Κυριακή 1 Ιουνίου 2008

Κατά Γιανναρά

ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
(από το βιβλίο ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΕΤΑΙ, Εκδ. αμέθυστος, σελ. 70-78)



Θα προσπαθήσουμε να θίξουμε, να ρίξουμε μια σύντομη ματιά, στο γιγαντιαίο φαινόμενο “Γιανναράς”, στον πολύ γνωστό μας συγγραφέα – προφήτη, καθώς με το τελευταίο του βιβλίο, “Ενάντια στη θρησκεία”, αισθάνεται πια σαν τον Μωϋσή, ο οποίος με τον γραπτό νόμο στην αγκαλιά, βγαί­νοντας από τον Γνόφο Αγνωσίας, αντίκρισε τον Χρυσό Μό­σχο των συμπατριωτών του, και τάσπασε όλα θυμωμένος, σαν τους Νεοέλληνες που τα σπάνε στα μπουζούκια! Το φαινόμενο “Γιανναράς” λοιπόν, ολοκληρώνεται σιγά – σιγά. Με τη “Στροφή” που ανακοινώνει το τελευταίο αυτό βιβλίο, εγγράφεται στη χορεία των δασκάλων του, Χάιντεγκερ και Βιτγκενστάιν.

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός πως αυτοπροσδι­ορίζεται σαν Ορθόδοξος θεολόγος. Μετά τη φυλάκιση της Εκκλησίας πίσω από τα ράσα του κληρικαλισμού, τον ρόλο των προφητών ανέλαβαν αυτοί οι παλιοί διαφωτιστές, που εκθρόνισαν ακριβώς τον κλήρο από τον φανταστικό του θρόνο και ξαναφυλάκισαν την Εκκλησία πίσω από τη φαν­τασμαγορία των λέξεων, προσπαθώντας να επινοήσουν έναν καινούργιο Λόγο, ο οποίος θα βρίσκεται πλέον κάτω από την εξουσία τους. Η Βαβέλ βρίσκεται ακόμη μακρυά, γιατί, μυστηριωδώς, παρότι επιδιώκουν όλοι τους την πρωτοτυπία, λένε όλοι τους το ίδιο πράγμα, μέχρι ιλίγγου! Οι επαναλή­ψεις και η πλήξη που προκαλούν έχει καταντήσει υπαρξιακό μας φαινόμενο! Φυσικό φαίνεται! Όλοι οι φυλακισμένοι φωνάζουν για ελευθερία, όπως όλοι οι πεινασμένοι για ψω­μί! Δεν αντικαθίσταται όμως ο Λόγος από τις λέξεις, ούτε οι Ιδέες από τις έννοιες, ούτε οι Απόστολοι από τους παπάδες. Μάταιες και φαιδρές προσπάθειες των ανθρώπων να μι­μηθούν τον Κύριο με τις δικές τους δυνάμεις, χωρίς να ’χουν κατανοήσει ακόμη την άκρα ταπείνωση! Φουσκωμέ­νοι βάτραχοι κράζουν απελπισμένα ζητώντας την προσοχή μας καθώς στο πανηγύρι της ζωής, μας απειλούν με το τέλος! Ανακοινώνουν το Μηδέν, από το οποίο προέρχο­νται, και στο οποίο σιγά – σιγά όλοι τους επιστρέφουν, κα­θώς ο Κύ­ριος έναν λόγο διαθέτει γι’ αυτούς τους πλάνητες: Ούκ οίδα υμάς!

Γιατί θα ασχοληθούμε, κατά πρώτον, με το βιβλίο του ψευδοπροφήτου κ. Γιανναρά; Επειδή κρυφά, μέσα σε μία μόνη σελίδα, με απίστευτο θράσος, θίγει την Θεοτόκο και την πατερική μας παράδοση. Όπως και οι υπόλοιποι δύο της ομάδος, με τους οποίους θα ασχοληθούμε στο μέλλον: Τον κ. Ζηζιούλα που κακοποιεί βάναυσα την Αγία Τρι­άδα στο τελευταίο του βιβλίο – σταθμό “Communion and Other­ness”, και τον κ. Ράμφο που με το “Μυστικό του Ιησού” αμφισβητεί την θεότητα του Κυρίου, παρότι τόσους αιώνες πριν τον είχε προειδοποιήσει ο Γρηγόριος ο Θεολό­γος: “Αμφισβητείς την Θεότητα του Κυρίου; Ούτε οι Δαί­μονες δεν το κάνουν, δεν το τολμούν! Είσαι χειρότερος και από αυτούς”. Και τα τρία βιβλία εκδόθηκαν ταυτόχρονα, ίσως για να ξυπνήσουμε επιτέλους, ίσως για να καταλάβου­με, έστω την τελευταία στιγμή, τί φίδια κρατάμε στον κόρφο μας!

Η θεολογία του βιβλίου του κ. Γιανναρά, παρόλο τον όγκο του, είναι πενιχρότατη! Ευτυχώς για μας. Η εκκλη­σιολογία του προσφέρεται κατ’ αρχάς στη σελ. 311! “Το εκκλησιαστικό γεγονός συνεχίζει τον τρόπο της ενανθρώ­πισης του Θεού (ο τόπος αποφεύγεται, επειδή στην Θεοτόκο είναι αφιερωμένη η σελ. 200 και επειδή συνορεύει με την θρησκεία, από την οποί­α επιθυμεί ο συγγραφέας να μας απελευθερώσει). Η Εκκλη­σία λοιπόν προσλαμβάνει τη σάρ­κα του κόσμου, τον πολιτι­σμό!, την προσλαμβάνει και την μεταποιεί σε αγαπητική – ευχαριστιακή σχέση”. Αυτό είναι: Δυστυχώς αυτός ο νέος μικρός Χριστός μεταποιεί! Όπως η βιομηχανική επανάστα­ση προσλαμβάνει τις πρώτες ύλες του κόσμου και τις μετα­ποιεί σε τρόπο ζωής!

Στην σελ. 11 μαθαίνουμε νωρίς – νωρίς την ανθρωπολο­γία μας! “Η θρησκευτικότητα είναι μία φυσική ανάγκη του ανθρώπου, ορμέμφυτη, ενστικτώδης και εξ’ ορισμού ατομο­κεντρική. Ανάλογη με την πείνα, τη δίψα, τον φόβο για την αρρώστια και την οδύνη, τον τρόμο μπροστά στον θάνατο. Ανάγκη που εμπεριέχεται νομοτελειακά στις λειτουργίες της βιολογικής υπόστασης! Ανάγκες που ανήκουν στην ζωώδη πλευρά του ανθρώπου!” Αυτά! Ο αγαπητός μας διδάσκαλος πιστεύει ότι είμαστε θρησκευτικά ζώα! Θα θέλαμε μόνο να του υπενθυμίσουμε πως ο Κύριος, ενσαρκωθείς, πήρε την ανθρώπινη Φύση, δηλ. τα αδιάβλητα ακριβώς πάθη, τα οποία αποτελούν την ζωώδη μας φύση κατά τον εκλεκτό συγγραφέα, και δεν πήρε την αμαρτία, δηλ. τα διαβλητά πάθη, τα πάθη της υπερηφανείας, τα οποία δημιουργούν, κάθε φορά και κάθε ιστορική εποχή, τον πολιτισμό, τον οποίον στη φαντασίωση του νέου – προφήτη οφείλει να προσλάβει και να μεταποιήσει η Εκκλησία, αναλόγως του τρόπου της ενσαρκώσεως! Αναλογιζόμενος δηλ. την ενσάρ­κωση, φτιάχνει Εκκλησία! Ο δύσμοιρος. Μόνον ο δαίμων θέλει να σωθεί με την υπερηφάνεια του! Μόνον! Ποτέ ξανά, τόσο απροκάλυπτα, άνθρωπος χριστιανός υποτίθεται, δεν τόλμησε να διδάξει δια της υπερηφανείας του, και μάλιστα πως αυτή είναι η αλήθεια της Εκκλησίας.

Φτάνουμε λοιπόν εμβρόντητοι στη σελ. 200! Σαν ψυχο­λογικά υγιής χριστιανός, ο νέος – προφήτης καταλαβαίνει πως το αειπάρθενο της Θεοτόκου κρύβει σοβαρά προβλή­ματα! Χρήζει ψυχαναλύσεως! Από κάτω υπάρχει σεξουαλι­κή στέρηση! Πάμε για αυθυπέρβαση λοιπόν! Πώς; Εάν, “σαν ψυχολογικά υγιής ο χριστιανός κατανοήσει την πρόσ­ληψη της ανθρώπινης φύσεως από τον Υιό ως γεγονός απόλυτης ελευθερίας από τις αναγκαιότητες – προδιαγραφές της κτιστότητας!” Νά η νέα θεότης! Η απόλυτη ελευθερία! Γεννήθηκε στα μουσικά παλάτια του Ρήνου και σιγοτραγου­δώντας Βάγκνερ χειραφετήθηκε με τον Χίτλερ, εξολοθρεύ­οντας όλους τους εχθρούς της απόλυτης ελευθερίας, τους Εβραίους, τα αρχέτυπα του θρησκειοποιημένου ανθρώπου! Από ολοκληρωτισμό σε ολοκληρωτισμό, από την Γερμανία, διαμέσου της Ρωσίας, της Ελλάδος του εμφυλίου, ρυθμίζει τις μοίρες της ανθρωπότητας σήμερα στους πάλλευκους οίκους ναούς των Η.Π.Α. Αυτή είναι η νέα θεότης! Προσκυ­νήστε την! Πριν να είναι αργά! Η δόξα και το χρήμα είναι εξασφαλισμένα!

Δυστυχώς για τον λάτρη του αίματος, η Εκκλησία ύμνησε την Γυναίκα που παραστάθηκε στην Σταύρωση του Κυρίου, ακριβώς όπως την όρισε ο Κύριος. Γύναι ιδού ο Υιός σου! Γιατί αδέλφια του Κυρίου είναι μόνον αυτοί που τηρούν τις εντολές Του! Και μόνον αυτοί!

Τελειώνοντας την εναντίωσή του στη θρησκεία ο κ. Γιαν­ναράς, εναντιώνεται και στο Άγιον Όρος. Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στους κεραυνούς που εξαπέλυσε ο νέος Δίας της δικαιοσύνης στο Άγιον Όρος και στην μεγάλη του αγάπη, τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη (και εδώ όμως χωρά μια εύλογη απορία: Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος, ο οποίος ομολογεί με ειλικρίνεια ότι τα δύο πιο σημαντικά του βιβλία είναι επηρεασμένα από τον Χάιντεγκερ και τον Βιτγκενστάιν αντίστοιχα, να κατηγορεί με μένος τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη ότι πρόδωσε την Ορθοδοξία πα­ραφράζοντας βιβλία Δυτικών συγγραφέων!). Παρότι δεν ανήκει στα θεολογικά του όπλα, το Άγιον Όρος είναι το αγαπημένο του πεδίο βολής, όπου δοκιμάζει τις δυνάμεις του αυτός ο νέος αμνός του Θεού, το Puer aeternus! Και γιατί στον σκοτεινό λαβύρινθο του μυαλού του κ. Γιανναρά, ίσως κρύβεται ήδη, περιμένοντας την ευκαιρία του, ο συνο­μήλικος του Αγ. Νικοδήμου και δηλωμένος εχθρός του, ο Κοραής! Ο μεγάλος ευεργέτης του Έθνους, μεγάλος κι’ αυ­τός Γενάρχης πεπρωμένων.

Το Άγιον Όρος, πηγή χαράς ανέλπιστης, για τον συγγρα­φέα μας απελευθερώθη από τους αγραμμάτους καλόγερους που το είχαν υποδουλώσει προ αμνημονεύτων χρόνων, τους λεγόμενους και “Αγρότες”, και κατοικείται πλέον αποκλει­στικά από μορφωμένους, τη μεγάλη μας ελπίδα! Η πρώτη νικηφόρα μάχη, που προανήγγειλε την μεγάλη νίκη, κερδή­θηκε από τον μεγάλο, πολυμορφωμένο, Αρχετυπικό Ηγού­μενο κ. Γοντικάκη εις βάρος του Αγρότη πατρός Παϊσίου.

Έκτοτε όλα τα οχυρά μοναστήρια κατέρρευσαν ένα – ένα και σήμερα λιγοστοί “Αγρότες” ζουν και κρύβονται στις σπηλιές και στις ερήμους του Αγίου Όρους σαν ζώα θεοφο­βούμενα, όπως τους αξίζει!

Ο κύριος Γιανναράς συμβάλλει τώρα πλέον αποφασιστι­κά στην διατήρηση αυτής της ανέλπιστης νίκης, αποδομών­τας το Αλφαβητάριο των Αγροτών Μοναχών, την Φιλοκα­λία! Βρίσκει λοιπόν, μετά από εμπεριστατωμένες μελέτες αυτούς τους Αγρότες ατομικιστές, αφιερωμένους σε Ατομι­κές Ασκήσεις, από τις οποίες και μόνον πιστεύουν πως θα κερδίσουν την Σωτηρία, χωρίς κανένα διδακτορικό! Ανακα­λύπτει πως κηρύττουν ακόμη και την αγάπη σαν ατομική αρετή, σαν εγωτική “εσωτερικότητα”, οι βάρβαροι! Διδά­σκουν ακόμη, οι μισάνθρωποι, να εκβάλουμε ταχέως εκ της καρδίας μνήμην μητρός, γυναικός και άλλων γυναικών πολλών… άκουσον, άκουσον, το άλας της ζωής! Κι’ έπειτα; Τί ζωή θα γευθούμε εμείς οι μορφωμένοι; Τί κόκκαλο θα γλύψουμε;

Στην θέση του Αγίου Όρους (που “τυχαίως” είναι και το περιβόλι της Παναγίας, τόπος ενανθρωπήσεως του Κυρίου κι αυτός, επικίνδυνος για τον προφήτη του τρόπου) δεν μας μένει, αν θέλουμε να είμαστε ψυχολογικά υγιείς Χριστιανοί, παρά η Ευχαριστιακή κοινωνία, αυτή η Εσχατολογική παν­δαισία αγάπης, στο κέντρο της οποίας προΐσταται ο τύπος και ο τόπος Χριστού, κ. Ζηζιούλας, από τους πλέον μορφω­μένους και σεβαστούς Ευρωπαίους της εποχής μας.

Εδώ μόνο θα τολμήσουμε ταπεινώς να προτείνουμε κάτι στον κ. Γιανναρά, για να μην έχει κενά η Εκκλησιολογία μας!

Μήπως ενδείκνυται να αποδώσουμε στον κ. Ζηζιούλα και το αειπάρθενο, για να μην κυκλοφορεί αδέσποτο;

Οι νέοι θεοί έρχονται,

μην απελπίζεστε!



Η Παναγία του Ραφαήλ για ψυχολογικά υγιείς χριστιανούς χωρίς το αειπάρθενο.


Νομίζουμε πως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Εξάλλου ο κ. Γιανναράς επιτίθεται σ’ αυτό το βιβλίο και προσπαθεί να αναιρέσει κάτι, για το οποίο είναι όμως αποκαλυπτικός ο λόγος του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, που τον εκφέρει (τον λόγον αυτό) σ’ έναν επισκέπτη του στο δάσος όπου εμόναζε, και που αναφέρεται ακριβώς σ’ αυτήν τη σύγχρονή του (ούτε αυτό όμως κάν πιά δεν ισχύει, δυστυχώς, στις μέρες μας) “κοσμική πνευματικότητα”.

«Μόλις είχε περάσει την ηλικία των είκοσι ετών ο Μοτοβί­λωφ (αγαπημένος μαθητής του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ) καθηλώθηκε στο κρεβάτι από ρευματισμούς. Αφού συμβουλεύτηκε μάταια πολλούς γιατρούς κατέφυγε στον Όσιο, ο οποίος, αφού έμαθε την αιτία της επίσκεψης του, τον ρώτη­σε:

– Πιστεύετε ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι τέ­λειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και ότι η Παναγία Μητέρα του είναι αειπάρθενος;
– Πιστεύω, απάντησε ο Μοτοβίλωφ.
– Πιστεύετε ακόμα πως ο Κύριος, που τα χρόνια της επίγειας ζωής Του θεράπευε αμέσως τις ασθένειες των ανθρώπων, μπορεί με την ίδια ευκολία να βοηθήσει αυ­τούς που τον ικετεύουν, πως η μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι πανίσχυρη και ότι για χάρη της ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μπορεί αμέσως και με μια μόνη λέξη να σας δώσει την υγεία σας;
– Πιστεύω πραγματικά με όλη μου την καρδιά και με όλη μου την ψυχή, αλλιώς δεν θα ερχόμουν.
– Αν πιστεύετε, είπε σαν συμπέρασμα, είστε ήδη θερα­πευμένος.
Και στη συνέχεια, παρά τη διστακτικότητα του Μο­τοβίλωφ, τον έπιασε από τους ώμους, τον σήκωσε και τον στήριξε. Ο Μοτοβίλωφ αισθάνθηκε γεμάτος από μια καινούργια δύναμη και άρχισε να περπατάει.
Στη συνέχεια ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ του αποκάλυ­ψε τα εξής:
“Ένα πράγμα θα σας πω και αυτό είναι το πιο βασικό: Αν ο ίδιος ο Κύριος και η Παναγία, δεν μου φανέρωναν την ζωή σας, δεν θα πίστευα ότι μπορεί να υπάρχει μια τέτοια ζωή! Ο Κύριος μού είπε ότι στη ζωή σας τα πνευματικά με τα κοσμικά και τα κοσμικά με τα πνευματικά είναι τόσο στενά συνδεδεμένα, ώστε είναι αδύνατον να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο, και ότι Αυτός ο ίδιος αποφάσισε να έχετε μια τέτοια ζωή και ότι η ανθρωπότητα στο μέλλον θα ακολου­θήσει αυτόν ακριβώς το δρόμο, αν θελήσει να σωθεί, και ότι όλα αυτά είναι σύμφωνα με το θέλημα Του, και ότι μόνο γι’ αυτό το λόγο μου επιτρέπει να σας αποκαλύψω κάτι από τη ζωή σας, για να μην χαθείτε βλέποντας τόσες δυσκολίες στο δρόμο σας.”»

Σε τί μας βοηθά ακριβώς αυτό το κείμενο; Να διακρίνουμε ότι η θρησκεία των χριστιανών και η θρησκεία της Εκκλησίας είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Και ενώ το δεύτερο είναι καταστροφικό, το πρώτο ίσως δεν είναι.
Εκδόσεις “αμέθυστος”

28 σχόλια:

Unknown είπε...

Όμως ρε φίλε δεν παραθέτεις τα ακριβή λόγια του κ. Γιανναρά που θίγουν το αειπάρθενο της Θεοτόκου. Μπορείς να μας τα μεταφέρεις;

amethystos είπε...

Ναι, έχεις δίκιο. Να το απόσπασμα από το βιβλίο του Γιανναρά (σελ. 200):

«Ότι η λειτουργία της μητρότητας συνιστά ακαθαρσία βεβαιώνεται και στις επίμονες επαναλήψεις της εκκλησιαστικής υμνολογίας ότι η Παναγία Θεοτόκος έμεινε και μετά τόκον παρθένος, ότι είναι αειπάρθενος, ότι ο τόκος ουκ ελημήνατο τας κλεις της παρθένου, δεν κατέλυσε τη σωματική της παρθενία.»

Δεν το παραθέσαμε λόγω της μεγάλης του ασχήμιας. Επιπλέον γιατί εκτός της μεγάλης του ασχήμιας περιέχει και κάτι καινούριο. Αμφισβητείται και η εκκλησιαστική υμνολογία στην οποία συμμετείχαν οι μεγάλοι μας Πατέρες, ο Μέγας Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Δηλαδή η ευχαριστιακή εκκλησιολογία σαν χιονοστιβάδα θα καταστρέψει τα πάντα.

Ανώνυμος είπε...

Εξακολουθώ να μη καταλαβαίνω που ευρίσκονται οι αιρετικές θέσεις Γιανναρά στο εν λόγω απόσπασμα...
Αν ο κ.Γιανναράς είναι αιρετικός, ποιοί τότε παραμένουν ορθόδοξοι?

amethystos είπε...

Δεν βρίσκουμε αιρετικές θέσεις στον κ. Γιανναρά, απλά δεν βρίσκουμε εκκλησιαστικές.

Αν ο κ. Γιανναράς ήταν χριστιανός ή ορθόδοξος θα γνώριζε πως το αειπάρθενο ανήκει στον Κύριο.

O κ. Γιανναράς είναι ένας διανοούμενος ο οποίος προσπαθεί να προσαρμόσει την εκκλησιαστική αλήθεια στα επιστημονικά - φιλοσοφικά δεδομένα της εποχής μας. Για να γίνει χριστιανός θα έπρεπε ίσως να εμβαθύνει περισσότερο την εντολή του Κυρίου
"ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον".

Ανώνυμος είπε...

αμέθυστε, Χριστός Ανέστη!
διάβασα και ξαναδιάβασα το απόσπασμα απο τον διάλογο του αγίου Σεραφειμ με τον Μοτοβίλωφ.πουθενά δεν βρίσκω αυτό που αναφέρεις:"Στη συνέχεια ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ του αποκάλυ¬ψε τα εξής:
“Ένα πράγμα θα σας πω και αυτό είναι το πιο βασικό: Αν ο ίδιος ο Κύριος και η Παναγία, δεν μου φανέρωναν την ζωή σας, δεν θα πίστευα ότι μπορεί να υπάρχει μια τέτοια ζωή! Ο Κύριος μού είπε ότι στη ζωή σας τα πνευματικά με τα κοσμικά και τα κοσμικά με τα πνευματικά είναι τόσο στενά συνδεδεμένα, ώστε είναι αδύνατον να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο, και ότι Αυτός ο ίδιος αποφάσισε να έχετε μια τέτοια ζωή και ότι η ανθρωπότητα στο μέλλον θα ακολουθήσει αυτόν ακριβώς το δρόμο, αν θελήσει να σωθεί, και ότι όλα αυτά είναι σύμφωνα με το θέλημα Του, και ότι μόνο γι’ αυτό το λόγο μου επιτρέπει να σας αποκαλύψω κάτι από τη ζωή σας, για να μην χαθείτε βλέποντας τόσες δυσκολίες στο δρόμο σας.”

