Καινοφανές! Μεγάλη Σύνοδος με παποπατριαρχικόν πρωτείον;

Το σχέδιον συγκλίσεως μεταξύ Παπισμού και Ορθοδοξίας προβλέπει την ανάδυσιν καινοφανούς «Πρωτείου» δια τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως και επιφανειακής «Συνοδικότητος» δια τον Πάπαν. Τι ρόλον θα διαδραματίση η αντικανονική σύγκλησις της Μεγάλης Συν­όδου; Ποίοι υπονομεύουν την Εκκλησίαν της Ελλάδος υποστηρίζοντες ότι δεν έχει «Πρώτον»;

Την 21ην Απριλίου 2015 επρα­γματοποιήθη εις την Θεολογικήν Σχολήν της Θεσσαλονίκης συνέδριον με θέμα «Φραγκίσκος Α´ Επίσκοπος Ρώμης – Βαρθολομαίος Α´ Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως: Πρότυπα θρησκευτικών ηγετών στον 21ον αιώνα». Ο Ομ. Καθ. κ. Πέτρος Βασιλειάδης εδήλωσεν εις την εισήγησίν του περί της εγκυκλίου του Πάπα «Η χαρά του Ευαγγελίου» ότι αυτή αποτελεί: «καμπή στην ιστορία του χριστιανισμού, αλλά και κείμενο που οδηγεί στην άρση και του τελευταίου ουσιαστικού εμποδίου για την ενότητα των χριστιανών και την ένωση των παραδοσιακών εκκλησιών Ανατολής και Δύσεως» (ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ 22.04.2015)

Μάλιστα μεταξύ άλλων ανέφερεν ότι πλέον η χριστιανοσύνη διαιρείται εις την εποχήν πριν και μετά από την εγκύκλιον αυτήν, ενώ επεσήμανεν ότι αυτή υπερέβη εις τόλμην τα ιεραποστολικά κείμενα, τα οποία το ίδιον έτος εδημοσίευσε το ΠΣΕ.

Δύο μήνας αργότερα ο Σεβ. Περγάμου ευρέθη εις το Βατικανόν δια την παρουσίασιν της νέας εγκυκλίου «Δοξασμένος να είσαι», εις την σύνταξιν της οποίας ως παρεδέχθη ο Ποντίφιξ, τον ενέπνευσεν αρκετά η οικολογική θεολογία του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, και δέκα ημέρας μετά από την παρουσίασιν ευρέθη εκεί και πάλιν δια την «θρονικήν» εορτήν των Παπικών, την 29ην Ιουνίου. Ο Πάπας Φραγκίσκος τότε μεταξύ άλλων είπεν επισήμως:

«Η παρουσία σας στις εορταστικές εκδηλώσεις της γιορτής αποδεικνύει για άλλη μία φορά την βαθιά σχέση μεταξύ των αδελφών Εκκλησιών της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης, όπως δηλώνει ο δεσμός που ενώνει τους πολιούχους των Εκκλησιών μας, τους Αποστόλους Πέτρο και Ανδρέα, αδέλφια στο αίμα και την πίστη… Η οικουμενική προσευχή στην αγρυπνία της γιορτής (κατά την εορτή του Αγίου Ανδρέα τον περασμένο Νοέμβριο), και στη συνέχεια η Θεία Λειτουργία στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, μας προσέφερε τη δυνατότητα να υμνήσουμε μαζί τον Κύριο και να του ζητήσουμε με μία φωνή την ημέρα εκείνη που θα τον πλησιάζουμε όταν η πλήρης, ορατή κοινωνία μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών θα έχει αποκατασταθεί…» (ΚΑΘΟΛΙΚΗ 29.07.2015).

