Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΤΟΜΟ; ΗΤΑΝ ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ; (1) - επανάληψη.


Τό τυπικό καί τό καθολικό, ως πρός τό μοναχικό καί τό ατομικό, καί τό πρωτείο τού καθολικού στό ατομικό, συνιστά θεμέλιο τής αρχαίας φιλοσοφίας. Καί τό καθολικό απεδείχθη τό ιδιαίτερο, τό οποίο χωρίς τό καθολικό δέν αποκαλύπτεται.
Κάτι πού τελικώς φάνηκε σέ πλήρη διαφωνία μέ τήν χριστιανική αλήθεια. Απλώς φάνηκε όμως.
Στόν χριστιαν-ισμό τό ουσιώδες είναι τό πρόσωπο. Ο πνευματικός κόσμος, από τήν πραγματικότητα, αισθητή καί χρονική, από τό οποίο εξαρτάται πλέον, καί στόν οποίον είναι αγκυροβολημένο, δέν παρουσιάζεται πλέον σάν ένα βασίλειο καθολικών καί ιδεατών οντοτήτων, οι οποίες διαθέτουν τήν δύναμη τής τάξεως μιάς πραγματικότητας αναγκαίας καί τυπικής σέ σχέση μέ τήν τυχαιότητα τού υλικού κόσμου. Παρουσιάζεται σάν μιά πολλαπλότης πνευματικών-υποκειμενικών υπάρξεων, οι οποίες συνεχίζουν νά υφίστανται ουσιαστικώς σάν τά ίδια ακριβώς τα άτομα, μέ τήν ίδια ταυτότητα καί στόν χρόνο όπως καί στην αιωνιότητα. Καθένας αισθάνεται, σάν πρόσωπο, σέ απευθείας σχέση μέ τόν Πατέρα. Η μοίρα τής υπάρξεως τού καθενός εξαρτάται από τήν ελέυθερη θέλησή του, από τόν τρόπο ζωής του, από τήν ενέργεια τής χάρης τού Θεού, η οποία μετρά κάθε τρίχα τής κεφαλής τού καθενός καί είναι στραμμένη στό άτομο, μέ αγάπη.  Τό καθολικό τώρα, προκύπτει θεμελιωμένο μόνον στίς πράξεις καί στόν δεσμό (κοινωνία) πού κρατά τά άτομα.
Έτσι π.χ. τό προπατορικό αμάρτημα, στό οποίο όλοι μετέχουμε, δέν αποτελεί έναν γενικό χαρακτήρα, μιά υφιστάμενη ευκολία πρός τήν διαφωνία, αλλά ένα αποτέλεσμα τής θεληματικής πράξης ενός ατόμου, τού Αδάμ. Κάι μεταφέρεται από άτομο σέ άτομο.
Ακόμη καί η απελευθερωτική πράξη τής θυσίας τού Χριστού είναι πάνω απ’όλα κάτι μοναδικά ατομικό. Καί μόνον ξεκινώντας από αυτήν τήν συνθήκη αποκτά τήν καθολική της σημασία. Όσο πιό καθαρά λοιπόν, από κεί καί πέρα στίς επόμενες εποχές, η νέα σημασία γιά τόν κόσμο τού αθάνατου προσώπου επιβάλλεται στήν έννοια τού Είναι, τόσο πιό καθαρά καί τό άτομο, τό ανθρώπινο άτομο, τό προσωπικό, απελευθερώνεται από τήν περιθωριακή θέση πού τό είχε τοποθετήσει η αρχαιότης.
Έτσι η αρχαία φορμαλιστική, ψυχική θεωρία μέ τήν τάση της πρός τό καθολικό, πρέπει νά αποσυρθεί έναντι τής νέας ουσιώδους συλλήψεως τής ατομικής ψυχής καί τού διαχωρισμού της από τό οργανικό σώμα. Ακόμη καί τό δόγμα τής αναστάσεως τού σώματος βοηθά στήν επέκταση τής έννοιας τού ατόμου καί σ’ αυτό πού είναι τυχαίο, υλικό.

Ο Πλάτων ερμηνεύθηκε εύκολα σάν εκφραστής, μέ τήν θεωρία τών ιδεών, τής Ελληνικής τέχνης. Μέ τό ιδανικό τής μορφής. Μιά ερμηνεία πού απηχεί τήν ερμηνευτική μέθοδο τού Σλάϊερμάχερ. Σήμερα η ερμηνευτική προσπαθεί νά ξεφύγει από τίς πλάνες τού Γερμανικού ιδεαλισμού, οι οποίες επηρέασαν ολόκληρη τήν κληρονομιά τής Δύσεως, καί σ’ αυτήν τή νέα προσπάθεια αφιερώνουμε σιγά σιγά καί θ΄ αφιερώσουμε πολλά δεδομένα. Άς προχωρήσουμε όμως μέ δύο άλλα σημαντικά σημεία.

Στήν εποχή τών Πατέρων τής Εκκλησίας, μέχρι τόν Αυγουστίνο, τά παλαιά καί τά νέα θέματα, οι παλαιοί καί οι νέοι λόγοι, ήταν ακόμη ενωμένοι, συνυπήρχαν. Οι μεταμορφωτικές δυνάμεις, πού από τήν αρχή διαπερνούν τό θέμα τής υποκειμενικότητος καί εκείνο τού ζωντανού χαρακτήρος τού πνεύματος, δέν αποκαλύπτουν αμέσως τό θέμα τής ατομικότητος. Άς προσπαθήσουμε νά δούμε από κοντά τό θέμα τού ζωντανού χαρακτήρος τού πνεύματος, πού παίζει καθοριστικό ρόλο στήν νεωτερικότητα καί γεννήθηκε ακριβώς από τήν αναβάθμιση τού σώματος εκ μέρους τής χριστιανικής πίστεως.
Κάθε μεταφυσική απαίτηση συναντά αμέσως λοιπόν τήν εμπλοκή καί τήν αντίθεση τής σταθερότητος καί τής κινήσεως, τής ησυχίας καί τής κινήσεως, τού ακινήτου όντος καί τής ζωτικότητος πού βρίσκεται πάντοτε σέ αλλαγή. Αυτό πού μάς δίνεται αμέσως από τήν ζωή πού υπάρχει γύρω μας καί μέσα μας είναι η σταθερότητα τής αλλαγής, τής μεταλλάξεως στόν χρόνο. Η γέννηση καί η φθορά, η ζωτική αύξηση καί η παρακμή, η ανατολή καί η δύση, είναι πρωταρχικές εμπειρίες τής καθημερινότητός μας, Είναι επίσης καί οι πηγές  κάθε χαράς καί κάθε λύπης .

Σ’ άυτήν όμως τήν τάση, πού τείνει νά παρασύρει όλα τά πράγματα στό ρεύμα τού γίγνεσθαι, αντιτίθεται μιά εμπειρία η οποία δέν σταματά ποτέ νά υπάρχει μέσα μας, τής ακινησίας καί τής σταθερότητος, απέναντι στήν οποία η αλλαγή κυλά παραμένοντας στό εξωτερικό της. Και η οποία κατορθώνει νά διατηρείται καί νά συντηρείται χωρίς νά επιτρέπει τήν αντίληψη οποιασδήποτε αρχής ή τέλους, καί δυναμώνει μέ τίς απαιτήσεις τής λογικής καί τού συναισθήματος. Ο,τιδήποτε κυλά καί ρέει είναι γιά την γνώση αυτό πού δέν συλλαμβάνεται, καί γι' αυτό προσπαθεί νά βρεί παντού σταθερά σημεία, κάτι ακίνητο, σέ αντίθεση μέ τό γίγνεσθαι ή ακόμη καί μέσα στό ίδιο τό γίγνεσθαι.
Η σκέψη ψάχνει από πάντοτε τήν ουσία μ’αυτήν ακριβώς τήν σημασία : τής σταθερότητος, τού αναλλοίωτου, τού αιωνίου καί τού αθανάτου, αυτού πού μπορεί νά συλληφθεί καί τό οποίο δέν μπορεί νά διαλυθεί από τήν στιγμή πού η νοημοσύνη τό έχει συλλάβει (σήμερα αυτή η ιδιαιτερότης αποτελεί τήν συνείδηση). Τό πραγματικό γίγνεσθαι, μιά ανάδυση τού Είναι από τό Τίποτα, ή η εξαφάνιση τού Είναι στό Τίποτα, φαίνεται, παρότι αυτή η εμπειρία είναι οικεία στήν αισθητή εμπειρία τής ζωής, κάτι το αδιανόητο γιά την νόηση. Η νόηση προσπαθεί νά σωθεί από τό γίγνεσθαι (διά τής συντηρήσεως), προσπαθώντας νά συλλάβει αυτό πού αλλάζει σάν μιαν απλή κάι εξωτερική αλλοίωση αυτού πού καθ’ εαυτό δέν γίγνεται καί δέν καταστρέφεται. Προσπαθεί νά σωθεί μέ τήν ουσία (τήν αθανασία τής ψυχής). Κάι γιά τήν νόηση τίποτε δέν γενιέται από τό τίποτε, ή αυτό πού είναι, δέν μπορεί νά καταστραφεί. Σ’αυτή τήν απαίτηση τής λογικής μπορούμε νά προσθέσουμε καί τήν απαίτηση τού συναισθήματος.

Αυτό πού πάντοτε αλλάζει, και πού είναι συχνά η πηγή ενός ζωτικού συναισθήματος πού μπορεί νά οδηγήσει ακόμη καί σέ έκσταση, συνειδητοποιείται στήν διάρκεια τού χρόνου σάν βασανιστική διατάραξη κάποιας τάξεως, καί δίνει μιά πολύ σημαντική σημασία στήν επιθυμία μιάς στάσης μέσα στή ζωή, μιάς απουσίας κινήσεως καί αλλαγής, μιας ησυχίας καί ισορροπίας (puer aeternus). Στήν μυστηριώδη ροή πού φέρνει τά όντα στή γέννηση καί στήν φθορά, βιώνεται μέ σφοδρότητα η φθορά, έτσι ώστε εναντίον τής καταστροφής πού προκαλεί παντού ο χρόνος, νά επιθυμείται κάτι αθάνατο, πού δέν εκπίπτει, αιώνιο, η αιώνια ησυχία στήν θέση τής εναλλαγής επιθυμίας καί απολαύσεως.
Αυτός ακριβώς είναι ο μύθος τής Δήμητρας καί τής Περσεφόνης. Μέ τόν οποίον η Δύση ερμήνευσε τό μέτρο τής φιλοσοφίας, τήν αγάπη της γιά τό ορισμένο κάι τήν αποστροφή της γιά κάθε άπειρο. Τήν σκοπιμότητα επομένως τής σοφίας καί τήν προτίμησή της στόν κύκλο, σάν έκφραση τής τελειότητος . Μέσα σ’αυτό τό πλαίσιο ερμηνεύεται καί η ορθόδοξη εκκλησία. Κατηγορείται για συντήρηση καί ακινησία, καί δικαίως. Διότι αυτό πού ξεχωρίζει στην καθημερινή μας εμπειρία είναι ο κληρικαλισμός. Διότι αγνοούμε τήν πνευματική ζωή τής εκκλησίας.

Μέ τήν εμπειρία τού νέου μπορούμε να ερμηνεύσουμε εξάλλου καί τήν συντριπτική επιτυχία τού ΠΑΣΟΚ, τό οποίο ξεκίνησε μέ τό σύνθημα τής αλλαγής, τήν επιτυχία τής αριστεράς ιδεολογίας πού συνέτριψε τόν συντηρητισμό. Γιά τήν αλλαγή αγωνίζεται καί ο οικουμενισμός. Καί απευθύνεται στόν άνθρωπο, πού διαθέτει τό σύνθετο ψυχής καί σώματος, συναισθήματος καί λογικής, χωρίς νά ενδιαφέρεται ούτε γιά τήν πραγματικότητα καί τήν διαφορά από τό σύνθετο τής φιλοσοφικής ψυχής, ούτε και τής χριστιανικής. Πράγματα πού θα δούμε αναλυτικότερα σιγά-σιγά.
Από αυτή τήν αρχετυπική ακινησία απελευθέρωσαν τήν Δύση ο Χέγκελ καί ο Νίτσε. Ιδιαιτέρως ο Νίτσε, μέ τήν θριαμβευτική καί διονυσιακή αποδοχή τού γίγνεσθαι. Έτσι οι προφήτες τής νεωτερικότητος  ξεκινούν μέ τον Ηράκλειτο, τόν φιλόσοφο τής αλλαγής καί τού ‘‘Τά πάντα ρεί’’, συνεχίζουν στόν Χέγκελ, για νά αποθεωθούν στόν Νιτσε, ο οποίος κήρυξε τόν θάνατο τού θεού, δηλ. τής ουσιοκρατίας τού Ακινάτη, τού ακινήτου όντος, τού summum bonnum. Ένας αποκλεισμός τής ουσίας, που συμπαρέσυρε καί τήν υπερούσιο ουσία τής Αγίας Τριάδος.

Γιά τόν Νίτσε λοιπόν, ο Χέγκελ είναι, μαζί μέ τόν Ηράκλειτο, ο μεγάλος προφήτης τής ευτυχίας τού γίγνεσθαι, τής αποδοχής ακόμη καί τής παρακμής καί τής εκμηδενίσεως, τής αντιθέσεως καί τού πολέμου. Ανήκει στούς Γερμανούς, κατά τήν γνώμη του, η τιμή τής εξαγγελίας τού Γίγνεσθαι, μέ μιά ταυτόχρονη ριζική άρνηση τής εννοίας τού Είναι. Η αλλαγή ανήκει στήν ουσία αυτού πού είναι. Καί υιοθετεί αμέσως τήν φιλοσοφία τής πράξεως τού Φίχτε: Δέν υπάρχει κανένα είναι πίσω από τήν πράξη, από τήν ενέργεια, από τό γίγνεσθαι. Αυτός πού πράττει είναι ένα καθαρό αποτέλεσμα τής πράξεως. Η πράξη είναι τό πάν. Η πραγματικότης τού πνέυματος σάν ενός γίγνεσθαι, αποδεικνύει πως ο κόσμος δέν έχει κανέναν σκοπό, κανένα τελικό στάδιο, καί δέν μπορεί νά διαθέτει ΕΙΝΑΙ. Εμείς οι Γερμανοί είμαστε Εγελιανοί, λέει, διότι ενστικτωδώς αποδίδουμε στό γίγνεσθαι, στήν ανάπτυξη, ένα βαθύτερο νόημα από αυτό πού έχει όλο εκείνο πού Είναι. Η εξέλιξη είναι η αυθεντική ανακάλυψη καί πραγματοποίηση τής Γερμανίας στήν ιστορία τής φιλοσοφίας.
Καταλαβαίνουμε πιό εύκολα τώρα τήν θέληση γιά δύναμη, τόν καπιταλισμό, τήν σύγχρονη έννοια τής ιστορίας, αλλά ιδιαιτέρως τήν ουσία τής τεχνολογίας, η οποία υπέταξε εύκολα στά δεδομένα της, μέχρις εξαφανίσεως, τήν επιστήμη.

Άς σημειώσουμε κλείνοντας, πως καί ο ησυχασμός ερμηνεύεται, καί από τόν κληρικαλισμό καί από τόν οικουμενισμό, μέ τά παραπάνω δεδομένα. Σάν στασιμότης, συντήρηση, έξοδος από τήν ζωή καί προδοσία τής εκκλησίας, η οποία πρέπει νά είναι ουσιαστικώς ιστορία.
Συνεχίζεται
Αμέθυστος

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι καταλαβαίνω τί λες, Αμέθυστε... Χωρίς το ΕΙΝΑΙ, δεν υπάρχει καμμιά αναφορά πέρα και έξω από μας, είμαστε κάτι σαν αυτο-δημιούργητοι, ή προερχόμενοι δυστυχώς απ' τον πίθηκο!... Ενώ το ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ είναι απολύτως στα χέρια μας (!) και κάνουμε ό,τι γουστάρουμε, αγνοώντας παντελώς ότι βρισκόμαστε σε πτώση... Τραγικά πράγματα, και εντελώς αντίστροφα απ' όπως έζησε και κινήθηκε και ο αρχαίος και ο καθ' ημάς (και ίσως όχι μόνον) μεσαιωνικός κόσμος... Η αλήθεια είναι μία, και για μας η Αλήθεια είναι ο Κύριος, και μόνον οι δρόμοι προς αυτήν την Αλήθεια είναι άπειροι, όπως και μεις, κατά το μέγα του έλεος...

Orthodox True είπε...


Αγαπητέ ανώνυμε,​ (​27/3/ 10:42) ​ καταλαβαίνεις δεν καταλαβαίνεις, η ουσία είναι ότι όλο το κείμενο είναι άχρηστο τόσο σέ ουσία όσο καί σέ δαπάνη χρόνου καί σύνταξης.
Ένα δοκίμιο ή μία εισήγηση, γιά νά αποδώσει τον ανάλογο καρπό, ξεκινάει από το πρόβλημα ή την ιδέα πού θέλει νά πραγματευτεί, αναφέρει κάποια πραγματικά περιστατικά που διαδηλώνουν την κεντρική ιδέα τού προβλήματος, και στό τέλος μέ βάσιμη αποδεκτή επιχειρηματολογία, καταλήγει σέ κάποια σκεπτικό, συμπέρασμα, καί παραθέτει αναλογες προτάσεις προς άρση τού προβλήματος.
Εδώ ουδέν από τη δεοντολογία της γραφής τού ζωντανού λόγου.
Ξεκινάει από κάπου, μπλέκει άλλα καί καταλήγει στο "συνεχίζεται", ξέρεις γιατί, γιατί δεν έχει νά πεί τίποτα.
Δεν είναι τυχαίο πού διαβάζοντάς το, αφενός αισθάνεσαι ουδέν από συναισθήματα, καί αφετέρου στην επόμενη σειρά έχεις ξεχάσει την προηγούμενη.
Και εσύ αγαπητέ ταλαίπωρε αναγνώστη 27/3/ 10:42 γράφεις, "νομίζω ότι καταλαβαίνω τι λες..", καί ο αμέθυστος δέν σου απάντησε γιατί το θεώρησε κομπλιμέντο, γιατί εάν πραγματικά αισθανόταν την βασική αξία της αλληλεγγύης​ και της ειλικρινούς διαγωγής​, θα σε ρωτούσε ή καί θά συμπλήρωνε αυτά πού δεν κατάλαβες. Όμως επειδή το ενδιαφέρον του δεν είναι τό αν κατάλαβε κάποιος ή δεν κατάλαβε, παρά το νά "πασάρει" μια φιλοσοφία καί άποψη με τις "ακαταλαβίστικες εντυπώσεις", σε αφήνει​ ​, ή όλους τους followers τους αφήνει​, ​ στο σκότος μιάς "φιλοσοφίας" πού σέρνεται καί δέρνεται από τά σκυλιά τού εγωισμού καί τής θολοκουλτούρας.

Εκ του μέσα μας, δηλαδή εκ της καρδιάς μας αποκρινόμαστε κατά Τον Δεσπότη μας Χριστό, πού σημαίνει ό λόγος είναι η κοινωνία της καρδιάς μας. Ο Χριστός ή ο διάβολος είναι οι δύο κοινωνίες που καλλιεργούμε όλοι οι άνθρωποι, ανάλογα την Πίστην μας, καί Τόν βαθμό της ορθοπραξίας μας.
Αγαπητέ ανώνυμε πού προς Χάρην σου εναποθέτω αυτούς τους λογισμούς, έχω να σου πώ ότι ο απλός κατανοητός λόγος είναι μεγάλη αρετή, ο προσποιητά ακατάληπτος λόγος, της αμπελοφιλοσοφίας καί τής θολοκουλτούρας, είναι κραυγαλέος εγωιστικός και εμμετικός λόγος. Μην περιμένεις λοιπόν ωφέλεια καί μην δαπανάς τον χρόνο σε τέτοια κείμενα πού γράφονται από ανθρώπους που θεωρούν την ​άποψη του σχολιαστή ως επίδειξη εγωισμού στο βωμό της αυτοπροβολής της κατανάλωσης, και της αηδίας.
Αγαπητέ ανώνυμε, εσένα δεν σου απάντησέ, κοίτα νά δεις εμένα πως θα μου απαντήσει​​;;
Χ

Ανώνυμος είπε...

Αδυνατώ να καταλάβω το μίσος... Να το δεχτώ σαν κάτι που μπορεί να βοηθήση στο παραμικρό την πάμφτωχη ήδη ζωή μας... Μόνον το μίσος προς τους δαίμονες, που δεν κάνουν άλλο απ' το να μισούν...

amethystos είπε...

Εάν κάποτε ζητήσουν δασκάλους λασπολογίας, κάνε αίτηση.

Ανώνυμος είπε...

Ο Μαρίνος δεν ειναι ο παππούς που λεγαμε στις προαλλες, που ακομα καμαρώνει οτι ειδε το θαυμα του Σταυρου του 1924 ενω ο ιδιος γεννήθηκε μολις το 1940?

Αν προκειται για απλη συνωνυμια παρακαλα να μας το διευκρινισει!

Αυτον δεν κοροιδευε η Σαλογραια, λεγοντας του: "κ. Μαρίνο, εγω σας πιστευω οτι ειδατε το θαυμα και ας μην ειχατε γεννηθει ακομα";

Ο Μαρίνος δεν ητανε που απαντουσε: "κυρια Σαλογραια, και κανείς άλλος να μην με πιστευει, μου αρκει που εσεις με πιστευετε! Ειναι μεγαλη μου τιμη που μου δινετε δικαιο";

Οταν ο ενας του Πατριου Ημερολογιου εγλειφε τον αλλον των ΓοΧ;
Οταν ο ενας λιβάνισε τον αλλον; Και τον εσπρωχνε ακομα πιο πολυ στην Εικονικη Πραγματικότητα;

Ιδου χρυση ευκαιρια να μας εξηγησει ο κ. Μαρίνος, που εχει υψηλο θεολογικο μυαλο - αραγε ειδε το θαυμα πριν την γέννηση του και εαν ναι, πως ακριβως;

κ. Μαρίνε, ο λογος σε σας, σας ακουμε!
Αυτη τη φορα ομως χωρις την βοηθεια της Σαλογραιας!!!

Orthodox True είπε...

Αγαπητέ 10:28 ανώνυμε(η), είδες που απάντησε εμένα? Και όχι μονο ο αμέθυστος, αλλά ήρθε και ο μυρμιδόνας ή και ο βοιωτός παρέα.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΘΕΤΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ! ΤΡΙΑ ΜΥΑΛΑ ΕΙΣΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΥΔΕΙΣ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ!!!

Άρα έχω δίκιο, εγκαθίσταται η συμφωνία δια της σιωπηρής αποδοχής, τουλάχιστον στις κρίσεις μου για το δοκίμιο.
Η δεοντολογία της αντιλογίας προϋποθέτει, ότι θα πρέπει να ξεκινήσετε από αυτά που γράφω και να απαντήσετε, ένα προς ένα.
Επιπλέον, σημειώνω, ότι δεν κάνω καμία κρίση σε πρόσωπα. Όλες οι παράγραφοι- κρίσης, είναι για το δοκίμιο, άρα η αναφορά του μίσους, (τουλάχιστον προς εμένα), είναι αστοχία, διότι το μίσος έχει υπόσταση προς πρόσωπα. Πχ δές ανώνυμε τις ειρωνείες του μυρμιδόνα, και εάν θέλεις γράψε την άποψή σου.
Ωστόσο όμως εγώ σε προκαλώ ανώνυμε 10:28, πές μου τι κατάλαβες από το ανωτέρω δοκίμιο, και θα σου αποδείξω, διά της αναίρεσης, πρόταση προς πρόταση από αυτά που τυχόν να γράψεις, ότι όχι μόνο δεν έχεις καταλάβει αλλά ουδεμία ωφέλεια υπάρχει, και στο τέλος θα καταλήξω πάλι σε αυτά που καταλήγω στο πρώτο μου σχόλιο.
Τέλος, προς @μυρμιδόνα και @αμέθυστο ΔΕΝ απευθύνομαι, διότι σιχαίνομαι σφόδρα την ειρωνεία, τους αλαζονικούς επιθετικούς χαρακτηρισμούς προς το πρόσωπό μου, για "υψηλά θεολογικά μυαλά", και την διαστρέβλωση των απόψεων που ειπώθηκαν στο παρελθόν, πάγια τακτική, όπως το κατέγραψα και σε άλλη ανάρτηση.
Μάθετε την ειλικρίνεια, σπουδάσετε τη αλήθεια, αποδεχτείτε την γνώμη του επισκέπτη όπως είναι αυτή η γνώμη, και κατακεραυνώστε εάν θέλετε αυτή τη γνώμη με βάσιμη αποδεκτή επιχειρηματολογία.
Αφήστε τις ειρωνείες, φτάνει η αμαρτία, πλούσιοι είμαστε από αυτήν, και φροντίστε να σεβαστείτε τον κάθε επισκέπτη, έστω και εάν ακόμη έχει ισχυρές διαφωνίες για αυτά που γράφετε. Έτσι γινόμαστε καλύτεροι, με ειρωνείες και διαστρέβλωση των σχολίων και την υποστήριξη της μιας άποψης ως και της μίας κωλοτρυπίδας, μόνο ο διάβολος κερδίζει, και λόγω των γεγονότων που ταχέως έρχονται και που θα ματώσει πολύς κόσμος, ας είμαστε πολύ προσεκτικότεροι...

Υ/Γ
HEEEYYYYY!!! Μυρμιδόνα, ακόμη βασανίζεσαι? Πέρασε ένας χρόνος και ακόμη δεν μπόρεσες να το χωνέψεις? Ε;; Μείνε λοιπόν με τις απορίες σου.
Εάν μάθεις να αποδέχεσαι την γνώμη μου, και να ΜΗΝ διαστρεβλώνεις τα λεγόμενά μου, και αναιρέσεις τις ειρωνικές κουταμάρες που γράφεις, τις παλιές και τις παραπάνω, θα σου απαντήσω.....

amethystos είπε...

Δέν σού δώσαμε τραπέζι νά χορέψεις τσιφτετέλι φίλε. Η λασπολογία κριτική δοκιμίου; Αμφιβάλλουμε άν καταλαβαίνεις κάν τίς εφημερίδες.

Orthodox True είπε...

Να είσαι ευλογημένος. Καλή Συν-ανάσταση μέ Τον Χριστόν. Συγχώρα με...

amethystos είπε...

Καλή Ανάσταση αδελφέ, τήν ευλογία Του νάχουμε.

Orthodox True είπε...

Αμήν, εύχου καί γιά εμένα.
Η Παναγία νά μάς σκεπάζει....
Νά είσαι ευλογημένος καί χαριτωμένος υπό το Φώς Τής Χάριτος....