ΑΝΑIΔΕΙΑ καὶ ΑΤΙΜΩΡΗΣIΑ: ΟΙ ΓAΓΓΡΑΙΝΕΣ ΤΗΣ (πρώην) ΕΛΛΑΔΑΣ-2 (Δ. Νατσιός) «Θὰ δοῦμε καὶ θὰ ζήσουμε τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα στὸν τόπο μας. Χρόνια πολλά, λοιπόν, καὶ τοῦ χρόνου …. χωρὶς (Σ)κοι(υ)λιά…»

Ἀναίδεια καὶ ἀτιμωρησία:
Οἱ γάγγραινες τῆς Πατρίδας

Β´

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

Μέρος Α´: ΑΝΑIΔΕΙΑ καὶ ΑΤΙΜΩΡΗΣIΑ: ΟΙ ΓAΓΓΡΑΙΝΕΣ ΤΗΣ (πρώην) ΕΛΛΑΔΑΣ-1 (Δ. Νατσιός) «Οἱ κολοκυθολογοῦντες “προοδευτικοὶ” οἰκογενειακοὶ σύμβουλοι καὶ οἱ ἀξιοθρηνητοι μαΐστορες τῆς ἀνοησίας»

.                   Ἂν γυρίσουμε, ὅμως, πίσω καὶ «συνομιλήσουμε» μὲ τοὺς προγόνους μας, θὰ διαπιστώσουμε τὴν πρωτόθρονη ἀξία, ποὺ ἔδιναν στὴν αἰδώ. Στὸν περίφημο μύθο ποὺ ἀναφέρει ὁ Πλάτων στὸν «Πρωταγόρα», διαβάζουμε ὅτι, ὅταν ὁ Δίας ἔφτιαξε τὸν κόσμο, προίκισε τὰ ζῶα μὲ διάφορα χαρακτηριστικὰ (φτερά, δύναμη, ταχύτητα). Ὅμως τὸν ἄνθρωπο τὸν ἄφησε ἀνεφοδίαστο (κυρίως χωρὶς τὴν πολιτικὴ τέχνη, τὴν ἱκανότητα συμβίωσης). Οἱ ἄνθρωποι ἔτσι ἐξοντώνονταν ἀπὸ τὰ θηρία. Τότε ὁ Ζεύς, ἐπειδὴ φοβήθηκε γιὰ τὸ γένος μας, μὴ ξεκληριστεῖ, στέλνει τὸν Ἑρμῆ νὰ φέρει στοὺς ἀνθρώπους τὴν Αἰδῶ καὶ τὴν Δίκη (τὴν ντροπὴ καὶ τὴν δικαιοσύνη). Ἔτσι θὰ διακανονιζόταν ἡ ἁρμονία τῶν σχέσεων στὶς πολιτεῖες. Τὸν ρώτησε ὁ Ἑρμῆς, μὲ ποιό τρόπο νὰ τὶς κατανείμει. Σὲ λίγους, ὅπως οἱ ἄλλες τέχνες, ἢ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους; «Σὲ ὅλους νὰ τὶς μοιράσεις», λέει ὁ Δίας, «καὶ ὅλοι ἂς μετέχουν σ’ αὐτὰ τὰ δύο… Καὶ βάλε νόμο, ἀπὸ ἐμένα διαταγμένο, ὅποιος δὲν μπορεῖ νὰ μετέχει στὴν Αἰδὼ καὶ στὴν Δίκη νὰ τὸν σκοτώνουν ὡς ἀρρώστια τῆς πόλης». («Καὶ νόμον θὲς παρ’ ἐμοῦ, τὸν μὴ δυνάμενον αἰδοῦς καὶ δίκης μετέχειν ὡς νόσον τῆς πόλεως» – Πρωταγόρας ΧΙΙ).
.                 Σήμερα, δὲν μιλᾶμε γιὰ νόσο, ἀλλὰ γιὰ ἐπιδημία τῆς ἀναίδειας καὶ τῆς ἀδικίας. Σοφοὶ καὶ φιλόκαλοι, ἂν καὶ εἰδωλολάτρες, οἱ ἀρχαῖοι εἶχαν ἀναγνωρίσει τὴν ἀξία τῆς αἰδοῦς, τῆς ντροπῆς γιὰ τὸν πλησίον.
.             Ὁ Ἡρόδοτος γράφει: «Ἅμα δὲ κιθῶνι ἐκδυομένῳ συνεκδύεται καὶ τὴν αἰδὼ γυνή» (Ἡροδότου Ἱστορίαι [Ι 8]), δηλαδή, ὅταν ἡ γυναίκα ἀποβάλλει τὸν χιτώνα, τὸ ροῦχο, ἀποβάλλει συγχρόνως καὶ τὴν ντροπή. (Πολλὲς φορὲς λέω σὲ μάνες κοριτσιῶν, ἕκτης Δημοτικοῦ, νὰ στέλνουν τὰ παιδιά τους ντυμένα ὡς μαθήτριες, σεμνά, καὶ ὄχι σὰν τὶς ἡμίγυμνες ὀδαλίσκες τῶν βοθροκαναλιῶν. Πολλὲς ἀκοῦν, λίγες ἀρνοῦνται, γιατί καὶ οἱ ἴδιες μιμοῦνται τὶς ἀξιολύπητες τηλεχανούμισσες! Ἰσχύει πάντα τὸ «ὁ ποιήσας καὶ διδάξας», τὸ «παράδειγμα τοῖς τέκνοις παρέχειν», τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου). Ἕνα ἀκόμη παράδειγμα ἀπὸ τὸ προγονικὸ κλέος: Μέχρι τὸν Ε´, τὸν «Χρυσὸ Αἰώνα», ἡ θεὰ Ἀφροδίτη παριστάνεται καὶ σμιλεύεται ντυμένη, γι’ αὐτὸ τὴν ὀνόμαζαν Οὐρανία. Ὅταν ἀρχίζει ἡ παρακμή, παρουσιάζεται ἐντελῶς γυμνὴ καὶ ὀνομάζεται πιὰ Πάνδημος. (Βλέπουμε κάποιες φυλὲς τοῦ Ἀμαζονίου, σχεδὸν γυμνές, καὶ χασκογελᾶμε μ’ αὐτοὺς τοὺς «βάρβαρους ἢ ἀπολίτιστους». Τὸ κάνουν ἀπὸ ἄγνοια. Μία βόλτα στὶς πόλεις μας, τὸ καλοκαίρι, δείχνει ποῦ ὑπάρχει ὁ… παλιμβαρβαρισμός! Τὸ καλύτερο στολίδι γιὰ τοὺς νέους εἶναι τὸ κοκκίνισμα τοῦ προσώπου ἀπὸ τὴν ντροπή. Αὐτὸ τὸ χρῶμα, δυστυχῶς, ἔχει χαθεῖ στὶς μέρες μας ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῶν Ἑλλήνων!).
.               Νὰ ἀναφέρουμε καὶ ὅσα ἐπίκαιρα γράφει καὶ ὁ Ἡσίοδος στὸ «Ἔργα καὶ ἡμέραι». Περιγράφει τὴν θλιβερὴ εἰκόνα τοῦ κόσμου ποὺ παύει νὰ ἐλέγχεται ἀπὸ τὴν Αἰδώ, μία εἰκόνα ποὺ λίγο ἀπέχει ἀπὸ τὴν σημερινή. «Μεμαίξεται ἐσθλὰ κακοῖσιν (δηλαδὴ τὰ καλὰ καὶ τὰ κακὰ θὰ εἶναι ἀδιακρίτως ἀναμεμιγμένα μεταξύ τους, θὰ ὑπάρχει σύγχυση). Θὰ γεννιοῦνται βρέφη μὲ ἄσπρα μαλλιὰ (δηλαδὴ θὰ ἀνατραπεῖ τερατωδῶς ἡ τάξη τῆς φύσεως). Τότε ὁ πατέρας δὲν θὰ ὁμοιάζει μὲ τὰ παιδιὰ οὔτε τὰ παιδιὰ μὲ τὸν πατέρα (παιδιὰ υἱοθετημένα ἀπὸ θηλυπρεπεῖς). Ὁ φιλοξενούμενος θὰ παύσει νὰ εἶναι πρόσωπο πολύτιμο γιὰ τὸν φιλοξενοῦντα, ὁμοίως ὁ φίλος γιὰ τὸν φίλο καὶ ὁ ἀδελφὸς γιὰ τὸν ἀδελφό. (Οἱ οἰκογενειακὲς σχέσεις θὰ πληγοῦν ἀνεπανόρθωτα). Στοὺς γέροντες γονεῖς κανένα πλέον σέβας δὲν θὰ προσφέρουν τὰ παιδιά τους καὶ θὰ τοὺς ὑβρίζουν ἀναιδῶς. (Γέμισαν τὰ γηροκομεῖα ἀπὸ ἀνεπιθύμητους γέροντες γονεῖς)».
.               Θὰ παραθέσουμε καὶ κάτι ποὺ λέει ὁ Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. Στὸ βιβλίο «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο» ὑπάρχει ὁλόκληρο κεφάλαιο μὲ τίτλο «Ἐσωτερικὴ ἀταξία καὶ ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση», ὅπου ὁ Ἅγιος Γέροντας, μὲ τὸ γνωστὸ πηγαῖο χιοῦμορ του, καυτηριάζει κακῶς κείμενα καὶ ξέφρενες συμπεριφορές. Διαβάζω κάτι «νόστιμο» (σελ. 281-282): «Σήμερα οἱ ἄνδρες ἔχουν μιμηθῆ τόσο πολὺ τὶς γυναῖκες ποὺ πολλὲς φορὲς δὲν διακρίνονται. Τὴν παλιὰ ἐποχὴ στὰ πεντακόσια μέτρα μποροῦσες νὰ διακρίνης ἂν εἶναι ἄνδρας ἢ γυναίκα. Τώρα οὔτε ἀπὸ κοντὰ δὲν μπορεῖς μερικὲς φορὲς νὰ ξεχωρίσης τί εἶναι δὲν καταλαβαίνεις, γυναίκα εἶναι; ἄνδρας εἶναι; Γι’ αὐτὸ ἀναφέρει ἡ προφητεία, ὅτι θὰ ἔρθη ἐποχὴ ποὺ δὲν θὰ διακρίνωνται οἱ ἄνθρωποι ἂν εἶναι ἄνδρας ἢ γυναίκα. Ὁ Γερο-Ἀρσένιος ὁ Σπηλαιώτης εἶπε σὲ ἕναν νεαρὸ ποῦ εἶχε κάτι μαλλιὰ μέχρι κάτω: “Καλά, ἐσὺ τί εἶσαι; Ἀγόρι ἢ κορίτσι;”. Δὲν διακρινόταν. Παλιὰ τοὺς κούρευαν στὸ Ἅγιον Ὄρος. Τώρα ἔρχονται ὅπως νά ᾽ναι… Ἐγὼ τοὺς κουρεύω μὲ τὸ ψαλλίδι, ποὺ κόβω τὸ μαλλί, ὅταν πλέκω κομποσχοίνι. Πόσους ἔχω κουρέψει! Πίσω ἀπὸ τὸ Ἱερὸ τοὺς κουρεύω. Ὅταν ἔρχονται τέτοιοι, τοὺς λέω: Ὑποσχέθηκα σὲ κάποιους φαλακροὺς νὰ τοὺς κολλήσω μαλλιά… Κάντε ἀγάπη νὰ τὰ κόψουμε! Τί νὰ κάνουμε τώρα; Τό ᾽χω ὑποσχεθῆ!».
.               Στὸ σπουδαῖο βιβλίο τῆς μοναχῆς Εὐθυμίας, ἡγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Μεγαδένδρου Θέρμου, μὲ τίτλο «Οἱ προφητεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ μέσα στὴν Ἱστορία», σελ. 434, περιέχεται ἡ ἑξῆς προφητεία τοῦ Πατροκοσμᾶ: «Θὰ δοῦμε καὶ θὰ ζήσουμε τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα στὸν τόπο μας». Τὶς προάλλες, ὅταν ψηφιζόταν ἀπὸ τὸ ἄνομο συνέδριο, τὸ σύμφωνο ἀσελγείας, κάποια …Γόμαρα (Μακρυγιάννης), στὴν Βουλὴ καὶ στὴν μητρόπολη Ἀθηνῶν, διαφήμιζαν τὴν βδελυρὴ μανία τους. Τὰ βοθροκάναλα ὁμαδὸν πανηγύριζαν. Μητσοτάκης, Μεϊμαράκης συμφωνοῦν μὲ τὸ σύμφωνο. Ὁ κ. Ἀλέξης ζήτησε συγγνώμη γιὰ τὴν καθυστέρηση. Ὁ Ἅγιος προφήτευσε ὅτι ὄχι μόνο θὰ δοῦμε, ἀλλὰ καὶ θὰ ζήσουμε τὰ Σόδομα. Θυμήθηκα κάτι. Στὴν Κρήτη, τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, ὅταν ἦταν παρόντες οἱ Τοῦρκοι, οἱ Ἕλληνες εὔχονταν μεταξύ τους στὶς γιορτές, γιὰ νὰ μὴν προκαλοῦν τὰ αἱμοβόρα θηρία: «Χρόνια πολλὰ καὶ τοῦ χρόνου χωρὶς κοιλιά». Οἱ Τοῦρκοι ἄκουγαν χωρὶς κοιλιά, ἀλλὰ οἱ Κρητικοὶ ἐννοοῦσαν «χωρὶς σκυλιά». Χρόνια πολλά, λοιπόν, καὶ τοῦ χρόνου …. χωρὶς κοιλιά…

 christianvivliografia