Η οπισθοδρόμηση στο σεξ στο σχολείο

Μαρτσέλο Βενετσιάνι

Μόλις επαινέσαμε την πλειοψηφία, και ιδιαίτερα τη Λέγκα, και την κυβέρνηση, και ιδιαίτερα τον Υπουργό Παιδείας, Τζουζέπε Βαλντιτάρα, που εμπόδισε την είσοδο του Δούρειου Ίππου της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης (η οποία υποθάλπει τη θεωρία των τρανς και την αποδόμηση της οικογένειας) στα σχολεία, εμφανίστηκε μια νέα εκδοχή του νομοσχεδίου, υπογεγραμμένη από τον υπουργό, με μια αντίρρηση: η σεξουαλική και συναισθηματική διαπαιδαγώγηση μπορεί επίσης να διδαχθεί σε παιδιά εντεκάχρονων και δωδεκάχρονων στο γυμνάσιο. Υπό την προϋπόθεση, όπως απαιτείται ήδη για το λύκειο, ότι υπάρχει προηγούμενη ενημερωμένη γονική συναίνεση.

Η σταθερή στάση της κυβέρνησης και της πλειοψηφίας σχετικά με τα σεξουαλικά και συναισθηματικά ζητήματα διήρκεσε όσο ένας εμμηνορροϊκός κύκλος. Στη συνέχεια, οι ίδιοι τροποποίησαν το μέτρο στην Επιτροπή Πολιτισμού της Βουλής των Αντιπροσώπων. Προσπαθούν αξιολύπητα να περιορίσουν το θέμα στην ανατομική και παθοφυσιολογική εξερεύνηση του ανθρώπινου σώματος, αγνοώντας οποιαδήποτε εξερεύνηση των σεξουαλικών πράξεων και σχέσεων. Αυτό είναι ήδη αδύνατο, ειδικά επειδή, στην πράξη, δεν θα είναι ποτέ έτσι. Η θεμελιώδης αντίρρηση στην πρόταση για σεξουαλική και συναισθηματική εκπαίδευση στα σχολεία, την οποία θέσαμε σε αυτές τις στήλες, ήταν ότι η ζωή, το σώμα και η ανθρώπινη φύση δεν μπορούσαν να αναλυθούν και να αναχθούν μόνο σε σεξουαλικά ζητήματα. Αντίθετα, έπρεπε να ενσωματωθούν στην εκπαίδευση σχετικά με την ανθρώπινη αίσθηση της πραγματικότητας και την αληθινή έννοια της ανθρωπότητας, όπως ακριβώς οι σεξουαλικές και συναισθηματικές σχέσεις έπρεπε να τοποθετηθούν στο ευρύτερο πλαίσιο των κοινοτικών σχέσεων και των σχέσεων με τους άλλους, με την ιστορία, τη μνήμη, την ποπ κουλτούρα και τις πολιτικές και θρησκευτικές παραδόσεις. Αντίθετα, η τροπολογία καθιστά την έννοια της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης γκροτέσκα, ανάγοντάς την σε παραϊατρικές, νοσηλευτικές, σχεδόν σε πληροφορίες τύπου τμήματος επειγόντων περιστατικών: συζητά το ανθρώπινο σώμα και τον τρόπο με τον οποίο αναπαράγονται τα ανθρώπινα όντα -αλλά δεν ήταν αρκετό ένα μάθημα φυσικών επιστημών ή παρόμοιο;- και αγνοεί τη χρήση τους και την αξία τους στις σχέσεις και την τεκνοποίηση, τον ρόλο της οικογένειας και όλα τα άλλα. Σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο, πρέπει να ειπωθεί ότι η αντιπολίτευση έχει δίκιο. Με άλλα λόγια: δεν μιλάμε για οικογενειακή διαπαιδαγώγηση, εσείς δεν μιλάτε για δωρεάν σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.

Δεν μπορούμε όμως να ρίξουμε την ευθύνη στους γονείς, προσποιούμενοι ότι τους λαμβάνουμε υπόψη και αφήνοντάς τους να αποφασίσουν ποια πλευρά θα πάρουν. Μπορείτε να φανταστείτε αυτό το μόνιμο δημοψήφισμα στα σχολεία, όπου οι γονείς θα πρέπει να χωρίζονται σε συντηρητικούς και προοδευτικούς, σεξοφοβικούς και σεξομανείς, διαιρώντας συνεχώς τις τάξεις; Δεν ήταν η πληθώρα των εκπαιδευτικών ειδικής αγωγής που γεμίζουν τις τάξεις και οι συνεχείς διαιρέσεις εντός του σχολικού πληθυσμού αρκετές για να αναγνωρίσουν την ποικιλομορφία κάθε είδους; Τώρα χωρίζουμε επίσης τα παιδιά σε παιδιά φανατικών και παιδιά επιτρεπτικών; Δεν θα καταλήξουν οι γονείς να ντρέπονται να πουν όχι και να προσαρμόζονται στο «zeitgeist» για να μην φαίνονται παλιομοδίτικοι ή κλειστόμυαλοι; Ή μήπως οι γονείς απλώς θα νίψουν τας χείρας τους, θα ξεγλιστρήσουν, θα προσποιηθούν ότι είναι απασχολημένοι και θα αφήσουν το θέμα να ξεφύγει, όπως συμβαίνει συχνά στην Ιταλία, σίγουροι για την περιορισμένη του επίδραση, αν όχι για την πρακτική του αποτυχία; Ένα προμήνυμα μελλοντικών διακρίσεων έχει ήδη προβλεφθεί στο Κοινοβούλιο, όταν η αριστερά ήδη καταγγέλλει οικογένειες «που εξαρτώνται από πολιτισμικούς περιορισμούς και θρησκευτικές προκαταλήψεις» και έτσι αρνούνται «στα παιδιά τους ένα δικαίωμα». Δεν θα μπορούσαν όμως όσοι κατηχούν τα παιδιά με ιδεολογία απαλλαγμένη από το φύλο και κατά της οικογένειας να είναι επίσης αντιπολιτιστικοί περιορισμοί και αντιθρησκευτικές προκαταλήψεις; Αλλά ήδη βλέπουμε τι θα συμβεί στα σχολεία όταν η αναδυόμενη δημοκρατική συλλογικότητα γονέων καταγγείλει τον αντιδραστικό και αυταρχικό γονέα, έναν εχθρό του Συντάγματος, και τον περιφρονήσει δημόσια.

Αλλά το υποκείμενο θέμα που θα ήθελα να προτείνω είναι ευρύτερο. Η κεντροδεξιά δεν διαθέτει ένα ολοκληρωμένο όραμα για την κοινωνία, ένα πολιτιστικό και πολιτικό όραμα, στην εκπαίδευση όπως και σε πολλούς άλλους τομείς. Δεν το έχει καλλιεργήσει ποτέ και δεν το επιβάλλει. Περιορίζεται — και συχνά ο πρακτικός της πλούτος έγκειται στην υπεράσπιση αυτού που υπάρχει, αυτού που είναι πραγματικό, αυτού που είναι συνηθισμένο, αυτού που ήδη υπάρχει ή «πώς γίνονταν πάντα τα πράγματα». Όταν αντιτίθεται σε μια πρόταση της αριστεράς, το κάνει με έναν λίγο πολύ μετριοπαθή ρεαλισμό και με στόχο τη συναίνεση και τις δημοσκοπήσεις. Δεν έχει άλλη ιδέα να αντιταχθεί, δεν αναπτύσσει τη δική της πρόταση ή έργο που να ανταποκρίνεται σε ένα άλλο όραμα για τη ζωή και τα πράγματα. Κατά συνέπεια, περιορίζεται στο να συγκρατεί, να καθυστερεί και να αποδυναμώνει προτάσεις που θα μπορούσαν να αλλάξουν το status quo. Μια συντηρητική θέση, αλλά με την έννοια της αδράνειας, της συγκράτησης, της καθυστέρησης, αν όχι ενός εικονικού φαρμάκου. Το καθησυχαστικό προηγούμενο είναι η DC, ένα μοντέλο μακροχρόνιας διακυβέρνησης. Αν το σημαντικό είναι να τα βγάλεις πέρα, μπορεί να είναι μια χαρά... Στις πιο παράδοξες περιπτώσεις, όπως αυτή, η ηρωική αντίσταση διήρκεσε λιγότερο από ένα μήνα...

