«Η εξέλιξη της επίγνωσης/συνείδησης: η σχέση μεταξύ της συνείδησης του εγώ και της αυτοσυνείδησης».
ΚΑΝΤΕΓΝΩΣΗ
του Λορέντζο Μέρλο Νόηση και ύπαρξη. Συνείδηση του εγώ και συνείδηση του εαυτού. Κόσμος, ζωή και μυστικιστική ζωή. Στη σκηνή και στα παρασκήνια. Ηθοποιός και κομπάρσος. Σκέψεις για την αυτοαναφορικότητα της πραγματικότητας και της γνώσης. Επιφανειακή γνώση
Ησυσσώρευση δεδομένων ως ματαιοδοξία στην πολυμάθεια, ως αντικείμενα προς επίδειξη, στηρίζεται στην ασυνείδητη, άρα αδιαμφισβήτητη, ιδέα ότι η γνώση προέρχεται από αυτά, ότι αυτά την αποτελούν.
Με αυτόν τον πυρήνα και την περαιτέρω τύφλωση, διαμορφώνουμε την πραγματικότητα, τόσο που η προβολή, κρυμμένη από τον εαυτό μας και σαν αντανάκλαση, την επαναφέρει, την κάνει να επιστρέψει, εκεί μπροστά μας, ως μια αυτόνομη οντότητα ξεχωριστή από εμάς, αντικειμενική και αυθεντική.
Μια σημαντική οντότητα, καθώς από αυτήν πιστεύουμε ότι μπορούμε να εξαγάγουμε τα απαραίτητα δεδομένα για τη λεγόμενη γνώση. Σε κάθε στιγμή της συνειδητής ζωής, σε κάθε δήλωση, αφηγούμαστε ή αναφερόμαστε στον αστερισμό των δεδομένων που έχουμε εξάγει/προσδιορίσει στο στερέωμα/πραγματικότητα. Αστέρια/στοιχεία διατεταγμένα αυτοαναφορικά σύμφωνα με μια σειρά που είναι συνεκτική για εμάς, λογική και αληθινή και επομένως διαλεκτικά άψογη/απρόσβλητη. Αυτό, παρά το γεγονός ότι ο συμμαθητής μας, ή οποιοσδήποτε σύντροφός μας, έχει συνθέσει έναν διαφορετικό αστερισμό για να περιγράψει ή να αντιδράσει στο ίδιο ερέθισμα. Ο υποθετικός τόμος που περιέχει τα πάντα - και που μας επιτρέπει να φτάσουμε στη νιτσεϊκή ιδέα της αιώνιας επιστροφής του πανομοιότυπου - θα στερούνταν λοιπόν οριστικά από τα κοσμήματα που μας αρέσουν περισσότερο, ή μάλλον από αυτά που είναι πιο απαραίτητα για εμάς - όπως όλοι στην αιωνιότητα, έχουν ήδη κάνει - ως τροφή για την επιβίωση του οράματός μας για τον κόσμο, ή για τον εαυτό μας,της ισορροπίας μας που, με άλλα λόγια, έγκειται στην αντίληψη της αντιστοιχίας μεταξύ του εαυτού μας και αυτού που κάνουμε, στο να πιστεύουμε ότι σεβόμαστε την κόκκινη κλωστή που δένει όλα μας τα πράγματα, στο να αγνοούμε, αν μας είναι χρήσιμο, εκείνη του διπλανού μας.
Το κείμενομας καλεί να αναλογιστούμε την υποκειμενική και επιλεκτική φύση της γνώσης, αμφισβητώντας την ιδέα της αντικειμενικότητας και της καθολικότητας. Μας προτρέπει να αναγνωρίσουμε πώς η γνώση, όχι μόνο ουδέτερη δέν είναι αλλά είναι προϊόν μιας προσωπικής κατασκευής, λειτουργικής για τη διατήρηση της ταυτότητάς μας και του οράματός μας για τον κόσμο.
Όπως ο ερωτευμένος ή οποιοδήποτε άλλο πάθος, όπως και η κατάσταση, η προσοχή επιλέγει αυτό που συνεχίζει το κόκκινο νήμα της βιογραφίας μας, αυτό που μας εξυψώνει και μας ευχαριστεί, δεν βλέπουμε όλα τα άλλα, παρόλο που είναι εκεί, μπροστά στα μάτια μας. Στην πραγματικότητα, δεν είναι υλικό αλλά πνευματικό θέμα, όπως αναφέρθηκε, που ενημερώνει τον κόσμο. Συμβαίνει μεταξύ ανθρώπων και και απέναντι στις δραστηριότητες. Η προσοχή επιλέγει και η επιλογή συνθέτει τον κόσμο. Μόνο όταν παύει ένα συγκεκριμένο συναίσθημα ή μια συγκεκριμένη συγκίνηση, μαζί με τους αντίστοιχους αστερισμούς τους, αυτό που ήταν πάντα στο χέρι (ό,τι ήταν πάντα προσβάσιμο), αλλά ποτέ δεν τό είχαμε σκεφτεί, είναι σαν να βγαίνει στην επιφάνεια και να εμφανίζεται.Αυτό λοιπόν δείχνει πόσα δεν είδαμε για ένα κορίτσι που αγαπούσαμε, πόσα είχε απορρίψει η αρχική επιλογή. Βλέπουμε τώρα πτυχές μιας δραστηριότητας που μας είχε εμπλέξει που δεν είχαμε σκεφτεί πριν και τώρα λειτουργεί ως επιχείρημα και λόγος για την ψυχρότητά μας απέναντί της. Δεν χρειάζεσαι όμως την ένταση του να ερωτεύεσαι για να δεις τι έχει ειπωθεί, το οποίο στην πραγματικότητα είναι ο αυθόρμητος τρόπος του εγώ να φέρει εις πέρας την αποστολή της αυτάρκειας, με στόχο να μας κυριαρχήσει.
Το κείμενο υποδηλώνει ότι η αντίληψή μας για τον κόσμοείναι στενά συνδεδεμένη με τη συναισθηματική δυναμική και τη λειτουργία του εγώ, το οποίο επιλέγει αυτό που εξυπηρετεί την ισορροπία και την αφήγησή του.Ωστόσο, αυτή η επιλογή κάνει τον κόσμο μερικό και μεταβλητό, αποκαλύπτοντας νέες προοπτικές μόνο όταν το κυρίαρχο συναίσθημα διαλύεται. Είναι μια πρόσκληση να αναλογιστούμε την υποκειμενικότητα της εμπειρίας μας και τους τρόπους με τους οποίους κατασκευάζουμε την προσωπική πραγματικότητα.
Ωστόσο, το γεγονός ότι όλοι ψωνίζουν στο υπερουράνιο πολυκατάστημα είναι κρυμμένο από εμάς και, ακόμα κι αν αποκαλυφθεί διαλεκτικά, δεν αρκεί για να συνειδητοποιήσουμε το ξόρκι που βρισκόμαστε (τη μαγεία στην οποία υποκύπτουμε), ούτε για να αναθεωρήσουμε την αντίληψη του εαυτού μας και του κόσμου. Η εμπειρία δεν μπορεί να μεταδοθεί και η αναδημιουργία είναι απαραίτητη, δηλαδή, η εξέλιξη είναι μια προσωπική εξερεύνηση που αδιαφορεί για το λογικά οργανωμένο άθροισμα/συσσώρευση δεδομένων, που συμβαίνει δια μαγείας, δηλαδή με το συναίσθημα, αυθόρμητα, καθόλου ορθολογικά ή προοδευτικά.
Η παρατήρηση των επιλογών που κάνουν άτομα κάθε πλήθους, πολιτισμού και ιστοριογραφικής εποχής, σεβόμενοι τη δική τους βιογραφία, εικόνα και αυτοεκτίμηση, μας επιτρέπει να επικυρώσουμε την αξιοπιστία των όσων ειπώθηκαν.
Υπερουράνιος είναι ένας όρος που έρχεται από τη φιλοσοφία του Πλάτωνος και αναφέρεται σε μια πραγματικότητα που υπερβαίνει τον υλικό κόσμο και τον αισθητό, τοποθετημένος υπεράνω του φυσικού ουρανού. Στον υπερουράνιο βρίσκονται οι ιδέες ή οι φόρμες (μορφές) οντότητες τέλειες, αμετάβλητες και αιώνιες που συνιστούν την αληθινή πραγματικότητα σε αντίθεση με τον αισθητό κόσμο που είναι ατελής και μεταβλητός.
Φιλοσοφική σημασία 1 Ο Πλάτων και οι ιδέες Στον υπερουράνιο τόπο είναι το βασίλειο όπου υπάρχουν οι ιδέες στην καθαρότητα τους, ανεξαρτήτως από τον υλικό κόσμο. Τα πράγματα που αντιλαμβανόμαστε με τα αισθητήρια του γήινου κόσμου είναι ατελή αντίγραφα αυτών των ιδεών τα οποία συμμετέχουν της ουσίας τους αλλά με περιορισμένο τρόπο. Γνώση και ανάμνηση Για τον Πλάτωνα η ψυχή, πριν ενσαρκωθεί κατοικούσε στον υπερουράνιο και είχε άμεση γνώση των ιδεών. Με την γέννηση η ψυχή ξέχασε αυτές τις αλήθειες αλλά μπορεί να τις ξαναγεννήσει μέσω μιας προόδου ανάμνησης που διεγείρεται από την φιλοσοφία και την εμπειρία. Κλασσικό παράδειγμα Ένα ορατό λουλούδι στον υλικό κόσμο μετέχει της αιωνίου ιδέας του κάλλους, της ωραιότητος που υπάρχει στον υπερουράνιο. Κάθε γήινο λουλούδι είναι μόνο μια μίμηση ατελής αυτής της απολύτου ωραιότητος/ομορφιάς Μεταφορική χρήση Σήμερα ο όρος υπερουράνιο χρησιμοποιείται με ένα τρόπο για να αναφερθεί σε κάτι αφιερωμένο, ιδανικό, μακρυά από την συγκεκριμένη πραγματικότητα. Σε έννοιες, φιλοσοφίες ή σκέψεις που μοιάζουν αποκομμένες από την πραγματικότητα του καθημερινού κόσμου. Παράδειγμα: οι ιδέες σας είναι τόσο υπερουράνιες που κανείς δεν κατόρθωσε να τις μεταφράσει σε συγκεκριμένες πράξεις. Συμπερασματικά το υπερουράνιο αντιπροσωπεύει το υπέρτατο, ιδανικό, μια νοητική πνευματική διάσταση απρόσιτη στα αισθητήρια αλλά η οποία συνιστά την πηγή της αληθινής γνώσης και τελειότητος!
Η επίγνωση ότι τα εν λόγω δεδομένα και αστερισμοί, επιλεγμένα σύμφωνα με μια αξιοκρατία που θεωρούμε ότι κατέχουμε και για την οποία καυχόμαστε, θα πρέπει να οδηγήσει τον ερευνητή σε μια δεύτερη επίγνωση, δηλαδή την απόλυτη παροδικότητα της πραγματικότητας που ο καθένας θεωρεί αληθινή και μοναδική, και για τήν οποία επίσης σπαταλά όλη την ενέργειά του, σε σημείο να την δένει σε παθήσεις και ασθένειες. Αυτό συμβαίνει ανεξάρτητα από την επιθυμητή μονάδα μέτρησης, είτε πρόκειται για το μικροσκοπικό είτε για το μακροσκοπικό επίπεδο. Οι ελάχιστες και μεμονωμένες επιλογές ή οι τάσεις της εποχής υποτάσσονται σε κάθε περίπτωση από το ίδιο σπηλαιωτικό-πλατωνικό ξόρκι προβολής που ανταλλάσσεται με την πραγματικότητα, καθώς και ότι από αυτό μπορεί να εξαχθεί το σωκρατικό αντίθετο, δηλαδή η γνώση.
Σύμφωνα με την αυθαιρεσία/εγωϊκή αναγκαιότητα των επιλογών, από την οποία κανείς δεν ξεφεύγει, όσα ειπώθηκαν μέχρι τώρα μπορούν να ονομαστούν επιφανειακή ή γνωστική, διαλεκτική ή διανοητική γνώση. Αυτή, όσο φευγαλέα και λεπτή κι αν είναι, έχει τη δύναμη να μας κρύψει αυτή του βάθους ή της αισθητικής ή συναισθηματικής ή μαγείας, δηλαδή ενεργητική και κβαντική.
Η εγωκεντρική φύση της επιφανειακής γνώσης έχει την απαξίωση των δικών της ισχυρισμών στο DNA της. Οι ναρκισσιστικές και θυματιστικές καταστάσεις είναι δύο μεγάλα ονόματα. Ο ναρκισσιστικός και ο θυματοποιητικός τρόπος σκέψης είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Νομίζω ότι αρκεί να τα αναφέρω για να θυμίσω σε όλους την αστάθεια των δηλώσεων όσων βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση. Μάλιστα, για τήν πρώτη, τήν ναρκισσιστική, ισχύουν αυτά που τον εκλέγουν στο επίκεντρο της συζήτησης, αυτά που κατά τη γνώμη του σέβονται τις ανάγκες του, ενώ αυτά που τον βάζουν σε ισότιμη βάση με αυτά που θεωρεί να είναι σε λάθος φαίνονται αόρατα σε αυτόν, ανίδεα, κατώτερα, ανόητα. Ενώ η δεύτερη, η κατάσταση του θύματος, με την ίδια διαδικασία με τον νάρκισσο, επιλέγει ή προτιμά μόνο τις δηλώσεις που του καταδεικνύουν την ευθύνη των άλλων για τα δικά του βάσανα, καθώς και την αναπόφευκτη νομιμότητα αυτής και συνεπώς της αναπόφευκτης, επιβλητικής απαίτησης για βοήθεια.
Γνώση βάθους
Η συνειδητοποίηση αυτής της παροδικότητας, της αυτοαναφορικότητας, της μεροληψίας, η επίγνωση της αλαζονείας και της καταπίεσης που απορρέουν από αυτήν, καθίσταται αναγκαία για να ξεκινήσει η διαδικασία χειραφέτησης από το γνωστό, ή μάλλον από τη κυριάρχη θετικιστική κουλτούρα, που θεωρεί αυτούς που δεν έχουν στοιχεία ή προσόντα, να μην είναι σε καμία περίπτωση κατώτεροι από αυτούς που τα έχουν. Αυτό το πολιτιστικό υπόστρωμα, που παλαιότερα μας φαινόταν ως το μόνο απολύτως δυνατό, τώρα δείχνει την αυθαιρεσία που το δημιουργούσε, επιτρέποντας έτσι την έλευση ενός ενδεχόμενου χειραφέτησης. Δηλαδή, να ξεκινήσει μια εξελικτική διαδικασία, με στόχο την επίγνωση της δύναμης και των περιορισμών των συγκινήσεων, των συναισθημάτων και των παθών. Δυνάμεις που μέχρι εκείνη τη στιγμή διαμόρφωναν τη ζωή μας, μας έκαναν να νιώθουμε καλά και άσχημα.
Με αυτά τα πρώτα βήματα, η αυτοεκπαίδευση αρχίζει να μειώνει την εξάρτηση από τον απολυταρχισμό της επιφανειακής γνώσης, από τον λαβύρινθο των άχρηστων δεδομένων της.
Η κάθοδος στο βάθος προς την προ-σκέψη, προς τον κβαντικό/λανθάνοντα πυρήνα της γνώσης γίνεται σταδιακά πιο λεπτή, εκλεπτυσμένη, μικροσκοπική, στιγμιαία, διαλογιστική, στοχαστική, φευγαλέα σαν σκιά. Δεν είναι ποτέ προοδευτική, ούτε σταδιακή ούτε καν γραμμική. Απαιτεί προσοχή που ονομάζεται "αναστολή", ακρόαση, επίγνωση του σημείου προσοχής. Όλες οι ιδιότητες που δεν μπορούν να αποκτηθούν καθώς είναι ήδη μέσα μας. Όλα διαθέσιμα για να αναδυθούν από την ομίχλη της επιφανειακής γνώσης.Και όλα είναι χρήσιμα για την κίνηση προς την αυτονομία από τις εγωικές-εγκόσμιες ενεργειακές ροές, για να τις ξεχωρίζουμε από τις καθολικές, που διαπερνούν τα πάντα. Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε αλλιώς ότι ο ανατολικός άνεμος κάνει το κρασί θολό και οι φάσεις του φεγγαριού έχουν να κάνουν με αγροτική γονιμοποίηση και κλάδεμα; Η σταθερή παγκόσμια ποσοστιαία διαφορά μεταξύ αρσενικών και θηλυκών;
Το κείμενο μας προσκαλεί σε ένα εσωτερικό ταξίδι που μας οδηγεί να ξεπεράσουμε την επιφανειακή γνώση και τους εγωικούς περισπασμούς (τις εγωκεντρικές αποσπάσεις) για να αποκτήσουμε πρόσβαση σε μια βαθύτερη και πιο καθολική κατανόηση της πραγματικότητας. Αυτή η κατανόηση δεν είναι γραμμική ή λογική, αλλά απαιτεί έμφυτες ιδιότητες όπως η ακρόαση και η επίγνωση. Μέσω αυτής της μεταμόρφωσης, μπορούμε να έρθουμε σε αρμονία με τις καθολικές ροές, αντιλαμβανόμενοι τη λεπτή διασύνδεση μεταξύ του σύμπαντος και των εμπειριών της καθημερινής ζωής.
Τότε είναι που η ανεξήγητη αέναη δίνη των σκέψεων, στην οποία πιστέψαμε και επιδιώξαμε, διαπιστευμένη από τη λογική με την οποία τις εκφράσαμε και τις υποστηρίξαμε, αποκαλύπτει το σημείο από το οποίο πηγάζουν και, όπως το κουτί της Πανδώρας, αποκαλύπτει αυτό που κρατούσε κρυμμένο. Τότε θα είναι το ασυνείδητο, η άγνοια, το δόγμα, η ματαιοδοξία, ο ναρκισσισμός, ο θυματισμός, ο φόβος, η αβεβαιότητα, η πικρία, η δυσαρέσκεια, η αποξένωση, η απογοήτευση, η απληστία, ο φθόνος, η μοναξιά, η έλξη και η απώθηση για να αποκαλυφθεί η αληθινή προέλευση των πράξεών μας, των επιχειρημάτων προς υποστήριξη αυτών, της υποκρισίας, της εξάρτησης και ροπής μας, της επιφανειακής μας διαθεσιμότητας, της ηθικολογικής μας ανοχής, της διατύπωσης ή της αποδοχής νόμων, άρα και τιμωριών στο πλαίσιο της εκπαίδευσης στην εξέλιξη.
Αυτή θα είναι η στιγμή που θα κοιτάξουμε τον εαυτό μας κατά πρόσωπο και θα ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε, την κοινωνική παντομίμα που παίζουμε, καθώς και το σημείο εκκίνησης κάθε θεραπείας και ανάκαμψης σε μια αποτοξινωμένη ευεξία, που δεν έχει καμία σχέση με την καλή αίσθηση και οτιδήποτε έχει να κάνει με το μοίρασμα στην ελεύθερη ροή της παγκόσμιας ροής ενέργειας.
Το πρωταρχικό ή εις βάθος deus ex machina των πράξεών μας δεν είναι λοιπόν αυτό που μας λένε οι λογικο-διαλεκτικές αφηγήσεις του εαυτού μας, δεν βρίσκεται στις σκέψεις που γνωρίζουμε, γεμάτες συλλογισμούς που δεν είναι παρά παιχνίδια για την υποστήριξη των λογικών μας προθέσεων. Αυτά, όμως, είναι με τη σειρά τους εκφράσεις εκείνης της φευγαλέας σκιάς, στην οποία δεν δίνουμε ποτέ σημασία, προς την οποία δεν έχουμε τις ικανότητες να τη σταματήσουμε και να την ακούσουμε. Ο τροχός της εγκόσμιας δραστηριότητας δεν μας δίνει το χρόνο και η κουλτούρα δεν μας προσφέρει τα εργαλεία για να την πλαισιώσουμε, να την αναγνωρίσουμε, να την εκτιμήσουμε.Deus ex machina
Αυτή η deus ex machina λοιπόν αποδεικνύεται ότι είναι η σκέψη που αποκαλύπτει την πιο οικεία και μυστική κατάσταση, την οποία δεν γνωρίζουμε, η οποία σπάνια αποκαλύπτεται και η οποία, συχνά, σαν μια μύγα στη μύτη, διώχνεται σκόπιμα ή κρύβεται όπως η σκόνη κάτω από το χαλί της επιφανειακής γνώσης. Ωστόσο, είναι εκείνη η σκόνη που ενημερώνει τις σκέψεις για τις οποίες λίγο πολύ γνωρίζουμε. Είναι αυτή που ενημερώνει τον κόσμο μας. Από αυτήν, από εκείνη την κατάσταση, είναι από εκείνες τις ανεπαίσθητες στιγμές που προκύπτει ο κόσμος, η πραγματικότητα και αυτό που πιστεύουμε για τον εαυτό μας. Είναι εκείνη τη στιγμή που ο αληθινός εαυτός είναι γυμνός, απογυμνωμένος από τις μάσκες που φοράμε για την απαγγελία της πλοκής μας, για την παράσταση του προσωπικού μας σεναρίου. Είναι εκείνη η στιγμή που προηγείται και προσανατολίζει το στερέωμα και τους αστερισμούς του σύμφωνα με τις προτιμήσεις και τα γούστα μας, προκειμένου να μας παράσχει ό,τι είναι απαραίτητο για να στηρίξουμε την επιφάνεια του εαυτού μας ή τη φαινομενική ιδιαιτερότητα και αξία του εαυτού μας των σπηλαίων (του πρωτόγονου εγώ μας).
Deus ex machina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου