"– Γέροντα, πώς φεύγει ο φόβος;
– Με την παλληκαριά. Όσο φοβάται κανείς, τόσο πιο πολύ έρχεται ο πειρασμός. Αυτός που έχει δειλία πρέπει να προσπαθήση να την διώξη. Εγώ, όταν ήμουν μικρός, φοβόμουν να περάσω στην Κόνιτσα έξω από το κοιμητήρι. Γι' αυτό κοιμήθηκα τρία βράδυα στο κοιμητήρι και έφυγε ο φόβος. Έκανα τον σταυρό μου και έμπαινα μέσα – ούτε φακό άναβα, μην πάθη κανείς καμμιά λαχτάρα. Αν δεν αγωνισθή κανείς να ανδρωθή και αν δεν αποκτήση την πραγματική αγάπη, σε μια δύσκολη περίσταση θα τον κλαίνε και οι κουκουβάγιες.
– Μπορεί δηλαδή, Γέροντα, να ασκηθή κανείς, ώστε να μη φοβάται;
– Να χαίρεται να πεθάνη αυτός, για να μην πεθάνουν άλλοι. Αν τοποθετηθή έτσι, τότε δεν θα φοβάται τίποτε. Από την πολλή καλωσύνη, την αγάπη, την αυτοθυσία, γεννιέται η παλληκαριά. Αλλά σήμερα οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούν για θάνατο. Έμαθα ότι αυτοί που ασχολούνται με τις κηδείες κ.λπ. δεν γράφουν τώρα «Γραφείο κηδειών» αλλά «Γραφείο τελετών», για να μη θυμούνται οι άνθρωποι τον θάνατο. Αν όμως δεν θυμούνται τον θάνατο, ζουν έξω από την πραγματικότητα. Αυτοί που φοβούνται τον θάνατο και αγαπούν την μάταιη ζωή, φοβούνται ακόμη και τα μικρόβια και βρίσκονται συνέχεια νικημένοι από την δειλία, που τους κρατάει πάντα στην πνευματική νέκρα. Οι τολμηροί άνθρωποι ποτέ δεν φοβούνται τον θάνατο, γι' αυτό και αγωνίζονται με φιλότιμο και αυταπάρνηση. Επειδή βάζουν μπροστά τους τον θάνατο και τον σκέφτονται καθημερινά, ετοιμάζονται πιο πνευματικά και αγωνίζονται τολμηρότερα. Έτσι νικούν την ματαιότητα και ζουν από εδώ στην αιωνιότητα με την παραδεισένια χαρά. Και στον πόλεμο, όποιος αγωνίζεται για τα ιδανικά του, την πίστη και την πατρίδα, να κάνη τον σταυρό του και να μη φοβάται· βοηθάει ο Θεός. Αν κάνη τον σταυρό του και αφήση την ζωή του στα χέρια του Θεού, Εκείνος θα κρίνη μετά αν πρέπη να ζήση ή να πεθάνη. –
Μπορεί να μη φοβάται κανείς από απερισκεψία;
– Αυτό είναι πολύ χειρότερο, γιατί σε κάποιον κίνδυνο θα πάθη ένα τράνταγμα και θα τα πληρώση όλα μια και καλή. Ενώ ένας που φοβάται και λίγο, προσέχει και δεν εκτίθεται απερίσκεπτα στους κινδύνους. Να είναι κανείς «βιαστής», αλλά να έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, όχι στον εαυτό του."
Από το βιβλίο: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι, Β΄ "Πνευματική Αφύπνιση", σελ. 218 - 219, Ιερόν Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1999
ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ
Για την κάθαρση της καρδιάς χρειάζεται ευχή και αγώνας.
– Γέροντα, πώς καθαρίζει η καρδιά;
– Με την ταπείνωση, την ανεξικακία, την θυσία, την ανιδιοτέλεια, την εξαγόρευση, την άσκηση, την προσευχή, και προπαντός με την ευχή, καθαρίζει η καρδιά. Η ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με»,πετάει όλη την σαβούρα που έχει η καρδιά.
– Μπορεί, Γέροντα, μόνο με την ευχή να καθαρίση η καρδιά;
– Όχι, δεν γίνεται η κάθαρση μόνο με την ευχή, αν παράλληλα δεν υπάρχη ταπείνωση και δεν γίνεται ο ανάλογος αγώνας. Αν προσεύχεσαι και δεν προσπαθής να τηρήσης και τα άλλα που είπα, τότε χαμένος κόπος.
Ή, αν τηρής εκείνα και παραμελής την προσευχή, πάλι χαμένος κόπος.
Αγωνίζεσαι και συγχρόνος προσεύχεσαι, ζητάς την βοήθεια του Θεού με την προσευχή, και έτσι σιγά‐σιγά καθαρίζει η καρδιά.
Αγώνας και προσευχή πάνε μαζί.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής»
Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου .
anexperimentindepth
4 σχόλια:
Φόβο θανάτου και μάλιστα φοβερό έχουμε όλοι όσοι δεν έχουμε καθαρή την συνείδηση . Υπάρχουν φυσικά και οι τελείως ασυνείδητοι .Η διδασκαλία του γέροντα Παϊσίου ήταν όπως ακριβώς και του Πατροκοσμά και του Αγίου Νεκταρίου .Ευαγγελική χωρίς πολλές ορθόδοξες φιοριτουρες .Ήταν διδασκαλία για τους ανθρώπους της εποχής του που είχαν συναίσθηση των αμαρτημάτων και που δεν πίστευαν ότι το ξυπνητήρι άπαξ του μήνα που θα τους έστελνε για κοινωνία αφού είχε προηγηθεί το ραντεβού με τον πνευματικό μεσοβδόμαδα θα ήταν το εισιτήριο για την βασιλεία των ουρανών .Δεν είχαν τον Θεό για τόσο κορόιδο .Στην εποχή μας περίσσεψαν οι διδάσκαλοι της αποδεκατισεως του άνηθου .Έλα όμως που όσο και να ακούει κάποιος την ευχάριστη διδασκαλία των νεοφαρισαιων που βεβαιουν ότι ανκάποιος κάνει προσκυνηματικη εκδρομή στον Αθω και η σύζυγός άπαξ του μηνός πάει χειροποίητη λειτουργια στην ενορία αυτά αρκούν για Παράδεισο μέσα μας ξέρουμε ότι όταν πεθάνουμε ο Θεός δεν θα ρωτήσει για αυτά αλλά για αλλα πράγματα .Έτσι βλέπουμε σε εποχή που άνθισε η Ορθοδοξία και που άπαντες μάθανε την διαφορά της λειτουργίας των Προηγιασμένων από την συνηθισμένη θεία λειτουργία λες και μας χρειάζεται αυτή η γνώση αν δεν είμαστε ιερείς και τόσα άλλα ωστόσο ένας κολοιος γρίπης όλους μας έκλεισε μέσα . Υπάρχει λοιπόν φόβος κόλασης στους εναπομείναντες χριστιανούς και βάζω και μένα μέσα . ΑΜ Συνεχίζεται
Σε αντιπαραβολή με εμάς τους χριστιανούς που μέσω ίντερνετ βασικά αποκτήσαμε μέχρι και γνώση της διαφοράς θεολογίας μεταξύ Τρεμπέλα και Ρωμανίδη τρομάρα μας και ωστόσο ξέρουμε ότι όλα αυτά για τον Θεό είναι τρίχες βάζω το πώς αντιμετώπισε ο μακαρίτης πατέρας μου τον επερχόμενο θάνατο λόγω καρκίνου .Ο πατέρας μου λοιπόν ουσιαστικά συνομήλικος του Παϊσίου και όπως και αυτός πολεμιστής αναγκαστικά του εμφυλίου ήταν άνθρωπος που όπως το 90 τοις 100 των ανδρών της εποχής του πήγαινε Εκκλησία κάθε Πάσχα για το Χριστός Ανέστη καθώς και σε γάμους βαπτίσεις κηδείες .Αρκούσε η αντιπροσώπευση της συζύγου . Όπως ακριβώς το βλέπουμε στις παλιές ασπρόμαυρες ταινίες . Ωστόσο επειδή εκείνοι οι άνθρωποι δεν είχαν στην πλειοψηφία τους αδικήσει ανθρώπους είχαν σχετικά ήσυχη την συνείδηση και αρκούσε η επαφή με την Εκκλησία έστω και την ενδέκατη όπως λέει και ο κατηχητικος λόγος του Χρυσοστόμου για να φύγουν ήσυχα .Όταν λοιπόν έμαθε ότι έχει καρκίνο εξομολογήθηκε για πρώτη φορά στην ζωή του και κοινώνησε επίσης για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή του . Αρνήθηκε χημειοθεραπείες και παρόμοιες ανοησίες που απλώς επιβραδύνουν το μοιραίο και όλη η ιστορία βασταξε κάποιους μήνες . Θυμάμαι λοιπόν μια φορά λίγο πριν πέσει στο κρεβάτι οριστικά και ενώ είχε πλήρη γνώση ότι σε λίγους μήνες φεύγει για πάντα διάβαζε την ιστορία της Ελληνικής επανάστασης .Κάτι σχετικό με τον Οδυσσέα Ανδρουτσο . Επειδή νυσταξε όμως έκλεισε το βιβλίο και είπε χαρακτηριστικά .Τα υπόλοιπα θα μας τα πει ο ίδιος ο Ανδρούτσος σε δύο τρείς μήνες .Με αυτή την χαρακτηριστική απάθεια αντιμετώπιζαν τον θάνατο οι αλειτουργητοι στην μέγιστη πλειοψηφία τους αλλά πιστοί χριστιανοί γεννηθέντες την δεκαετία του 20 άντρες .Το ίδιο και αυτοί της δεκαετίας 30 και 40 και 50 Από εμάς που γεννήθηκαμε από το 1960 και δώθε και για πρώτη φορά στην νεοελληνική ιστορία ήρθε τόσο μεγάλος αριθμός αντρών σε επαφή με την εκκλησία που αυτά για τους παλιούς ήταν γυναικείες δουλειές άρχισε η αμφιβολία για την πίστη μας αλλά και στους πιο πιστούς ο φρικτός φόβος της κόλασης .Η συνείδηση δεν καθησυχάζει με την οκτωηχο ούτε με την γνώση διαφοράς Ακολουθιών από τα Μυστήρια .ΑΜ
..μιας και ομιλεί για μικρόβια κάποτε πήγε μια κοπέλα με μικροφοβια και ο άγιος μήπως και της φύγει ο φόβος έριξε στο πάτωμα ένα κομμάτι ψωμί,το πάτησε με τα πόδια του και μετά το έφαγε..δεν μπορείς να μιλήσεις για τον θάνατο οι περισσότεροι απαντούν: φτου φτου χτυπά ξυλο γρουσουζη η έλα αλλαξε θέμα η έλεος ρε φίλε με μακάβρια η..η..σαν να ταράζονται ένα πράγμα εν αντίθεση με τον Παισιο που ήθελε να χορέψει τσαμικο σαν πλησίαζε η ώρα..!!.ΑΠ.
Ο φόβος του θανάτου, υπήρχει στους παλαιότερους εξ αιτίας του φόβου της Αιωνίου Κολάσεως.Το βλέπουμε και στην Κλίμακα του Αγίου Ιωάννου στα κεφάλαια περί Μετανοίας και Φόβου Θεού, διαβάζοντας την Αμαρτωλών Σωτηρία του Αγαπίου Λάνδου Μοναχού, διαβάζοντας το Εξομολογητάριο και τα Πνευματικά Γυμνάσματα του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου. Σημερα με τα πολλά ταξίδια, με την εικόνα μιας παγκόσμιας επίγειας Ατιμωρησίας του Κακού, ο Φόβος της Αιώνιας Κόλασης που συνείχε τους παλαιότερους, έχει σχεδόν εξαφανιστεί, ακόμη και από παπάδες και δεσποτάδες, με όποια χλιαρότητα και θρησκευτική, αυτό συνεπάγεται.
Δημοσίευση σχολίου