Ισως η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα μετά το 2010 ήταν αυτή που είδε την κρίση ως «ευκαιρία» να αλλάξουν τα κακώς κείμενα. Συνήθως, οι στρεβλώσεις δεν δημιουργούνται αυθημερόν, ούτε, βεβαίως, διαλύονται απλώς και μόνον επειδή άλλαξαν επί τα χείρω οι συνθήκες για τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών μιας χώρας, όπως, εν προκειμένω, η Ελλάδα. Αντιθέτως, εκείνο που έγινε εμπειρία στη χώρα τα τελευταία χρόνια είναι ότι –με ελάχιστες εξαιρέσεις, τους έχοντες το πάνω χέρι στη μαύρη οικονομία, τους «οχυρωμένους» με αμφιλεγόμενους τρόπους έναντι της κρίσης, καθώς επίσης και τους λογής κομματικά σιτιζόμενους– η στρέβλωση όχι απλώς επιβίωσε, αλλά έλαβε ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Οι λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές παρέμειναν εν πολλοίς γράμμα κενό περιεχομένου, ενώ η χώρα φαίνεται να «λαχανιάζει» δίχως να έχει πολλές ελπίδες να προλάβει το τρένο των παγκόσμιων τάσεων αλλαγής της οικονομίας.
Η διεύρυνση του κενού που δημιουργεί η διαχρονική απουσία κοινωνίας των πολιτών και η διατήρηση της ιδεολογικής ηγεμονίας του κρατισμού στην Ελλάδα κατά την τελευταία οκταετία μάλλον ενισχύουν την ελληνική ιδιαιτερότητα, σε σύγκριση –πάντα– με τη Δυτική Ευρώπη. Αυτή η πολυσύνθετη πραγματικότητα μόλις τώρα έχει αρχίσει να διακρίνεται λίγο πιο καθαρά έπειτα από οκτώ χρόνια πολιτικής αντιπαράθεσης και ρητορικής αντιδικίας σε όρους 20ού (αν όχι 19ου) αιώνα. Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα η ορολογία που χρησιμοποιείται από τους περισσότερους πολιτικούς είναι ξεπερασμένη. Βεβαίως, η επιλογή είναι κατανοητή από την άποψη του μικροπολιτικού συμφέροντος, διότι το ευρύ κοινό των ψηφοφόρων που τελικά φθάνουν ώς την κάλπη εισπράττουν την πραγματικότητα με παρόμοια διανοητικά εργαλεία. Υπάρχουν αρκετά χαρακτηριστικά παραδείγματα που δείχνουν τη διανοητική κόπωση του πολιτικού συστήματος και την αδυναμία του να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα.
Αν ο σκοπός δεν είναι να οδηγηθούμε, για ακόμη μία φορά, σε καταθλιπτικά συμπεράσματα για το μέλλον της χώρας σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, τότε ίσως πρέπει –επιτέλους– να εντοπίσουμε τον τελικό προορισμό της διαδικασίας μετάβασης την οποία διέρχεται η Ελλάδα. Ισως είναι η πρώτη φορά έπειτα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει κάποιο σχέδιο, κατά προτίμηση εθνικό. Για να μην ξυπνήσουμε πάλι έκπληκτοι.
Πηγή: Καθημερινή
vigla
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου