώς συνειδητά και ηθελημένα, βελτιώνει τις περιορισμένες δυνατότητες δράσης σε εθνικό επίπεδο, με μια υπερδραστηριότητα στην παγκόσμια σκηνή. O Ralf Dahrendorf το ονόμασε “παγκοσμιοποίηση έξτρα”. Το New Labour παραμελεί συνειδητά τις παραδοσιακές υποχρεώσεις της διακυβέρνησης, και συγκεντρώνεται στην πολιτισμική και ηθική καλλιέργεια της ελεύθερης αγοράς. Ο Blair δοκίμασε τις δυνατότητες που παραμένουν ακόμα στα χέρια της κυβέρνησης ενός εθνικού κράτους, μεσαίου μεγέθους. Είναι ελάχιστες. Γι' αυτό ακριβώς υιοθέτησε την ηθική ηγεσία. Εν τω μεταξύ πιστεύει, γράφει η εφημερίδα “Zeit”, πως μια ηθικά διαποτισμένη “κοινωνική επέμβαση” οδηγεί πιο μακρυά από την “κοινωνική επέμβαση” της αριστεράς. Το νέο “κοινωνικό συμβόλαιο” του Blair στοχεύει στον “συντονισμό” και όχι στην “διακυβέρνηση”. Με αυτόν τον τρόπο μπόρεσε ο Βρετανός να αντιτείνει, με μεγάλη επιτυχία, στην περιορισμένη στρατιωτική συμμετοχή στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, μια δυναμική “παγκόσμια ηγεσία” (global leadership).
Έγινε όμως πολύ δύσκολο να αναγνωρισθούν αυτοί που σήμερα "καθορίζουν το πως λειτουργεί η πολιτική" προπάντων η "παγκόσμια" πολιτική. Κανένας δεν μπορεί να πιστέψει στα σοβαρά, πως αυτοί που σπρώχνονται στα έδρανα του ΝΑΤΟ, για να βγουν σε κάποια φωτογραφία, είναι σήμερα οι μόνοι ή ίσως οι σημαντικότεροι φορείς αποφάσεων.
Η πείρα που προσφέρει η "παραδοσιακή διακυβέρνηση" παίζει δευτερεύοντα και τριτεύοντα ρόλο στον νέο προσδιορισμό του πλανήτη. Η ικανότητα όμως της σωστής παρατήρησης και εκτίμησης "της γεωπολιτικής δυναμικής", παρατηρώντας από κινητές οπτικές γωνίες, παίρνει όλο και μεγαλύτερη αξία. Οι υπερεθνικές ελίτ χρειάζονται γι' αυτό και ικανούς συνεχιστές (απογόνους).
Για τον λόγο αυτό υποστηρίζεται έντονα και η ικανότητα στις νέες μεθόδους διανοητικής χαρτογράφησης, που θα χρησιμοποιηθεί για την δοκιμή νέων πολιτικών μορφών. Για τον σκοπό αυτό υπάρχει ένα τεράστιο δίχτυ ομάδων και οργανισμών. Οι αράχνες στο δίχτυ αυτό είναι οι πολυεθνικοί οργανισμοί. Είναι μια εντελώς πραγματική παγκόσμια δομή που χειρίζεται την δύναμη -και επιπρόσθετα, λένε μερικοί, μια συνωμοτική δομή.
Στην δομή αυτή δρουν για παράδειγμα:
Το World Economic Forum ή "η ομάδα του Davos": Δίνει την ευκαιρία κατά τις ετήσιες ημερίδες της στους εκπροσώπους των σπουδαιότερων επιχειρήσεων να συναντηθούν με κορυφαίους πολιτικούς, ανθρώπους των μαζικών μέσων πληροφόρησης, ηγέτες οργανισμών όπως το World Trade Organization και OECD.
Το "Bilderberg Club": ιδρύθηκε το 1954, και θεωρείται από πολλούς ως μια από τις πιο ισχυρές άτυπες ομάδες στους χώρους της οικονομίας και της πολιτικής.
Το "Trilateral Commission": προήλθε από το Bilderberg Club, για να συμπεριλάβει την Ασία, και κυρίως την Ιαπωνία.
Χιλιάδες επιχειρήσεις από 130 χώρες ανήκουν στο International Chamber of Commerce (ICC). Άλλες οργανώσεις αυτού του τύπου είναι το Business Industry Advisory Committee του OECD, το World Business Council on Sustainable Development, το "Climate Coalition" που ανήκει στους παραγωγούς πετρελαίου και αυτοκινήτων, το International Federation of Employers, το US Council on International Business (M.A.I , Multilateral Agreement of Investments), το Business Roundtable των γενικών διευθυντών των μεγαλύτερων αμερικάνικων επιχειρήσεων, το European Roundtable of Industrialists, κτλ.
Τέλος, το Council Of Foreign Relations, ιδρύθηκε το 1921 ως ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον εργοστάσιο παραγωγής ιδεών, με ειδίκευση στις παγκόσμιες πολιτικές στρατηγικές. Οι δραστηριότητες αυτών των οργανισμών αυξήθηκαν δραματικά τα τελευταία χρόνια. Η επιρροή τους μεγαλώνει.
«Είναι βέβαια μια σπάνια και κατά κάποιο τρόπο ικανοποιητική διάκριση» γράφει ο Reginald Dale σε μια αναφορά για το Trilateral Commission, «το να κατηγορείσαι, τόσο από δεξιά όσο και από αριστερά, πως προσπαθείς να κυριαρχήσεις στον κόσμο».
(Συνεχίζεται)
Μετάφραση: Πέτρος
Αμέθυστος
Der kleine, der große und der wölfische Frieden
Postmoderne Friedenspolitik zwischen Lokalität und Globalität
(1999)
Μέρος 3ο
Who rules the world?
Πριν από μερικά χρόνια, ο συμπρόεδρος του World Economic Forum το οποίο εδρεύει στο Davos, ο Maurice Strong, εμπιστεύτηκε σε έναν δημοσιογράφο, τα πλαίσια ενός μυθιστορήματος, “το οποίο μόνο αυτός θα μπορούσε να γράψει”, και το οποίο πολύ ευχαρίστως θα έγραφε. Κάθε Φεβρουάριο μαζεύονται στο Davos κάπου 1000 διευθυντές πολυεθνικών, αρχηγοί κρατών, υπουργοί οικονομικών και κορυφαίοι επιστήμονες, για να συζητήσουν περί του πως θα πορευθεί ο κόσμος στον χρόνο που έρχεται. «Τι θα συνέβαινε», λέει ο Strong, «αν μια μικρή ομάδα, που προέρχεται από τον μεγάλο αυτό κύκλο, έφτανε στο συμπέρασμα πως οι ισχυρές βιομηχανικές χώρες αποτελούν κίνδυνο για την καλή πορεία του κόσμου; ...και για να σώσει τον πλανήτη, η ομάδα αποφασίζει, πως είναι υποχρέωση της να οδηγήσει τον βιομηχανικό πολιτισμό σε καταστροφή»! Ο Maurice Strong ανάβει: «Η μικρή αυτή ομάδα λοιπόν από world leaders, σχεδιάζει μια συνωμοσία με σκοπό να ταρακουνήσει την παγκόσμια οικονομία. Είναι Φεβρουάριος. Όλοι οι αποφασιστικής σημασίας παράγοντες είναι στο Davos. Οι συνωμότες ανήκουν στην αφρόκρεμα των ηγετών του κόσμου. Έχουν αναλάβει τις θέσεις τους στις παγκόσμιες αγορές εμπορευμάτων και μετοχών. Προκαλούν πανικό χρησιμοποιώντας τις προσβάσεις που έχουν στις διεθνείς αγορές, στα δίκτυα υπολογιστών, και στα αποθέματα χρυσού. Μπλοκάρουν τα γρανάζια του συστήματος. Προσλαμβάνουν μισθοφόρους που συλλαμβάνουν τους υπόλοιπους συμμετέχοντες και τους κρατούν ομήρους. Οι αγορές περιμένουν...» Ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να κρύψει την έκπληξή του. Ο Maurice Strong, ο συμπρόεδρος του συμβουλίου του World Economic Forum, γνωρίζει αυτή την παγκόσμια ελίτ. Κάθεται στο κέντρο της δύναμης. Θα μπορούσε πράγματι να τα προωθήσει όλα αυτά. Ο Strong συνέρχεται και καταλήγει: «Κανονικά δε θα έπρεπε να πω αυτά τα πράγματα». Τα νέα πολιτικά στρώματα της δύσεως, προ πάντων οι αριστεροί Baby boomers, προσαρμόστηκαν ενστικτωδώς στην νέα κατάσταση, όπου χάνεται η σημασία του τυπικού τρόπου διακυβέρνησης. Υποστηριζόμενοι από τα μέσα μαζικής προβολής, προσπαθούν να ενσαρκώσουν, ως άτομα, ως “stars”, “γενικές λύσεις” και στρατηγικές.
Ο Tony Blair για παράδειγμα, είναι ο πρώτος Ευρωπαίος αρχηγός κράτους, που εντελώς συνειδητά και ηθελημένα, βελτιώνει τις περιορισμένες δυνατότητες δράσης σε εθνικό επίπεδο, με μια υπερδραστηριότητα στην παγκόσμια σκηνή. O Ralf Dahrendorf το ονόμασε “παγκοσμιοποίηση έξτρα”. Το New Labour παραμελεί συνειδητά τις παραδοσιακές υποχρεώσεις της διακυβέρνησης, και συγκεντρώνεται στην πολιτισμική και ηθική καλλιέργεια της ελεύθερης αγοράς. Ο Blair δοκίμασε τις δυνατότητες που παραμένουν ακόμα στα χέρια της κυβέρνησης ενός εθνικού κράτους, μεσαίου μεγέθους. Είναι ελάχιστες. Γι' αυτό ακριβώς υιοθέτησε την ηθική ηγεσία. Εν τω μεταξύ πιστεύει, γράφει η εφημερίδα “Zeit”, πως μια ηθικά διαποτισμένη “κοινωνική επέμβαση” οδηγεί πιο μακρυά από την “κοινωνική επέμβαση” της αριστεράς. Το νέο “κοινωνικό συμβόλαιο” του Blair στοχεύει στον “συντονισμό” και όχι στην “διακυβέρνηση”. Με αυτόν τον τρόπο μπόρεσε ο Βρετανός να αντιτείνει, με μεγάλη επιτυχία, στην περιορισμένη στρατιωτική συμμετοχή στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, μια δυναμική “παγκόσμια ηγεσία” (global leadership).
Έγινε όμως πολύ δύσκολο να αναγνωρισθούν αυτοί που σήμερα "καθορίζουν το πως λειτουργεί η πολιτική" προπάντων η "παγκόσμια" πολιτική. Κανένας δεν μπορεί να πιστέψει στα σοβαρά, πως αυτοί που σπρώχνονται στα έδρανα του ΝΑΤΟ, για να βγουν σε κάποια φωτογραφία, είναι σήμερα οι μόνοι ή ίσως οι σημαντικότεροι φορείς αποφάσεων.
Η πείρα που προσφέρει η "παραδοσιακή διακυβέρνηση" παίζει δευτερεύοντα και τριτεύοντα ρόλο στον νέο προσδιορισμό του πλανήτη. Η ικανότητα όμως της σωστής παρατήρησης και εκτίμησης "της γεωπολιτικής δυναμικής", παρατηρώντας από κινητές οπτικές γωνίες, παίρνει όλο και μεγαλύτερη αξία. Οι υπερεθνικές ελίτ χρειάζονται γι' αυτό και ικανούς συνεχιστές (απογόνους).
Για τον λόγο αυτό υποστηρίζεται έντονα και η ικανότητα στις νέες μεθόδους διανοητικής χαρτογράφησης, που θα χρησιμοποιηθεί για την δοκιμή νέων πολιτικών μορφών. Για τον σκοπό αυτό υπάρχει ένα τεράστιο δίχτυ ομάδων και οργανισμών. Οι αράχνες στο δίχτυ αυτό είναι οι πολυεθνικοί οργανισμοί. Είναι μια εντελώς πραγματική παγκόσμια δομή που χειρίζεται την δύναμη -και επιπρόσθετα, λένε μερικοί, μια συνωμοτική δομή.
Στην δομή αυτή δρουν για παράδειγμα:
Το World Economic Forum ή "η ομάδα του Davos": Δίνει την ευκαιρία κατά τις ετήσιες ημερίδες της στους εκπροσώπους των σπουδαιότερων επιχειρήσεων να συναντηθούν με κορυφαίους πολιτικούς, ανθρώπους των μαζικών μέσων πληροφόρησης, ηγέτες οργανισμών όπως το World Trade Organization και OECD.
Το "Bilderberg Club": ιδρύθηκε το 1954, και θεωρείται από πολλούς ως μια από τις πιο ισχυρές άτυπες ομάδες στους χώρους της οικονομίας και της πολιτικής.
Το "Trilateral Commission": προήλθε από το Bilderberg Club, για να συμπεριλάβει την Ασία, και κυρίως την Ιαπωνία.
Χιλιάδες επιχειρήσεις από 130 χώρες ανήκουν στο International Chamber of Commerce (ICC). Άλλες οργανώσεις αυτού του τύπου είναι το Business Industry Advisory Committee του OECD, το World Business Council on Sustainable Development, το "Climate Coalition" που ανήκει στους παραγωγούς πετρελαίου και αυτοκινήτων, το International Federation of Employers, το US Council on International Business (M.A.I , Multilateral Agreement of Investments), το Business Roundtable των γενικών διευθυντών των μεγαλύτερων αμερικάνικων επιχειρήσεων, το European Roundtable of Industrialists, κτλ.
Τέλος, το Council Of Foreign Relations, ιδρύθηκε το 1921 ως ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον εργοστάσιο παραγωγής ιδεών, με ειδίκευση στις παγκόσμιες πολιτικές στρατηγικές. Οι δραστηριότητες αυτών των οργανισμών αυξήθηκαν δραματικά τα τελευταία χρόνια. Η επιρροή τους μεγαλώνει.
«Είναι βέβαια μια σπάνια και κατά κάποιο τρόπο ικανοποιητική διάκριση» γράφει ο Reginald Dale σε μια αναφορά για το Trilateral Commission, «το να κατηγορείσαι, τόσο από δεξιά όσο και από αριστερά, πως προσπαθείς να κυριαρχήσεις στον κόσμο».
(Συνεχίζεται)
Μετάφραση: Πέτρος
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου