Άντρες μόνοι, γυναίκες μόνες

Πηγή : Αντίφωνο

Νίκος Γ. Ξυδάκης

Γράφεις για τα αγόρια που δεν λεν να μεγαλώσουν, τα θέσει ή δυνάμει γκέι, τους άντρες χωρίς θήλυ στη ζωή τους, εντάξει. Γράψε όμως και για τις γυναίκες χωρίς άντρα... Μου το μήνυσε με SMS μια καλή φίλη, την περασμένη Κυριακή. Μου το ’παν κι άλλες. Γυναίκες αξιέραστες και ξύπνιες. Στα τριάντα κάτι και στα σαράντα. Γυναίκες μες στη ζωή, ωραίες, πετυχημένες επαγγελματίες, γυναίκες μόνες.

Οι άντρες μού μήνυσαν άλλα: Μα δυνάμει γκέι; Ολοι; Δώσε έμφαση στο «δυνάμει», άσε τ’ άλλο – απαντούσα. Κι ηρεμούσαν.

Κατόπιν κουβεντιάζαμε. Πού πήγαν οι άντρες; Κρύβονται σε δουλειές και καριέρες, κρύβονται πίσω από άλλους άντρες, φίλους και αντροπαρέες, κρύβονται από την ενηλικίωση και το ζευγάρωμα, τη σχέση. Κρύβονται από τις συνομήλικες γυναίκες ανάλογης καριέρας, ανάλογης μορφώσεως και ευφυΐας, ανάλογης ή υπέρτερης φιλοδοξίας.

Κρύβονται από τη δέσμευση της σχέσης, από την ευθύνη της συμβίωσης, από το βάρος της συνομολόγησης και του μοιράσματος. Αποφεύγουν το μοντέλο του ζευγαριού και της πυρηνικής οικογένειας· η οικογένεια των γονιών τους σήμερα ξεψυχάει ή, εν πάση περιπτώσει, δεν υπόσχεται και πολλά στους παρατεταμένους έφηβους, που μεθάνε με γκάτζετ και αντροπαιχνίδια.

Οι άντρες κρύβονται και αναβάλλουν· οι συνομήλικες τούς τρομάζουν, είναι ώριμες και απαιτητικές. Απ’ τα σαράντα στρέφονται στις μικρότερες – θεωρητικά είναι πιο χειρίσιμες, θεωρητικά... Και βασικά στρέφονται στον εαυτό τους: διαστέλλουν την εφηβεία, χρυσώνουν τη μοναχικότητα.

Οι γυναίκες κυνηγάνε και τρομάζουν: τρομάζουν τους ήδη λουφαγμένους συνομηλίκους τους, τρομάζουν και οι ίδιες όταν στο ζενίθ της καριέρας σκιρτήσει μέσα τους η μητρότητα πιο δυνατή και απαιτητική και από τη γενετήσια ορμή και από τη δίψα της συντροφιάς.

Αντρες και γυναίκες στον καιρό μας χτίζουν τη νέα οικογένεια: επάλληλους ιστούς φίλων, μια φυλή αστών που αναγνωρίζεται με τη μυρωδιά. Τους ενώνουν το γούστο, η κουλτούρα, η συμπεριφορά, ενίοτε το κοινό παρελθόν, αλλά ορισμένως το κοινό παρόν και το κατά μόνας ταξίδι της ζωής. Οι φίλοι: φυλή και κοινότητα. Σε αυτή τη φυλή βυθίζονται και οι παντρεμένοι, άντρες και γυναίκες, εάν και εφόσον παλιώσει και στερεωθεί ο γάμος τους. Στους φίλους εξομολογείσαι καημούς, απωθήσεις και ελλείψεις· στους φίλους αναγνωρίζεις την κοινοτοπία των αναζητήσεών σου· οι ατομικές περιπέτειες μοιάζουν: η διαπίστωση τούτη σοκάρει τον νάρκισσο αστό, αλλά και τον παρηγορεί, ιδίως σε στιγμές πόνου.

Και η ένωση; Το σμίξιμο αρσενικού και θηλυκού; Το συζητώ με φίλους και φίλες – πιο ανοιχτά με τους ομόφυλους, ομολογώ. Διαπιστώνουμε τις παράλληλες μοναξιές, τις ασύμπτωτες πορείες των μοναχοδαρμένων αστών, τις νιώθουμε να κεντάνε το πετσί μας. Ο ένας φοβάται τον άλλο. Η ένωση λάμπει τα βράδια, στην έξοδο, στο φλερτάρισμα, στο τρόπαιο του κρεβατιού, συχνά και στις πνευματικές αψιμαχίες μεταξύ μορφωμένων εραστών. Ομως τα εργένικα σπιτικά δεν ενώνονται, η καριέρα, το εισόδημα και η μοναξιά του πρωινού after παραμένουν εις διπλούν.

Γίνομαι παλιοκαιρίσιος. Το θήλυ παραμένει μυστήριο και θαύμα: δεν βλέπω την τρομερή Λίλιθ, τη σκοτεινή Σελήνη, την τρομερή Τανίτ της Σαλαμπώ· δεν βλέπω μόνο αυτή, βλέπω την Αφροδίτη και την Αρτεμη, την κόρη Ηγησώ, τη μειδιώσα Μόνα Λίζα, βλέπω την Καταγωγή του Κόσμου, κατά Κουρμπέ. Ακούω το τραγούδισμα του μακαρίτη «νονού» Τζέιμς Μπράουν, το απόλυτο μπλουζ στα πάρτι των ’70s και σε όσα θα έλθουν: «This is a man’s world / But it wouldn’t be nothing, nothing without a woman or a girl / He’s lost in the wilderness / He’s lost in bitterness». Αυτός είναι ο κόσμος του άντρα. Αλλά δεν θα ’ταν τίποτε, τίποτε, χωρίς γυναίκα, χωρίς κορίτσι. Θα χανόταν στην αγριάδα, θ’ αφανιζόταν μες στην πίκρα.

Δεν ζούμε πια στον κόσμο της ανδρικής κυριαρχίας. Ο άντρας δεν σέρνει το ματωμένο ζώο στο σπίτι για τροφή. Δεν κατακτά τη γυναίκα, της ζητάει να βρεθούν. Ο αιώνας μας ανήκει στις γυναίκες, αυτό το καταλαβαίνουν και οι macho και οι τεχνο-σπασίκλες και οι καλλιτεχνίζοντες ευαίσθητοι. Αλλά η αξία της παρατήρησης του νονού της σόουλ παραμένει αμφίστομη: Ο άντρας χωρίς γυναίκα, η γυναίκα χωρίς άντρα, χάνονται στην αγριότητα, στην πίκρα της μοναξιάς. Δεν καρπίζουν.

πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31.12.2006

Σχόλιο: Γιατί κ.Ξυδάκη; Χωρίς το Γιατί, δέν υπάρχει κείμενο... Διότι σε αυτό το επίπεδο της υπάρξεως που περιγράφετε δέν υφίσταται άνδρας. Είναι ο τόπος της γυναίκας. Δέν υπάρχει ενότης και δέν υπάρχει ο αγώνας για την απόκτηση της. Και ο άνδρας είναι πολεμιστής ή τίποτα. Σήμερα βλέπουμε γύρω μας αρσενικά και θηλυκά.

Αμέθυστος