Τα χαρισματικά και τα κανονικά όρια της Εκκλησίας ήγουν Πεντηκοστή και θεία Ευχαριστία (1)

ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ

Πριν από την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού η Εκκλησία ήταν πνευματική και με την ενανθρώπηση του Χριστού απέκτησε σώμα. Ο Κλήμης Ρώμης παρατηρεί: «Ώστε, αδελφοί, ποιούντες το θέλημα του Πατρός ημών Θεού εσόμεθα εκ της Εκκλησίας της πρώτης, της πνευματικής, της προ ήλιου και σελήνης εκτισμένης˙... Ήν γαρ πνευματική ως και ο Ιησούς ημών, εφανερώθη δε επ’ έσχατων των ημερών, ίνα ημάς σώση. Η Εκκλησία δε πνευματική ούσα εφανερώθη εν τη σαρκί Χριστού»¹.

Κατά τον Ποιμένα του Ερμά η Εκκλησία ήταν «Πρεσβυτέρα», διότι «πάντων πρώτη εκτίσθη˙ διά τούτο Πρεσβυτέρα και διά ταύτην ο κόσμος κατηρτίσθη»². Επομένως με την ενανθρώπηση του Χριστού η Εκκλησία είναι το Σώμα Του.

Οι Προφήτες είχαν κοινωνία με τον άσαρκο Λόγο, αλλά μετά από την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού και -ιδιαιτέρως- με την Πεντηκοστή η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού. Το Άγιον Πνεύμα, το Οποίο εκπορεύεται από τον Πατέρα και πέμπεται διά του Υιού, εμόρφωσε τον Χριστό στις καρδιές των Αποστόλων και έτσι ο Χριστός έγινε κεφαλή της Εκκλησίας και η Εκκλησία Σώμα Χριστού. Ο Απόστολος Παύλος στις Επιστολές του καθορίζει σαφέστατα αυτό το γεγονός (Εφ. α’ , 1-23, Κολ. α', 13-22).

Από την ήμερα της Πεντηκοστής οι Απόστολοι, τηρώντας την εντολή του Χριστού στον Μυστικό Δείπνο «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Λουκ, κβ’, 29), τελούσαν το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Οπότε, συνδέεται στενά η Πεντηκοστή με τη θεία Ευχαριστία.

Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, ακολουθώντας τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, έχει διδάξει ότι η Χάρη του Θεού και στην Παλαιά Διαθήκη «μερίζεται αμερίστως εν μεριστοίς», και «πολλαπλασιάζεται απολλαπλασιάστως εν πολλοίς», αλλά μετά από την Πεντηκοστή και το Σώμα του Χριστού, που είναι πηγή της ακτίστου Χάριτος, «μερίζεται αμερίστως εν μεριστοίς» και «πολλαπλασιάζεται απολλαπλασιάστως εν πολλοίς»³.

Αυτό φαίνεται καθαρά στη φράση της θείας Ευχαριστίας, όταν τεμαχίζεται ο άγιος άρτος: «Μελίζεται και διαμερίζεται ο αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων».

Όλα αυτά δείχνουν τον στενό σύνδεσμο που υπάρχει μεταξύ Πεντηκοστής, Εκκλησίας, θείας Ευχαριστίας και χαρισμάτων. Γι’ αυτό στη συνέχεια θα υποστηρίξουμε ότι τα χαρισματικά και κανονικά όρια της Εκκλησίας συνδέονται στενότατα με το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας μέσα από την προοπτική του μυστηρίου της Πεντηκοστής.

(Συνεχίζεται)

Σημειώσεις

1. Κλήμεντος Ρώμης, Β’ προς Κορινθίους, ιδ’,1-3, Αποστολικοί Πατέρες. ΕΠΕ, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1994, σελ. 358-360.

2. Ο Ποιμήν του Ερμά, Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων και Εκκλησιαστικών Συγγραφέων, Τόμος Τρίτος, έκδοσις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955, σελ. 41-42.

3. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ, Εμπειρική Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ιωάννου Ρωμανίδη, τόμ. Β', β' έκδοση, 2011, Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), σελ. 253-270.

Πηγή: Θεολογία (τόμος 88, τεύχος 3°, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2017) Χάρισμα και θεσμός II

ΚΑΙ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΛΕΕΙ. 
ΕΦΥΓΕ Ο ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΗΡΘΕ Ο ΙΕΡΟΘΕΟΣ; 
Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΙ ΙΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ;