Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο «Ρομφαία», πληροφορηθήκαμε ὅτι τὸ Σάββατο 7 Δεκεμβρίου «πραγματοποιήθηκε, εκδήλωση τιμής και μνήμης του Μακαριστού Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου στην κατάμεστη κεντρική αίθουσα του Συνεδριακού Κέντρου Θεσσαλίας της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος...

Την εκδήλωση χαιρέτησε ο ...κ. Ιγνάτιος, ο οποίος, μεταξύ άλλων, επεσήμανε ότι “η αποψινή εκδήλωση κοσμείται από την νοερά παρουσία του ιδίου του μεγάλου αυτού Πατρός της Ορθοδόξου Χριστιανοσύνης, που διέλαμψε όλα τα έτη της επί γης παρουσίας και διακονίας του με το κάλλος των αρετών και το βάθος της υψοποιού ταπεινώσεώς του».

Ὁ Μητροπολίτης Σεβαστείας Δημήτριος εἶπε ὅτι «η ιδιαιτερότης του Πατριάρχου Δημητρίου» ἦταν «η εφαρμογή των Ευαγγελικών αρετών».

Ὁ Αρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης, εἶπε ὅτι «αυτό που προσέφερε ο Δημήτριος ήταν η φαύσις της Χάριτος της αιωνιότητος διά της ταπεινώσεως…».

Τέλος ὁ καθηγητὴς Χρῆστος Γιανναρᾶς ανέπτυξε το θέμα: «Πατριάρχης Δημήτριος: ο “τρόπος” της Εκκλησιαστικής ηγεσίας».

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, λοιπόν, τιμήθηκε γιὰ τὶς ἀρετές του, τὴν ταπείνωσή του, καὶ κατὰ τὸν καθηγητὴ Γιανναρᾶ, διότι ἐδίδαξε τὸν «τρόπον» τῆς Ὀρθοδοξίας!

Ἀπό ὅσα παρουσίασε τὸ ἱστολόγιο «Ρομφαία», οὐδεμία ἀναφορὰ ἔγινε στὴν «Ὀρθοδοξία» τοῦ Πατριάρχη Δημητρίου! Ὡσὰν ἡ Πίστη καὶ ὁ ἀγώνας γι’ αὐτήν, ἡ Ὁμολογία τῆς Πίστεως, νὰ εἶναι ἕνα παρελκόμενο, ἕνα δεύτερο καὶ ἀνάξιο λόγου γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστὲς τοῦ Βόλου, ποὺ μαζεύτηκαν νὰ τιμήσουν τὸν Πατριάρχη Δημήτριο.

Φαίνεται ὅτι ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα, ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη δὲν θὰ λαμβάνεται ὑπ’ ὄψιν, γιὰ νὰ ζυγίζεται μὲ αὐτὴν τὸ ἂν κάποιος εἶναι Χριστιανός, ἀλλὰ θὰ λογαριάζονται «ἀρετές», σὰν κι αὐτὲς ποὺ μπορεῖ νὰ βρεῖ κανεὶς καὶ σὲ Μουσουλμάνους, καὶ σὲ Βουδιστές, καὶ σὲ «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», καὶ σὲ Προτεστάντες, καὶ Παπικούς.

Κι ὅμως ἡ Ἐκκλησία πιστεύει ἀκράδαντα, αὐτὸ ποὺ τὸ στόμα τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου μᾶς δίδαξε:

«Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα, κἂν ἀξιόπιστος ᾖ, κἂν νηστεύῃ, κἂν παρθενεύῃ, κἂν  σημεῖα ποιῆ, κἂν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω, ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθορὰν  κατεργαζόμενος».

