Έλεγα στο εαυτό μου
τις προάλλες, μήπως μπορούμε να κάνουμε κάτι για να σταματήσει αυτό το
χάλι γύρω μας; Μήπως μπορέσουμε και γλιτώσουμε τον γκρεμό που
πλησιάζουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα; Λέω μήπως...
Όμως η συγκεκριμένη
σκέψη (φαντάζομαι παρούσα σε πολλούς από εμάς) μας βάζει σ'ένα άσχημο
καλούπι. Το καλούπι του "να κάνουμε κάτι". Και συνεχίζει κάπως έτσι: Τι
να κάνουμε όμως; Και αρχίζει το μυαλό να δημιουργεί, τα πάντα: πολιτικές
κινήσεις, προγράμματα, νόμους, θεσμικά πλαίσια, μέτρα, ιδεολογίες,
πορείες, διαμαρτυρίες, κινήματα, οργανώσεις κ.ο.κ.
Όλο αυτό "το να
κάνουμε" όμως είναι βία καλά κρυμμένη. Είναι βία γιατί είναι αντί-δραση.
Είναι βία στον εαυτό μας, είναι βία στο μυαλό μας. Μήπως αν ότι κάναμε
το κάναμε α-βίαστα; Πως όμως; Μήπως αν σκεφτόμασταν να μην κάνουμε;
Μήπως αν σκεφτόμασταν: ΤΙ να ΜΗΝ κάνουμε; Λέω μήπως...
Αν για παράδειγμα
σταματούσαμε να καταναλώνουμε; Να μην παίρναμε δάνεια; Να μην βλέπαμε
τηλεόραση, ούτε να διαβάζαμε εφημερίδα; Να μην δουλεύαμε πολύ; Να μην
είχαμε επιθυμίες και να μην ζούσαμε σύμφωνα με την γνώμη των πολλών; Να
μην ψηφίζαμε; Να μην ελπίζαμε; Να μην ζητάμε να μας λύσουν τα προβλήματα
οι άλλοι; Να μην σκεφτόμασταν τον εαυτό μας και τη ευκολία του; Να μην
αποζητούσαμε την ασφάλεια σε κάθε μας κίνηση; Να μην φοβόμασταν;
Μήπως τα πράγματα
μετά γινόντουσαν λίγο πιο καθαρά; Λέω μήπως...
Μήπως έτσι βλέπαμε μια αλλαγή στον κόσμο; Και όλα αυτά χωρίς να κάνουμε
τίποτα! Απλώς μη-κάνοντας. Βλέπετε ο άνθρωπος είναι ένα ανήσυχο πνεύμα
που διαρκώς ζητά και ψάχνει. Μήπως όμως το οδηγήσαμε να ζητά και να
ψάχνει άχρηστα πράγματα; Μήπως το μάθαμε να γεμίζει μ'αυτά την ζωή του;
Λέω μήπως...
Για αναλογιστείτε
λίγο τι θα γινόταν αν δεν κάναμε όλα αυτά τα πράγματα. Μήπως θα αρχίζαμε
επιτέλους να μιλάμε πραγματικά μεταξύ μας; Μήπως θα κατανοούσε
επιτέλους ο ένας τον άλλο; Μήπως θα γνωριζόμασταν καλύτερα; Μήπως θα
σταματούσε η μοναξιά και μαζί της η αδικία, αφού όλοι θα ερχόμασταν πιο
κοντά; Μήπως σταματούσαμε να κατηγορούμε πια τον άλλο; Μήπως θα κάναμε
διάλογο και θα μαθαίναμε από αυτόν αντί να ακούμε κάποιον να μας μιλάει
πίσω από το "γυαλί" που παρά το θαυμάσιο τονισμό της φωνής του η
θεματολογία του παραμένει μονότονη; Μήπως θα βλέπαμε τα πράγματα
επιτέλους με τα δικά μας μάτια; Μήπως θα ανακαλύπταμε νέες αξίες; Μήπως
δεν θα είμασταν πια τόσο κουρασμένοι από την ζωή; Μήπως θα βρίσκαμε
χρόνο να ασχοληθούμε επιτέλους με όλα αυτά που θέλαμε αλλά δεν
προλαβαίναμε ποτέ; Μήπως αρχίζαμε να νιώθουμε πλήρεις και ευτυχισμένοι;
Μήπως θα είμασταν ελεύθεροι; Μήπως θα είμασταν νοήμονες; Λέω μήπως...
Και αν αυτό γινόταν από την πλειοψηφία των ανθρώπων;
Ρε, λες μήπως;
1 σχόλιο:
Φίνα τα γράφει η μανταμίτσα!
Δημοσίευση σχολίου