Το πρόβλημα είναι ότι ο ιταλός πολίτης έγινε ένα υποκείμενο όπως στο Μεσαίωνα.Σήμερα οι αποφάσεις λαμβάνονται από μια ολιγαρχία αλλά αυτή δεν είναι ούτε πεφωτισμένη ούτε ενδιαφέρεται για το κοινό καλό. Ενδιαφέρεται μόνο για τη σπατάλη του δημόσιου χρήματος στην υπηρεσία ιδιωτικών συμφερόντων. Είναι ακόμη χειρότερη από αυτήν στο Μεσαίωνα γιατί τότε δομούσε πύργους για άμυνα ενώ τώρα τους ανήγειρε για να τους αφήσει στην εγκατάλειψη. Στην Ιταλία εκατοντάδες εργοτάξια είναι ανολοκλήρωτα και εκατοντάδες άλλα που ολοκληρώθηκαν παραμένουν αχρησιμοποίητα. Ο καπιταλισμός σήμερα αποδεσμεύθηκε από την έγνοια της χρησιμότητας !
Τη δεκαετία του 1990, η χώρα γνώρισε μια «οικονομίστικη» τάση, ένα ντελίριο εκπλουτισμού και γι αυτό οι ιταλοί έξέλεγαν για 20 συναπτά έτη τον πιο πλούσιο άνθρωπο της χώρας το Silvio Berlusconi, ως επικεφαλή της κυβέρνησης. Την ίδια στιγμή ο αρχικός του αντίπαλος ο Romano Prodi, ήταν καθηγητής οικονομίας ενώ ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ο ήταν ο τ.Ciampi Διευθυντής της Τράπεζας της Ιταλίας. Τα πρώτα μέτρα του Berlusconi αποδιοργάνωσαν την οικονομία. Από τότε το κράτος έγινε μια εταιρία που αντί να εφαρμόζει το δίκαιο παρέχει υπηρεσίες. Η υγεία δεν είναι πια ένα δικαίωμα αλλά μια υπηρεσία κι αν δεν έχετε να πληρώσετε τόσο το χειρότερο για εσάς. Όλο και περισσότεροι ιταλοί δεν πάνε στο γιατρό γιατί δεν έχουν τα μέσα.
Δεν υπάρχει συμβόλαιο συνθήκη μεταξύ ενός κράτους και των πολιτών αλλά παρεχόμενες υπηρεσίες αναλογικά με τα ατομικά περιουσιακά στοιχεία. Καθένας αξιολογείται με βάση την αγοραστική του δύναμη και όχι την αξία του ως πολίτης.
Αν η χώρα αυτή διατηρείται ακόμη αυτό οφείλεται στο τεράστιο δίκτυό της εθελοντών. Αυτό είναι ένα θαύμα. Αν δεν υπήρχε η Ιταλία θα είχε καταρρεύσει από καιρό. Αυτό είναι το δικό μας Εθνικό Ακαθάριστο Προιόν. Αυτοί οι εθελοντές είναι ένα αντίβαρο αλλά όχι ακόμη μια αντιεξουσία.
Υπάρχει μια γκάμα ενώσεων που κάνουν εξαιρετική δουλειά στο «ισόγειο» της κοινωνίας. Αναφορικά με τα πολιτικά κόμματα δεν υπάρχει παρά το Κίνημα των 5 Αστέρων που συγκεντρώνει τους δυσαρεστημένους και αυτούς που αντιτίθενται στη διαφθορά που είναι κυρίαρχη.
Την προηγούμενη εβδομάδα πήγα και συνάντησα μαθητές σ΄ένα σχολείο στη Σικελία. Μου έθεσαν ερωτήματα με βαθιά νοήματα.Αλλά τους λείπει η ανεξαρτησία. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί είναι νέοι σε μια χώρα γέρων που έχουν για μοντέλο τους γέρους και γι αυτούς η πολιτική δεν αποτελεί κίνητρο και περιορίζονται στο να την υποστούν. Οι νέοι της Ιταλίας ανακαλούν στη μνήμη μου αυτούς τους ινδούς φιλοσόφους που περιμένουν στην όχθη του ποταμού να περάσει η γενιά μας με όλα της τα πτώματα για να πάρουν τη θέση τους.
O Erri De Luca γεννήθηκε στη Νάπολη το 1950.Είναι συγγραφέας, ποιητής, μεταφραστής.Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε όλον τον κόσμο. Το κείμενο προέρχεται από συνέντευξή του στο Reporterre στις 29.10.16.
Ένα από τα τελευταία βιβλία του είναι το La Parole contraire, Λόγος αντίθετος που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gallimard.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου