Ἀρχιμ. Βασιλείου
Προηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς ἸβήρωνΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ
Κλέος ἀέναον θνητῶν
Θεολογική προσέγγισι
Ιερά Μονή Ιβήρων, 2025
1. Ἡ παρουσία τοῦ Ἡρακλείτου
Αυτό που γνωρίζομε γιὰ αὐτὸν εἶναι τὰ θραύσματα τοῦ ἔργου του που σώζονται στὰ κείμενα ἄλλων συγγραφέων. Ὅπως ἐπίσης καὶ κάποιοι θρύλοι γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν ἀλληλογραφία του.
Ἀλλὰ καὶ τὰ ἀμφιβόλου ἱστορικῆς γνησιότητος στοιχεία μιλοῦν γιὰ τὴ θρυλικὴ μορφὴ ποὺ ξεπερνὰ τὰ συνηθισμένα καὶ λέγεται Ἡράκλειτος.
Ο Ηράκλειτος θεωρείται συγγραφέας ἑνὸς βιβλίου «Περὶ φύσεως» ποὺ χάθηκε. Εἶναι δὲ ἀξιοσημείωτο ὅτι ἀπὸ τὰ 139 σωζόμενα ἀποσπάσματα, τὰ 40 βρίσκονται σὲ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐκκλησιαστικούς συγγραφεῖς. Αὐτὸ δείχνει πόσο ἐκτιμήθηκε καὶ σχολιάστηκε ἡ σκέψι καὶ ἡ παρουσία του ἀπὸ τὴ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας,
Αὐτὸ ποὺ ἐντυπωσιάζει εἶναι ὅτι ὁ κόσμος δὲν ἄφησε νὰ χαθῆ τὸ σύγγραμμα του Ήρακλείτου.
Πολλά συγγράμματα ἄλλων χάθηκαν καὶ δὲν βρέθηκε ένας να σώσει κάτι ἐλάχιστο ἀπ' αὐτά.
Άλλα συγγράμματα σώζονται άθικτα, ἄλλα εἶναι ἀνύπαρκτα γιατὶ δὲν λένε τίποτε σὲ κανένα. Εφαρμόζεται σ' αὐτὰ ὁ λόγος του Ήρακλείτου για τους ασύνετους ποὺ ἀπουσιάζουν ἐνῶ εἶναι παρόντες (Απ. 34.).
Μὲ τὰ διασωθέντα ἀποσπάσματα του έργου του καλούμαστε, όπως γίνεται με τους άρχαιολόγους, να βρούμε το σχήμα καὶ τὸ μέγεθος τῆς χαμένης στάμνας καὶ ληκύθου. Αὐτὰ ὅμως δὲν συμπληρώνουν ένα ακίνητο σχήμα κάποιας θεωρίας, αλλά φανερώνουν την ἀέναη κίνησι αὐτοῦ ποὺ θυσιάζει τα πάντα για νὰ ἐλευθερωθῆ ἀπὸ τὴν καταδίκη τῆς φθορᾶς,
Εἶναι ρητά ἀείζια που δίδουν τη δυνατότητα στὸν κάθε ἀναγνώστη να συμμετάσχη στην εύρεσι τοῦ αἰτουμένου. Η αλήθεια βρέσκεται στην κοινωνία ποὺ εἶναι θεία.
Ἐὰν δὲν συμμετάσχης, εἶσαι έξω ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς ζωῆς σὰν τοὺς πολλούς ποὺ ἐνῶ συναναστρέφονται μὲ τὸν κοινὸ καὶ θείο λόγο, μένουν ξένοι.
Ὁ αἰνιγματικὸς λόγος τοῦ Ἡρακλείτου έρμηνεύεται μὲ τὴ συμμετοχή στη ζωή καὶ τὴ διαγωγή του.
Τὸ κάθε ρητὸ ἔχει τὴ λογικὴ ποὺ συγκροτεί τὸ ὅλο. Σου δείχνει τὴν πλευρά που φαίνεται. Καὶ δὲν παραβλέπει τὴν ἄλλη που μένει άγνωστη. Σοῦ ρίχνει φῶς καὶ σοῦ ἀνοίγει χάσματα νέων προβληματισμών. Σοῦ δείχνει το δρόμο χωρὶς νὰ σὲ πάη στο τέλος. Σου φανερώνει τη διαδρομή που ακολούθησε ο ίδιος.
Δι’ όλων αὐτῶν σε προκαλεί να κινηθής ελεύθερα νὰ πῆς τὰ δικά σου.
Ο κυκεών διαλύεται ἐὰν δὲν κινείται. Καί τα χωρίς τοῦ Ἡρακλείτου φωτίζονται μυστικώς μετακινούμενα.
Η διαρκής εναλλαγή της θέσεως των φανερώνει την αμετακίνητη αλήθεια του θείου Λόγου που εὐαγγελίζεται.
Βρίσκεσαι μπροστὰ σὲ μιὰ έκρηξι ποὺ ἀκτινοβολεί ενέργεια ζωής.
Η άτακτοποίητη προσφορὰ τῶν ἀποσπασμάτων του Ηρακλείται είναι πράξις σεβασμού πρὸς τὸν ἀναγνώστη καὶ πρὸς αὐτὰ τὰ ἴδια τὰ ρητά που αειζώως ενούμενα βρίσκουν τη θέσι τους. Κάθε ρήσι αντιπροσωπεύει μὲ αινιγματική σαφήνεια το όλο. Όλα συλλειτουργούν στην υψηλή θερμοκρασία τοῦ ἀειζώου πυρὸς καὶ φανερώνουν το ένα.
Κοχλάζει το ηρακλείτειο κείμενο. Κάθε μία φράσι παρουσιάζει το σύνολο εύκολο καὶ δυσερμήνευτο.
Δεν ξέρεις αν πιο πολύ μιλά ή σιωπά καὶ ἀφήνει τὸν ἐκ σιγής προερχόμενο λόγο να άναδύεται ως νέος καὶ προαιώνιος ἐν κραυγή σαφηνείας καὶ ἐν σιγή μυστηρίου να κινήται ἐπ᾿ ελπίδι καὶ να αναπαύεται ἐν κορεσμώ.
Στο σύνολο της ήρακλείτειας δημιουργίας πνέει ο ίδιος εἰδωλοκλαστικός σύφουνας που ἰσοπεδώνει τὰ ξόανα στη σκέψι καὶ στὴ λατρεία, φανερώνοντας τὸ ἀείζωο πῦρ ποὺ οἱακίζει τὰ πάντα.
Μήπως ἀληθινὸ εἶναι αὐτὸ ποὺ ζῇ, ἔστω καὶ κατακερματισμένο; Καὶ εἴδωλο γιὰ διάλυσι εἶναι τὸ πεποιημένο ξόανο που στέκει μπροστά σου ἀκίνητο καὶ σοῦ κλείνει τὸ δρόμο;
Μήπως στὸ κάθε μέρος τοῦ ἀληθινοῦ βρίσκεται τὸ σύνολο; Καὶ τὸ ὅλο φανερώνει τὴ μιὰ ἀλήθεια ποὺ συγκροτεῖ τὰ πάντα.
Παντοῦ δεσπόζει ὁ διοικῶν τὰ πάντα διὰ πάντων Λόγος καὶ Θεός, ποὺ διαφέρει στη σοφία καὶ στὸ κάλλος ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο.
Πρέπει ἀπὸ αὐτὸν νὰ ξεκινοῦμε καὶ πρὸς αὐτὸν νὰ πορευόμεθα.
Μήπως γιὰ τὸ αληθινὸ (μέρος ἢ ὅλον) εύλο γία εἶναι ἡ δοκιμασία;
Μήπως θὰ μποροῦσε ὁ Ἡράκλειτος μ' αὐτὰ ποὺ ἔπαθε καὶ ἔμαθε νὰ γράψη βιβλίο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ χαθή;
Μήπως τὸ ὅτι χάθηκε τὸ βιβλίο του εἶναι μία εὐλογία γιὰ νὰ φανῆ διὰ τῆς ἀπωλείας ἡ ὄντως ἀλήθεια ποὺ δὲν χάνεται ἀλλὰ σώζει τοὺς χαμένους;
Ἔχοντας πεῖρα τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπου ὁ Θεὸς Λόγος εἶναι τὰ πάντα τοῖς πᾶσι, μπορεῖ νὰ καταλάβης τὸν Ἡράκλειτο καὶ νὰ τοποθετήσης σωστότερα τὰ χωρία του.
Μιλᾶ μὲ θαυμασμό για:
τὸν ἄνακτα τὸν ἐν Δελφοῖς, ποὺ οὔτε λέγει οὔτε κρύπτει ἀλλὰ σημαίνει
– τὴ Σίβυλλα ποὺ μιλᾶ ἀγέλαστα, ἀκαλλώπιστα καὶ ἀμύριστα, ποὺ περνᾶ χιλιετίες μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ.
-τὸν ἥλιο ποὺ ἂν δὲν ὑπῆρχε θὰ εἴχαμε νύχτα παρ' ὅλα τὰ ἄλλα ἀστέρια
-τὸν ἄριστο ποὺ εἶναι κλέος ἀέναον θνητῶν.
Δι᾿ ὅλων αὐτῶν φανερώνεται διακριτικὰ καὶ τὸ πρόσωπο τοῦ ἀρίστου ποὺ τὰ πάντα πράττει καὶ νοεῖ κατὰ μετοχὴν τοῦ θείου Λόγου.
Εἶναι δεινὸς στοχαστὴς ποὺ εἰρωνεύεται τὴ διανόησι· ταλαντούχος ποιητὴς ποὺ ἀντιπαρέρχεται τὴν ποιητική καλλιέπεια μιᾶς Σαπφοῦς.
Ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι συνέπεια ἐπάρσεως, ἀλλὰ φανέρωσι μανίας θεϊκῆς καὶ ἀναζητήσεως τοῦ Ἑνὸς ποὺ ξεπερνᾶ τὰ πάντα.
Δὲν τὸν χωρᾶ τὸ πρόσκαιρο καὶ παρερχόμενο στη φιλοσοφία ὡς στοχασμὸς καὶ στὴν ποίησι ὡς ἁπλὴ καλλιέπεια. Ζητᾶ τὸ ξεπέρασμα ὅλων καὶ προσδοκᾶ τὸ ἀνέλπιστο καὶ ἀνθρωπίνως ἀκατόρθωτο.
Ἀπορρίπτει τὶς τελετὲς τῶν συγχρόνων του μυστηρίων γιατὶ δι' αὐτῶν μολύνονται καθαιρόμενοι.
Δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν ἀγωγὴ ποὺ δίδουν οἱ γονεῖς στὰ παιδιά. Καὶ δηλώνει: «οὐ δεῖ ὡς παίδας τοκεώνων, τοῦτ' ἔστι κατὰ ψιλόν· καθότι παρειλήφαμεν» (Δὲν πρέπει νὰ φερώμαστε σὰν παιδιὰ τῶν γονέων μας, ἀβασάνιστα ὅπως παραλάβαμε (Απ. 74).).
Διαπιστώνει ὅτι ὅλη ἡ πόλι τῆς Ἐφέσου ἔχει παραδοθή σὲ πονηρά πολιτεία.
Κρύβει μέσα του ὡς δοσμένο χάρισμα ἕνα λόγον ψυχῆς ἑαυτὸν αὔξοντα.
Μ' αὐτὸν τὸν αὐτοδύναμο καὶ δυσερμήνευτο λόγο προχωρεῖ καὶ φτάνει στὴ μετοχὴ τοῦ ἑνὸς κοινοῦ καὶ θείου Λόγου.
Διὰ κοινωνίας ζωῆς μετὰ τοῦ Λόγου μαθαίνει τὰ πάντα καὶ ἀληθεύει, ἐνῶ ἀποφαίνεται ὅτι ἰδιάζοντες (δοκέοντες) ψευδόμεθα.
Ἀπὸ τὴν ἐμπειρία καὶ τὴ γνῶσι ποὺ εἶναι κοινωνία ζωῆς (θείας) γνωρίζει καὶ βλέπει τὰ πάντα μὲ τὸν δικό του τρόπο: «οὐ κατὰ χρόνον εἶναι γεννητὸν τὸν κόσμον ἀλλὰ κατ' ἐπίνοιαν» (Test. 10, 16-17. * Πρβλ. Άπ. 69.).
Δὲν εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ποὺ ἔχουν ἔξυπνες ἰδέες καὶ λένε σοφά λόγια. Εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς παντάπασιν ἀποκεκαθαρμένους ... ἄν ποτε γένοιτο σπανίως (Αὐτὸς ποὺ σκοτώθηκε στὸν πόλεμο (Άρης, ὁ θεὸς τοῦ πολέμου).), ποὺ τὰ θυσιάζει ὅλα (τιμές, διακρίσεις...) καὶ τὸν ἑαυτόν του (ὡς ἀρηίφατος) στὸν ἀγῶνα γιὰ τὸ ἕνα. Καὶ τοῦ δίδονται τὰ πάντα ὡς εὐλογία γιὰ ὅλους. Δέχεται τὴ σοφία, τὸ κάλλος τὸ ἄδυτον καὶ φτάνει στὸ ἀνέλπιστο.
Εἶναι γιὰ τὸν κόσμο πρόβλημα καὶ παρηγοριά, σὰν τὸν χειρουργὸ ποὺ βασανίζει τὸν ἀσθενῆ καὶ τοῦ χαρίζει τὴν ὑγεία.
Λυπᾶται γιατὶ ὁ κόσμος βρίσκεται σ' αὐτὴ τὴν κατάστασι. Ἐνῶ ἀκοῦνε τὸν Λόγο, δὲν και ταλαβαίνουν. Καὶ ἀγνοοῦν αὐτὸ μὲ τὸ ὁποῖο συναναστρέφονται κάθε μέρα.
Ἀποδεικνύεται ταπεινὸς ὁ ὑπερόπτης καὶ εὐαίσθητος ὁ ὀχλολοίδορος.
Ὁ κάλλιστος τοῦτος κόσμος τῶν ἀνθρώπων τοῦ φαίνεται «ὥσπερ σάρμα εἰκῆ κεχυμένων» (Απ. 124), σὰν σωρὸς πεταμένων σκουπιδιῶν. Ὅλοι ἀπὸ τὸν σοφὸ μέχρι τὸν ἀνόητο εἶναι σὰν τὸν πίθηκο μπροστὰ στὸν Θεό, στὴ σοφία, στὸ κάλλος καὶ σ' ὅλα τὰ ἄλλα. Καὶ ὅμως μποροῦν νὰ γίνουν κοινωνοὶ τοῦ θείου Λόγου.
Οἱ ἀνθρώπινοι στοχασμοὶ καὶ τὰ δοξάσματα εἶναι παιδιαρίσματα.
Οἱ δοκέοντες (ποὺ νομίζουν κατὰ τὸν λογισμό τους) ὅτι κάτι ξέρουν, στὴν πραγματικότητα ψεύδονται.
Ὁ ἴδιος κτυπᾶ τὴν ὕβρι καὶ τὴν οἴησι. Δὲν λατρεύει εἴδωλα οὔτε γίνεται αὐτοείδωλο.
Ἔχει ἐμπιστοσύνη στὸν κοινὸ καὶ θεῖο Λόγο. Γνωρίζει ὅλα τὰ φθαρτὰ διὰ τῆς διζήσεως (εξετάσεως) τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τῆς ἐρεύνης τῶν πάντων. Δὲν τοῦ ἀρκεῖ ἡ γνῶσι τῶν φθαρτῶν. Προχωρεῖ διὰ τῆς πίστεως στὴ γνῶσι τῶν ἀϊ δίων. Ὁμολογεῖ ὅτι πολλὰ τῶν θείων μᾶς ξεφεύγουν καὶ δὲν τὰ γνωρίζομε (ἀπιστίῃ) ἕνεκα τῆς ἀπιστίας μας" (Απ. 86).
Δὲν εἶναι ψευδοπροφήτης ἀλλὰ ἀληθινὸς μύστης. Αὐτὸ φαίνεται μὲ τὸ πέρασμα τῶν αἰώνων.
«Ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει» (Α’ Κορ. 3, 13). Αὐτὸς δοκιμάστηκε μέσα στὸ πῦρ τῆς πραγματικότητος καὶ ἀποδεικνύεται καθαρό χρυσάφι ὡς παρηγοριὰ τοῦ κόσμου. Εἶναι τρυφερότατα αὐστηρὸς καὶ ἀμείλικτα ευαίσθητος. Κρίνει ὅλους καὶ ὅλοι τὸν ἀποδέχονται.
Ἀπὸ τὴν ἄγνοια τῆς μεγαλοφροσύνης καταλήγει στὴ γνῶσι τῶν πάντων διὰ τῆς ταπεινοφροσύνης.
Ἐὰν δὲν γνωρίζης τὸν ἕνα ἐξ οὗ τὰ πάντα, δὲν γνωρίζεις τίποτε.
Ἐὰν ἡ γνῶσι σου δὲν εἶναι γνῶσι καὶ χαρὰ ὅλων, δὲν εἶναι καὶ γιὰ σένα παρὰ ψέμα καὶ καταδίκη.
Ἀρχίζοντας τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ἀναζήτησι τοῦ ἑνὸς ἀπεκδύεται τὰ κληρονομικά δικαιώματα τῆς βασιλικής του καταγωγῆς ὡς περιττὰ φορτία.
Γνωρίζοντας τὰ πάντα, τὰ χαρίζει σὲ ὅλους ὡς κεφάλαιο ζωῆς δικό τους. Καὶ προχωρεῖ στὴν εὐρυχωρία τῆς ἀνυπαρξίας γιὰ νὰ ζήση ἀϊδίως μετὰ πάντων.
Μὲ τὴ διαγωγή του πιστοποιεῖ τὴν ἀλήθεια τῶν λόγων του ὁ μεγαλόφρων τῆς νεότητος και ταλήγει ταπεινόφρων τῆς τελειότητος. Διαγράφει τὸν ἑαυτό του (οὐκ ἐμοῦ...Απ. 50) καὶ τιμᾶ ὅλους. Θυσιαζόμενος ἀποδεικνύει πάνω στὰ πράγματα ὅτι ζῆ τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλα εἶναι ἕνα.
Δημιουργεί προβλήματα. Τὸν χαρακτηρίζουν: σκοτεινό, ὑπερόπτη, ὀχλολοίδορο, κοκκυστή (μιλᾶ σὰν κοῦκος ἀκατανόητα), αἰνικτή (μιλᾶ μὲ αἰνίγματα). Φεύγει στο βουνό.
Ἀπομακρυνόμενος ἀπὸ τοὺς συμπολίτες του, χωρὶς νὰ φύγη ἀπὸ τὴν Ἔφεσο, ζῆ μόνος στὸ βουνό. Ψάχνει τὸν ἑαυτό του. Γνωρίζει ὅλους τοὺς φιλοσόφους καὶ ποιητές. Καταλήγει σὲ ἕνα συμπέρασμα: αὐτοὶ ποὺ ψάχνουν γιὰ χρυσό, σκάβουν πολλὴ γῆ καὶ βρίσκουν λίγο. Αὐτὸ εἶναι τὸ χρυσάφι τῆς αὐτογνωσίας ποὺ σοῦ χαρίζει τὴ γνῶσι τῶν πάντων, καὶ τὸν τρόπο τῆς τοῦ παντὸς διοικήσεως. Εἶναι τὸ ἀείζωο πῦρ ποὺ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστι καὶ ἔσται.
Στὴν ἀγορὰ τὰ πάντα εἶναι ἀντάλλαγμα χρυσοῦ, καὶ στὸ σύμπαν τὰ πάντα εἶναι ἀντάλλαγμα πυρός.
Ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ἐλευθερία γιὰ τὸν ἄνθρωπο βρίσκεται στὸ ξεπέρασμα τῆς φθαρτῆς κινήσεως καὶ στὴν εἴσοδο στὴν ἀΐδια κίνησι τῶν ἀϊδίων, ὅπου πετυχαίνει τὴν ταύτισι τῶν ἀντιθέτων, τὴ συμφιλίωσι μὲ ὅλα.
Τὸ ἀληθὲς δὲν λησμονείται
-Τὸ ἄδυτο δὲν δύει
-Τὸ ἀείζωο, ποὺ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστι καὶ ἔσται,
δὲν πεθαίνει.
Στὴν ἀρχὴ σᾶς μίλησα αὐστηρά, μέσα στὴ σύγχυσι τῆς ἀγνοίας καὶ τὴν ἐπιθυμία τῆς γνώσεως τῆς ἀλήθειας. Τότε σᾶς ἔλεγα ὅτι οἱ πολλοὶ εἶστε κακοί, ὀλίγοι δὲ ἀγαθοί.
Τὸ θαυμαστὸ εἶναι πῶς λίγες ἀμφίσημες φράσεις συγκεντρώνουν ἀσταμάτητα τοὺς πιὸ ἀνήσυχους ἐπαναστάτες ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ τῶν κατευθύνσεων.
Πλησιάζοντας τὸν Ἡράκλειτο δὲν βρίσκεις τὸν πολυμαθῆ ποὺ κατασκευάζει θεωρίες. Ἀλλὰ τὸν πυρπολημένο ἀπὸ τὸ ἀείζωον πῦρ, ποὺ τὰ πάντα πράττει καὶ νοεῖ κατὰ μετοχὴν τοῦ θείου Λόγου. Καὶ καταλήγει ὄχι στὴν ἔπαρσι τῆς αὐτοπροβολῆς ἀλλὰ στὴ συστολὴ τῆς αὐτοδια-γραφῆς (οὐκ ἐμοῦ...) καὶ στὴν παραπομπὴ ὅλων στὸν θεῖο Λόγο.
Ὅταν τὸν ρωτοῦν τί πρέπει νὰ κάμουν γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸν κίνδυνο τῆς περσικῆς ἀπειλῆς, βγαίνει ἐπάνω σ' ἕνα βάθρο. Παίρνει ἕνα κύλικα. Βάζει κριθάλευρο, προσθέτει λίγο νερό. Τὸ ἀνακατεύει μὲ ἕνα φλισκούνι. Τὸ πίνει, καὶ κατεβαίνει ἀπὸ τὸ βάθρο, θέλοντας νὰ πῆ ὅτι ἡ μετρημένη ζωὴ καὶ τὸ νὰ ἀρκοῦνται στὰ ἀπαραίτητα θὰ τοὺς βοηθήση νὰ ἀντιμετωπί σουν τοὺς κινδύνους ποὺ τοὺς ἀπειλοῦν.
Εἶναι μία ἐνοχλητική παρουσία ποὺ δημι Τώρα σᾶς λέω ὅτι δυνάμει ὅλοι εἶστε ἀγαθοί, Ὅλοι μπορεῖτε νὰ γνωρίσετε τὸν ἑαυτό σας καὶ νὰ γίνετε ἄριστοι. «Πᾶσι μέτεστι γινώσκειν έωυ-τοὺς καὶ σωφρονεῖν». Ὅλα εἶναι ἕνα. Ἔτσι ἀποκτᾶ νόημα ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος.
Μιλᾶ σὰν ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς καὶ τῆς οἰκογενείας μας. Ξέρει τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ προ-βλήματα ποὺ ἔχομε. Σοῦ δημιουργεῖ κλίμα οἱκειότητος. Μπορεῖς νὰ μιλᾶς ἐλεύθερα. Ὅλα τὰ καταλαβαίνει, τὰ ξέρει καὶ τὰ ἀνέχεται.
Ἂν κάπου κομπιάσης καὶ μιλήσης παράταιρα, αὐτὸς καταλαβαίνει τὴ δυσκολία σου καὶ σοῦ συμπαραστέκεται. Συμπληρώνει τὰ κενὰ καὶ καταλαβαίνει τὰ ἀσαφῆ. Μέσα σ' αὐτὸ τὸ κλίμα τῆς οἰκειότητος καὶ τῆς ἀνέσεως νοιώθεις ὅτι σὲ συμφιλιώνει μὲ τὰ μακρυνὰ καὶ τὰ ξένα.
Ὅλα συμβιοῦν μέσα στὸ ἕνα ἐν ἐνεργείᾳ συλλείτουργο ποὺ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστι καὶ ἔσται.
Σὲ ξυπνᾶ καὶ κινεῖσαι ἄνετα μέσα στὸν χῶρο τῆς ζωῆς, ἔτσι ποὺ μιλᾶ. Μὲ τὶς αὐστηρὲς καὶ ἐπιεικεῖς κριτικές του ἀνοίγει δρόμους ζωῆς. Συγκεντρώνει ὅλο τὸν κόσμο ποὺ ψάχνει τὴν ἀλήθεια ὅπου καὶ ἂν βρίσκεται.
Ὁλόκληρο τὸ κείμενο εἶναι μία καταγραφή ἐκπλήξεων ποὺ προκαλοῦνται μὲ τὶς διάφορες συναντήσεις, ἀποκαλύψεις καὶ προκλήσεις.
Βρίσκεται μεταξύ μας. Μιλᾶ τὴ γλῶσσα μας. Τὸν καταλαβαίνομε. Μᾶς ἀφήνει ἐλεύθερους νὰ μιλᾶμε προσωπικά. Καὶ αὐτὸς ὅλα τὰ κατανοεί καὶ προχωρεί παραπέρα.
ΕΙΧΑΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΠΤΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ. ΔΙΚΑΙΩΣ ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ. ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ:
Ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ἐλευθερία γιὰ τὸν ἄνθρωπο βρίσκεται στὸ ξεπέρασμα τῆς φθαρτῆς κινήσεως καὶ στὴν εἴσοδο στὴν ἀΐδια κίνησι τῶν ἀϊδίων, ὅπου πετυχαίνει τὴν ταύτισι τῶν ἀντιθέτων, τὴ συμφιλίωσι μὲ ὅλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου