Καθώς μπαίνεις στο πρόβλημα, με την εικόνα σου αντικριστά, μοιραία στοχάζεσαι για την απουσία, για αυτό που δεν βλέπεις. . Τότε τι καθρεπτίζεται έτσι ανάγλυφα, χειροπιαστά? Η εμφάνιση της μικτής ζωής. Μια ζύμη αγωνίας, και σάρκας, ένα χάραγμα αστοχίας ζωής. Η μοντέρνα ζωή άνοιξε το περιθώριο της δικαιολογίας της "ελευθερίας" να είναι κάθε άτομο και ένας ορισμός ανθρώπου.
Οι απαντήσεις που δίνουμε καθημερινά έχτισαν το γήρας μας. Η ζωή γίνεται αφόρητο πρόβλημα και η λύση ζητήθηκε από την λεγόμενη ουσία. Οι ζωγράφοι πολύ αγάπησαν αυτή την ουσία, νομίζοντας την για πίδακα νοημάτων, γης αφράτη που ότι φυτέψεις θα ανθίσει, αλλά και τόπο εργαστήριο μυστικό, δημιουργικό που "φεύγεις" του κόσμου ενώ απαιτείς το κέντρο του.
Η γύμνια είναι φαινόμενο που καλύπτεται στις μέρες μας. Ο ζωγράφος που στη μοναξιά του εργαστηρίου έρχεται αναπόδραστα με το φάντασμα της ζωής του , αν στέκεται ειλικρινά , ψηλαφεί ώρα με την ώρα, μέρες πολλές, χρόνια, το ανάγλυφο του βίου του. Πέραν του έργου, η ουσία αρχίζει να οριοθετείται μέσα του ως σύνορο όλων αυτών που εμφανίζονται, ένας κήπος με αγκάθια και λουλούδια, και όλα αυτά ψηλαφητά όπως τα ανάγλυφα απολιθώματα.
Η ασκητική αυτή προς το "έργο", καταλήγει σε ερώτημα και ακόμα καλύτερα σε φτώχεια.
Ο ζωγράφος παύει να είναι "ζωγράφος" και γίνεται ένας άνθρωπος που ζητά βοήθεια. Η αίσθηση της ουσίας χάνεται σε κάποιο βάθος, το "υλικό" σκοτάδι γίνεται άβυσσος.
Η ψευδαίσθηση ψυχής, μπορεί να νοηθεί ως κάτι που υποφέρει, μπορεί ακόμα και να εικονογραφηθεί, φιλοδοξώντας ως έργο τέχνης. Η παγίδα του έργου ως τέλος, μπορεί να θολώσει την αίσθηση του τάφου, τα ορατά σχεδόν όρια του, μετασχηματίζοντάς τον σε δημιουργική κόλαση. Αν όμως πέσει το πινέλο από το χέρι, αν αποποιηθεί κάθε ιδέα περί ταλέντου ή σκοπού, τότε γυμνός ακολουθεί κάποια ίχνη,
Έτσι το σώμα, έτσι η γύμνια γίνεται εμπειρία για πρώτη φορά, της πτώσεως, μιας ζωής που αρθρώθηκε σε ψευδαισθήσεις, μιας χαμένης ζωής, ακόμα και ας μην υπάρχει ακόμα κάποια αίσθηση ή το "μέτρο", μιας αληθινής ζωής. Ο πόνος για το λάθος, ο πόνος για την σπατάλη, η πραγματικότητα της φυλακής, γίνονται πατήματα που συνάμα παρηγορούν , γίνονται γιατρικά. Όμως ποιος ο δεσμώτης? Το Εγώ, αυτός ο πέτρινος όγκος νεκρής ζωής, που ενδύεται ευχάριστα κάθε πάθος, σάρκα, που τρέφεται με σάρκα, και φράζει την έξοδο στο παιδί που ζητά τον πατέρα του.
.
"Η επιστροφή του ασώτου" .Έργο του Ρέμπραντ
Τέλος
Ένα Πείραμα σε Βάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου