Άγιος Πορφύριος: «Εσύ, Όταν Αντικρίσεις Τον Αδελφό Σου Να Σε Αδικεί, Τι Πρέπει Να Κάνεις; »

Ο διάβολος, ο μισόκαλος και παμπόνηρος έχει πολλά τεχνάσματα, όμως αυτά γίνονται ισχυρά όταν εμείς δίνουμε το δικαίωμα όπως περιγράφει ο Άγιος Πορφύριος.

«Αν κάποια μέρα», άρχισε να μου λέει ο Παππούλης, «περπατάς ήσυχος στο δρόμο σου και ιδείς τον αδελφό σου να προπορεύεται κι αυτός ήσυχα, αλλά σε μια στιγμή αντικρίσεις έναν κακό άνθρωπο, να πετάγεται ξαφνικά από μια πάροδο και με ένα μαχαίρι να ορμά κατεπάνω στον αδελφό σου, να τον κτυπά, να του τραβά τα μαλλιά, να τον πληγώνει και να τον ρίχνει κάτω ματωμένο, εσύ, μπροστά σ’ αυτό το θέαμα, θα οργισθείς εναντίον του αδελφού σου ή θα τον λυπηθείς;»

Παραξενεύθηκα με την ερώτηση του Γέροντα και τον ρώτησα κι εγώ με τη σειρά μου:

Πώς είναι δυνατό να οργισθώ εναντίον του πληγωμένου αδελφού μου, που έπεσε θύμα του κακοποιού;
Ούτε καν πέρασε από το νου μου τέτοια σκέψη. Ασφαλώς και θα λυπηθώ και θα προσπαθήσω να τον βοηθήσω όσο μπορώ….

«Έ, λοιπόν», συνέχισε ο Γέροντας, «κάθε άνθρωπος, που σε προσβάλλει, που σε βλάπτει, που σε συκοφαντεί, που σε αδικεί με οποιοδήποτε τρόπο, είναι ένας αδελφός σου, που έπεσε στα χέρια του κακοποιού διαβόλου….

Εσύ, όταν αντικρίσεις τον αδελφό σου να σε αδικεί, τι πρέπει να κάνεις;

Πρέπει να τον λυπηθείς πολύ, να τον συμπονέσεις και να παρακαλέσεις θερμά και σιωπηλά το Θεό, να στηρίξει εσένα, στη δύσκολη αυτή ώρα της δοκιμασίας σου και να ελεήσει και τον αδελφό σου, που έπεσε θύμα του ληστού διαβόλου, κι ο Θεός θα βοηθήσει κι εσένα και τον αδελφό σου….

Διότι, αν δεν το κάνεις αυτό, αν, αντιθέτως, οργισθείς εναντίον του αδελφού σου, αντιτάσσοντας στην επίθεσή του την αντεπίθεσή σου, τότε ο διάβολος, που βρίσκεται στο σβέρκο του αδελφού σου, πηδάει και στο δικό σου σβέρκο και σας χορεύει και τους δύο.»

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ» – Γ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

http://www.orthodoxia.online/2017/12/17/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CF%83%CF%8D-%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B5%CE%B9/

anexperimentindepth

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς δεν έχουμε αυτά τα πνευματικά μέτρα.Οι Άγιοι μας λένε ότι η ανθρώπινη φύση "ζητάει πάντα απόκρυφα τον εαυτό της", και ακόμα και στα καλά και ευλογημένα πράγματα (όπως είναι η γνώση, η μελέτη των ιερών κειμένων, η προσευχή, η υμνολογία κ.α.) ζητάει την ευχαρίστησή της και όχι την απλή καθαρή και μόνη ευαρέστηση και Δόξα (ενώπιον υλικού και πνευματικού κόσμου) του Θεού.
Υπάρχουν πολλά επίπεδα στην πνευματική μας κατάσταση.Από τα (απόκρυφα πολλές φορές) κίνητρά μας μπορούμε να καταλάβουμε τα χάλια μας.
Ο Θεός βέβαια έχει τόση ταπείνωση και αγαθότητα, που καταδέχεται όχι μόνο να ασχοληθεί με τόσο εγωιστικά πλάσματα όπως είμαστε εμείς, αλλά μας αγάπησε με τέτοια αγάπη ώστε μας δίνει τον Εαυτό Του και το πλήρωμα της ζωής του. Υπομένει την ατέλειά μας, περιμένοντας σιγά σιγά όσο περισσότερο τον γνωρίζουμε (εμπειρικά), να τον αγαπήσουμε και να φτάσουμε αν είναι δυνατόν μέχρι και την αυτοθυσία, όπως κάνει και Αυτός.
Λίγοι φτάνουν εκεί, στο να επιθυμούν να υποφέρουν για την αγάπη Του. Αλλά αυτό έστω και σε μικρό βαθμό είναι δείγμα της αληθινής αγάπης. Η αληθινή αγάπη είναι θυσία και πόνος, αλλά γλυκός πόνος. Όπως όταν ένας γονέας χαίρεται που θα δώσει π.χ. το ένα νεφρό του, στο παιδί του. Χαίρεται που μπόρεσε να το κάνει γιατί το αγαπάει πάνω απ΄τον εαυτό του. Αυτή είναι η αληθινή αγάπη, "ισχυρή όπως ο θάνατος".
Ο άνθρωπος πλησιάζει τον Θεό για διάφορους λόγους. Η αρχή μπορεί να γίνει από υπαρξιακή αναζήτηση ή από ανάγκη ή από την απογοήτευση από την ατέλεια και την αδικία κ.α. Σταδιακά προχωράει. Είναι όμως σημαντικό "να καίει συνέχεια τις καλύβες του", όπως ο Άγιος Μάξιμος ο καυσοκαλυβίτης, τα στηρίγματά της ευχαρίστησης-φιληδονίας του. Χρειάζεται συνέχεια να εξετάζουμε τον εαυτό μας, τουλάχιστον για να καταλαβαίνουμε πόσο απέχουμε απ΄την αληθινή τελειότητα, και να ταπεινωνόμαστε ώστε η Θεία Χάρη να μπορέσει να ενεργήσει και να μας αυξήσει πνευματικά (μέχρι εκεί που θα μπορέσει καθένας να φτάσει). Οι Άγιοι έφτασαν μέχρι το μαρτύριο. Εμείς ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να φτάσουμε μέχρι την απόρριψη του θελήματός μας. Να το κάνουμε όμως με κίνητρο το φιλότιμο μπροστά στα τόσα που Εκείνος μας έδωσε (όπως έλεγε και ο Άγιος Παϊσιος), και όχι με κίνητρο και πάλι την αυτοδικαίωση και εσωτερική μας αυτοβράβευση και αυτοϊκανοποίηση.Είναι πολύ λεπτά αυτά τα πράγματα και χρειαζόμαστε συνέχεια τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος για να τα αντιλαμβανόμαστε.