Αυτό ισχύει για όλες τις λεγόμενες «πολιτιστικές» ή εμφύλιες μάχες στις οποίες πρέπει να εμπλακεί. Και σε πολλούς τομείς, της λείπει η δική της απάντηση, της λείπει ένα ιδεαλιστικό και πολιτικό πάθος. Ως εκ τούτου, περιορίζεται στο να κόβει κεφάλαια, να στηρίζει και να προετοιμάζει τις βάσεις για άλλους. Ή να μεταδίδει με καθυστέρηση αυτό που η αριστερά θα προτιμούσε να μεταδίδεται ζωντανά.

Αν όμως περάσουμε από το επίπεδο των ιδεών στο πολιτικό επίπεδο, η σχέση αντιστρέφεται εντελώς: εδώ, η αριστερά αγωνίζεται, αδυνατεί να βρει κοινό έδαφος, αδυνατεί να πάρει αποτελεσματική θέση, περιορίζεται στο να λέει όχι, να δαιμονοποιεί όλα όσα λέει και κάνει ο αντίπαλός της στην κυβέρνηση, ακόμη και πράγματα με τα οποία συμφωνούσε και ίσως υποστήριζε μέχρι την προηγούμενη μέρα. Κατά συνέπεια, αδυνατεί να βρει μια εναλλακτική ηγεσία από τήν Μελόνι, αφού η Σλάιν είναι ο ιδανικός αντίπαλος για τήν πρώτη. Και ταλαντεύεται άγρια, τη μια μέρα ονειρευόμενη να επιστρέψει σε έναν πιο μετριοπαθή, πιο «σαν τη Μαργαρίτα» ηγέτη, μια αναπαραγωγή της Ελιάς, ή μάλλον μια Αναπαραγωγή, όπως ο Τζεντιλόνι και οι συναφείς. Και την άλλη μέρα, ονειρεύεται έναν νεαρό έγχρωμο, έναν μετανάστη ή έναν Μουσουλμάνο, έναν ριζοσπάστη, έναν σοσιαλιστή, όπως ο νέος δήμαρχος της Νέας Υόρκης, ο Μαμντάνι, έναν επιστρέφοντα κομμουνιστή ή έναν πρώην μετανάστη. Αλλά δεν μπορεί να βρει κοινό έδαφος.

Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ότι η χώρα δεν σημειώνει πρόοδο, αλλά μάλλον κάνει μικρά βήματα πλαγίως, και μερικές φορές προς τα πίσω, όσον αφορά τις αξίες. Της λείπει η ενέργεια, οι ιδέες και οι ηγέτες που είναι ικανοί να την καθοδηγήσουν μέσα από την «πολυπλοκότητα» και την τεχνολογική πρόοδο. Η ιδέα της χώρας παραμένει ιδεολογικό προνόμιο της αριστεράς. Η πραγματικότητα της χώρας, ωστόσο, παραμένει στα χέρια της Μελόνι. Ο ιδανικός συμβιβασμός για την επιβίωση, αλλά έναν που δεν μπορούν να υποστηρίξουν ή ακόμη και να ανακοινώσουν, είναι η Μελόνι να συνεχίσει να κυβερνά την καθημερινή ζωή, και όταν πρόκειται να υιοθετήσει μια πιο θεμελιώδη στάση, πρέπει να γλυκάνει και να μαλακώσει αυτό που τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν.

Το απαγορευμένο όνειρο μιας αδύνατης χώρας είναι η «δεξιά» να γίνει πραγματικά ανταγωνιστική όσον αφορά τις ιδέες και η αριστερά να γίνει πραγματικά ανταγωνιστική όσον αφορά τη διακυβέρνηση. Αλλά ονειρευόμαστε την άνοιξη στα τέλη του φθινοπώρου.

La retromarcia sul sesso a scuola  - Marcello Veneziani