θελεις να με ενημερώσεις σχετικά με αυτο το απόσπασμα και την πηγή του;

σου ποαραθέτω αυτούσιο τον διαλογο με τον Αγιο:

"Να τι έγραψε σχετικά ό Μοτοβίλωφ στο σημειωματάριο του, το οποίο βρέθηκε στο αρχείο τής μονής Ντιβιέγιεβο, οπού είχε γίνει μοναχή ή χήρα Ελένη Μοτοβίλοβα: «Ή ημέρα ήταν συννεφιασμένη· ή γη είχε καλυφθεί από παχύ στρώμα χιονιού, το οποίο έπεφτε συνεχώς, όταν ό σταρετς Σεραφείμ με έβαλε να καθήσω δίπλα του σ' ένα πεσμένο κορμό δένδρου. «Ό Κύριος μού αποκάλυψε, μού είπε, ότι στην παιδική σας ηλικία επιθυμούσατε να μάθετε ποιος είναι ό σκοπός τής χριστιανικής ζωής. Σας συμβούλευαν να εκκλησιάζεσθε, να προσεύχεσθε, να κάνετε καλές πράξεις, διότι σ' αυτά, σας έλεγαν, συνίσταται ό σκοπός τής χριστιανικής ζωής. Αυτή ή άπάντησις όμως δεν μπορούσε να σας ικανοποίηση. Όντως ή προσευχή, ή νηστεία, ή αγρυπνία, όπως και όλη ή χριστιανική άσκησις είναι καλά καθ' έαυτά. 'Αλλά ό σκοπός τής ζωής μας δεν είναι μόνο να έκπληρώσωμέ αυτά, διότι αυτά είναι μόνο μέσα. Ό πραγματικός σκοπός τής χριστιανικής ζωής είναι να αποκτήσομε το Άγιο Πνεύμα. Πρέπει να γνωρίζετε ότι μόνο εκείνο το καλό έργο πού έχει γίνει από αγάπη προς το Χριστό φέρει τους καρπούς τού Αγίου Πνεύματος. Σύμφωνα μ' αυτά ή απόκτησης τού Αγίου Πνεύματος είναι ό σκοπός τής ζωής μας». «Με ποια έννοια λέτε ότι πρέπει να κερδίσωμε το Άγιο Πνεύμα, ερώτησα εγώ, δεν το καταλαβαίνω καλά αυτό». «Κερδίζω σημαίνει αποκτώ, μού απάντησε. Εσείς γνωρίζετε σίγουρα τι σημαίνει αποκτώ χρήματα. Αυτό το ίδιο ισχύει και για το Άγιο Πνεύμα. Ό σκοπός τής επίγειας ζωής για τον κοινό άνθρωπο είναι να κερδίσει χρήματα ή ν' απόκτηση τιμές, διακρίσεις και βραβεία. Το Άγιο Πνεύμα είναι επίσης κεφάλαιο και μάλιστα το αιώνιο κεφάλαιο και ό μοναδικός θησαυρός, αστείρευτος στον αιώνα. Κάθε έργο πού έγινε από αγάπη Χριστού, φέρει την χάρη τού Αγίου Πνεύματος· όμως τούτο κατορθώνεται εύκολώτερα με τη προσευχή διότι αυτή αποτελεί το όργανο πού διαθέτομε. Μπορεί να τύχη να θέλετε να πάτε στην εκκλησία, άλλα ή εκκλησία να μη είναι κοντά ή να έχη τελειώσει ή ακολουθία. Ή έχετε ενδεχομένως επιθυμία να ελεήσετε κάποιον πτωχό, άλλα πτωχός δεν υπάρχει. Ίσως επιθυμείτε να γίνετε απαθής, άλλα δεν έχετε γι' αυτό δυνάμεις. Για την προσευχή όμως υπάρχει πάντοτε δυνατότητα· αυτή είναι προσιτή τόσο στον πλούσιο, όσο και στον πτωχό, τόσο στον εγγράμματο, όσο και στον απλοϊκό, στον ισχυρό, όσο και στον αδύναμο, στον υγιή όσο και στον ασθενή, στον δίκαιο όσο και στον αμαρτωλό. Ή δύναμις τής προσευχής είναι τεράστια και περισσότερο άπ' οτιδήποτε άλλο αυτή ελκύει το Άγιο Πνεύμα». «Γέροντα, είπα, όλη την ώρα μιλάτε για την χάρη τού Αγίου Πνεύματος, την οποία πρέπει ν' αποκτήσομε, άλλα πώς και πού μπορώ να την δω; Τα καλά έργα είναι ορατά. Άραγε το Άγιο Πνεύμα μπορεί να γίνει ορατό; Πώς μπορώ να γνωρίζω αν Αυτό είναι μαζί μου ή όχι;» «Ή χάρις τού Αγίου Πνεύματος, ή οποία μας έχει δοθεί στο βάπτισμα, λάμπει στην καρδιά μας παρά τις αμαρτίες και τα σκοτάδια πού μάς περικυκλώνουν. Αυτή εμφανίζεται μέσα σε άρρητο φως σ' εκείνους, με τους οποίους ό Κύριος αναγγέλλει την παρουσία Του. Οι άγιοι Απόστολοι αισθάνθηκαν χειροπιαστά την παρουσία τού Αγίου Πνεύματος». Εγώ τότε ερώτησα: «Πώς θα μπορούσα να γίνω και εγώ προσωπικά μάρτυς αυτού τού πράγματος;» Ό π. Σεραφείμ με αγκάλιασε και μού είπε: «Αγαπητέ μου, εμείς είμαστε και οι δύο τώρα εν Πνεύματι. Γιατί δεν με κοιτάζετε;» «Γέροντα, δεν μπορώ να σας κοιτάξω διότι το πρόσωπο σας έγινε φωτεινότερο από τον ήλιο και τα μάτια μου έχουν θαμβωθεί». «Μη φοβήσθε, διότι και εσείς έχετε γίνει τώρα φωτοφόρος όπως και εγώ. Έχετε και εσείς τώρα πληρωθεί από το Άγιο Πνεύμα, αλλιώς δεν θα μπορούσατε να με δείτε έτσι όπως με βλέπετε». Και σκύβοντας κοντά μου, μού ψιθύρισε: «Παρακαλούσα τον Κύριο με όλη μου την καρδιά να σας αξιώσει να δείτε με τα σωματικά σας μάτια αυτή την κάθοδο τού Αγίου Του Πνεύματος. Και να, με το μέγα Του έλεος παρηγόρησε την καρδιά σας, όπως θάλπει ή μητέρα τα παιδιά της. Λοιπόν αγαπητέ μου, γιατί δεν με κοιτάζετε; Μη φοβήσθε τίποτε, ό Κύριος είναι μαζί σας!» Τον κοίταξα και με διαπέρασε ρίγος. Φαντασθήτε τον ήλιο στην πιο δυνατή λάμψη τής μεσημβρινής ακτινοβολίας του και στο κέντρο τού ήλιου να βλέπετε πρόσωπο ανθρώπου, ό οποίος συνομιλεί μαζί σας. Βλέπετε τις κινήσεις των χειλιών του, την έκφραση των ματιών του, ακούτε την φωνή του, αίσθάνεσθε ότι το ένα του χέρι είναι απλωμένο γύρω από τον ώμο σας, αλλά δεν βλέπετε ούτε αυτό το χέρι ούτε το πρόσωπο, παρά μόνο το εκτυφλωτικό φως πού απλώνεται παντού γύρω σας και φωτίζει με την λάμψη του το χιόνι πού καλύπτει το ξέφωτο και τις χιονονιφάδες πού πέφτουν. «Τι αίσθάνεσθε;» με ερώτησε. «Ησυχία και ειρήνη ανέκφραστη», είπα. «Και τι ακόμη αίσθάνεσθε;» «Να γεμίζει ή καρδιά μου από άρρητη χαρά». «Αυτή ή χαρά πού αίσθάνεσθε είναι μηδαμινή όταν συγκριθεί με εκείνη την χαρά για την οποία έχει γραφή: οφθαλμός ουκ είδε και ους ούκ ήκουσε και έπί καρδίαν άνθρωπου ουκ άνέβη, α ήτοιμασεν ό Θεός τοις άγαπώσιν Αυτόν. Σε μας δόθηκε μία σκιά μόνο τής χαράς αυτής· τι να πει κανείς για την πραγματική χαρά; Τι αίσθάνεσθε ακόμη φιλόθεε;» «Ανέκφραστη θερμότητα», είπα. «Τι είδους θερμότητα; Είμαστε στο δάσος, τώρα είναι χειμώνας και παντού γύρω μας χιόνι... Τι είδους θερμότητα είναι αυτή πού αίσθάνεσθε;» Και εγώ αποκρίθηκα: «Όπως όταν λούζωμαι με ζεστό νερό. Αισθάνομαι ακόμη εύωδία τέτοια πού ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω αίσθανθή». «Ξέρω, ξέρω, είπε εκείνος· σας ερωτώ επίτηδες. Αυτή ή εύωδία πού αίσθάνεσθε είναι ή εύωδία τού Αγίου Πνεύματος. Και αυτή ή θερμότητα για την οποία μιλάτε δεν υπάρχει στην ατμόσφαιρα, αλλά μέσα μας. Θερμαινόμενοι από αυτήν οι ερημίτες δεν φοβούνταν τον χειμώνα διότι φορούσαν τον χιτώνα τής χάριτος ό οποίος αντικαθιστούσε το ένδυμα. Ή Βασιλεία τού Θεού εντός ημών έστιν. Ή κατάστασις στην οποία τώρα βρισκόμαστε το αποδεικνύει. Να τι σημαίνει να είσαι πλήρης Πνεύματος Αγίου». «Θα θυμάμαι το έλεος αυτό πού μας επισκέφθηκε σήμερα;» ερώτησα. «Πιστεύω ότι ό Κύριος θα σας βοηθήσει να το διαφυλάξετε στην καρδιά σας, διότι αυτό δόθηκε όχι μόνο για μας, άλλα διά μέσου ημών και για τον υπόλοιπο κόσμο. Πορεύεσθε έν ειρήνη! Ό Κύριος και ή Παναγία ας είναι μαζί σας!» Όταν τον άφησα το όραμα δεν είχε παύσει: ό γέροντας βρισκόταν στην ιδια θέση πού είχε στην αρχή τής συνομιλίας μας και το άρρητο φως πού είχα ιδεί με τα μάτια μου συνέχιζε να τον περιβάλλη».

amethystos είπε...

Συγγνώμη για την καθυστέρηση.
Το κείμενο βρίσκεται στο ημερολόγιο που αφιέρωσε η Ορθόδοξος Κυψέλη στον Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ και στο βιβλίο οι εμπειρίες του Αγίου από την Ορθόδοξος Κυψέλη ξανά. Υπάρχει επίσης στο βιβλίο “Αποκαλυπτικό υπόμνημα”, έκδοση Ορθόδοξος Κυψέλη Δεκ. 2005.

Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου είπε...

Πολύ ...οστεοκλαστική απέναντι στο Γιανναρά η κριτική.
Θα συμφωνήσω.
Το ειρωνικό ύφος είναι σημείο των καιρών μάλλον...
Προσωπικά έχω διαχωρίσει
ε μ π ρ ά κ τ ω ς τη θέση μου απέναντι σε όλο το συρφετό των θεολογούντων χωρίς Ορθόδοξο β ί ω μ α...
Συνεχίστε...

http://salograia.blogspot.com/2008_07_01_archive.html

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Αμέθυστε χαιρετώ σε.
Επίτρεψε μου να συμφωνήσω με προηγούμενο σχολιαστή ότι είναι απαραίτητη η παράθεση των κειμένων που κρίνονται, διαφορετικά η κατανόηση της κριτικής σου καθίσταται δύσκολη.

Για το απόσπασμα από την θεραπεία του Ν.Μοτοβίλωφ από τον όσιο Σεραφείμ του Σαρωφ το απόσπασμα οπου ο άγιος τον ερωτά αν πιστεύει ότι η Θεοτόκος είναι και αειπάρθενος, βρίσκεται στην σελίδα 203 του εκτεταμένου βίου τού οσίου,των εκδοσεων της Μ.Παρακλήτου.

Για την περίπτωση του φιλοσόφου και διανοητή Χ.Γιανναρά θυμάμαι την σφοδρή αντίθεση του γέροντος Παϊσίου έναντι των θεωριών του.

Μάλιστα όταν ο γιος του είχε παει στην Παναγούδα, ο γέροντας τον είχε κυριολεκτικά «καταχεριάσει».

Από πνευματικό παιδί τού π.Πορφυρίου έμαθα ότι και ο γέροντας τον είχε μεμφθεί ως αιρετικό.

Νομίζω ότι στην περίπτωση του έχουμε έναν νέο Βαρλαάμ, ο οποίος αντί να περιοριστεί στις ατομικές φιλοσοφικές του αναζητήσεις προσπαθεί να τις επιβάλλει ως θέσεις της Εκκλησίας.

Νομίζω ότι πρέπει κάποιος επίσκοπος να θέσει τα ζητήματα αυτά στη Σύνοδο γιατί πολλοί χρησιμοποιούν τα κείμενα του Γιανναρά περίπου ως πατερικά συγγράμματα, (λχ ο Δημητριάδος Ιγνάτιος ως αρχιμανδρίτης έκανε συνάξεις με βάση το «Αλφαβητάρι της πίστης)με όσες συνέπειες μπορεί να έχει αυτό.

amethystos είπε...

Αγαπητέ μας Misha, μεγάλη και βαριά αυτή η ιστορία του Γιανναρά. Υπήρξε το χρυσό παιδί των γραμμάτων μας για πολλά χρόνια. Το πρόβλημα του Γιανναρά είναι πως έχει διαβάσει σχεδόν όλα τα δυτικά φιλοσοφικά και θεολογικά κείμενα και δεν έχει διαβάσει ούτε ένα πατερικό. Έχει μεσσιανικό χαρακτήρα και αισθάνεται προορισμένος. Λυπούμαστε που το λέμε αλλά δυστυχώς και ο Γιανναράς και ο Ράμφος συνεχίζουν τον δρόμο που άνοιξε ο Καζαντζάκης.

Όσον αφορά την παρατήρησή σου ότι δεν παραθέτουμε τα κείμενα, έχεις δίκιο. Είναι κουσούρι μας σχεδόν.

Ένα άλλο περίεργο είναι πως το φαινόμενο Γιανναρά είχε και συνεχίζει να έχει χωρισμένη την “Εκκλησία” στα δύο. Οι μορφωμένοι αγαπούν Γιανναρά. Οι παραδοσιακοί τον υποπτεύονται. Υπήρξε φοβερή ανοχή και την πληρώσαμε ακριβά με τα τελευταία του βιβλία.

Ανώνυμος είπε...

Την σύγκριση μεταξύ Γοντικάκη και γέροντος Παϊσίου ομολογώ δεν την κατάλαβα Αμέθυστε.. Στο βιβλίο που σχολιάζεις δεν γίνεται τέτοιος λόγος. Θα μπορούσες να μας την εξηγήσεις?

Ευχαριστώ..

Ανώνυμος είπε...

Αναφορικά με το σχόλιο 5/11/09 1:45

Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι η πααιδεία του Γιανναρά είναι δυτική, ειδικά το βιβλίο του "Ενάντια στην Θρησκεία" έχει μόνιμο κ σταθερό στόχο την επιστροφή στην παράδοση της καθημάς Ανατολής. Ολόκληρα κεφάλαια είναι αφιερωμένα στον "σταδιακό" εκδυτικισμό της εκκλησιαστικής τέχνης, αρχιτεκτονικής, ναοδομίας, μουσικής κλπ κλπ. Και σε όλους συτούς τους τομείς προτείνει την επανανακάλυψη της παράδοσης και την γόνιμη αξιοποίηση της. Εξαιτίας της αποστροφής του προς την Δύση έχουνε φτάσει διάφοροι να τον χαρακτηρίζουν ως και πιόνι του λεγομένου "Νεοοθωμανισμού" που κατ αυτούς διέπει την νέα τάξη πραγμάτων.
Μήπως υπερβάλεις λίγο Αμέθυστε?

amethystos είπε...

@ Ανώνυμος 7 Νοεμβρίου 6:42μμ

Αγαπητέ αναφερόμαστε σε διαμάχη Γοντικάκη, Παϊσίου, διότι δεν συγκρίνονται! Η διαμάχη έγινε για την θέση του Ηγουμένου. Ο Γοντικάκης δεν δέχθηκε την ρύθμιση του πνευματικού του και ξεκίνησε έναν νεωτερισμό: Την διά βίου παραμονή ενός Ηγουμένου στην θέση του. Κάτι απαράδεκτο για την παράδοσή μας.


@ Ανώνυμος 7 Νοεμβρίου 11:02μμ

Τον κατηγορούν λόγω των απόψεών του για την Αυτοκρατορία! Πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο στο μυαλό μας τί εννοούμε σαν παράδοση! Επειδή φορούμε παντελόνια και όχι φουστανέλες δεν σημαίνει πως ανήκουμε στη Δύση. Καταγγέλλει από την «παράδοσή» μας, όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία δεν βοηθούν στην κατάνυξη, την οποία θεωρεί Ορθόδοξη. Παρότι ο ίδιος προσωπικώς την γεύεται και με τον Μότσαρτ. Η παράδοση της Εκκλησίας είναι η Αγιοπνευματική παράδοση, την οποία αγνοεί παντελώς. Νομίζει πως στον Χριστιανισμό αρκεί ο έρωτας. Η αυτοπυρπόληση όπως λέει. Διαβάστε πόσο χυδαία αντιμετωπίζει τους Αγιορείτες. Επειδή ετεροπυρπολούνται!

Ενάντια στη θρησκεία είναι ένα αγαπημένο θέμα του προτεσταντισμού! Δεν μπορούμε να σώσουμε τίποτε από τον Γιανναρά. Ούτε την γλώσσα του. Απλώς συνεχίζει τον τρόπο του Καζαντζάκη! Του ποταπού Καζαντζάκη.

Ανώνυμος είπε...

Α) Η διά βίου παραμονή ενός Ηγουμένου στην θέση του είναι παγκόσμια ανακάλυψη του Γοντικάκη?
Στις ομιλίες του που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και στα γραπτά του μπορείς να ακούσεις με τι λόγια αναφέρεται στους "Αγρότες" του μοναχισμού (Πορφύριο, Πάϊσιο κλπ.). Και πίστεψε με δεν ταιριάζουν καθόλου με το ύφος που θέλεις να του προσάψεις, μάλλον το αντίθετο..


Β)Γράφεις : "Ενάντια στη θρησκεία είναι ένα αγαπημένο θέμα του προτεσταντισμού (!!!)"

Μα κι ο Γιανναράς στα περισσότερα από τα βιβλία του (δεκάδες κυριολεκτικά) τον εκπροτεσταντισμό μας, ως Ορθοδοδόξων, δεν βάζει στο στόχαστρο?

Δεν υπάρχει βιβλίο του που να μην σχολιάζει κριρικά τον εκπροτεσταντισμό της εκκλησιαστικής τέχνης και ζωγραφικής, αρχιτεκτονικής, ναοδομίας, μουσικής κλπ κλπ. Έχει γράψει τα χειρότερα τόσο για τις εκκλησίες που οικοδομήθηκαν στην Ελλάδα μετά την Βαυαροκρατία όσο και και την έκπτωση του Βυζαντινού μέλους στις θλιβερές χορωδίες, τετραφωνίες κλπ..
Διαφωνείς σε αυτά?

Το ότι γεύεται την κατάνυξη στον Μότσαρτ τι είναι? Αμαρτία? Εδώ συζητάμε για εκκλησιαστικό βίο κι όχι για την προσωπική επιλογή του καθενός..
Το ότι εσύ γεύεσαι μια κοκακόλα σε καθιστά αμερικανάκι?

Η "είσοδος" του στα εκδοτικά πράγματα δεν σηματοδοτήθηκε με την σκληρότατη κριτική του στην κατ εξοχήν προτεσταντίζουσα έκδοχή της Εκκλησίας και της Θεολγίας στις μεταπολεμικές δεκαετίες, δηλαδή τις Οργανώσεις?

Διαφωνείς?

amethystos είπε...

Αγαπητέ, όσον αφορά τον Γοντικάκη έχω να σου πω πως οι έξυπνοι άνθρωποι δεν κρίνουν από τα λόγια!

Όσον αφορά το “Ενάντια στη θρησκεία”, ας δούμε τί άφησες απ' έξω; Τα ποταπά του λόγια για την Θεοτόκο και τους Αγιορείτες! Γιατί να επαναλάβεις τα λόγια μου; Ρίξε μια ματιά στο βιβλίο!

Όσον αφορά τις οργανώσεις, ποτέ του δεν μπόρεσε να μας εξηγήσει πώς και γιατί έμεινε σ' αυτές για δέκα ολόκληρα χρόνια;;

Αντί να προβληματιστεί για τα δικά του κριτήρια, θέλει να μας διδάξει κι από πάνω; Κριτήρια; Ορθόδοξα;

Κύριε Ελέησον.

Ανώνυμος είπε...

Αν και θεωρώ πως τα ελληνικά μου είναι επαρκή θα μπω στο κόπο να επαναλάβω τα ερώτηματα μου με μια μικρή διευκρίνηση: Τα ερωτήματα απευθύνονται προς εσένα Αμέθυστε και όχι προς τον Γιανναρά, γιατί δεν κάνεις τον κόπο να απαντήσεις.. Δεν συζητώ με τον Γιανναρά, με σένα συζητώ..


Γράφεις λοιπόν: "Ενάντια στη θρησκεία είναι ένα αγαπημένο θέμα του προτεσταντισμού (!!!)"

Μα κι ο Γιανναράς στα περισσότερα από τα βιβλία του (δεκάδες κυριολεκτικά) τον εκπροτεσταντισμό μας, ως Ορθοδοδόξων, δεν βάζει στο στόχαστρο?

Δεν υπάρχει βιβλίο του που να μην σχολιάζει επιικώς κριτικά τον εκπροτεσταντισμό της εκκλησιαστικής τέχνης και ζωγραφικής, αρχιτεκτονικής, ναοδομίας, μουσικής κλπ κλπ. Έχει γράψει τα χειρότερα τόσο για τις εκκλησίες που οικοδομήθηκαν στην Ελλάδα μετά την Βαυαροκρατία όσο και και την έκπτωση του Βυζαντινού μέλους στις θλιβερές χορωδίες, τετραφωνίες κλπ..
Διαφωνείς σε αυτά?

Το ότι γεύεται την κατάνυξη στον Μότσαρτ τι είναι? Αμαρτία? Εδώ συζητάμε για εκκλησιαστικό βίο κι όχι για την προσωπική επιλογή του καθενός..
Το ότι εσύ γεύεσαι μια κοκακόλα σε καθιστά αμερικανάκι?

Η "είσοδος" του στα εκδοτικά πράγματα δεν σηματοδοτήθηκε με την σκληρότατη κριτική του στην κατ εξοχήν προτεσταντίζουσα έκδοχή της Εκκλησίας και της Θεολγίας στις μεταπολεμικές δεκαετίες, δηλαδή τις Οργανώσεις?
Διαφωνείς?

Εσύ άραγε έχεις προβληματιστεί για τα δικά του κριτήρια? Αν κρίνω δε από τις αναρτήσεις σου
Κατά Γιανναρά
Κατα Ράμφου
Ξανά μανά κατά Ράμφου
Κατά Γουνελά
Κατά Ζηζιούλα
Κατά Φλωρόφσκι
Κατά Σαδουκαίων κλπ..κλπ..
Είμαι σίγουρος πως όλο προβληματσμούς εκφέρεις. Γόνιμους και καλοπροεραιτους.

Πρύτανη της θεολογίας Αμέθυστε, θα παρειμένω μια απάντηση στα ερωτήματα μου, αν και είδα πως ερεθίστηκες με το σχόλιο μου περί οργανώσεων..
(Βρε λες? Μπα, αποκλείεται.. )

amethystos είπε...

Πι πι το παπί!

Πα πα η πάπια!

Μόλις τελειώσεις την πρώτη δημοτικού, ξαναπάρε μας τηλέφωνο.

Ανώνυμος είπε...

Σε συγχαίρω για την ώριμη, βαθύτατα θεολογική σου παρέμβαση και κυρίως που αιτιολογείς μέχρι κεραίας τις απόψεις σου..

Τι ωραία που τα λες όταν μιλάς μόνος σου.. Γιατί όταν καλείσαι σε διάλογο αρχίζεις τις πίπες όπως βλέπω..

Για το βιβλίο που λες πάντως αμφιβάλλω αν το χεις διαβάσει. Κανένα copoy paste θα χεις κάνει από το διαδίκτυο για να κάνεις το κομμάτι σου. Συντηρείς ιστολόγιο, αρνούμενος τον διάλογο.

ΥΓ. Αλήθεια σας επιτρέπουν τώρα να διαβάζετε Γιανναρά?

Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος είπε...

Ότι κάποιος "έχει στο στόχαστρο τον εκπροτεσταντισμό" δεν σημαίνει ότι είνα εναντίον του "εκπροτεσταντισμού" για τους εξής λογους:
1) Γιατί ενδέχεται να μην γνωρίζει ο ίδιος ότι είναι υπέρ
του "εκπροτεσταντισμού".
Δεν βλέπω σε πολλούς την αγωνία για την πίστη τους. Ο πιστός που αγωνιά γα την ορθόδοξη πίστη του α)μετέχει στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και β) μελετά τους βίους και τα έργα των αγίων της Εκκλησίας.
και 2) Γιατί ο προτεσταντισμός όπως και ο οικουμενσμός και οι περισσότεροι "ισμοί" (καθολικισμός, βουδισμός, ινδουϊσμός, αθεϊσμός,ναζισμός, φασισμός, κομμουνισμός, εθνικισμός κ.α.) εμφανίζονται με δύο αντίθετους τρόπους. Π.Χ. ο οικουμενισμός εμφανίζεται με το ενδυμα του οικουμενισμού ή με το ένδυμα του αντι-οικουμενισμού. Πώς συμβαίνει αυτό;
Συμβαίνει γιατί το πνεύμα της Νέας Εποχής είναι το πνεύμα "της διαρκούς αλλαγής" αντί της "ουσίας". "Ουσία" σύμφωνα με τις θρησκείες (ταοϊσμός, βουδισμός κλπ) και με τον ανατολικό μυστικισμό που επικρατεί σχεδόν παντού (εκτός από την Ορθοδοξία) είναι η διαρκής αλλαγή. Στην Ορθόδοξη πίστη η πίστη μας είναι απαρασάλευτη. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο αυτός εις τους αιώνας.
Για τον ανατολικό μυστικισμό και για τη σύγχρονη σκέψη που χωρίς να το ξέρει τον αντιγράφει ισχύει η διαρκής αλλαγή: (What is, is, what is not, is not, what is not, is, what is, is not).

Ανώνυμος είπε...

ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΒΑΡΕΤΟ, ΚΑΤΙ ΑΠΙΘΑΝΟΙ ΤΥΠΟΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΩΝΥΜΟ ΑΜΕΘΥΣΤΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ, ΑΠΑΙΔΕΥΤΟΙ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ, ΝΑ ΕΚΦΕΡΟΥΝ ΑΠΟΨΗ ΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΣΕ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ... ΡΕ ΦΙΛΕ, ΠΙ ΠΙ ΤΟ ΠΑΠΙ, ΜΑΘΕ ΝΑ ΔΙΑΒΆΖΕΙΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ... ΑΧ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΒΛΑΚΕΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΕΚΛΥΣΕ...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ
ΔΡΑΜΑ

amethystos είπε...

Ρέ μάγκα, εάν το σκατό πούχεις στό στόμα σου σού τόμαθε ο Γιανναράς, λυπούμαστε γιά τόν άνθρωπο.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Αμέθυστε μάλλον χάνεις τον καιρό σου διαλεγόμενος με τους γιανναρόπληκτους.Οι άνθρωποι τον θαυμάζουν επειδή με τις καινολογίες μαλλον κενολογίες του θωπεύει τις αδυναμίες τους και τις επενδύει με θεολογικό μανδύα.Μ άλλα λόγια τα παθάκια μας τα κάναμε Θεολογία.Μετοχή στο ερωτικό εκκλησιαστικό γεγονός=τσιμπολογάμε απ του γυναικείου περ'ιγυρου τα κάλλη όπως έκαναν κάποιοι Κουτρουμπόπληκτοι τη δεκαετία του 70 στο Παρίσι!Αυτή είναι η πούρα Όρθοδοξία.Ουίσκι,τσιγάρο,κομποσχοίνι,φιλενάδα και πιπίλισμα του Σμέμαν!Όλοι οι άλλοι είναι επαρχιώτες.Ε ρε βρεγμένη σανίδα με πρόκες που χρειάζεται!

Ανώνυμος είπε...

ΑΔΕΡΦΕ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΣΟΥ ΑΠΟΧΗ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ... ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟ ΖΗΛΕΥΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΡΕΖΙΛΕΥΕΙΣ...
ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ...
ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ
ΔΡΑΜΑ

amethystos είπε...

Aγαπητέ Παπαθεοδώρου δυστυχώς άλλο τα γράμματα και άλλο η μόρφωση. Μπορεί να είσαι εγγράμματος αλλά είσαι αμόρφωτος. Υπάρχει μεγαλύτερος ανέραστος από τον Σμέμαν; ο οποίος λίγο πρίν πεθάνει ανακάλυψε ότι υπάρχει φύσις. Υπάρχει μεγαλύτερος ανέραστος από τον Γιανναρά; Το σύνθημά του, έλα να αυτο πυρπολυθούμε!!, ο Χάρρυ Κλίν τόλεγε πιό λαϊκά : παρθήκαμε με τα μάτια μεγάλε...
Ο άνθρωπος ο οποίος θυσίασε τα νιάτα του στη "Ζωή"!!!
Μπούκωσες καημένα στά γράμματα καί νομίζεις ότι έγινες και προφήτης. Πολύ πιθανόν να μήν υπάρχει πιό βαρετός άνθρωπος από σένα στή Δράμα.
Διάβασε με προσοχή τόν ανώνυμο τής 19/8/10 12:11 πμ. ΚΑΤΙ ΞΕΡΕΙ.

Ανώνυμος είπε...

Είναι ολοφάνερο ότι ο "amethystos", είναι περισσότερα του ενός πρόσωπα... Ο ένας, γεροντολόγος... Αναζητά το νόημα της ζωής του στο γέροντα και στις κουβέντες του... Κατήργησε και το... "μόριό" του και γεροντικώ δικαίω, το'ριξε στο "κατά...".
Αλληλοσυμπληρώνεται όμως απ' τον άλλο "amethystos"... Πιο επιπόλαιος ο δεύτερος, πιο αγράμματος, λέει ότι διάβασε και Σμέμαν (ιδέα δεν έχει βέβαια) και ότι τον βρήκε και ανέραστο... Πουλά και πνεύμα περί μόρφωσης (από ποιο κολλέγιο συγκριτιστικού μυστικισμού άραγε αποφοίτησε;;;), όντας ασπόνδυλο αφασικό γεροντικό μαλάκιο... Όλα τους τα κείμενα, οδηγούν στην απόλυτη δεσποτεία του καθοδηγητή... Πρόσωπο δεν χρειάζεται να'χει κανείς... Πρόσωπο δεν χρειάζεται ούτε και να δείχνει κανείς... Αφού υπάρχει ο γέροντας... Όλοι οι άλλοι, δεν ξέρουν, και είναι βαρετοί... Κι όσοι δείχνουν πρόσωπο, είναι ανέραστοι (Γιανναράς, Σμέμαν), οικουμενιστές (Γιανναράς Ζηζιούλας Καλαϊτζίδης), πλανεμένοι (Ράμφος Λουδοβίκος, Γιαγκάζογλου) και γενικώς κάτι σαν οξαποδώ (όλοι οι προαναφερθέντες μαζί με μερικούς ακόμη). Δεν είναι σε θέση, ούτε τη διαφωνία τους να διατυπώσουν, αναγνωρίζοντάς στα πρόσωπα των προαναφερομένων, ή και όσων τους απαντούν διαλεγόμενοι, στοιχειώδη ισοτιμία για να γίνει κουβέντα...
Τα 'παμε ξανά... Ζηλεύουν ό,τι ρεζιλεύουν...
Πάντως έχουν και κάτι καλό... Είναι καλή η φάση, να παίζει κανείς με κολλημένους τύπους σαν τους συντάκτες του "amethystos"...
Γεια χαρά σας ρε καλόπαιδα....
Γιάννης Παπ.

Ανώνυμος είπε...

Παπαθεοδώρου,βαρετός καθόλου, μα καθόλου, δεν είσαι! "έπιασες" τον γεροντικό οίστρο της Αμέθυστης αυθεντίας! κυρ-Αμέθυστε σε καταλάβανε!! σε κοιτάζουν στον μαγικό σου καθρέφτη! υπάρχει και ο μαγικός πίνακας όμως...άντε,να μάθουμε λοιπόν: κα-κα-κα- ..η κατάκριση.Δο-δο-δο, το δοκάρι. Τρι-τρι-τρι,η τρίχα. Εμείς,λοιπόν, να δεχθούμε ότι έχουμε δοκάρι,έχουμε την διάθεση να το δούμε το δοκάρι.Ποιό είναι το δοκάρι μας.Σύ δέχεσαι ότι έχεις τρίχα κατσαρή στό μάτι σου;;.. Δεν μιλάς επί ίσοις όροις με τους συνανθρώπους σου κυρ-Αμέθυστε..Μήπως,λέω ,μήηηπωως, πιστεύεις ότι είσαι και σωσμένος;;(εκτός από πολυυυύ Χαριτωμένος..)

Ανώνυμος είπε...

Συνεχίστε αγαπητέ αμέθυστε να αποκαλύπτετε τα δυσώδη έλκη της γιανναρικής θεολογίας συγγνώμη αμπελοφιλοσοφίας ήθελα να πω.Ο μακαριστός Φλωρίνης Αυγουστίνος εν έτει 1988 έθεσε προς συζήτηση στην τότε ΔΙΣ το θέμα των γιανναρικών φληναφημάτων αλλά προσέκρουσε στην πείσμονα αντίδραση του τότε Θηβών και κατόπιν κρίμασιν οις οίδεν Κύριος επικαθήσαντος και περισφίγξαντος μέχρι ασφυξίας τον τράχηλον της εν Ελλάδι αγιωτάτης Εκκλησίας Ιερωνύμου Λιάπη!Συνεχίστε και μην πτοείσθε!Νεόπλασμα που διαβιβρώσκει τις σάρκες του εκκλησιαστικού οργανισμού συνιστά η δήθεν θεολογία των Ζηζιούλα,Γιανναρά και Σμέμαν!

amethystos είπε...

Μέσα στά στενά ιστορικά πλαίσια τού "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" ο Καντιώτης, εν εκστάσει σύμφωνοι, κατήγγειλε την ομοφυλοφιλία τών επισκόπων και την υποταγή τους στήν Μασονία. Μέσα σ'αυτά τά πλαίσια είναι ιστορικό πρόσωπο. Τούς κατήγγειλε βεβαίως από Σωτηρικής θέσεως, όχι από εκκλησιαστικής, αποδεικνύοντας την ανυπαρξία σχεδόν στήν νεοελληνική εκκλησία τής Εκκλησίας τού Χριστού.
Ακόμη και σήμερα αυτά τα δύο κόμματα παλεύουν με εκκλησιαστικό ένδυμα. οι ομοφυλόφιλοι και οι Σωτηρικοί ή οι Ζωϊκοί. Μάλιστα το σύνολο σχεδόν τών οικουμενιστών ανήκει στην παράταξη τών ομοφυλόφιλων ή τών ευνουχισμένων οπαδών τους. Ακόμη καί ο κ.Γιανναράς από αξιοπρέπεια δέν δέχθηκε να σηκώσει το καπάκι τής ομοφυλοφιλίας τού κλήρου και ζημιώθηκε από αυτό, καθότι είναι μιά απόλυτη πραγματικότης, την οποία άφησε στό απυρόβλητο.

Θωμάς είπε...

Κατεπλάγη, Ἰωσήφ, τὸ ὑπὲρ φύσιν θεωρῶν, καὶ ἐλάμβανεν εἰς νοῦν, τὸν ἐπὶ πόκον ὑετόν, ἐν τῇ ἀσπόρῳ συλλήψει σου Θεοτόκε, βάτον ἐν πυρὶ ἀκατάφλεκτον, ῥάβδον Ἀαρὼν τὴν βλαστήσασαν, καὶ μαρτυρῶν ὁ μνήστωρ σου καὶ φύλαξ, τοῖς ἱερεῦσιν ἐκραύγαζε· Παρθένος τίκτει, καὶ μετὰ τόκον, πάλιν μένει Παρθένος.
https://www.youtube.com/watch?v=fvnnfqWLek4

http://www.imkastorias.gr/index.php/o-mitropolitis/2013-09-10-09-20-52/poimantika-keimena/item/1533-o-pokos