Το πρόσφατο νομοσχέδιο για την ταυτότητα των φύλων φαίνεται πως ήταν το παραπέτασμα για το προδοτικό νομοσχέδιο του τελικού ξεπουλήματος της Θράκης. Η τροπολογία αφορούσε την ανάκληση προηγούμενης απόφασης των ελληνικών δικαστηρίων η οποία έλεγε (Άρειος Πάγος) ότι το σωματείο με το όνομα «Τουρκική Ένωση Ξάνθης» πρέπει να διαλυθεί.
Tο Συμβούλιο της Ευρώπης, στο οποίο συμμετέχουν 47 χώρες και είναι ένας οργανισμός-δικαστήριο για την ευρωπαϊκή σύμβαση Ανθρωπίνων δικαιωμάτων έβγαλε άκυρη αυτή την ετυμηγορία. Είπε δηλαδή ότι τα ελληνικά δικαστήρια παραβιάζουν με την απόφασή τους τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Λέω τελικού ξεπουλήματος, γιατί φαίνεται ότι από τη συνθήκη της Λωζάνης και έπειτα, όλες οι κυβερνήσεις ακολουθούν την ίδια πολιτική με αποκορύφωμα την πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Μάλιστα μεγάλη ευθύνη φέρουν επώνυμα «προσωπικότητες» της πολιτικής σκηνής. Ίσως να έπαιρναν(;)-παίρνουν(;) εντολή από άλλους και όχι από τον λαό από τον οποίο έχουν εκλεγεί.
Γίνομαι σαφέστερος: Το 1923 υπογράφεται η συνθήκη της και στο πρωτόκολλο ορίζεται μεταξύ άλλων και η ανταλλαγή των πληθυσμών των δύο κρατών. Στην Ίμβρο-Τένεδο(6.000)-Κωνσταντινούπολη(125.000) παραμένει μια εθνική ελληνική μειονότητα, ενώ στην Δ. Θράκη μένει μια μουσουλμανική μειονότητα(θρησκειολογικός προσδιορισμός) που αριθμεί περίπου 120.000 ανθρώπους. Αυτή δε περιλαμβάνει τρεις κατηγορίες:
Τουρκογενείς, Πομάκοι 34% δηλαδή περίπου 40.000 και Ρομά (αθίγγανοι). Σημειώνω ότι οι Πομάκοι είναι αρχαίο ελληνικό φύλο που ονομάζονταν Αγριείς και με παραφθορά αργότερα έγινε Αχριάν. Μιλούν τη δική τους διάλεκτο που μοιάζει με την βουλγαρική γλώσσα( λόγω της καθόδου των σλάβων επί Βυζαντίου) και είναι μουσουλμάνοι στο Θρήσκευμα (λόγω οθωμανικής αυτοκρατορίας). Είναι και νιώθουν Έλληνες (άραγε ως πότε;)
Το 1927 –δηλαδή 4 χρόνια μετά τη συνθήκη της Λωζάνης που καθόριζε ακριβώς τις μειονότητες- στη Θράκη ιδρύεται ένα σωματείο με την επωνυμία «Τουρκική νεολαία Ξάνθης» και το ελληνικό κράτος (με τους πολιτικούς του) σιωπά και όχι μόνο δέχεται τη δημιουργία της Ένωσης με εθνικό χαρακτηριστικό (τουρκική), αλλά και σιωπά.
ΑΠΟΥΣΙΑ 1η
Το 1936 το σωματείο αποκτά περισσότερα δικαιώματα και μετονομάζεται σε «Τουρκική ένωση Ξάνθης». Το ελληνικό κράτος πάλι δεν αντιδρά και δεν απαιτεί τη διάλυση της εν λόγω ένωσης γιατί η ονομασία αφορά πάλι εθνική μειονότητα και όχι μουσουλμανική, όπως όριζε η συνθήκη της Λωζάνης.
ΑΠΟΥΣΙΑ 2η
Το 1954, μία χρονιά πριν τα ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ ΤΟΥ 1955 στην Κωνσταντινούπολη, υπογράφεται συνθήκη μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας και με πρόσχημα την καλή γειτονία οι Τούρκοι καταφέρνουν να βάλουν την τουρκική γλώσσα στα σχολεία με υπογραφή της ελληνικής κυβέρνησης. Η ελληνική βουλή μετατρέπει με νόμο τα μουσουλμανικά σχολεία, στα οποία μέχρι τότε δεν διδάσκονταν η τουρκική γλώσσα, σε τουρκικά καταπατώντας τη συνθήκη της Λωζάνης. Έγκλημα εις βάρος των Πομάκων και των Ρομά οι οποίοι εξαναγκάζονται από το ίδιο το ελληνικό κράτος να μάθουν την τουρκική γλώσσα. Γίνεται δηλ. ένας εκτουρκισμός της μειονότητας.
ΑΠΟΥΣΙΑ 3η και ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Το 1968 υπογράφεται, πάλι στα πλαίσια της ελληνοτουρκικής φιλίας αλλά πάντα μονομερώς από την Ελλάδα γιατί η Τουρκία ποτέ δεν εφάρμοσε τίποτε, στις «Βιέννες και τα Λονδίνα» μορφωτικό πρωτόκολλο συνεργασίας των δύο χωρών. Ανταλλαγή εκπαιδευτικού υλικού δηλ. βιβλίων κλπ. Ορίζεται επίσης ότι η Τουρκία μπορεί να στέλνει δικούς της δασκάλους στα μουσουλμανικά σχολεία και δίνει τη δυνατότητα στο τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής να γυρίζει στα σχολεία της περιοχής και να «λύνει και να δένει».
Αναγνωρίζεται έτσι η εθνική συνείδηση και όχι η θρησκευτική των μουσουλμάνων της περιοχής. Με λίγα λόγια το ίδιο το ελληνικό κράτος αναγνωρίζει ότι οι μουσουλμάνοι της περιοχής είναι Τούρκοι. Και όλα αυτά λίγα χρόνια μετά τα Σεπτεμβριανά του ́55 που σημάδεψαν, για μια ακόμη φορά, τον ελληνισμό.
ΑΠΟΥΣΙΑ 4η και ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Το 1983 και μετά από 50 χρόνια σιωπής ο τότε νομάρχης Ξάνθης ανακινεί το θέμα και ζητά από τα δικαστήρια με εξώδικο να μην υπάρχει στο σωματείο (Τουρκική ένωση Ξάνθης ) η ονομασία τουρκική (εθνική) αλλά η ονομασία μουσουλμανική (θρησκευτική). Το αίτημα γίνεται δεκτό και αμέσως επανέρχεται με αγωγή και ζητά τη διάλυση της «ένωσης» με το σκεπτικό ότι έρχεται σε αντίθεση με τη συνθήκη της Λωζάνης και η λειτουργία του αντίκειται στα εθνικά συμφέροντα καθώς και τη δημόσια τάξη. Ο νομάρχης δικαιώνεται και οι Τούρκοι (η επίσημη Τουρκία) με μπροστάρη τη δήθεν «ένωση» καταφεύγει στα ελληνικά δικαστήρια μέχρι το 1986 με έφεση και συνεχείς δικαστικούς αγώνες έως το 1997 που το θέμα φθάνει στο Άρειο Πάγο, ο οποίος ζητά από το εφετείο της Ξάνθης αποδείξεις για το σκεπτικό της απόφασης. Οι αποδείξεις έρχονται (Ο πρόεδρος του σωματείου πηγαίνει στο τουρκικό κοινοβούλιο και ζητά τη συνδρομή του τουρκικού κράτους για τη διατήρηση της «τουρκικής» μειονότητας ...) και έτσι ο νομάρχης και πάλι δικαιώνεται. Έτσι το 2005 αποφασίζει οριστικά ο Άρειος Πάγος ότι το εν λόγω σωματείο πρέπει να διαλυθεί.
Οι Τούρκοι καταφεύγουν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια και συγκεκριμένα στο Συμβούλιο της Ευρώπης για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σημειωτέον ότι το δικαστήριο αυτό αποτελείται από 47 χώρες μέλη, βρίσκεται στο Στρασβούργο και αποφασίζει για το αν παραβιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα μειονοτήτων.
Η Τουρκία δικαιώνεται και μάλιστα επιδικάζεται στην Ελλάδα να πληρώσει και 8000 €. Οι φίλοι μας Ευρωπαίοι δεν έλαβαν καθόλου υπόψιν τους τη συνθήκη της Λωζάνης, η οποία υπερισχύει κάθε δικαίου, και δικαίως έλαβαν υπόψιν τους την απραξία των ελληνικών κυβερνήσεων για 50 χρόνια αλλά και τη συνέργειά τους στη δημιουργία αυτού του σωματείου.
Φθάνοντας στο σήμερα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η βουλή γενικότερα (ψηφίστηκε ο νόμος από όλα σχεδόν τα κόμματα της βουλής), αναγνωρίζει την ονομασία «Τουρκική ένωση Ξάνθης» εναρμονισμένη πλήρως με το ευρωπαϊκό δίκαιο (σικ), η οποία περνά από την ελληνική βουλή εν μέσω συζήτησης του νομοσχεδίου για την αλλαγή φύλου. Δηλαδή η ελληνική βουλή ψηφίζει υπέρ της ονομασίας «τουρκική» ερχόμενη σε αντίθεση με εθνικά συμφέροντα αφού παραβιάζεται η συνθήκη της Λωζάνης (και υπερισχύει κάθε δικαίου) με την οποία όπως εξήγησα υφίστανται τα σημερινά σύνορα Ελλάδος-Τουρκίας.
- Τι περίεργο κι αυτό, όλα τα κρίσιμα νομοσχέδια να μπαίνουν εμβόλιμα (ενώ το σύνταγμα το απαγορεύει) και να περνούν σαν νόμοι του κράτους ψηφισμένα σχεδόν από όλα τα κόμματα της βουλής (πάντα όλα με συνεννόηση κάτω από το τραπέζι, ψήφισε εσύ, δεν ψηφίζω εγώ, θα ψηφίσει αυτός και πάει λέγοντας).
Αυτός ο νόμος επιτρέπει την ανάκληση των προηγούμενων αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων. Μάλιστα η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να κάνει ακόμη ένα βήμα προς τον γκρεμό μέσω του υπουργείου παιδείας:
Μαθαίνω ότι ο υπουργός παιδείας Γαμβρόγλου σκοπεύει να επιβάλλει στα μουσουλμανικά σχολεία της Δ. Θράκης την υποχρεωτική διδασκαλία δύο γλωσσών (ελληνική και τουρκική) από το νηπιαγωγείο.
ΑΠΟΥΣΙΑ 5η και ΕΓΚΛΗΜΑ
Ο τούρκος οξυδερκής πολιτικός Νταβούτογλου στο βιβλίο που εξέδωσε πριν από λίγα χρόνια περιγράφει ακριβώς τι θέλει η Τουρκία ώστε να έχει νομικά ερείσματα επέμβασης σε μια περιοχή. Αναφέρει ότι όπου υπάρχει τουρκική μειονότητα-προσέξτε τον όρο και όχι μουσουλμανική- η μητέρα πατρίδα Τουρκία έχει υποχρέωση να επέμβει και να προστατέψει τους τούρκους. Μάλιστα χρησιμοποιεί χωρίς ντροπή το γεγονός της επέμβασης στην Κύπρο το 1974. Θυμίζω ότι η επέμβαση έγινε με το πρόσχημα ότι κινδύνευε η τουρκική μειονότητα.
Τελειώνοντας να υπογραμμίσω ότι με την πολιτική του το ελληνικό κράτος, όλα αυτά τα χρόνια, κατάφερε τη μειονότητα των Πομάκων (34%) να την εκτουρκίσει και συνάμα όσοι ακόμη παραμένουν Έλληνες να προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους κάνει κι αυτούς να ολιγοπιστήσουν.
Μετά από όλα αυτά, γίνεται φανερό ότι κάτι σχημο για την Ελλάδα ετοιμάζεται στη Θράκη, όπως έλεγαν παλιότερα οι συνωμοσιολόγοι, που δυστυχώς για μένα ήταν πολύ αληθινοί και προφητικοί.
Κάτι «βρωμάει» στη Θράκη. Μακάρι να κάνω λάθος.
Δημήτρης Παπαδάκης
Δάσκαλος
Εφημερίδα «Κοινωνείν»
kostasxan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου