Συνέχεια απο : Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2018
Συνείδηση και ανθρώπινη επιστήμη του Ιησού σύμφωνα με τον Κάρλ Ράνερ.
Για να κατανοήσουμε πληρέστερα την Δυτική Θεολογία του χρίσματος
VINCENZO CAPORALE.
Μ'αυτό ο Ράνερ δεν θέλει να θέσει σε αμφιβολία το επίσημο δόγμα το οποίο βεβαιώνει την άμεση θεωρία του Θεού την οποία γεύτηκε ή ανθρώπινη ψυχή του Χριστού στην διάρκεια της γήϊνης ζωής του, διότι πιστεύει πώς "μία ερμηνεία θεολογικώς ακριβής μίας τέτοιας αμέσου Θεωρίας του Θεού (την οποία υπολογίζει σαν μία ενδογενή απαράβατη στιγμή της Υποστατικής ενώσεως και όχι κάτι που προστέθηκε απ'έξω, διότι η Υποστατική ένωση θεωρείται οντολογικά, και όχι μόνον οντικά), είναι δυνατόν να κατανοηθεί σαν μία θεμελιώδης καταγωγική κατάσταση ριζική, χωρίς αντικειμενικά στολίδια, της πνευματικής φύσεως του Ιησού. Μπορούμε λοιπόν να την υπολογίσουμε μ'έναν τέτοιο τρόπο, ώστε να αποδειχθεί ότι συμφωνεί μαζί της μία απλή ανθρώπινη εμπειρία, μία ιστορική συνθήκη αποδεκτή μαζί με την ανθρώπινη φύση, μία αυθεντική πνευματική και θρησκευτική εξέλιξη, θεωρημένη σαν θεματίζουσα αντικειμενικώς αυτή την πρωτογενή και αιώνια άμεση επαφή με τον Θεό, που εξωτερικεύεται στην συνάντηση με το πνευματικό και θρησκευτικό της περιβάλλον. Όπως επίσης και στην βαθμιαία εμπειρική γνώση της ύπαρξης".
Ακόμη και η ύπαρξη τής "έμφυτης επιστήμης" του Χριστού μπορεί να συμπεριληφθεί, κατά τον Ράνερ, σ'αυτή την τοποθέτηση. "Εάν ξεκινήσουμε από μία άμεση υποκειμενική επαφή με τον Θεό, θεωρημένη σαν μία καθοριστική θεμελιώδης κατάσταση της συνειδήσεως του Ιησού και το κατανοήσουμε σαν μία συνθήκη η οποία από την ίδια την ουσία της τείνει να εξελιχθεί ιστορικά μεταμορφούμενη σε μία αντικειμενική επιστήμη, τότε είναι δυνατόν να υπολογίσουμε, κάτω από αυτό το φώς και το πραγματικό περιεχόμενο της γνώσεως που δηλώνεται από το δόγμα, μίας έμφυτης επιστήμης (τουλάχιστον συνηθισμένης) του Ιησού και να φτάσουμε στο συμπέρασμα πώς το πρόβλημα μπορούμε ήσυχα να το αφήσουμε χωρίς προκατάληψη. Το έμφυτο αυτής της επιστήμης δεν είναι απαραίτητο πώς πρέπει να το φανταστούμε σαν μία ποσότητα άπειρη ξεχωριστών "έμφυτων ειδών", τοποθετημένες στον Χριστό, αλλά αντιθέτως σαν ένα βάθος που υφίσταται a'priori( αξιωματικώς), μίας επιστήμης έτοιμης να αναπτυχθεί στην συνάντηση με την πραγματικότητα τής εμπειρίας.
Εάν υπάρξει η αντίρρηση πώς μία αληθινή ιστορική εξέλιξη τής συνειδήσεως του Ιησού, η οποία αναγκαίως θα εμπλέξει ορισμένα στάδια στα οποία μερικές αντικειμενοποιήσεις δεν υπήρχαν ακόμη και επομένως υπονοεί μία κάποια άγνοια σ'αυτόν, ο Ράνερ απαντά πώς "μία αρχική άγνοια αυτού του είδους γίνεται οπωσδήποτε αποδεκτή. Πρέπει δε ταυτοχρόνως να αρνηθούμε πώς δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή, βάσει των ομολογιών της Εκκλησίας ή βάσει μίας Θεολογικής παραδόσεως που μας δεσμεύει. Πρέπει να πούμε πώς μία ιστορική πορεία αυτού του είδους δηλαδή ένα ξεκίνημα από κάποιους αρχικούς προδρόμους στους οποίους δεν υπήρχε ακόμη αυτό, το οποίο ακριβώς επειδή είναι ιστορικό, ήταν προορισμένο να εμφανιστεί σ'έναν δεύτερο χρόνο, αυτή την πορεία πρέπει να την δεχθούμε και στον Ιησού. Εάν Θέλουμε βεβαίως να αποφύγουμε να δούμε το δόγμα που δηλώνει την αληθινή, αυθεντική ανθρωπότητα του Υιού, ουσιαστικώς ίση με την δική μας, να υποβαθμίζεται στο επίπεδο ενός μυθολογικού παραμυθιού στο οποίο φανταζόμαστε έναν Θεό μεταμφιεσμένο κάτω από απλές ανθρώπινες όψεις".
Στο παιχνίδι βρίσκεται η αυθεντική ανθρώπινη ελευθερία του Ιησού: "Δεν ισχύει πώς κάθε μορφή Επιστήμης είναι πάντοτε και σε κάθε στιγμή τής ιστορικής περιπέτειας τής υπάρξεως προτιμότερη από την άγνοια. Διότι στο ανοιχτό πεδίο, στην ικανότητα της αποφάσεως, η ελευθερία είναι οπωσδήποτε προτιμότερη από το παραγέμισμα αυτού του ελεύθερου χώρου με μία επιστήμη η οποία στο τέλος θα σκότωνε την ελευθερία".
Αυτή η παρατήρηση ισχύει και για την βασική κατάσταση τής άμεσης επαφής με τον Θεό. "Η Βασική κατάσταση πράγματι, είναι ακριβώς εκείνη η επιστήμη η οποία ανοίγει το πεδίο τής ελευθερίας και όχι μία γνώση που την κλείνει, διότι αυτή η υπερβατικότης προς την απειρία του Θεού (λίγο μας ενδιαφέρει αν γίνεται κατανοητή σαν ίση με την δική μας ή ταυτόσημη με εκείνη του Χριστού) αντιπροσωπεύει, ακριβώς στην άπειρη ορμή της, την συνθήκη η οποία καθιστά δυνατή την ελευθερία. Η υπερβατική πρόβλεψη όλων των πιθανών αντικειμένων της ελευθερίας αποτελεί την βάση υποστήριξης, ενώ η αντικειμενική αντίληψη, η οποία διευκρινίζει όλα αυτά τα αντικείμενα στην τελική τους εξατομίκευση θα ήταν το τέλος της ελευθερίας".
Η Εικόνα του Χριστού που διαγράφεται από τις σκέψεις του Ράνερ δεν είναι μόνον πιο ανθρώπινη αλλά και πιο Βιβλική σε σύγκριση με την απαράδεκτη αντιπροσώπευση τής προηγούμενης δογματικής. Αυτό το απέδειξε με κάθε λεπτομέρεια σ'ένα του άρθρο ο A. Vogtle το 1964. Μία ακόμη θετική κριτική μας δίνει και ο E.Gutwenger, ο οποίος είναι πολύ έμπειρος στο θέμα αυτό: σύμφωνα μ'αυτόν λοιπόν μπορούμε να μιλήσουμε για μία αυθεντική πρόοδο, στο πεδίο της Χριστολογίας, διότι το καθοριστικό βήμα πέτυχε μ'έναν μεγαλειώδη τρόπο, από τον Κ.Ράνερ.
Συνεχίζεται
ΠΕΝΙΑ ΤΕΧΝΑΣ ΚΑΤΕΡΓΑΖΕΤΑΙ.
Αμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου