Σάββατο 2 Απριλίου 2022

ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΥΤΙΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ;

 Sarah Riccardi-Swartz και Robert Saler

Είναι ο Πούτιν πραγματικά Χριστιανός; Για την κατανόηση αυτής της σύγκρουσης είναι αναγκαίο να απαντήσουμε σε μια σειρά από ερωτήματα

Η αιματηρή στρατιωτική εισβολή του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία έφερε στο προσκήνιο μια σειρά από ερωτήματα που σχετίζονται με τις μακροχρόνιες θρησκευτικές του διασυνδέσεις και ώθησε πολλούς μελετητές και δημοσιογράφους να αμφισβητήσουν την πολυδιαφημισμένη «ευσέβειά» του καi τη φαινομενικά βαθιά αφοσίωσή του στην ρωσική ορθόδοξη πνευματικότητα, η οποία εκφράζεται συχνά μέσα από τους στενούς του δεσμούς με το μετα-σοβιετικό Ρωσικό Πατριαρχείο. Από θρησκειολογικής άποψη, τίθεται συχνά το ερώτημα αν και κατά πόσον οι κατηγορίες της ειλικρινούς και αυθεντικής θρησκευτικής πίστης είναι κατάλληλες για την ανάλυση σύνθετων κινήτρων και ενεργειών των εκάστοτε πιστών.

Όταν οι θρησκευόμενοι είναι δημόσια πρόσωπα με παγκόσμιες γεωπολιτικές επιδιώξεις, η ταξινόμηση της αληθούς θρησκευτικής υποκειμενικότητας συχνά παραχωρεί τη θέση της σε ένα είδος πνευματικής αγυρτείας ή κίβδηλων θρησκευτικών προθέσεων που κατασκευάστηκαν μόνο και μόνο για να κερδίσουν την εύνοια των πιστών κάποιας θρησκευτικής κοινότητας. Στόχος μας εδώ, δεν είναι να επιχειρηματολογήσουμε για την προσωπική πίστη του Πούτιν· επιδιώκουμε περισσότερο να προβληματιστούμε σχετικά με τους τρόπους,  με τους οποίους οι ατομικές θρησκευτικές πρακτικές και πεποιθήσεις πολλές φορές αναλύονται με βάση κατηγορίες που τυπικά βρίσκουν αρχή και τέλος σε δυτικές αντιλήψεις αναφορικά με το τι θεωρείται ορθή και ολόψυχη πνευματικότητα. Με άλλα λόγια επιθυμούμε να υποβάλλουμε στη βάσανο της κριτικής την αμφισβήτηση της θρησκευτικότητας του Πούτιν.  

O πόλεμος που διεξάγει ο Πούτιν στην Ουκρανία, με τις ρωσικές βόμβες να πλήττουν αδιάκριτα οικίες αμάχων, νοσοκομεία και χώρους λατρείας, οδηγεί τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης να αναρωτηθούν πως είναι δυνατόν κάποιος που προβάλλει συστηματικά τον εαυτό του ως χριστιανό μπορεί να εγκρίνει μια τέτοιου είδους καταστροφική εκστρατεία.

Είτε πρόκειται για θρησκευτικούς ηγέτες στις Ηνωμένες Πολιτείες που καλούν εκλεγμένους αξιωματούχους να λογοδοτήσουν για υποτιθέμενες αναντιστοιχίες μεταξύ των διακηρυγμένων θρησκευτικών τους πεποιθήσεων και των νομοθετικών τους προτεραιοτήτων (όπως για παράδειγμα “αν ο Ντόναλντ Τραμπ είναι χριστιανός, πως είναι δυνατόν να τάσσεται υπέρ του κλειδώματος παιδιών μέσα σε κλουβιά;”) είτε για διαφωνίες σχετικά με το αν η χριστιανική εθνικιστική ρητορική αφορά πραγματικά το φύλο, τη σεξουαλικότητα ή τη φυλή, η αντίληψη ότι η θρησκευτική ειλικρίνεια ενός συγκεκριμένου πολιτικού παράγοντα οφείλει να είναι ευδιάκριτη και σε αντιστοιχία με τις πράξεις του είναι δύσκολο να καταρριφθεί.

Πιθανόν αυτό να συνδέεται με την πεποίθηση ότι η αυθεντική και καθαρή πίστη μπορεί κατά κάποιον τρόπο να χρησιμεύσει ως ανάχωμα στις απροκάλυπτες πολιτικές φιλοδοξίες, ακόμα κι αν οι ειδικοί μελετητές μας προειδοποιούν επίσης ότι η αντιμετώπιση μιας συγκεκριμένης θρησκείας ως ενός sui generis φαινομένου που δεν έχει μολυνθεί από την πολιτική, αποτελεί κι αυτό μια μορφή συσκοτισμού παρά αποσαφήνισης. Η θρησκευτική έκφραση, με άλλα λόγια, εξαρτάται βαθιά από πολιτικές, πολιτισμικές και υλικές, τουτέστιν «κοσμικές» συνθήκες. 

Στην περίπτωση της τωρινής σύγκρουσης μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας, ορισμένοι μελετητές έχουν υποστηρίξει ότι η τελευταία προσπάθεια του Πούτιν να καταστρέψει την Ουκρανία είναι ένας ιερός πόλεμος και ότι ο Ρώσος πρόεδρος αντιλαμβάνεται τον ιμπεριαλιστικό του ρόλο στην παγκόσμιο πολιτική ως σχεδόν θεϊκά εμπνευσμένο ή εντεταλμένο. Κάπως παράδοξα, ωστόσο, όταν οι ατομικές πεποιθήσεις του Πούτιν τοποθετούνται σε αυτό το δημόσιο πλαίσιο συχνά περνιέται για θρησκευτικά υποκινούμενος, όχι όμως για πραγματικά πιστός· θεωρείται κακός και απατεώνας. Αυτές οι ανακολουθίες παραπέμπουν στον τρόπο με τον οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ αξιολογήθηκε από τους μελετητές και τα μέσα ενημέρωση την τελευταία δεκαετία, και συνήθως όσοι γράφουν για τους δυο πολιτικούς δεν έχουν διερευνήσει πλήρως τις ψυχο-κοινωνικές διαστάσεις της θρησκευτικότητάς τους.

Φαίνεται ότι έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε πως εκείνοι που είναι πιο αδιαπραγμάτευτοι σχετικά με την ιερότητα των εθνικιστικών αιτημάτων αποτελούν, με κυνικό τρόπο, οι ίδιοι, τους λιγότερο αυθεντικά θρησκευόμενους. Ενδεχομένως αυτό να συμβαίνει στην περίπτωση του Τραμπ, αλλά αν επιλέξουμε αμέσως το πλαίσιο του παράγοντα κακής πίστης, όπως πολλοί κάνουν με τον Πούτιν, χάνουμε από το εποπτικό μας πεδίο τους πιθανούς παράγοντες που, συμβάλλοντας μέσω της προσωπικής πίστης, καθορίζουν τις πολιτικές του πράξεις. Αν δεν λάβουμε σοβαρά υπόψιν το πώς η θρησκεία συνδέεται προσωπικά και διαμορφώνει το περίγραμμα της ατζέντας του Πούτιν για την οικοδόμηση ενός κοσμοειδώλου, τότε χάνουμε το ιστορικό και θεολογικό υπόβαθρο που χρησιμοποιεί για να ενισχύσει τις αξιώσεις της πολιτικής του εξουσίας. 

Μέσα απ’ αυτά τις πράξεις επιτελεστικής ευσέβειας, ο Πούτιν συνδέει τον εαυτό του θεολογικά και πολιτικά με τη δύναμη της ρωσικής ορθόδοξης ιστορίας και τη μοναδική σχέση της με την κρατική, σχεδόν πάντα μονοπρόσωπη, αυταρχική εξουσία.

H περίπτωση της σχέσης του Βλαντίμιρ Πούτιν με τη μετα-σοβιετική Ρωσική Ορθοδοξία καταδεικνύει τόσο τον πειρασμό να αξιολογήσουμε τις θρησκευτικές του ενέργειες με αυτούς τους όρους ειλικρίνειας και αυθεντικότητας –«είναι ο Πούτιν πραγματικά Χριστιανός ή χρησιμοποιεί απλώς μια θρησκευτική ρητορική για να κερδίσει την υποστήριξη της Εκκλησίας στα σχέδια και τις φιλοδοξίες του;»– όσο και τα όρια αυτού του εγχειρήματος. Περιττό να σημειώσουμε ότι κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζεται την εσωτερική ψυχοσύνθεση του άλλου, πολύ περισσότερο μάλιστα στην περίπτωση του Πούτιν, ο οποίος ως γνωστόν είναι ο πλέον αδιαφανής όσον αφορά τα πραγματικά κίνητρα και τις πεποιθήσεις του. 

Από την άλλη μεριά, οι υπέρμαχοι του Πούτιν υποστηρίζουν ότι οι δημόσιες πράξεις ευλαβείας – συμπεριλαμβανομένων των καταδύσεων χωρίς μπλούζα στα ευλογημένα πλην όμως παγωμένα νερά της Ρωσίας κατά την εορτή των Θεοφανίων, των προσκυνημάτων του σε προορισμούς όπως το Άγιον Όρος και των θρυλούμενων τακτικών εξομολογήσεων του σε κάποιον πνευματικό– είναι επαρκή δείγματα μιας προσωπικής ευσέβειας που τον καθιστά κατάλληλο πολιτικό αλλά και άξιο πνευματικό κληρονόμο πολλών από τους Ρώσους τσάρους. Μέσα απ’ αυτά τις πράξεις επιτελεστικής ευσέβειας, ο Πούτιν συνδέει τον εαυτό του θεολογικά και πολιτικά με τη δύναμη της ρωσικής ορθόδοξης ιστορίας και τη μοναδική σχέση της με την κρατική, σχεδόν πάντα μονοπρόσωπη, αυταρχική εξουσία. Σε τμήματα της ρωσικής εκκλησίας και των δυτικών θαυμαστών της, οι μονάρχες θεωρούνται συχνά άγιοι και εγκόσμιοι προστάτες της Χριστιανοσύνης αλλά και της ορθής σχέσης της τελευταίας με την πολιτική εξουσία. 

Βέβαια, ο πόλεμος που διεξάγει ο Πούτιν στην Ουκρανία, με τις ρωσικές βόμβες να πλήττουν αδιάκριτα οικίες αμάχων, νοσοκομεία και χώρους λατρείας, οδηγεί τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης να αναρωτηθούν πως είναι δυνατόν κάποιος που προβάλλει συστηματικά τον εαυτό του ως χριστιανό να μπορεί να εγκρίνει μια τέτοιου είδους καταστροφική εκστρατεία. Πέρα από τον έτσι κι αλλιώς προβληματικό συλλογισμό ότι όποιος είναι αυθεντικά θρησκευόμενος οφείλει εξ ανάγκης να είναι και καλός, θα μπορούσαμε με τη σειρά μας να αναρωτηθούμε τι σηματοδοτεί με όρους ειλικρινούς θρησκευτικότητας η επί χρόνια πολιτική του Πούτιν για την αμφισβήτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Ρωσία. Σε τελική ανάλυση, έχουμε την τάση να αναγνωρίζουμε τις βαθιές θρησκευτικές πεποιθήσεις διάφορων Αμερικανών δημοσίων προσώπων, όπως για παράδειγμα ο πρώην αντιπρόεδρος Μάικ Πενς, οι οποίοι συχνά υποστηρίζουν πολλές θέσεις από την αντζέντα εναντίωσης προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ακριβώς κάνει και ο Πούτιν. 

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει συμβάλλει ενεργά στη διαμόρφωση του οράματος του Πούτιν για παγκόσμια κυριαρχία. Ο Πατριάρχης Κύριλλος δεν είναι απλά ένας πρόθυμος συμμέτοχος στην διακρατική επέκταση της ρωσικής επιρροής και δύναμης μέσα από τον πολιτισμό και την Ορθοδοξία αλλά πολύ περισσότερο ένας συν-εμπνευστής αυτού του παγκοσμίων διαστάσεων Ρωσικού κοσμοειδώλου πίστης και πολιτικής.

Δεδομένης της αντίθεσης μεταξύ την επιτελεστικής ευσέβειας του Πούτιν από τη μια πλευρά και των πολιτικών προκατάληψης και διακρίσεων που εφαρμόζει στη Ρωσία από την άλλη, είναι φυσικό όσοι προβληματίζονται για τις ενέργειές του (συμπεριλαμβανομένης της εισβολής στην Ουκρανία) να αμφισβητούν το αφήγημα για την προσωπική του ευλάβεια και να υιοθετούν μια περισσότερο σκεπτικιστική προσέγγιση που ερμηνεύει την θρησκευτικότητα του απλά ως ένα κυνικό τέχνασμα για να ξεγελάσει τη Ρωσική Εκκλησία που υπέστη ένα αληθινό τραύμα κάτω από τη σοβιετική καταπίεση. Ωστόσο μια τέτοια προσέγγιση είναι κατά βάση ουσιοκρατική. Προβαίνει σε υποθετικές ερμηνείες της προσωπική θρησκευτικότητας που πολλές φορές παραμένουν αδιευκρίνιστες ακόμα και για τον ίδιο τον πιστό. Επιπλέον, η χρήση ενός Δυτικά (παθητικά Προτεσταντικού) εννοιολογικού πλαισίου για την κατανόηση της Ορθόδοξης θρησκευτικότητας επαναφέρει ξεπερασμένα οριενταλιστικά υποθετικά σχήματα αναφορικά την πολιτική επιτήδευση του μη Δυτικού Χριστιανισμού. 

Το Δυτικό φαντασιακό χαρακτηρίζεται από καχυποψία απέναντι σε επικλήσεις στο θρησκευτικό συναίσθημα, τύπου Elmer Gantry, για πολιτικά οφέλη. Αυτό βέβαια λαμβάνει χώρα σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί από μια γενική τάση του Προτεσταντισμού, όσο εκκοσμικευμένος κι αν είναι, να αξιολογεί την ένταση και την αληθοφάνεια της θρησκευτικότητας ανάλογα με την ειλικρίνεια του πιστού. 

Αυτή η τάση για κριτική, ωστόσο, τίθεται υπό αμφισβήτηση, όταν αναλογιστούμε ότι κατά τις τελευταίες δεκαετίες, και ιδιαίτερα μετά την περεστρόικα, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία (ΡΟΕ) έχει διαμορφώσει ένα εξαιρετικά περίπλοκο μείγμα πολιτικής, θρησκείας, αυτοκρατορικής νοσταλγίας και φονικής στρατιωτικής δύναμη στο όνομα της αναβίωσης της «Αγίας Ρωσίας» ή, ακόμα πιο ανησυχητικά, ενός πολυεθνικού «Ρωσικού κόσμου». 

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, σε πολλές από τις εκφάνσεις της, έχει συμβάλλει ενεργά στη διαμόρφωση του οράματος του Πούτιν για παγκόσμια κυριαρχία. Ο Πατριάρχης Κύριλλος δεν είναι απλά ένας πρόθυμος συμμέτοχος στην διακρατική επέκταση της ρωσικής επιρροής και δύναμης μέσα από τον πολιτισμό και την Ορθοδοξία αλλά πολύ περισσότερο ένας συν-εμπνευστής αυτού του παγκοσμίων διαστάσεων Ρωσικού κοσμοειδώλου πίστης και πολιτικής.

Το ζήτημα όμως υπερβαίνει τα στενά όρια της ίδιας της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Από τους ιερείς που ευλογούν και υποστηρίζουν ενεργά την ανάπτυξη ενός πυρηνικού οπλοστασίου μέχρι την επίκληση του δημοφιλούς αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ για να λειτουργήσει ως στρατιωτική αποτρεπτική «ασπίδα» γύρω από τα εδαφικά συμφέροντα της Ρωσίας, και την πλέον πρόσφατη προθυμία του Πατριαρχείου της Μόσχας να παρουσιάσει την εισβολή στην Ουκρανία με όρους ιερού πολέμου κατά των διεφθαρμένων δυνάμεων της άθεης εκκοσμίκευσης του Δυτικού κόσμου, η Ρωσική Εκκλησία έχει συμμετάσχει ενεργά στην κατασκευή ενός μύθου τερατωδών διαστάσεων. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο της οπλοποιημένης πίστης, τα όρια μεταξύ του «θρησκευτικού» και του «πολιτικού» είναι σχεδόν αδύνατο να διακριθούν επειδή στην πραγματικότητα οι δυο αυτές κατηγορίες είναι αλληλένδετες σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνουν αδιαχώριστες.  

Ο Πούτιν και η Ρωσική Εκκλησία εμπλέκονται σε μια θεο-πολιτική σχέση εξάρτησης και αλληλεπίδρασης. Το να υποθέσουμε ότι κάποιος από τους δυο είναι ανειλικρινής ως προς τους θρησκευτικούς του στόχους, σημαίνει ότι δεν κατανοούμε πλήρως και σε όλες του τις διαστάσεις το αυτοκρατορικής κοσμοαντίληψης σχέδιο της Ρωσικής Ορθοδοξίας εν γένει.

Η ανάμειξη πίστης και πολιτικής, καλώς ή κακώς, αποτελεί μέρος της ιστορίας του Ορθόδοξου Χριστιανισμού (Βυζαντινή Συναλληλία, Εθνικισμός, Μοναρχία). Υπό μια οπτική, πρόκειται για μια σύζευξη αντιθέτων που έχει καταφέρει να επιβιώσει σε συνθήκες πολιτικών διευκολύνσεων, θρησκευτικής ελευθερίας, κοινωνικής καταπίεσης ή ακόμα και πνευματικής περιθωριοποίησης. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τη σύγχρονη προσήλωση του Πούτιν στην εξουσία χωρίς να λάβουμε υπόψιν μας τους τρόπους με τους οποία η Ρωσική Ορθοδοξία και πολιτική εξουσία συμπορεύτηκαν μέσα από διαλεκτικές εντάσεις σε ιστορικό βάθος, τόσο κατά την προ-επαναστατική εποχή, όσο και κατά την Σοβιετική περίοδο αλλά και την μετα-Σοβιετική πραγματικότητα. 

Δεν μπορούμε επίσης να κατανοήσουμε την τρέχουσα κρίση χωρίς να λάβουμε υπόψιν μας τους τρόπους με τους οποίους η εθνικιστική κοσμοθεωρία του Πούτιν έχει διαμορφωθεί από την Ορθοδοξία, μια έκφραση της χριστιανική πίστης που παλεύει με τον δαίμονα του εθνικισμού εδώ και αιώνες. Ο Πούτιν και η Ρωσική Εκκλησία εμπλέκονται σε μια θεο-πολιτική σχέση εξάρτησης και αλληλεπίδρασης. Το να υποθέσουμε ότι κάποιος από τους δυο είναι ανειλικρινής ως προς τους θρησκευτικούς του στόχους, σημαίνει ότι δεν κατανοούμε πλήρως και σε όλες του τις διαστάσεις το αυτοκρατορικής κοσμοαντίληψης σχέδιο της Ρωσικής Ορθοδοξίας εν γένει. 

Ενώ οι Δυτικοί σχολιαστές της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας θα πρέπει να αντισταθούν στον πειρασμό να την αντιμετωπίσουν ως κάτι το εξωτικό, υπερτονίζονταν υπάρχουσες διαφορές με άλλες πιο οικείες μορφές του Χριστιανικού εθνικισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, η αλήθεια είναι ότι οι όποιες σοβαρές διακρίσεις μεταξύ αυθεντικής και καθαρής πίστης από τη μια μεριά και κυνικής πολιτικής χειραγώγησης από την άλλη (ή ως επακόλουθο μεταξύ ειλικρινούς θρησκευτικής πεποίθησης και πραγματιστικής οικειοποίησης της για πολιτικούς σκοπούς) προδίδουν ένα είδος χαρακτηριστικά  Προτεσταντικού τύπου ιεράρχησης της πίστης έναντι της δράσης, της πεποίθησης έναντι της τελετουργίας, της καθαρής Εκκλησίας έναντι της πολιτικής εμπλοκής. Στην περίπτωση της Ρωσίας και των εκκλησιαστικών και πολιτικών ιεραρχιών της, αυτού του είδους οι διχοτομικές προσεγγίσεις περίσσοτερο συσκοτίζουν παρά φωτίζουν.

Το ενδιαφέρον στοιχείο σχετικά με τη Ρωσική Εκκλησία και την ενεργή συνενοχή της με την ατζέντα του Πούτιν στην Ουκρανία, σε σημείο που ενδεχομένως να θυμίζει τις αναδυόμενες και ενισχυόμενες μορφές λευκού χριστιανικού εθνικισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, είναι ότι για να αντιληφθούμε τι ακριβώς συμβαίνει πρέπει να ξεπεράσουμε οποιαδήποτε προκατειλημμένη καθαρότητα της θρησκευτικής έκφρασης ή τις κατηγορίες που χρησιμοποιούμε για να την περιγράψουμε, για να κατανοήσουμε πόσο αλληλένδετες είναι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, η πολιτική και η αυτοκρατορία στην παγκόσμια γεωπολιτική. 

Δεν μπορούμε να ξέρουμε τελικά, αν ο Πούτιν είναι πραγματικός ή ειλικρινής πιστός χριστιανός, επειδή οι κατηγορίες για την ανάλυση της πίστης καταρρέουν μπροστά στην πολύπλοκη μετα-σοβιετική Ρωσική ορθόδοξη εμπειρία. Κι ενώ συνήθως μέχρι τώρα τα ερωτήματα σχετικά με τη σημασία της πίστεως είναι απλώς ακαδημαϊκά και δεν γίνονται ζητήματα ζωής και θανάτου, οι μέρες που αυτό θα συμβεί βρίσκονται ακριβώς μπροστά μας. 


Η Sarah Riccardi-Swartz είναι μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο «Κέντρο για τη Μελέτη Θρησκείας και Συγκρούσεων» του Κρατικού Πανεπιστημίου της Αριζόνα στις ΗΠΑ ενώ ταυτόχρονα συνεργάζεται και στο ερευνητικό πρόγραμμα «Ορθοδοξία και Ανθρώπινα Δικαιώματα» του Κέντρου Ορθόδοξων Χριστιανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Fordham. 

O Robert Saler είναι Καθηγητής Θρησκείας και Πολιτισμού στο Χριστιανικό Θεολογικό Σεμινάριο στην Ινδιανάπολη των ΗΠΑ. 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Religion dispatches και μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Δρ. Νίκο Κουρεμένο. 

H φωτογραφία αποτωπώνει μια από τις αμέτρητες εκδηλώσεις προσωπικής ευσέβειας του Ρώσου προέδρου μπροστά στο φωτογραφικό φακό.

ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΥΤΙΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ; - Πολυμερώς και πολυτρόπως (polymerwsvolos.org)

ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΓΝΩΡΙΣΕΙ  ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ ΞΕΡΟΥΝ Ή ΔΙΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ. ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΣ.

ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΙ ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ; ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΒΟΛΟΥ; Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ; Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ; Ο ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ; Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΑΣ ΣΗΚΩΣΕΙ ΨΗΛΑ ΤΟ ΧΕΡΙ Ή ΑΣ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣ. ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΔΙΑΚΙΝΔΥΝΕΥΣΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ; ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΙΧΑΛΕ; ΠΕΘΑΝΕ Η ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ.

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Den xero kata poso aytoi pou anisyxoun gia logariasmo tis stratiotikis yperdynamis Rosias oti kindyneyei na perikyklothei exoun to ena dekato tis anysixias gia to oti sta Voreia synora mia slaviki xora amfisvitei oxi aplos edafos alla tin ethnologiki systasi tou enos tetartou tis Elladas. Kai an ayti I xora enothei se omospondia me tous dithen aderfous Servous kai apaitisei dynamika opos to ekane I Giougoslavia dia antiprosopon to 1946 1949 tin Makedonia kai ayti tin fora me orthodoxo endyma aytoi oi kyrioi ti stasi tha kratisoun. AM

Ανώνυμος είπε...

...aytoi oi kyrioi ti stasi tha kratisoun.

Αυτοί οι κύριοι θα κρατήσουν την στάση που κράτησαν
οι προγονοί μας, τουλάχιστον στην νεώτερη ιστορία μας.
Το ότι κατανοούμε την θέση της Ρωσσίας, ή αν θέλεις,
μπορεί και να είμαστε μαζί τους, ως ένα σημείο,
δεν μας καθιστά προδότες της πατρίδος μας.
Το δυτικό μίσος, κυρίως των αγγλοσαξώνων, κατά της Ρωσσίας
θυμίζει το μίσος των Φράγκων κατά της Ρωμανίας. Δεν είναι
άγιοι οι Ρώσσοι, σίγουρα, δεν ήρξατο, όμως, και χειρών αδίκων.
Φαίνεται, με το συμπάθειο, πως από Rocker προσπαθείς να γίνεις Rocket
πετώντας διάφορα φληναφήματα.

Υ.Γ.
Οι Γερμανικοί λαοί κυρίευσαν την δυτική λατινική Ευρώπη,
μεταξύ αυτών Φράγκοι, Αγγλο-Σάξωνες, Γότθοι.
Αυτοί, τώρα, έχουν το κουμάντο.

ΚΣΝ



Ανώνυμος είπε...

ΣΛΑΒΙΚΗ ΧΩΡΑ; ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΥΝΘΕΤΟ ΦΙΛΕ!

Ανώνυμος είπε...

Ας τους αντιστρέψουμε το ερώτημα: είναι Χριστιανός αυτός που επιθυμεί την υποταγή τής πίστεως στην δαιμονική νεωτερικότητα;

Ανώνυμος είπε...

KSN pane mia volta apo Anatoliki Makedonia kai Thraki kai tha deis oti ta 4 xronia voulgarikis katoxis afisan agrioteri entyposi apo ta 500 xronia pou kratise ekei I tourkokratia. Mono to Doxato treis fores to katestrepsan. O emfylios stin Ellada egine apo tin Giougoslavia me tin arogi fysika kryfi ton Aggloamerikanon kai sxedon faneri ton Sovietikon. Pantos to diakymvevma itan I Makedonia. Mia pou les oti petao anoisies tha sou po oti polloi orthodoxoi logo emfanous kaloperasis exoun provlimata polyteleias stin Ellada. Ola ayta ta flinafimata peri neoterikotitas klp stous papoudes mas itan akatanoita. Oso gia emena thelo kales sxeseis me tous Slavous geitones Servous Voulgarous kai Slavomakedones ton Skopion alla prepei kai aytoi na xexasoun mia gia panta Makedonia kai exodo sto Aigaio. Allios einai xeiroteroi kai apo tous Tourkous kai etsi to exelavan ortha oi progonoi mas kai as einai oso Orthodoxoi theloun. AM Ysterografo. Ayta ta Romanideia peri Fragon klp stous progonous mas pou apeleytherosan me fotia kai sidero tin Ellada apo Tourkous kai ekanan tous Voulgarous na vlastimisoun to gala tis manas tous itan xeni glossa. Kai xaris se aytous tous progonous mas pou I Romanideia sxoli tous yvrizei os arxaiopliktous romantikous exoume akomi kai simera to kalytero viotiko epipedo sta Valkania. An xaname stin maxi tis Florinas to 1949 I Voreia Ellada tha itan san tin simerini Oukrania. Ola ta alla einai ek ton ysteron.

Ανώνυμος είπε...

Kai kati akomi kai as xoropidixoun merikoi oso theloun. I pleiopsifia tou Ellinikou laou Kentrooi kai Dexioi kanan metaxy 1946 kai 1949 mia epilogi giati den ginotan ekeino ton kairo na akousoun ton Metallino. I epilogi loipon itan metaxy Dytikou kai anatolikou blok kai me to aima ton Ellinon stratioton I xora emeine sto Dytiko blok.Allios eite olokliri I xora eite I misi tha pigaine sto Anatoliko blok kai simera oi men Ellinides tha eitan poutanes sta eyropaika kolobara kai oi Ellines me misthous ton 100 eyro. Kai fysika tha eixan alla provlimata pragmatika kai oxi an I neoterikotita einai daimoniki. As rotisei opoios thelei tous Alvanous kathos kai aytoi pou kanoun tsarkes sta striprizadika ego pantos den kqno tis Rosides kai Oukranides adiaforo. Akou ekei to provlima na einai oti oi Fragoi tou Karlomagnou katelavan to 800 meta Xristo tin Palia Romi. An eixame bei sto anatoliko blok oute tha ta syzitagame ayta ta theoritika. AM

Ανώνυμος είπε...

ΚΡΥΦΗ ΤΩΝ ΑΓΓΛΟΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ;

Ανώνυμος είπε...

Mia pou les oti petao anoisies...

Με συγχωρείς για τα "φληναφήματα", δεν είχα σκοπό να σε θίξω.
Και, αν μού επιτρέπεις, δεν χρειάζεται ο Ρωμανίδης για να σχηματίσουμε
γνώμη για τούς δυτικούς και τις άοκνες προσπάθειές τους, αιώνες τώρα,
για την αλλοίωση τής πίστεώς μας κ.τ.λ. Ο λαός στην Κων/πολη, όμως,
πάρ' όλο που επικρέματο το σπαθί τού Τούρκου, αντέδρασε στην υπογραφείσα
ένωση της Φερράρας. Δεν ξέρω πόση θεολογία γνώριζε. Γνώριζε,όμως,
βαθιά μέσα του έχοντας και ιστορική γνώση από το 1204 και τις προηγηθείσες σταυροφορίες καθώς και από τα προνόμια των δυτικών, με τι είχε να κάνει.
Ναι, και οι Αλβανοί που δεν είναι Σλάβοι μάς μισούν, ίσως και οι Ρουμάνοι.

kai me to aima ton Ellinon stratioton

και με τις ναπάλμ των Αμερικανών, θα συμπλήρωνε κάποιος.

Εντάξει η επιλογή έγινε, αυτό όμως είναι το συγχωροχάρτι τους για τα πάντα;
Σίγουρα θα γνωρίζεις ότι αυτές τις ημέρες είναι η επέτειος του αγώνα των Κυπρίων.
Μπορεί, όμως, να μην γνωρίζεις ότι αυτή η καλή γερόντισσα, η βασίλισσα Ελισάβετ
τού Ηνωμένου Βασιλείου, αρνήθηκε χάρη σε ένα 18χρόνο παλληκαράκι που έτσι οδηγήθηκε
στην κρεμάλα.
Δεν είναι όλα θεωρητικά. Το χθες κανονίζει το σήμερα.
Οι αποφάσεις πού λάβαμε στο παρελθόν μας καθορίζουν.

