Η νοερά προσευχή αλλάζει τον άνθρωπο

Ανακαίνιση τού νου και τού ανθρώπου

.

Τού π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Δεν αρκεί ο άνθρωπος να πράττει καλά έργα, αλλά να έχει ανιδιοτελή αγάπη.

«Και έτσι ερμηνεύουν οι Πατέρες την ξηρανθείσα συκή, η οποία ήταν γεμάτη από φύλλα, αλλά δεν είχε καρπούς. Και τα φύλλα είναι τα καλά έργα του ανθρώπου. Επομένως, εκείνος που έχει καλά έργα, αλλά δεν έχει τον καρπό της ανιδιοτελούς αγάπης, που είναι καρπός και αυτός της καταστάσεως του φωτισμού και της Θεώσεως, αυτό το δέντρο ο Χριστός θα το καταρασθεί. Γι' αυτό πάει άχρηστο αυτό το δέντρο. Τα φύλλα, τα καλά έργα, δεν επαρκούν για την σωτηρία του ανθρώπου».

Η νοερά προσευχή αλλάζει όλη την προσωπικότητα του ανθρώπου, κατά θετικό τρόπο. Πρόκειται για μια πραγματική αλλοίωση του ανθρώπου, διότι με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, γίνονται εσωτερικές αλλαγές στον τρόπο σκέψεως, ενέργειας και συμπεριφοράς.

«Εκείνος που φθάνει στην νοερά προσευχή, δεν έχει μόνον μεταβολή της ιδιοτελούς αγάπης σε ανιδιοτελή αγάπη, δεν έχει μόνον αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε ηθικό μέρος, αλλά έχει και μια ψυχοβιολογική αλλαγή στην αντίληψή του».

«Το ότι υπάρχει η νοερά ενέργεια δεν έχει καμία σχέση με την θεολογία, διότι όλος ο κόσμος έχει νοερά ενέργεια. Σε ορισμένους λειτουργεί, σε άλλους δεν λειτουργεί.

Τώρα, έχουμε εδώ αυτό το παράξενο φαινόμενο, που υπάρχει η βασική γεφύρωση, εδώ σε αυτό το σημείο, μεταξύ πατερικής θεολογίας ή βιβλικής θεολογίας, όπως καλύτερα να την ονομάσουμε, και ιατρικής επιστήμης. Αυτό πρέπει να ερευνηθεί, διότι το ότι υπάρχει μια ενέργεια στον άνθρωπο, που μπορεί να τεθεί σε λειτουργία και να κάνει κάτι συγκεκριμένο, έχει επιπτώσεις στην διαμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας, έχει επιπτώσεις στην κοινωνία, έχει επιπτώσεις και στον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος συμπεριφέρεται προς τους άλλους ανθρώπους. Διότι η αρπακτικότητα καταστέλλεται, η αγριότητα φεύγει και αντικαθίστανται όλα αυτά τα πράγματα από μια υπερβολική αγάπη για τον άνθρωπο. 

Γίνεται, δηλαδή, μια πραγματική αλλοίωση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος αλλάζει ουσιαστικά. Δεν έχουμε πλέον έναν φυσιολογικό άνθρωπο, με την έννοια του κάθε ανθρώπου. Είναι ένας άνθρωπος που διαμορφώνεται στην ψυχοσύνθεσή του κατά τέτοιο τρόπο, που γίνεται κάτι άλλο αυτός ο άνθρωπος. Έχει αγάπη, η οποία "ου ζητεί τα εαυτής". Έχει μια συμπεριφορά προς τους άλλους ανθρώπους, η οποία δεν είναι η Οικολογική. Δεν είναι από έναν "ηθικό νόμο" αυτό το πράγμα. Δεν είναι επειδή πήγε στο κατηχητικό σχολείο και έμαθε ωραία μαθήματα για τον Χριστό και τους Αγίους μας και πάει να τους μιμηθεί. Όχι, αλλά επέρχεται μια αλλοίωση στο κέντρο του χαρακτήρα του.

Η αλλοίωση είναι ουσιαστική. Γίνεται μια πραγματική αλλαγή. Η αλλαγή αυτή είναι από μέσα. Δεν είναι εξωτερική, διότι επιβάλλουμε νόμους και λέμε μη κάνεις ετούτο, μη κάνεις εκείνο. Οπότε, ο άνθρωπος τότε ενεργεί πλέον αυθόρμητα και κρίνει διαφορετικά τα πράγματα από τον κάθε άλλο άνθρωπο. Είναι μια πραγματική αλλαγή. Οπότε εδώ, σε αυτόν τον χώρο (την καρδιά), που υπάρχει μια αλλοίωση της προσωπικότητος του ανθρώπου, εκεί οι Πατέρες λένε ότι αρχίζει η θεολογία. Σ’ αυτόν τον χώρο».

 Πηγή: "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη" Τόμος Β΄.  Τού σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Oι Πατέρες λένε ότι ο άνθρωπος στην προπτωτική κατάσταση δεν είχε μνήμη ούτε φαντασία. Είχε θεωρία, δηλ. τα πάντα ήταν "παρόντα" μπροστά του. Αυτή ήταν η απλή ενιαία κατάσταση του νου του. Έτσι θα είναι και στη Βασιλεία των ουρανών.
Ο μεταπτωτικός άνθρωπος έχει την φαντασία (χαρακτηριστικό του Εωσφόρου που φαντάστηκε την ισοθεϊα και έπεσε), που διαχέει το νου του σε ότι αντιλήφθηκαν οι 5 αισθήσεις του, και του ζωγραφίζει κυριολεκτικά ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ, και μέσα από αυτή τη διαδικασία γίνεται πολυμερισμένος. Ο Άγιος Νικόδημος λέει ότι όπως το φίδι αλλάζει το δέρμα του περνώντας από στενό τόπο, έτσι και ο νους αλλάζει το ένδυμα του "παλαιού ανθρώπου" όταν εισέρχεται στο στενό χώρο της καρδιάς με τη νοερή προσευχή, και γίνεται απλός καθαρός φωτεινός και λαμπρός.
Παρόμοια επίδραση έχουν και οι θλίψεις (προκαλούν σύνθλιψη, και συμμάζεμα του νου στην καρδιά με φυσικό τρόπο).
Γι αυτό έλεγε ο Άγιος Λουκάς ότι αγάπησε το μαρτύριο γιατί κατά ένα περίεργο τρόπο έχει τη δύναμη να καθαρίζει την ψυχή