Καὶ ὁ τιμηθεὶς ὑπερβαλλόντως Πατριάρχης Δημήτριος, δὲν τήρησε «τὰ διατεταγμένα». Εἶχε ἀποδεχθεῖ τὴν «Συμφωνία τοῦ Μπάλαμαντ» ὅπως φαίνεται σὲ Ἐγκύκλιο τοῦ 1974 (Περιοδ. «Ἐπίσκεψις», ἔκτακτο φύλλο, 14.4.1974). Εἶχε διακηρύξει ὅτι ἀκολουθεῖ τὴ γραμμὴ τοῦ προκατόχου του, τοῦ Οἰκουμενιστῆ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ἔστω καὶ μὲ λιλιπούτειους βηματισμούς! Δική του, ἐπίσης, εἶναι ἡ δήλωση ὅτι «ὅλοι οἱ χριστιανοὶ οἱ πιστεύοντες εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ὡς Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ σωτῆρα τοῦ κόσμου εἴμεθα ἓν σῶμᾳ…»! Ἀκόμα αὐτὸς ἔφη, ὅτι ἕνας Ὀρθόδοξος μπορεῖ «νὰ μεταλάβη» σὲ παπικὴ ἐκκλησία, διότι «ἑκατέρα τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν (ἐννοεῖ τὴν Ὀρθόδοξη καὶ τὴν παπικὴ) ἔχει παραλάβη καὶ τελεῖ τὰ αὐτὰ ἱερὰ μυστήρια»! Αὐτός, ἀκόμα, εἶπε ὅτι «δὲν ὑπάρχει διαφορὰ εἰς τὸ θέμα τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ἀναγνωρίζομεν τὸν πάπαν ὡς διάδοχον τῶν Ἀποστόλων, ὅπως ἐμεῖς εἴμεθα διάδοχος τῶν Ἀποστόλων» κτλ.!

Γι’ αὐτό, εἶναι μὲν λυπηρό, ἀλλὰ ἀναγκαῖο νὰ παραθέσουμε μιὰ «ἀσεβῆ» Ὀρθόδοξη ἀντιλογία στὰ Οἰκουμενιστικὰ δρώμενα τῆς μετα-πατερικῆς (ὑπὸ τὴν διεύθυνση τοῦ κ. Ἰγνάτιου) Μητροπόλεως Δημητριάδος.

Κατ’ ἀρχάς, πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐπὶ Πατριάρχου Δημητρίου, μετρίασε τὴν ὁρμητικότητα διεισδύσεώς του στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ διαβρώσεως τῶν Ὀρθοδόξων συνειδήσεων· ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ ἔχει σημασία εἶναι ὅτι ὁ Δημήτριος δὲν ἀνέστρεψε τὸ κλίμα. Ὁ Οἰκουμενισμός, ὄχι μόνο δὲν ἔπαυσε νὰ ὑπάρχει καὶ νὰ δρᾶ, ἀλλὰ καὶ σὲ κάποιες περιπτώσεις ἔγινε περισσότερο ἐπικίνδυνος καὶ ἐπιθετικός, ἀπὸ ὅ,τι ἐπὶ ἐποχῆς Ἀθηναγόρα, ὅπως ἀποδεικνύουν τὰ κείμενα καὶ τὰ γεγονότα!

Μελετώντας τὰ κείμενα τοῦ Πατριάρχη Δημητρίου, συμπεραίνει κανεὶς ὁτι ὁ Δημήτριος ἀποδεχόταν τὶς ἴδιες ἐκκλησιολογικὲς ἀπόψεις μὲ τοὺς πρὸ αὐτοῦ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸν Οἰκουμενιστὲς Πατριάρχες καὶ Ἐπισκόπους.

Ἀσχέτως ἂν δὲν ἔγραφε αὐτὸς ὅλες τὶς Ἐπιστολές, τὶς Ἐγκυκλίους, τοὺς λόγους κ.λπ. (ἀφοῦ εἶχε στὴ διάθεσή του καθηγητὲς καὶ ἱερωμένους ποὺ τοῦ ἔγραφαν τοὺς λόγους) ἔχει ὁλόκληρη τὴν εὐθύνη, ἀφοῦ τὸ δικό του πατριαρχικὸ χέρι ὑπέγραφε ὅλα αὐτά.

Καὶ ἄν, τὴν Οἰκουμενιστικὴ ἰδεολογία-κακοδοξία, τὴν συναντούσαμε σὲ ἕνα κείμενό του, τότε θὰ μπορούσαμε νὰ τὸν δικαιολογήσουμε· ἀλλὰ ἐδῶ πρόκειται γιὰ πληθῶρα κειμένων, στὰ ὁποῖα ἐπαναλαμβάνεται ἡ αἱρετικὴ περὶ ἐκκλησιολογίας θεώρηση τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Παραθέτουμε μερικὲς ἐνδεικτικὲς φράσεις.

1. Ἀπὸ τὴν Ἐπιστολὴ στὸν Πάπα Ἰωάννη-Παῦλο Β΄ τὸν Δεκέμβριο 1978 «ἐπὶ τῇ ἐκλογῇ του:

«Ὡς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἴμεθα πολὺ εὐτυχεῖς διότι ἡ ἁγία Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία» σᾶς ἐξέλεξε! «Ἡμεῖς οὐδόλως ἀναμειγνυόμεθα εἰς τὰ ἐσωτερικὰ τῆς ἁγίας Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἑπομένως, αὐτὸν τὸν ὁποῖον» ἐξελέξατε «ἀναγνωρίζομεν ὡς ἀποστολικὸν διάδοχον τῶν ἐπισκόπων τῆς Ρώμης καὶ σεβόμεθα τὴν ἐκλογὴν καὶ ἀπόφασιν τοῦ ἱεροῦ κολλεγίου τῶν καρδιναλίων...

» Ἄλλωστε τὸ σπουδαῖον σημεῖον τῆς συμπτώσεώς μας εἶναι τοῦτο, ὅτι δὲν ὑπάρχει μεταξύ μας διαφορὰ εἰς τὸ θέμα τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς. Ἀναγνωρίζομεν τὸν Πάπαν ὡς διάδοχον τῶν ἀποστόλων, ὅπως ἡμεῖς εἴμεθα διάδοχος τῶν Ἀποστόλων. Ἐν τῷ σημείῳ τούτῳ συναντώμεθα. Ἀπὸ τοῦ σημείου τούτου δὲ ἐκκινοῦμεν, Ρωμαιοκαθολικὴ καὶ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, διὰ νὰ συνάψωμεν τὴν ὅλην χριστιανοσύνην ἐπὶ τῆς ἀποστολικῆς βάσεως... Μὲ τοιαύτην πίστιν, καί... προοπτικὰς χαιρετίζομεν τὴν ἐπὶ τοῦ θρόνου τοῦ ἁγίου Πέτρου ἀνάρρησιν τοῦ ἁγιωτάτου Πάπα Ἰωάννου Παύλου τοῦ Β΄» (Κ.Γ.Ο., 1978, τ. 12, σ. 11).

Ἐπιστολὴ τοῦ Πατριάρχη Δημητρίου πρὸς τὸν Πάπα:

«Ἐν τοιαύτη δὲ θεωρήσει τῆς θρονικῆς ἑορτῆς τῆς κατά Ρώμην Ἁγίας Ἐκκλησίας, διαπέμπομεν αὐτῇ τὸν ἀσπασμόν τῆς καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως... Ἐπικοινωνοῦμεν μετὰ τοῦ γεραροῦ ἐπισκόπου αὐτῆς, τοῦ πρεσβυτέρου... Ἐπιλαμβανόμεθα τῆς εὐκαιρίας ταύτης ἵνα ἅπαξ ἔτι συναινέσωμεν μετὰ τῆς ὑμετέρας ἁγιότητος καὶ τῆς ἀδελφῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας δοξολογίαν πρὸς τὴν Ἁγίαν Τριάδα».

«Καὶ προσευχόμεθα ὅλως ἰδιαιτέρως ὅπως τὰ ...δεινοπαθήματα, τὰ ὁποῖα (ὁ πάπας) μετὰ τοσαύτης πίστεως, καρτερίας καὶ ἐλπίδος φέρει, ἀποβῶσι θυσία εὐάρεστος ἐνώπιον τοῦ ἐπουρανίου θυσιαστηρίου, ἣν προσδεξάμενος ὁ Κύριος ἀντικαταπέμψει Αὐτῇ τὴν ὁλόκληρον ὑγείαν, εἰς συνέχισιν τῆς τιμίας Αὐτῆς διακονίας τῷ Εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ» (25η Ἰουνίου 1981). (Περιοδικὸ «Ἐπίσκεψις» φ. 255/1.7.1981).

Ἀπὸ προσφώνηση τοῦ Πατριάρχου Δημητρίου πρὸς τὸν Πάπα, ὅταν τὸν ἐπισκέφτηκε στὸ Φανάρι τὸ 1979:

«Ἁγιώτατε ἀδελφέ, μὲ δοξολογίες πρὸς τὸν Θεό, σᾶς ὑποδεχόμεθα σήμερα στήν Πόλη αὐτή».  Τὴν συνάντησή μας αὐτὴ «τὴν θεωροῦμε ὡς συνάντησι τῶν Ἐκκλησιῶν Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς... Ἡ σημερινὴ συνάντηση συνάπτεται πρὸς τὸ μακρυνὸ παρελθόν, πρὸς τοὺς κοινοὺς ἀποστόλους, μάρτυρες καὶ Ὁμολογητάς, Οἰκουμενικὰς Συνόδους, μὲ τὴν κοινωνία ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ποτήριο». (Κ.Γ.Ο. Τόμος 27, 1982, σελ. 28).

