Το Άγιο Πνεύμα στην ζωή του Ιησού

 ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΥ

ΑΝΗΚΕΙ ΗΔΗ ΚΑΘ’ΟΛΟΚΛΗΡΙΑΝ ΣΤΗΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΙΡΕΣΗ.

Ο πρ.ΘΕΡΜΟΣ επιμένει να διακηρύττει, αντίθετα από τους Πατέρες οι οποίοι επιμένουν πως όλα τα Μυστήρια της Εκκλησίας ανήκουν στον Κύριο, πως με το χρίσμα ο πιστός λαμβάνει όλο το Άγιο Πνεύμα που του αναλογεί και στην συνέχεια με την εξομολόγηση και την ευχαριστία, το αυξάνει και σώζεται.

Τα ίδια ισχυρίζεται και ο Οικουμενισμός του Ζηζιούλα, εισάγοντας απλώς ή προσθέτοντας την εσχατολογία των Προτεσταντών.

Βρήκαμε λοιπόν μία σύντομη εργασία της συγχρόνου Καθολικής Εκκλησίας, του φραγκισκανού μοναχού Raniero Cantalamessa, με τίτλο: Το Άγιο Πνεύμα στην ζωή του Ιησού, και θα παρουσιάσουμε τα κεντρικά του σημεία. Θα αποκαλυφθεί ταυτόχρονα και το παράδοξο της αιρέσεως του παπισμού που μας διαφεύγει εν πολλοίς.

«Ο Θεός έχρισε με πνεύμα Άγιο και δύναμη τον Ιησού της Ναζαρέτ».

Το μυστήριο του Χρίσματος (που ακολουθεί λογικά το μυστήριο τής ενανθρωπήσεως) είναι το ιδανικό σημείο παρατήρησης, στο Ευαγγέλιο, για να ανακαλύψουμε την σχέση ανάμεσα στον Ιησού και στο Άγιο Πνεύμα και την σχέση ανάμεσα στο Άγιο πνεύμα και την Εκκλησία [Δυστυχώς για όλους μας οι Λατίνοι δεν διακρίνουν ανάμεσα στην έκφραση πνεύμα Άγιο και Άγιο Πνεύμα. Διαθέτουν και για τα δύο την ίδια έκφραση]. Εάν λοιπόν το πνεύμα το οποίο την πεντηκοστή κατήλθε στην Εκκλησία και με το Βάπτισμα προσφέρεται στις καρδιές μας δεν είναι άλλο από το πνεύμα το οποίο υπήρξε στον Ιησού τής Ναζαρέτ και οδήγησε όλα του τα βήματα, τότε πρέπει να ανακαλύψουμε σε τι πράγμα το Πνεύμα ώθησε τον Ιησού κατά την διάρκεια της ζωής του για να γνωρίσουμε σε τι πράγμα ωθεί και εμάς σήμερα και την Εκκλησία. Διότι Αυτό ωθεί στα ίδια πράγματα πάντοτε.

Στην αρχή του Ευαγγελίου του ο Ιωάννης δηλώνει μεγαλοπρεπώς πώς από την «πληρότητα» του ενσαρκωμένου Λόγου όλοι εμείς δεχθήκαμε την μίαν χάριν κατόπιν της άλλης (Ιωάν 1,16). Ο Απ. Παύλος δηλώνει το ίδιο πράγμα, όταν γράφει, ότι στον Ιησού κατοικεί ολόκληρο το πλήρωμα της θεότητος, και εν αυτώ είμαστε πλήρεις (Κολ 2,9).

Οι Πατέρες της Εκκλησίας κατενόησαν αυτές τις εκφράσεις με μία ακριβέστατη σημασία: από την πληρότητα του Πνεύματος του Αγίου τού Ιησού, δεχθήκαμε και δεχόμαστε την μίαν Χάριν μετά την άλλην. Σ’ Αυτόν κατοικεί σωματικώς όλη η πληρότης του Αγίου Πνεύματος, και σ’αυτόν εμείς έχουμε μέρος σ’αυτή την πληρότητα [Η απόλυτη κακοποίηση, ας προσέξουμε. Δεν πρόκειται για κατανόηση των Πατέρων αλλά για την διδασκαλία του Απ. Παύλου. “διότι εις αυτόν κατοικεί ολόκληρον το πλήρωμα της θεότητος εν σωματική μορφή. Και εν αυτώ είσθε πλήρεις. Αυτός είναι η Κεφαλή κάθε αρχής και Εξουσίας.” Εδώ κρύβεται όλη η κακοδοξία. Διότι καταργούν το θεωμένο ήδη σώμα του Κυρίου. Βασιζόμενοι στην έκφραση σωματικώς. Διότι στην συνέχεια της επιστολής ο Απόστολος γράφει: Εν αυτώ έχετε περιτμηθή, όχι με περιτομήν καμωμένην με χέρια ανθρώπου, αλλά διά της αποβολής του σαρκικού σώματος, δηλαδή με την περιτομήν του Χριστού. Κανένας δεν δίνει σημασία στο σωματικώς και στην αποβολή του σαρκικού σώματος].

Ο Νοβατσιανός  (Novaziano) στο περί Τριάδος γράφει: «Το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που, μετά την βάπτισή του κατήλθε πάνω στον Κύριο με την μορφή περιστεράς και παρέμεινε, κατοικώντας μόνον στον Χριστό με πληρότητα, χωρίς κάποιο όριο, έτσι ώστε από αυτόν να μπορέσουν να την δεχθούν σαν σταγόνες χάριτος, παραμένοντας άθικτη σ’αυτόν όλη η πηγή του Αγίου Πνεύματος, σαν να ξεκινούσαν, από την πληρότητα τού πνεύματος που κατοικούσε στον Χριστό, πολλοί μικροί χείμαρροι δώρων και πράξεων.»

Ποιο είναι το συγκεκριμένο γεγονός, που καθιστά το χρίσμα ένα μυστήριο, στην ζωή του Χριστού; Δηλαδή ένα ιστορικό γεγονός πλήρες σημασίας για την σωτηρία μας και γι’αυτόν τον λόγο δοξάζεται στην λειτουργία από την Εκκλησία μας;: Αυτό το γεγονός είναι η Βάπτιση του Ιησού στον Ιορδάνη. Όταν ο Ιησούς ανεβαίνοντας από το νερό, είδε να ανοίγουν οι Ουρανοί και το πνεύμα σαν περιστερά να κατεβαίνει επάνω του (Μάρη 1,10) [Βεβαίως δεν εξυπηρετεί τον σκοπό της ψευδοθεολογίας η συνέχεια: και φωνή εγένετο εκ των ουρανών σύ ει ο υιός μου ο αγαπητός, εν σοί ευδόκησα! Διότι η Ορθοδοξία των Πατέρων σημειώνει πώς στο Βάπτισμα απεκαλύφθη ο Τριαδικός Θεός, δεν εχρίσθη ο Κύριος ή απεκαλύφθη ο Κύριος σάν το δεύτερο πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος].

Ο Απ. Πέτρος στον  οίκο του εκατόνταρχου, λέει: Μετά το βάπτισμα ο εκήρυξεν Ιωάννης… ο Θεός έχρισεν πνεύματι Αγίω και δυνάμει, Ιησού τον από Ναζαρέτ, ο οποίος διήλθεν ευεργετών και Ιώμενος πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου (πράξεις 10,37….) Πρίν από το βάπτισμα υπήρξαν βεβαίως και άλλα χρίσματα στην ύπαρξη του Υιού του Θεού. Υπήρξε το χρίσμα ή τουλάχιστον ο ερχομός του Αγίου πνεύματος την ίδια την στιγμή της ενσαρκώσεως, λόγω του οποίου μάλιστα ήταν Άγιος ήδη από την γέννησί του. Σύμφωνα με μερικούς Πατέρες, υπήρξε ακόμη πρίν την ενσάρκωση, το «κοσμικό χρίσμα», δηλαδή το χρίσμα που είχε δεχθεί ο Λόγος από τον Πατέρα, εν όψει της δημιουργίας του κόσμου έτσι ώστε -όπως γράφει ο Ειρηναίος της Λυών- να μπορέσει με την σειρά του να χρίσει και να χαριτώσει κάθε πράγμα δίνοντας στο σύμπαν την λάμψη του.

Όλοι αυτοί οι Θεολόγοι της πρώτης ώρας δεν αγνοούσαν λοιπόν, την παρουσία του Αγίου πνεύματος στον Ιησού, από την πρώτη στιγμή της γεννήσεώς του. Παρ’όλα αυτά προσέδιδαν μία ξεχωριστή σημασία, αποφασιστική δε, στο επιβλητικό χρίσμα που ελαβε ο Ιησούς στον Ιορδάνη με την ευκαιρία του ξεκινήματος του μεσσιανικού του έργου. Σύμφωνα με μερικούς, όπως στην ενσάρκωση ο Λόγος είχε γίνει Ιησούς, έτσι στο χρίσμα της βαπτίσεως του, «Είχε γίνει Χριστός, δηλαδή ο Χρισμένος του Θεού, ο Μεσσίας. «Ονομάζεται Χριστός διότι εχρίσθη από τον Πατέρα με το Άγιο Πνεύμα» (Τερτυλλιανός, περί Βαπτίσεως (7,1)). Η σπουδαιότητα τού μυστηρίου του χρίσματος ήταν τέτοια που παρήγαγαν από αυτό, το ίδιο το όνομα των Χριστιανών: Γι’αυτό γράφει ο Θεόφιλος Αντιοχείας, ονομαζόμαστε Χριστιανοί, διότι είμαστε χρισμένοι, διότι χριόμεθα, με το έλεος του Θεού. Σύμφωνα με την εξήγησή τους, δεν σημαίνει τόσο, ακόλουθος του Χριστού, όπως το εννοούσαν οι Εθνικοί, οι οποίοι έδωσαν πρώτοι αυτό το όνομα στους Χριστιανούς στην Αντιόχεια, αλλά μετέχοντες στο χρίσμα του Χριστού.

Συνεχίζεται

Σχόλιο: Είμαστε διατεθειμένοι να δεχθούμε όλες αυτές τις συνέπειες και όλες όσες ακολουθούν, στην αλήθεια της πίστεως μας που μόνον μας σώζει, υιοθετώντας την Λατινική Θεολογία, όπως ο Θερμός και ο κληρικαλισμός, ακολουθώντας τον Τρεμπέλα που ταύτισε τον καθολικισμό με την Ορθοδοξία; Να ταυτίσουμε τον Κύριο με τον θεσμό της Εκκλησίας; Και να αφήσουμε ανοιχτή την πύλη της οικονομίας του Αγίου πνεύματος, όπως είδαμε ήδη, η οποία θα μας ελευθερώσει από τον θεσμό, δηλαδή τον Κύριο;

Για να αποκτήσουμε μετά θάνατον σώμα παρακλήτου, όπως ισχυρίζεται ο Γιανναράς;

Αμέθυστος. 

ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΑΠΤΙΣΘΗΚΕ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΩΝ; (Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου)

Λένε: ο Χριστός βαπτίσθηκε σε ηλικία τριάντα ετών, και μάλιστα ενώ ήταν Θεός, και συ με συμβουλεύεις να κάνω γρήγορα το βάπτισμα; Λέγοντας ότι ήταν Θεός έδωσες την απάντηση. Εκείνος ήταν η ίδια η κάθαρση και δεν είχε ανάγκη από αυτήν· αλλά «καθαρίζεται» και σαρκώνεται για σένα, ενώ ήταν άσαρκος. Και ούτε κινδύνευε καθυστερώντας το βάπτισμά του. Διότι αυτός ήταν ρυθμιστής και του πάθους και της γεννήσεώς του. Ενώ για σένα είναι μεγάλος ο κίνδυνος αν πεθάνεις έχοντας γεννηθεί μόνο τη γέννηση της φθοράς και χωρίς να ντυθείς την αφθαρσία που δίνει το βάπτισμα. Σκέπτομαι ακόμη και το άλλο· ότι εκείνος έπρεπε τότε να βαπτισθεί, ενώ για σένα δεν συντρέχει ο ίδιος λόγος. Διότι άρχισε το δημόσιο έργο του όταν έγινε τριάντα ετών, όχι νωρίτερα, και για να μη δώσει την εντύπωση ότι είναι ένας που θέλει να επιδειχθεί και για να δείξει ότι υπέστη πλήρη τη δοκιμασία της αρετής, και τέλος επειδή αυτή η ηλικία εθεωρείτο κατάλληλη για να έχει δοκιμασθεί κάποιος στην αρετή.
(Λόγος Μ΄, εις το Άγιον Βάπτισμα).

Λόγος Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου εις τα Άγια Θεοφάνεια

Αλλά και ανεβαίνει από το νερό ο Ιησούς. Ανεβάζει δε μαζί του και τον κόσμο και βλέπει να σχίζονται οι ουρανοί, τους οποίους ο Αδάμ είχε κλείσει για τον εαυτό του και για τους απογόνους του, όπως είχε κλείσει και με τη φλόγινη ρομφαία τον παράδεισο. Και το Πνεύμα μαρτυρεί τη Θεότητα (διότι το όμοιο σπεύδει προς το όμοιο) και η φωνή από τους ουρανούς (διότι απ’ εκεί προερχόταν εκείνος για τον οποίον διδόταν η μαρτυρία). Εμφανίζεται δε σαν περιστέρι (διότι τιμά το σώμα, αφού και αυτό γίνεται Θεός με τη θέωση, όταν αυτή θεωρείται από την πλευρά του σώματος) και λόγω του ότι είναι από πολύ παλαιά συνηθισμένο να φέρει την ευχάριστη αγγελία της παύσεως του κατακλυσμού το περιστέρι. Εάν δε κρίνεις την θεότητα με όγκους και με σταθμά, και για τον λόγο αυτόν σου φαίνεται μικρό το Πνεύμα, επειδή παρουσιάζεται με μορφή περιστεριού, ω ανόητε και μικρόψυχε για τα πιο μεγάλα, είναι καιρός να δυσφημίσεις και τη βασιλεία των ουρανών, επειδή παρομοιάζεται με ένα σπυρί από σινάπι, και να υπερυψώνεις το διάβολο πιο πολύ από την μεγαλειότητα του Ιησού, επειδή αυτός μεν ονομάζεται βουνό μεγάλο και Λεβιάθαν και βασιλεύς όσων βρίσκονται στα νερά, ενώ ο Ιησούς ονομάζεται «αρνίον και μαργαρίτης και σταγών» και άλλα παρόμοια,

Επειδή δε σήμερα πανηγυρίζουμε το βάπτισμα και πρέπει να κακοπαθήσουμε λίγο για χάρη εκείνου ο οποίος για χάρη μας έγινε όπως εμείς και βαπτίσθηκε και σταυρώθηκε, ας εξετάσουμε φιλοσοφικά κάτι σχετικό με την διαφορά των Βαπτισμάτων, για να φύγουμε απ’ εδώ καθαρισμένοι. Ο Μωϋσής βάπτισε, αλλά βάπτισε στο νερό και πριν απ’ αυτό στη νεφέλη και στη θάλασσα. Αυτό δε αποτελούσε σύμβολο, όπως πιστεύει και ο Παύλος. Η θάλασσα του νερού, η νεφέλη του Πνεύματος, το μάννα του άρτου της ζωής, και το νερό, που έπιναν, του ουρανίου ποτού. Και ο Ιωάννης βάπτισε, αλλά όχι τελείως ιουδαϊκά, επειδή δεν βάπτισε μόνο στο νερό αλλά και στη μετάνοια. Όχι όμως και ολότελα πνευματικά, επειδή δεν προσθέτει και το «εις το Πνεύμα». Βαπτίζει και ο Ιησούς, αλλά στο Πνεύμα. Αυτό είναι η τελειότητα. Και πώς δεν είναι Θεός, για να γίνω και λίγο παράτολμος, εκείνος από τον οποίον θα γίνεις και συ Θεός; Γνωρίζω και τέταρτο βάπτισμα, το βάπτισμα του μαρτυρίου και του αίματος, στο οποίο βαπτίσθηκε και ο ίδιος ο Χριστός, και που είναι πολύ πιο αξιοσέβαστο από το άλλα, γιατί δεν μολύνεται από μεταγενέστερα αμαρτήματα. Γνωρίζω και πέμπτο ακόμη, το βάπτισμα των δακρύων, που είναι ακόμη πιο επίπονο, όπως «εκείνος ο οποίος βρέχει κάθε νύκτα το κρεββάτι και το στρώμα του με δάκρυα», που «οι πληγές της κακίας μυρίζουν άσχημα και έχουν σαπίσει», που «πενθεί και βαδίζει με σκυμμένο κεφάλι» και που μιμείται την επιστροφή του Μανασσή και την ταπείνωση των κατοίκων της Νινευΐ, η οποία τους εξασφάλισε τη συγχώρηση·, ο οποίος, ακόμη, λέει αυτά που είπε ο τελώνης στο ναό και κέρδισε τη συγχώρηση αντί για τον καυχησιάρη φαρισαίο, και ο οποίος σκύβει με ταπείνωση, όπως η Χαναναία, και ζητά να τον ευσπλαγχνισθούν και να του δώσουν ως τροφή ψίχουλα, την τροφή δηλαδή που τρώει ο σκύλος όταν είναι πολύ πεινασμένος.