Υ.Γ.
Με συγχωρείτε για την μακρηγορία. Και πάλι ΑΜ με συγχωρείς.

Ανώνυμος είπε...

File ton 7 kai 39 pou me katigoreis teleios anoita san kryfo praktora tha sou po ayto pou eprepe na poune oi organosiakoi ston Neoyorkezo Romanidi pou me ola tous ta ellatomata itan parontes kai stin katoxi kai ston emfylio kai aytos vrike etoimo trapezi san kathigitis kai tous katigorise aytos o Amerikanos tous Ellines san graikylous. Ayto loipon pou eprepe na tou pei o Trebelas anti na kouveniazei trixes itan ena ellinoprepestato VRE ANTE STON DIAOLO. Ego loipon pou den exo tin astiki eygeneia ton organosiakon to leo aneta se aytous pou tha me vgaloun kai praktora. AM

Ανώνυμος είπε...

ΑΜ έχεις γράψει στο σχόλιό σου των 6:15μμ "O emfylios stin Ellada egine apo tin Giougoslavia me tin arogi fysika kryfi ton Aggloamerikanon kai sxedon faneri ton Sovietikon".

Διαφωνώντας με το συγκεκριμένο σημείο του σχολίου σου διατυπώνω το ερώτημα "κρυφή των Αγγλοαμερικάνων"; δηλαδή ήταν κρυφή η ανάμειξη των αγγλοαμερικάνων όπως λες εσύ;
Ε δεν νομίζω.

Πως τώρα εσύ πήρες αυτό το σχόλιό μου, υπό μορφή ερωτήσεως, που δηλώνει αντίρρηση, σε κατηγορία ότι είσαι πράκτορας των Αγγλοαμερικάνων δεν γνωρίζω. Διένυσες μεγάλη απόσταση νοηματικά δεν νομίζεις;

Ανώνυμος είπε...

Ston 7 39 apantisa kapos orgismena pou me evgale kryfi diladi oti eimai kai aderfi kai taytoxrona praktoras. Esy milas kai diafoneis me eygeniko tropo opote den thymono me tin diafonia. . AM Ysterografo. Asxeto alla sxetiko. I Ekklisia xreiazetai epeigontos gia kefali kapoion san ton makaristo Serafeim gia na diaolosteilei kai organosiakous pou xanasikosan kefali kai theoptes kai oikoumenistes pou i moni tous anysixia einai o pisinos ton omoideaton tou Valianatou. Alla dystyxos exelipan oi areimanioi Ellines

Ανώνυμος είπε...

εγω εχω γράψει και τα δύο σχόλιαΚΑΙ ΤΟ 7:39 και το 12:50 και σου εξηγώ ότι έχεις παρεξηγήσει. Το "κρυφή των Αγγλοαμερικάνων;" είναι αντίρρηση σε αυτό που είπες και όχι ότι εσύ είσαι κρυφή των Αγγλοαμερικάνων.Στο λέω και στο σχόλιο των 12:50.
Έχεις παρεξηγήσει το σχόλιο.

Ανώνυμος είπε...

Otan leo kryfi ton Aggloamerikanon milao gia tin idrysi tou EAM ousiastika apo tous Agglous me mono stoxo ton emfylio metaxy Ellinon alloste aytoi eftiaxan to 1943 kai ta tagmata Asfaleias. Otan itan fanero oti oi Germanoi efeygan tote idrythikan. Oi de Americanoi eno borousan na piesoun ton Tito afinan epi dyo xronia to sourta ferta tou legomenou Dimokratikou Stratou. To 1949 pou o Tito ekleise ta synora gia tous antartes to panygiri teleiose. Dystyxos stin politiki pas me ton diaolo me ta ligotera kerata kai stin periptosi tou emfyliou itan safestato oti to na epikratouse to KKE tha simaine oloklirotiki katastrofi. Olokliri Sovietiki Enosi katastrafike kai tora sfazonte les kai einai sto Kongo kai exoun kapoioi tin entyposi oti I Ellada tha tin evgaze kathari. AM

Ανώνυμος είπε...

Με ενδιαφέρει ΑΜ να μην υπάρχει παρεξήγηση μεταξύ μας και όλα να είναι καλά.Όλα τα άλλα θα τα βρούμε!