Ἀπὸ προσφώνηση τοῦ Πατρ. Δημητρίου στὸ Φανάρι πρὸς τὸν Λουθηρανόν «Ἐπίσκοπον» Πρόεδρον τῆς Λουθηρανικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς GRUMLEY (16/4/1983):

«Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ ἡμεῖς προσωπικῶς ὑποδεχόμεθα πάντας ὑμᾶς ὡς ἀδελφοὺς ἐν Χριστῶ, λίαν ἀγαπητούς... Εὐχόμεθα ὅπως ἡ διακονία ὑμῶν ὡς ἀρχηγοῦ τῆς προσφιλοῦς ἡμῖν Ἐκκλησίας ταύτης εἶναι εὐλογημένη ἀπὸ Θεοῦ κατὰ πάντα, ἰδιαιτέρως δὲ εἰς τὸν τομέα τῆς περαιτέρω προσεγγίσεως, ἀλληλογνωριμίας καὶ συνεργασίας Ὀρθοδοξίας καὶ Λουθηρανισμοῦ ἐν τῷ συνόλῳ αὐτῶν, εἰς δόξαν Θεοῦ καὶ ἀποδοτικωτέραν κοινὴν μαρτυρίαν τῷ κόσμῳ... Καὶ εἴμεθα αἰσιόδοξοι ὅτι θὰ ἔχωμεν τὰς ἀναμενομένας ταύτας προόδους εἰς τὰς σχέσεις ἡμῶν, διότι σήμερον δὲν ὑπάρχει πλέον, τῇ χάριτι τοῦ Κυρίου, ὁ παλαιὸς φανατισμὸς μεταξύ τῶν χριστιανῶν... Εὐχαριστοῦμεν διὰ τὴν μαρτυρίαν τὴν ὁποίαν δίδετε ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ... “Χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ Πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ”»  («Ἐπίσκεψις» τ. 294/20.5.1983).

Ἐπίσης σὲ Πασχάλιον μήνυμά του διεκήρυξε τὸ 1984: «Ὡσαύτως χαιρετίζομεν ἀδελφικῶς ἐν Χριστῷ καὶ πάντας τοὺς συνεορτάζοντας τὸ καινόν Πάσχα Ἁγιωτάτους καί Σεβασμιωτάτους ἀρχηγούς τῶν ἄλλων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν. Καὶ μετὰ πάντων δοξολογοῦμεν τὸν ἀναστάντα ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν τῆς χριστιανικῆς πίστεώς μας Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ προσευχόμεθα λέγοντες: Μνήσθητι Κύριε, τῆς Ἁγίας σου Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἀπό περάτων ἕως περάτων τῆς οἰκουμένης, καὶ εἰρήνευσον αὐτήν, ἣν περιεποιήσω τῷ τιμίῳ αἵματι τοῦ Χριστοῦ σου». («Ἐπίσκεψις» τ. 313/23.4.1984).

Τὸ 1983 εἶπε καὶ τὰ ἑξῆς, ὅταν Παπικοὶ ἐπισκέφτηκαν τὸ Φανάρι:

 «Ἀφ' ὅτου, εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπινεύσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἤρξατο μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης καὶ ἡ οἰκουμενικὴ συνεργασία, Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι καὶ Προτεστάνται δὲν εἴμεθα πλέον ξένοι, ἀλλ' ἀδελφοί. Εὐγνωμονοῦμεν τὸν μέγαν ἐν τῇ χριστιανικῇ ἁπλότητί του Πάπαν Ἰωάννην τὸν ΚΓ΄ καὶ τὸν μέγαν προκάτοχον ἡμῶν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν, διότι μὲ τὴν ἁγίαν πρωτοβουλίαν των μᾶς ὡδήγησαν εἰς τὴν σημερινὴν ἀδελφότητα. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀείμνηστος Πάπας Παῦλος ὁ ΣΤ΄ προσέφερεν ὁμολογουμένως πολλὰ εἰς τὴν ἱερὰν ὑπόθεσιν τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος. Σεῖς οἱ πιστοὶ μὲ τὰς αὐθορμήτους ἐκδηλώσεις σας ὑποδεικνύετε εἰς ἡμᾶς τοὺς ποιμένας τὸ χρέος μας, ὅταν ἡμεῖς τὸ παραμελῶμεν καί ὅταν δὲν ἀκούωμεν αὐτὸ ποὺ τὸ Πνεῦμα λέγει ταῖς Ἐκκλησίαις. Σᾶς εὐχαριστοῦμεν δι' αὐτό» («Ἐπίσκεψις», 15 Δεκεμβρίου 1983).

Τὸ δεύτερο σημεῖο, ποὺ ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Πατριάρχης Δημήτριος ἦταν συνεχιστής (σὲ κάποια σημεῖα χειρότερος) τοῦ Ἀθηναγόρα, εἶναι ὅσα ἀποκαλυπτικὰ ἀναφέρονται σὲ βιβλίο ἱερομονάχου.

Πράγματι ἐκεῖ διαβάζουμε τὰ ἑξῆς:

«Μετά τόν θάνατο τοῦ Ἀθηναγόρα ὁ νέος Πατριάρχης Δημήτριος, ὅσο πρᾶος καί ἄν ἐφαίνετο ἐξωτερικά, ἀπαίτησε μετά ἀπειλῶν τήν μνημόνευσι τοῦ ὀνόματός του ἀπό τούς ἁγιορεῖτες Πατέρες. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν, δύο μόλις μῆνες μετά τήν ἐνθρόνισί του, ἀπέστειλε τόν Μητροπολίτη Φιλίππων Νεαπόλεως καί Θάσου Ἀλέξανδρον ὡς πατριαρχικόν Ἔξαρχον, διά νά ἐπιβάλλη μέ κάθε τρόπο τήν ἐπαναφορά τῆς μνημονεύσεως. 
 Ἀπό τό περιοδικό «Ἅγ. Σίμων ὁ μυροβλήτης» μεταφέρουμε τά σχετικά μέ τήν ὑπόθεσι γεγονότα: «ΜΕΤΑ τήν ἄφιξι τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐξάρχου ἐγένετο λόγος περί μνημοσύνου τοῦ πατριαρχικοῦ ὀνόματος. Ὀκτώ Ἱεραί Μοναί δέν ἐμνημόνευον τόν Οἰκουμ. Πατριάρχην. Ἀφοῦ προσεπάθησεν ὁ πατριαρχικός Ἔξαρχος νά πείσῃ τούς ἀντιπροσώπους τῶν Μονῶν ὅτι ὁ πατριάρχης εἶναι ὀρθόδοξος, ὅπως καί ὁ προκάτοχός του, ἐκλήθησαν νά ἀπαντήσουν γραπτῶς αἱ μή μνημονεύουσαι Ἱεραί Μοναί. Ἡ Ἱερά Μονή Σταυρονικήτα ἀπήντησεν ὅτι θά μνημονεύῃ τοῦ λοιποῦ» (ΕΤΟΣ Γ΄-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ-ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1972, ΤΕΥΧΟΣ 13, σελ. 22).

Οἱ γραπτές ἀπαντήσεις τῶν μονῶν, οἱ ὁποῖες διέκοψαν τήν μνημόνευσι, πρός τήν Ἱερά Κοινότητα καί τόν πατριαρχικό Ἔξαρχο ἦταν ὄντως ὁμολογιακές, δεδομένου ὅτι ἐγνώριζον οἱ Πατέρες τίς πιέσεις καί ἀπειλές πού θά ὑφίσταντο καί τά ἐπακόλουθα τῆς ὀρθοδόξου ἐνστάσεώς των.

Ἡ ἐπιβολή λοιπόν τῶν κυρώσεων ἦτο γνωστή εἰς τούς Πατέρας καθώς καί ἡ ἄσκησις βίας καί διά τοῦτο ἔχει μεγάλη ἀξία ἡ ἐμμονή των εἰς τήν διακοπή τῆς μνημονεύσεως τοῦ νέου Πατριάρχου Δημητρίου.

Εἶναι λοιπόν ἄξιον ἀπορίας τό τί προέκυψε καί, μετά ἀπό τίς δύο ἀποφάσεις τῆς ἱερᾶς Κοινότητος καί τίς γραπτές ἀπαντήσεις τῶν μονῶν, ὑπέστειλαν οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες τήν σημαία τῆς ὁμολογίας, δεδομένου ὅτι, ὄχι μόνο οἱ δύο ἑπόμενοι Πατριάρχες, μετά τόν Ἀθηναγόρα, δέν διώρθωσαν τίποτε στά θέματα τῆς πίστεως, ἀλλά ἀπεναντίας ἐπροχώρησαν σέ μεγαλυτέρους συμβιβασμούς καί προδοσίες.
 Ἡ μεγαλύτερη προδοσία καί ὁ χειρότερος συμβιβασμός ὅλων τῶν αἰώνων στήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὐτός πού ἔγινε στήν διετία 1991-1993, κατά τήν ὁποία ἀνεγνωρίσθησαν ὡς ἔγκυρα στό Σαμπεζύ καί στό Μπελαμέντ τοῦ Λιβάνου τά μυστήρια τῶν Μονοφυσιτῶν καί τῶν Παπικῶν ἀντιστοίχως.
Αὐτό σημαίνει ἀφ’ ἑνός μέν ὅτι οἱ Παπικοί καί οἱ Μονοφυσίτες, χωρίς νά ἀποκηρύξουν οὐδεμία αἵρεσι καί παραμένοντας ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκονται, ἔχουν τό ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖο τούς ἁγιάζει τά μυστήρια πού τελοῦν, ἀφ’ ἑτέρου οἱ Πατέρες καί οἱ Σύνοδοι πού τούς ἀπέκοψαν ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τούς ἀνεθεμάτισαν ἦσαν, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, παρανοϊκοί καί διέπραξαν τό μεγαλύτερο ἔγκλημα τῶν αἰώνων, ἐφ’ ὅσον ἀπέκλεισαν ἀπό τήν σωτηρία καί τήν Ἐκκλησία διά μέσου τῶν αἰώνων ἄπειρα πλήθη ἀνθρώπων.
Ἐπί πλέον δέ μέ αὐτές τίς ἀποφάσεις ἐδείξαμε ὅτι, τό νά εἶναι κάποιοι ἐντός ἤ ἐκτός Ἐκκλησίας καί νά ἔχουν ἔγκυρα ἤ ἄκυρα μυστήρια, δέν εἶναι θέμα κατ’ ἐξοχήν Ὀρθοδόξου πίστεως καί αἱρέσεως ἀντιστοίχως, ἀλλά θέμα τό ὁποῖο ρυθμίζεται ἀπό κάποια Σύνοδο ἤ διμερῆ ἐπιτροπή καί βεβαίως ἕνας τρόπος ἄγνωστος σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἁγίους ὅλων τῶν αἰώνων.

Θέσαμε σέ κάποιους ἀπό τούς παλαιούς ἁγιορεῖτες αὐτό τό ἐρώτημα, τό πῶς δηλαδή ἀντίθετα στίς γραπτές δηλώσεις των ἐπανέφεραν τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου, ἐνῶ τά θέματα τῆς πίστεως πηγαίνουν ἀπό τό κακό στό χειρότερο καί ὁ Οἰκουμενισμός καθημερινῶς κερδίζει ἔδαφος εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας.
Κάποιοι ἀπήντησαν ὅτι τούς ἐξεγέλασαν οἱ Πατριαρχικοί, οἱ ὁποῖοι ἤρχοντο στό Ὄρος μετά τόν θάνατο τοῦ Ἀθηναγόρα, συστηματικά καί ἐπί τό αὐτό καί ὑπέσχοντο στούς ἁγιορεῖτες ὅτι, ἄς ἐπαναφέρουν αὐτοί τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου καί ὅλα, μέ τό νέο Πατριάρχη, θά διορθωθοῦν.
Αὐτό προφανῶς ἦτο ἁπλή δικαιολογία, διότι τίποτε δέν τούς ἐμπόδιζε, ἐφ’ ὅσον ἐξηπατήθησαν, νά ἐφαρμόσουν ἐκ νέου τίς δύο ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος. Ἐκεῖνο πού ἴσως δέν θέλουν νά ὁμολογήσουν οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες εἶναι ὁ φόβος τῶν κυρώσεων καί ἡ σιδηρᾶ ράβδος μέ τήν ὁποία θέλησε νά τούς ποιμάνη ὁ νέος Πατριάρχης.

Οἱ ἐπιπτώσεις δηλαδή τῶν ποινῶν καί τῶν καθαιρέσεων, τῶν ἐξώσεων καί τῶν βιαίων ἀπομακρύνσεων ἐκ τῆς ἡγουμενικῆς ἀρχῆς καί ἐξουσίας. Αὐτό τουλάχιστον ἀποδεικνύεται ἀπό τά κείμενα.

Ὁ «Ὀρθόδ. Τύπος» τῆς 15ης Ἰουλίου 1974 μᾶς πληροφορεῖ τά ἑξῆς:

«Ὁ πολιτικός διοικητής τοῦ Ἁγ. Ὄρους προειδοποιεῖ. Ἄκυρος ἡ ἐκλογή ἡγουμένου, ἐάν δέν ἐπαναφερθῆ τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου εἰς τήν Μονήν. Ἡ Ἱ. Μονή Ἁγίου Παύλου  ἐμμένει εἰς τήν διακοπήν τοῦ Μνημοσύνου. Θεσσαλονίκη, Ἰούλιος (Τοῦ ἀνταποκριτοῦ μας).

»Ὁ πολιτικός Διοικητής κ. Δ. Κριεκούκιας ἀπέστειλε πρός τήν Ἱεράν Μονήν Ξενοφῶντος τό ὑπ’ ἀριθ. Φ. 26/15.6.1974 ἔγγραφον δι’ οὗ «ἐντέλλεται ἡ ἀπομάκρυνσις» τοῦ Ἡγουμένου π. Εὐδοκίμου "ἐκ τῆς Ἱερᾶς αὐτοῦ μετανοίας", ἐπειδή οὗτος (ὁ Ἡγούμενος) "παραμένει εἰς τάς ἰδίας αὐτοῦ πνευματικάς θέσεις". Κατά τάς πληροφορίας μας, ὁ Καθηγούμενος θά προσφύγη εἰς τό Συμβούλιον Ἐπικρατείας.
»Ἄξιον ἰδιαιτέρας προσοχῆς τυγχάνει καί τοῦτο: Ὁ κ. Διοικητής τονίζει ὅτι "ἡ τυχόν ἐκλογή νέου Ἡγουμένου, μή συμμορφουμένου εἰς τήν ἀπαίτησιν ταύτην", δηλαδή νά ἐπαναφέρη τήν Μονήν «εἰς τήν ὁδόν τῆς κανονικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς τάξεως» θά εἶναι ἄκυρος καί ὁ νεοεκλεγείς Ἡγούμενος θά ἐκπίπτη τοῦ ἀξιώματός του! Αὐτό σημαίνει ὅτι πρέπει νά δηλώνη ὁ ὑποψήφιος Ἡγούμενος, ἐκ τῶν προτέρων, ὅτι θά ἐφαρμόζη τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου».

Αὐτό τό κείμενο εἶναι πολύ ἀποκαλυπτικό καί ἀποδεικνύει τά μέσα πού μεταχειρίσθηκε ὁ νέος Πατριάρχης, ὁ «πρᾶος» καί «εἰρηνικός», προκειμένου νά φιμώση τά στόματα τῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων. Δέν ἤθελε ὁ ἄνθρωπος τούς καλογήρους νά γίνουν ἐμπόδιο καί τροχοπέδη στά ἑνωτικά του σχέδια. Καί βεβαίως ἐγνώριζε καλά, καί αὐτός καί τά κέντρα ἀπό τά ὁποῖα κατευθύνετο, ὅτι δέν εἴμεθα εἰς τήν πρωτοχριστιανική περίοδο τῶν διωγμῶν, μέ τούς ὁποίους ἡ Ἐκκλησία ἐδυνάμωσε, ἐδοξάσθηκε καί ἐνίκησε τή βία μέ τήν θυσία καί τήν ἐμμονή στήν ἀλήθεια, οὔτε ἀκόμη στήν ἐποχή τοῦ λατινόφρονος Βέκκου κατά τήν ὁποία στό ἅγ. Ὄρος κατοικοῦσαν  μοναχοί, οἱ ὁποῖοι στά θέματα τῆς πίστεως δέν ὑπεχώρουν οὐδέ βῆμα ποδός...

Τελικά, ὅπως ἀνεμένετο, μέ τήν μέθοδο τῶν ἐξοριῶν καί τήν συνεργασία πάντοτε τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, ἀπεκατεστάθη ἡ κανονική τάξις χωρίς ἀποκατάστασι τῆς πίστεως καί ἡ μνημόνευσις τοῦ πατριαρχικοῦ ὀνόματος ἀντιλάλησε ἀπ’ ἄκρο εἰς ἄκρον στό περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἴσως καί ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης δέν ἐπερίμενε τόσο εὔκολη ὑποταγή, ἡ ὁποία τοῦ ἔδιδε τό πράσινο φῶς καί τοῦ ἐξησφάλιζε τά νῶτα διά νά συνεχίση τήν πορεία του».

Αὐτὰ πρὸς τὸ παρὸν γιὰ τὸν ταπεινὸ καὶ πρᾶο, ὡς ἄνθρωπο, Πατριάρχη Δημήτριο.

     (Απὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ, «Ἡ διαχρονικὴ συμφωνία τῶν ἁγ. Πατέρων γιὰ τὸ ὑποχρεωτικὸ τοῦ Ιε΄ κανόνος τῆς πρωτοδευτέρας συνόδου περὶ διακοπῆς μνημονεύσεως Ἐπισκόπου κηρύσσοντος ἐπ’ Ἐκκλησίας αἵρεσι»).

Σημάτης Π.

 

Σχόλιο στήν ανωτερω ανάρτηση του μπλόγκ Π.Π.
Το κείμενο του π. Γεώργιου. (Δεν θα διασωθεί στο σχόλιο η πλάγια γραφή του «Ορθ. Τύπου).
«Ἀντὶ ἡ Ὀρθοδοξία νὰ ἐπηρεάζει σωτηριολογικὰ τὸν μὴ Ὀρθόδοξο κόσμο, ἐφθάσαμε στὴν ἀποδοχὴ στὴν πράξη (tacite) τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας», τῆς θεολογίας τῶν Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν (πρβλ. συμφωνία Balamand, 1993), τῆς «κοινῆς διακονίας», τῆς «διευρυμένης Ἐκκλησίας» καὶ τοῦ «πολιτιστικοῦ πλουραλισμοῦ», ὅπως ὀρθότατα ἔχει ἐπισημανθεῖ.
Τὸ κείμενο τοῦ Balamand, ἡ πατρότητα τοῦ ὁποίου ἀνήκει στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, στοιχειοθετεῖ τὴν οὐνιτικὴ ἀναγνώριση καὶ καταξίωση τοῦ Παπισμοῦ... Ἡ ἀποδοχὴ τῆς ἐκκλησιαστικότητας τοῦ Λατινικῆς Ἐκκλησίας καθιστᾶ τὴν Οὐνία αὐτόχρημα ἀπὸ πρόβλημα ἐκκλησιολογικὸ καὶ θεολογικὸ σὲ δευτερεῦον πρόβλημα ἁπλοῦ δικαιοδοσιακοῦ χαρακτῆρος.
Μόνη ἐνδεδειγμένη λύση θὰ ἦταν κατὰ πολλοὺς ἡ ἀποχώρηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀπὸ τὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση... Ὁ ρεαλισμὸς ὅμως ἐπιβάλλει καὶ τὸ ἐρώτημα: Τί μπορεῖ ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες νὰ γίνει; Εἶναι δυνατὴ ἡ μὴ συμμετοχή; Εἶναι ἐπιβεβλημένος ὁ ἀπομονωτισμός, ὅταν μάλιστα τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖο εἶναι συνεχῶς ἐμπερίστατο στὸ τουρκικὸ κράτος, ὑφίσταται δὲ τόσες πιέσεις; Ὁ μακαριστὸς Οἰκ. Πατριάρχης Δημήτριος ἔλεγε στὴν πρεσβυτέρα καὶ ἐμὲ τὸ 1987, ὅτι μόνο οἱ δυσχείμερες καταστάσεις ἀναγκάζουν τὴ συμμετοχὴ στοὺς διαλόγους.
Εἶναι γεγονός, ὅτι ἡ ἀποχώρηση σήμερα εἶναι δύσκολη, ἂν ὄχι ἀδύνατη... Κανένας χῶρος δὲν μπορεῖ στοὺς καιρούς μας νὰ μείνει ἀνεπηρέαστος ἀπὸ τὸ πνεῦμα καὶ τοὺς μηχανισμοὺς τῆς Νέας Τάξεως.
Ἴσως, λοιπόν, κάποιο συνταρακτικὸ γεγονός, ποὺ θὰ ἰσοδυναμεῖ μὲ θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας στὴν ἱστορική μας πορεία, θὰ μποροῦσε νὰ συγκρατήσει τὴν οἰκουμενιστικὴ φρενίτιδα καὶ νὰ ἀνανεώσει τὴ στάση μας ἀπέναντι στὸν διπλὸ Οἰκουμενισμό».
(π. Γεώργιος Μεταλληνός, Ὀρθ. Τύπος, 1584, 11.2.2005, σελ. 3, 4).
Βενιαμίν
paterikiparadosi 

ΣΧΟΛΙΟ: Καί τί μάς λέει λοιπόν ο Μεταλληνός; Νά επαναλάβουμε τήν Φλωρεντία. Προκειμένου νά διατηρήσουμε τόν νέο αυτοκράτορα τής Κων/πόλεως, άς ξανασταυρώσουμε τόν Κύριο.
Ποιά είναι η πίστη τών αποτειχισμένων; Οι Κανόνες! Καί ανέλαβαν τόν έλεγχό τής εξουσίας σάν τούς δημοσιογράφους τής Ελευθεροτυπίας, μέ όπλο τους τό "Σύνταγμα", το Πηδάλιο. 
Καί τί απαντούν στόν Πόντιο Πιλάτο;  
-Τόν Βαραββά, τόν Βαραββά, τόν απελευθερωτή.
Αμέθυστος