Πως εξηγείται αυτή η υπέρμετρος αισιοδοξία ότι απέμεινε μόνον το βήμα της «ορατής ενότητος»; Ως έχει και άλλοτε καταγραφή, από τα τρία σπουδαιότερα ζητήματα (Πρωτείο, Αλάθητο, Filioque) το θεμελιώδες είναι το «Πρωτεί­ον», διότι εις αυτό οικοδομούνται όλα τα υπόλοιπα. Τα τελευταία έτη η επικέντρωσις είναι επί της ερμηνείας του Πρωτείου, επί του οποίου στηρίζεται όλον το οικοδόμημα των Παπικών. Δια να φέρουν εγγύτερα την ένωσιν, πρέπει να ευρεθή τρόπος εκκλησιολογικής συγκλίσεως, δηλ. προσεγγίσεως εις τον τρόπον που η Εκκλησία ζη. Δια μεν τους Ορθοδόξους αυτό είναι η Συνοδικότης, δια δε τους Παπικούς το Πρωτείον. Ενώ η μόνη Ορθόδοξος λύσις είναι η εγκατάλειψις του Πρωτείου, φαίνεται πως επιχειρείται μία μείξις των δύο θεσμών. Πως; Εις τον Παπισμόν τονίζεται τελευταίως η Συνοδικότης και εις την Ορθοδοξίαν το καινοφανές Πρωτείον του Κωνσταντινουπόλεως.

Η «περεστρόϊκα» του Παπισμού

Εις μεν τον Παπισμόν από την Β Βατικανὴν και εντεύθεν έχει αρχίσει μία πορεία, η οποία τονίζει εις τους κόλπους του την Συνοδικότητα (Αυτό βεβαίως είναι και φυσικόν αίτημα εκδημοκρατισμού ενός Παπισμού, ο οποίος επί αιώνες ελειτούργει με χαρακτηριστικόν την απολυταρχίαν). Τότε καθιερώθη και η «Σύνοδος των Επισκόπων», συμβουλευτικόν όργανον του Πάπα. Ποία η προοπτική αυτού του θεσμού; Ως εδήλωσεν ο ίδιος ο Φραγκίσκος:

«Από την αρχή της διακονίας μου ως Επίσκοπος Ρώμης, είχα σκοπό να αξιοποιήσω τη Σύνοδο, που αποτελεί μία από τις πλέον πολύτιμες κληρονομιές της τελευταίας συνοδικής συνεδρίας. Για τον Μακάριο Παύλο 6ο, η Σύνοδος των Επισκόπων, όφειλε να προτείνει ξανά την εικόνα της οικουμενικής Συνόδου και να μελετήσει το πνεύμα και τη μέθοδό της… το 2006 ο Βενέδικτος 16ος επικύρωσε ορισμένες τροποποιήσεις της Διάταξης της Συνόδου των Επισκόπων υπό το φως επίσης των ρυθμίσεων του Κώδικα Κανονικού Δικαίου και του Κώδικα των Κανόνων των ανατολικών Εκκλησιών…» (ΚΑΘΟΛΙΚΗ 31.10.2015)

Παραλλήλως έχει ξεκινήσει και η μεταρρύθμισις της Ρωμαϊκής Κουρίας προ ενός περίπου χρόνου, από την 13ην ως 15ην Απριλίου 2015, έλαβε χώραν εις το Βατικανόν το Συμβούλιου των Καρδιναλίων, το οποίον ησχολήθη εντόνως με την μεταρρύθμισιν αυτής:

«…κατά τη διάρκεια του προσφάτου Κονσιστορίου έγιναν πάνω από εξήντα παρεμβάσεις για το θέμα αυτό με χρήσιμες ενδείξεις και σκέψεις, τόσο γενικά όσο και για συγκεκριμένες πτυχές της μεταρρύθμισης» (ΚΑΘΟΛΙΚΗ 20.04.2015).

Εις τας ευρυτέρας μεταρρυθμίσεις ευρίσκονται και άλλα σχέδια του Πάπα. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι:

«δεν είναι σκόπιμο ο Πάπας να υποκαθιστά τις τοπικές Συνόδους της Ιεραρχίας… αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα να προχωρήσουμε σε μία σωτήρια   «αποκέντρωση»…   επιβεβαιώνω   την αναγκαιότητα και το επεί­γον να σκεφθώ μία μεταστροφή της παποσύνης» (ΚΑΘΟΛΙΚΗ 31.10.2015).

Σύγκλισις Πάπα και Πατριάρχου

Αυτή η μεταστροφή δηλώνεται συμπυκνωμένα με τα κατωτέρω λόγια (εις μίαν αποστροφήν της ομιλίας του δια τα 50 έτη της Συνόδου των Επισκόπων), από τα οποία δεν θα είχε να ζηλεύση εις ουδέν ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως:

«Ο Πάπας δεν στέκεται από μόνος του, υπεράνω της Εκκλησίας, αλλά βρίσκεται μέσα σ’ αυτήν ως Βαπτισμένος μεταξύ Βαπτισμένων και μέσα στον Επισκοπικό Σύλλογο, ως Επίσκοπος μεταξύ των Επισκόπων, που καλείται ταυτόχρονα να οδηγεί την Εκκλησία της Ρώμης, η οποία προΐσταται όλων των Εκκλησιών μέσα στην αγάπη» (ΚΑΘΟΛΙΚΗ 31.10.2015).

Αν αλλάξωμεν τας λέξεις «Πάπας» και «Ρώμη» με τας λέξεις «Οικ. Πατριάρχης» και «Κωνσταντινούπολη», τότε θα διαπιστώσωμεν ότι ακριβώς τα ίδια έχει διατυπώσει και ο Πατριάρχης, αρκεί να ενθυμηθώμεν ότι χρησιμοποιεί την φράσιν «η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, η προκαθημένη της αγάπης». Επίσης εις πολλάς περιστάσεις ο Πατριάρχης, (αλλά και άλλοι Ιεράρχαι), χρησιμοποιεί σχετικώς με το Οικ. Πατριαρχείον τας εσφαλμένας φράσεις «εγγυητής της ενότητας της Ορθοδόξου Εκκλησίας» η «συντονιστής των Ορθοδόξων Εκκλησιών». Εις την ιδίαν ομιλίαν ο Πάπας είπε παρόμοια πράγματα δια τον Παπικόν θεσμόν, τον οποίον εχαρακτήρισε «εγγυητή της υπακοής και της συμμόρφωσης της Εκκλησίας στο θέλημα του Θεού, στο Ευαγγέλιο του Χριστού και στην Παράδοση της Εκκλησίας… το διαρκές και ορατό σημείο και θεμέλιο ενότητας τόσο των Επισκόπων όσο και του πλήθους των Πιστών».

Εκ πρώτης όψεως φαντάζουν κάπως διαφορετικά και όντως έχουν μίαν μικρήν διαφοράν. Ωστόσο, αν κανείς έκανε μίαν απλήν αναγωγήν των λόγων του Πατριάρχου, που αναφέρονται εις το Πατριαρχείον, εις ένα πρόσωπον, όπως είναι ο Πάπας, τότε αμέσως θα εξηφανίζετο και κάθε άλλη διαφορά. Ο λόγος όμως που τα αναφέρομεν δεν είναι αυτός, αλλά είναι δια να φανή πόσον απειροελάχιστη είναι η απόστασις των δύο. Πως επιχειρούν οι Οικουμενισταί να γεφυρώσουν την απόστασιν; Με το κείμενον της Ραβέννας.

Εις το κείμενο αυτό εχρησιμοποιήθη ο 34ος Αποστολικός Κανών, δια να συνδεθή το Πρωτείον ενός προσώπου με τον θεσμόν της Συνόδου. Επεχείρησαν να το παρουσιάσουν ως δέσμευσιν του Πρώτου εις μίαν Σύνοδον. Εις την πραγματικότητα είναι «φόρμουλα» καθιερώσεως και διατηρήσεως του Πρωτείου εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας με «πρώτον» τον Οικ. Πατριάρχην, καθώς δεν ερμηνεύουν ως ώφειλαν το πρωτείον ως ένα ψιλόν τίτλον, αλλά με θεμελιώδες περιεχόμενον ως «εγγυητήν της ενότητος». Εις την ιδίαν ομιλίαν του ο Πάπας εφανέρωσε πως κατανοεί και αυτός με τον ίδιον τρόπον αυτήν τη σχέσιν Πρώτου και Συνόδου:

«Το γεγονός ότι η Σύνοδος πρέπει να ενεργεί πάντοτε με τον Πέτρο και υπό τον Πέτρο δεν είναι ένας περιορισμός της ελευθερίας, αλλά μία εγγύηση της ενότητας… οι Επίσκοποι είναι ενωμένοι με τον Επίσκοπο Ρώμης… και είναι ταυτόχρονα ιεραρχικά υποταγμένοι σ’ αυτόν ως Κεφαλή του Συλλόγου (των Επισκόπων)».

Και ναι μεν ο όρος «υποταγή» δεν συνηθίζεται, έστω και αν εις την πράξιν εφαρμόζεται, από το Πατριαρχείον, όμως ο όρος «Κεφαλή» είναι δεδομένος! Απόδειξις ο Καθηγητής κ. Βλ. Φειδάς, ο οποίος γράφει:

«Ο κυβερνήτης διακήρυξε τον ανυπόκριτο σεβασμό του προς την εξαιρετική αποστολή του Οικουμενικού Πατριάρχη, ως της κεφαλής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, να μεριμνά ως Μήτηρ Εκκλησία για όλα τα τέκνα της…» (Εκκλησιαστική Ιστορία, τ. Γ , σ. 573).

Αν εις τας φράσεις αυτάς δεν εκφράζωνται τα φιλοπατριαρχικά αισθήματα του κ. Καθηγητού, βασικού μέλους της προετοιμασίας της Μεγάλης Συνόδου απ’ αρχής της ενάρξεως των διεργασιών της, τότε εκφράζεται τουλάχιστον με βεβαιότητα η κακόδοξος «παράδοσις», η οποία από της Τουρκοκρατίας ανεπτύχθη εις το Πατριαρχείον.

Το επόμενον βήμα είναι η Μ. Σύνοδος

Βεβαίως δεν προβλέπει κανείς ότι θα γίνη η ένωσις εις την Μεγάλην Σύνοδον, όμως αυτοί φιλοδοξούν να διαδραματίση ένα σπουδαιότατον ρόλον, αν αποκρυπτογραφήση κανείς τα λόγια του Φραγκίσκου εις την ιδίαν εκδήλωσιν:

«Το καθήκον να οικοδομήσουμε μία συνοδική Εκκλησία… είναι πλήρες οικουμενικών επιπτώσεων. Γι’ αυτόν το λόγο, μιλώντας σε μία αντιπροσωπία του Πατριαρχείου Κων/πόλεως, επιβεβαίωσα προσφάτως την πεποίθηση ότι «η προσεκτική εξέταση στο πως διαρθρώνονται, στη ζωή της Εκκλησίας, η αρχή της συνοδικότητας και η υπηρεσία αυτού που προΐσταται, θα προσφέρει μία σημαντική συμβολή στην πρόοδο των σχέσεων μεταξύ των Εκκλησιών μας».

Όπως μέχρι τώρα υπήρξε σύγκλισις εις το «πρωτείον», με το Πατριαρχείον να προβάλη ένα ψευδές και ανύπαρκτον εις περιεχόμενον δια την Ορθόδοξον Παράδοσιν «πρωτείον», τώρα θα υπάρξη σύγκλισις και εις το έτερον θέμα της συνοδικότητος, με ένα καινοφανές κατασκεύασμα συνοδικότητος (καθώς δεν υπήρξε ποτέ εις την παράδοσιν της Εκκλησίας), αυτό της Μ. Συνόδου. Συμφώνως προς τον κανονισμόν της Μ. Συν­­όδου, θα δείξωμεν εις τον Πάπαν ότι Σύνοδον οικουμενικής εμβελείας συγκαλεί ένα πρόσωπον, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ότι αυτός είναι ο «Πρώτος» (με την έννοιαν που του δίδει το Πατριαρχείον), ότι αυτός υποχρεωτικώς παρίσταται αλλά όχι και άπαντες οι Ιεράρχαι, οι οποίοι είναι κατ’ εκλογήν και αντιπροσώπευσιν (!), ότι αυτός ψηφίζει και ομιλεί, ενώ οι παριστάμενοι Ιεράρχαι όπως και οι απόντες είναι «υποταγμένοι» εις τας βουλάς των «Πρώτων» κάθε Ιεραρχίας και τελικώς εις τον υποτιθέμενον «Πρώτον της Ορθοδοξίας»! Με αυτό το πλαστόν παράδειγμα της σκιώδους συνόδου, θα «χωνέψουν» όλοι τον Παπισμόν με Ορθόδοξον περίβλημα και θα χτίσουν από μόνοι τους το τελευταίον σκαλοπάτι δια την «ορατή ένωση», καθώς θα έχη επιτευχθή σύγκλισις εις την εκκλησιολογίαν.

Καίριον ερώτημα: Υπάρχουν Μητροπολίται, οι οποίοι υποστηρίζουν την άποψιν ότι:

«Το Πατριαρχείον… όρισε οι Αρχιερείς να μνημονεύουν την Ιερά Σύνοδο και όχι τον Μητροπολίτη Αθηνών, και αυτό σημαίνει ότι δεν όρισε τον Μητροπολίτην Αθηνών «πρώτον» στην Εκκλησία της Ελλάδος, αλλά Πρόεδρον της Ιεράς Συνόδου… οπότε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κράτησε το δικαίωμα του «πρώτου» για τον εαυτό του…».

Αν υπάρχουν, αντιλαμβάνονται ότι αι ανεδαφικαί αυταί απόψεις υπηρετούν τα σχέδια συγκλίσεως με τον Παπισμόν και υπονομεύουν την Εκκλησίαν της Ελλάδος;

Ορθόδοξος Τύπος,11/03/2016

ΑΚΤΙΝΕΣ

ΣΧΟΛΙΟ:  Οι Αρχιερείς μέ δικαίωμα ψήφου καθίστανται καρδινάλλιοι. Η θέση ότι ο τρόπος ζωής τής εκκλησίας είναι η Συνοδικότης είναι ήδη κεκτημένο τών διαλόγων. Η ζωή τής εκκλησίας είναι η Αγιότης καί γι' αυτό μιά Σύνοδος χωρίς Αγίους δέν μπορεί νά αναδείξει τόν Πατέρα τής Εκκλησίας ο οποίος θά υπερασπιστεί καί θά κρατήσει ελεύθερη τήν οδόν τής σωτηρίας τήν οποία προσπαθεί εναγωνίως νά μπαζώσει ανά τούς αιώνες η κάθε εωσφορική αίρεση. Μόνον οι Αγιοι γνωρίζουν εμπειρικά τήν οδό τού Κυρίου καί μπορούν νά τήν κρατήσουν ελεύθερη καί μέσω τού ανθρωπίνου λόγου. Δέν έχει η ορθοπραξία δόγμα. Αυτή τήν στιγμή, διά τής αποδοχής τής εωσφορικής θέσεως τού Ζηζιούλα ότι μόνον ο Αγιος είναι πρόσωπο, γίνεται προσπάθεια νά καταργηθεί η άμεση γνώση καί ένωση μέ τόν Κύριο διά τής ασκητικής καί τής προσευχής, πού αποτελούν τήν ζωή τής Μετανοίας. Διότι τό πρόσωπο στηρίζεται σέ κεκτημένα πού δόθηκαν στόν άνθρωπο πρίν τήν ενσάρκωση τού Κυρίου. Κανένας δέν αντιλαμβάνεται πλέον τόν λόγο τού Αγίου Σιλουανού, ότι η εκκλησία τής ψαλμωδίας είναι η μισή εκκλησία. Αυτό τό μέρος απαιτεί τό όλον, ακολουθώντας τήν προτεσταντική κακοδοξία κατ' ουσίαν, διότι στήν ουσία η αναβάθμιση τού επισκόπου στήν ευχαριστιακή εκκλησιολογία τού Ζηζιούλα καταργεί τά Μυστήρια μέ ορθόδοξο τρόπο. Σήμερα οι Θεολόγοι φανερώνουν τά ύποπτα σχέδια τών εχθρών τής πίστεως, τούς σκοπούς τής νέας κακοδοξίας. Παρακολουθούν άγρυπνα τίς κινήσεις τού εχθρού. Ας έχουν υπόψιν τους τί είχε πεί γιά τούς πολιτικούς αναλυτές τής εποχής του, ο Ροίδης. Μπορουν νά επηρεάσουν τά πολιτικά πράγματα, όσο οι αστρονόμοι μπορούν νά επηρεάσουν τήν πορεία τών πλανητών.. Μόνον η γνώση τής αλήθειας μπορεί νά κάνει τό θαύμα.

Αμέθυστος