«Τὸ κακό θὰ σᾶς ἔρθει ἀπὸ τοὺς διαβασμένους». Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Δὲν εἶπε μορφωμένους. Ὁ λαός μας τοὺς μορφωμένους τοὺς ὀνομάζει γνωστικούς, ἐνῶ τοὺς διαβασμένους πολύξερους. Πολύξεροι εἶναι οἱ ἡμιμαθεῖς, ποὺ μεταρρυθμίζουν, ἀναγεννοῦν, ἀναπτερώνουν τὴν Παιδεία, γιὰ νὰ καταλήξουμε σήμερα, ἀντὶ νὰ ἔχουμε σχολεῖα ρωμαίικα, μὲ «ψυχὴ καὶ Χριστό», νὰ καταντήσουν μάνδρες ἐκκλησιομαχίας, ἀφιλοπατρίας καὶ γλωσσικῆς ἀφασίας.

ΣΧΟΛΙΟ: Δὲν ξέρουμε ποιές θὰ εἶναι οἱ ἐπιλογὲς καὶ οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενιστῶν στὴν Πανορθόδοξο Σύνοδο ποὺ ἑτοιμάζουν, ἐὰν τελικὰ ὁ Θεὸς ἐπιτρέψει αὐτὴ νὰ πραγματοποιηθεῖ. Ἂν δηλαδή, οἱ Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι, θὰ προτιμήσουν τὴν ρήξη μὲ τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἤ, ἂν θὰ ἀναβάλουν τὴν ἐφαρμογὴ τῶν σχεδίων τους γιὰ λίγο, ὥσπου οἱ περιστάσεις νὰ εἶναι εὐνοϊκότερες γι’ αὐτούς. Ἐκεῖνο ποὺ διαφαίνεται, ὅμως, ἀπὸ τὶς τοποθετήσεις κάποιων ἀντι-Οἰκουμενιστῶν, εἶναι ὅτι θὰ συνεχίσουν τὴν ἀντι-Πατερικὴ στάση τῆς συνυπάρξεως μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές.

Δηλαδή, οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς δίδουν τὴν ἐντύπωση ὅτι δὲν τοὺς ἀνησυχεῖ ἡ φθορὰ ποὺ ἐπισυμβαίνει στοὺς ἰδίους καὶ στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὴν συνύπαρξη μὲ τοὺς αἱρετικούς, παρὰ τὴν ἀντίθετη διδασκαλία καὶ τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων μας, ποὺ δήλωναν (καὶ τὸ ἐφάρμοζαν) ὅτι «δὲν θὰ παραμείνουμε οὔτε μιὰ ὥρα σὲ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς» (Μ. Βασίλειος). Ἔτσι, ἡ στάση ποὺ διαφαίνεται πὼς θὰ τηρήσουν (κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ κ. Τελεβάντου), ἂν ἡ Σύνοδος πάρει ἀποφάσεις ποὺ δὲν εἶναι «σύμφωνες μὲ τὴν Πίστη τῆς Ἐκκλησίας, σύμφωνες μὲ τὴν πίστη τοῦ ὀρθόδοξου πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας» (ἀντιλαμβανομένη ὅτι τέτοιες ἀποφάσεις θὰ ξεσηκώσουν θύελλα ἀντιδράσεων), θὰ εἶναι συνύπαρξη μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές! Θὰ συνεχίσουν δηλ. τὴν ἀντι-Πατερικὴ στάση τῆς συνυπάρξεως μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἔχοντας τὴν ψευδαίσθηση ὅτι νίκησαν, ὅτι τοὺς ὑποχρέωσαν σὲ ἀναδίπλωση! Θὰ συνεχίσουν νὰ κοινωνοῦν μαζί τους, μὲ τὴν ψευδαίσθηση ὅτι τοὺς ἔχουν στὸ χέρι!!!

Καὶ ἐν τῷ μεταξὺ ἡ αἵρεση θὰ σέρνεται στὶς αὐλὲς καὶ τὶς ἐνορίες τῶν Μητροπόλεων, θὰ ἀδρανοποιεῖ ἔτι περαιτέρω τὰ ὀρθόδοξα ἀντανακλαστικά, θὰ συμπλέκεται μὲ τὴν προϊοῦσα ἐκκοσμίκευση καὶ θὰ ἀναμένει νὰ φύγουν οἱ «γέροι», γιὰ νὰ πετύχει τὸν σκοπό της μὲ τοὺς ἐκκοσμικευμένους «νέους» ὀρθοδόξους.

Αὐτὴ εἶναι ἡ «ὀρθοδοξία» τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν· ἀντιπατερικὴ ὣς τὸ κόκκαλο! Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅμως (ὅπως διὰ τῆς παραθέσεως πολλῶν κειμένων τους ἔχει ἀποδειχθεῖ τὰ τελευταῖα χρόνια) δὲν περίμεναν νὰ ριζώσει καὶ νὰ ἑδραιωθεῖ ἡ αἵρεση καὶ μετὰ νὰ τὴν πολεμήσουν. Τὴν πολεμοῦσαν ἐξ ἀρχῆς καὶ ἀπομακρύνονταν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, γιὰ νὰ δώσουν τὸ παράδειγμα στοὺς ἁπλοὺς πιστούς (ποὺ δὲν εἶχαν τὶς προϋποθέσεις νὰ ἀντιληφθοῦν τὶς δολιότητες καὶ τὶς λεπτεπίλεπτες ἀκροβασίες στὰ περὶ τὴν Πίστη τῶν αἱρετικῶν) νὰ ἀπομακρυνθοῦν κι ἐκεῖνοι ἀπὸ τὴν αἵρεση.

Μαθαίνουμε καθημερινῶς περιπτώσεις πιστῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἀγνοοῦν τὴν ὕπαρξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς φθοροποιοῦ δράσης του, ἢ τὴν ὕπαρξη Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων, ἢ τὴν ὕπαρξη τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως περὶ τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου τῶν αἱρετιζόντων Ἐπισκόπων. Καὶ τὸ ἀγνοοῦν, διότι οἱ Ἐπίσκοποι  ἀπαγορεύουν  στοὺς ἱερεῖς τους, κάθε τέτοια ἐνημέρωση τῶν πιστῶν, γιὰ νὰ μὴν δυσαρεστήσουν τοὺς Πρώτους τῆς Παναιρέσεως! Δηλαδή, σιγοντάρουν τὴν αἵρεση!

Δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε κάτι ἄλλο, παρὰ νὰ εὐχηθοῦμε ὁ Θεὸς νὰ φωτίσει τοὺς Ποιμένες, ὥστε ἐπὶ τέλους νὰ δράσουν Ὀρθόδοξα! Καὶ κυρίως νὰ κάνουν ἐκεῖνο ποὺ ἀποφεύγουν νὰ κάνουν (καὶ τοῦτο ἀποτελεῖ ἀπόδειξη ὅτι εἶναι δεμένοι χειροπόδαρα ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ ἔχουν ὑποκύψει στοὺς πρωταίτιους τῆς αἱρέσεως): Καὶ ἐκεῖνο ποὺ ἀποτελεῖ ἀποστολή τους καὶ πρέπει πρωτίστως να κάνουν, εἶναι νὰ ἐνημερώσουν τὸν λαό (ὁ ὁποῖος βρίσκεται σὲ τραγικὴ ἄγνοια) γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ τὰ ἀποτελέσματα τῶν κακοδοξιῶν τους, ἀφοῦ αὐτὸ ἔχει σχέση μὲ τὴν σωτηρία τους. Τὸ νὰ κρατοῦν οἱ Ποιμένες τὸν λαὸ σὲ ἄγνοια, σημαίνει πὼς προδίδουν τὴν ἀποστολή τους! Κι αὐτή τους ἡ στάση ἰσοδυναμεῖ μὲ καταδίκη τοῦ ποιμνίου σὲ πνευματικὸ θάνατο.

paterikiparadosi

Αμεθυστος: Ένα σχόλιο πού ξεκαθαρίζει κάπως τόν εμφύλιο πού έχει ξεσπάσει στό εσωτερικό τών πιστών. Ενας εμφύλιος πού ξεκίνησε μέ τήν Ομολογία Πίστεως πού συνέταξαν οι ταγοί τής ορθοδοξίας. Πρίν ακόμη ερευνήσουν τήν αίρεση πού έπρεπε νά πολεμήσουν. Ταγοί οι οποίοι ήταν μπλεγμένοι παντοιοτρόπως καί είχαν συνεργαστεί παντοιοτρόπως μέ τήν αντίπερα όχθη. Ας προσθέσουμε όμως δύο χαρακτηριστικά τού Εμφυλίου.  Η κάθε παράταξη πιστεύει γιά τήν ίδια ότι αντιπροσωπεύει τήν αληθινή πίστη, στηριγμένη στήν παράδοση τών Πατέρων.  Καί δεύτερον τήν φανερή ή κρυμμένη αγιομαχία της. Έτσι λοιπόν ούτε οι ταγοί υπερασπίζονται, γιά κάποιους σκοτεινούς λόγους, τούς σημερινούς μας Αγίους, αδιαφορώντας γιά τήν αισχρή κατασυκοφάντησή τους. Η σημερινή αίρεση είναι εκκλησιολογική καί σ' αυτή πνίγεται σήμερα η πίστη, επίσημη ή ανεπίσημη. Καί γιά τήν αισχρή αγιομαχία τών ημερών μας άς προσθέσουμε καί τό σχόλιο ενός πιστού πού δέν ανήκει στούς ταγούς.

Ανώνυμος είπε...

Nα δούμε λίγο αυτό το φαινόμενο σφαιρικά, ξεφεύγοντας από το θέμα της επίθεσης απέναντι στον άγιο Γέροντα. Είναι ο κλασσικός σχολαστικισμός, ο νομικισμός ο οποίος όταν συνδυαστεί με την υπερηφάνεια και την σκληροκαρδία και ασυγχωρησία μετατρέπεται σε ένα καθαρό φαρισαϊσμό. Και ποια αξία μπορεί να έχει η τήρηση του (οποιουδήποτε) νόμου, όταν η καρδιά είναι τέτοια ώστε ο Κύριος "δεν έχει τόπο να κλίνει την κεφαλή;"
Όταν είμαστε υποτίθεται "υπέρμαχοι των πατρώων παραδόσεων" και μαχητές κατά των "αιρετικών παπικών" αυτό τι σημαίνει τελικά; Ποιά είναι η παράδοσή μας αν όχι η πνευματική; Aυτή δηλαδή (η μόνη) που μπορεί να δημιουργεί αγίους; Kαι τι είναι τελικά η αγιότητα; Μόνο μια εικόνα στην εκκλησία που ανάβουμε ένα κερί και προσκυνάμε (και είμαστε εντάξει με τα "θρησκευτικά μας καθήκοντα");Που τα είδαμε αυτά στην διδασκαλία του Κυρίου;O Λόγος Του είναι σαφής "Άγιοι γίνεσθε γιατί Εγώ είμαι Άγιος" και "Ζητείτε τον αγιασμό χωρίς του οποίου ΟΥΔΕΙΣ θα δει το Πρόσωπο του Κυρίου"! Επειδή δηλαδή εμείς μεταλλαχτήκαμε σύμφωνα με τα πρότυπα της Δυτικής εκκλησίας που είναι ένα διοικητικό κοσμικό σύστημα με μέλη (ούτε καν οπαδούς όπως το ισλάμ), νομίζουμε ότι αυτή είναι η πνευματική μας παράδοση;
Και τι σημαίνει μάχομαι υπέρ της πίστης; Eλέγχω στοχευμένα και όπως πρέπει ώστε να έχει νόημα, ή λασπολογώ διαρκώς εναντίον όλων; Ψάχνω με το μικροσκόπιο και καταλήγω σε κυνήγι μαγισσών, όπως στην περίπτωση του Γ. Σωφρονίου; Και μάλιστα με σκοπιμότητα για να δικαιολογήσω μια δική μου επιλογή (της αποτείχισης). Μα αυτό, είναι ακριβώς η δυτική νοοτροπία (της Ιερής Εξέτασης) την οποία υποτίθεται ότι μάχομαι.
Ποια είναι τελικά η μάχη; Μόνο εναντίον των συλλείτουργων και συμπροσευχών; Aυτό θα προχωρήσει έτσι κι αλλιώς (εδόθη στο θηρίο να νικήσει). Η εναντίον της σταδιακής εξαφάνισης της χριστιανικής αλήθειας όπως την παρέδοσε ο Κύριος οι Απόστολοι και οι Πατέρες;
Να προσέξουμε πολύ όλοι γιατί εκεί που νομίζουμε ότι "βαδίζουμε καλά" και ο καθένας έχει βρει τον τρόπο να το δικαιολογεί (με επιλεκτικές αναφορές και αποσπάσματα) σύμφωνα όμως με τις επιθυμίες της καρδιάς του και όχι του Κυρίου, μπορεί να εκπλαγούμε όταν δούμε σε τι γκρεμό βαδίζουμε.
Ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος ("εξαγοραζόμενοι τον καιρόν"), και έχει δοθεί για μετάνοια και αγώνα υπέρ της πίστης, πρώτα στον εαυτό μας (δηλ. να γίνουμε πιστοί του Κυρίου (κατά την καρδια Του) αντί μέλη ομάδας ή οπαδοί θρησκείας) για να μπορέσουμε να δούμε καθαρά. Αλλιώς όχι μόνο δεν θα βγάλουμε "την δοκό από το μάτι του άλλου" αλλά θα τον κυνηγάμε να του κόψουμε το κεφάλι (σαν Ιεροεξεταστές). Να διαβάσουμε το κεφάλαιο "Τα είδη της φαντασίας και ο αγώνας εναντίον τους" από το βιβλίο "Ο Άγιος Σιλουανός" για να καταλάβουμε πως δουλεύει ο διάβολος και με πόσους και ποιους τρόπους μας εξαπατά.

Ας προσθέσουμε όμως καί τούτο, πού μπορεί νά μάς φωτίσει ίσως λίγο τήν απέραντη άγνοιά μας.
"Ένα στοιχείο όμως χαρακτηριστικό για την Ινδία, είναι η πλατιά εφαρμογή της αρχής της ιεραρχίας, που βασίζεται στην έννοια της μόλυνσης, που κυριαρχεί στις σχέσεις μεταξύ και εντός των καστών". 
Αυτή είναι δυστυχώς η ρίζα τού μαγαρισμού πάνω στόν οποίο στηρίχθηκε η αποτείχιση. Μιά σκοτεινή οπισθοδρόμηση στά βάθη τής ειδωλολατρείας, τήν οποία σήμερα λατρεύουμε σάν κληρικαλισμό, κατασκευάζοντας στόν εαυτό μας είδωλα.

Αμέθυστος