Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ

Τού Αγίου Μαξίμου
Ευεργετινού Δ, σελ 586

Διακόνου λόγον επέχει ο πρός τούς ιερούς αγώνας αλείφων τόν νούν, καί τούς εμπαθείς λογισμούς απελεύνων απ`αυτού. Πρεσβυτέρου δέ ο εις τήν γνώσιν τών όντων φωτίζων. Επισκόπου δέ,  ο τώ αγίω μύρω τελειών τής γνώσεως τής προσκυνητής καί Αγίας Τριάδος.
Ερμηνεία
Εκείνος, πού προετοιμάζει τόν νούν του εις πνευματικούς αγώνας καί αποδιώκει από τήν ψυχή του τούς αισχρούς λογισμούς, είναι ως Διάκονος κατά τήν θείαν λατρείαν. Εκείνος, πού διά τής γνώσεως τών όντων φωτίζει τόν νούν του μέ τήν σκέψιν τού Δημιουργού, είναι ώς ο Πρεσβύτερος. Καί τέλος ώς ο Επίσκοπος είναι εκείνος, πού ανάγεται εις τό ύψος τής μυστικής γνώσεως τής προσκυνητής Αγίας Τριάδος, επιστεγάζων ούτω πάσαν γνώσιν καί κατευωδιάζων τήν ψυχήν του μέ τό άγιον μύρον τής τοιαύτης 


«Όποιος παρέχει, κατασκευάζει, γιά τήν περί εαυτού γνώσιν, πρόληψιν, φήμην, σ’αυτούς πού τόν θεωρούν, τόν ακούνε, μέ τήν προφορά δηλ. μέ τήν επανάληψη καί μόνον τών λέξεων από τούς λόγους πού έχει κλεψει από τούς Πατέρες, παραπείθοντας τίς ακοές τών ασυνέτων καί μιαίνοντας μέ συνουσία, σάν να είναι γυναίκες, αυτές οι αμύητες ακοές, τίς καλές καί θεοφιλείς θεωρίες τού πρώτου διδάξαντος, αυτός ελέγχεται δοξομανών, αφού παρατάσσεται μέ αυθάδεια, μαζί μέ τό ανώτερο επίπεδο τών φυσικών θεωρημάτων. Αφού δέν έχει αγγίξει τήν αληθινά υψηλή γνώση καί τήν έξη αυτής. Καί πεθαίνει χτυπημένος στήν καρδιά από τά βέλη πού αντιπροσωπεύουν : τήν θύμηση τής παρανομίας του έναντι τών Πατέρων, τήν ντροπή από τήν έπαρσή του (τήν οίηση), γιά τήν γνώση πού δέν είχε καί τήν αναπόφευκτη αναμονή τής μελλούσης κρίσεως. Διότι συλληφθείς από αυτά τά βέλη ο κενόδοξος, πεθαίνει χτυπημένος από τίς αιχμές τους.»




Μιά αστεία πλάνη κυκλοφορεί στά κουτούκια τής νεορθοδοξίας καί στηρίζει τό σύγχρονο καθεστώς τής αυθεντίας τού κληρικαλισμού. ΟΤΙ Η ΚΑΘΑΡΣΗ Ο ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΘΕΩΣΗ, αντιστοιχούν στούς τρείς βαθμούς τής ιερωσύνης, δηλ. στόν διάκο, στόν ιερέα καί στόν επίσκοπο, ή ακόμη περισσότερο στούς τρείς βαθμούς τής ιερωσύνης αλλά αντίστροφα, αντιστοιχούν τά τρία ΠΡΩΤΑ χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος, τής προφητείας, τού αποστόλου καί τού διδασκάλου. Σέ αυτή τήν αστεία πλάνη στηρίζεται καί η κενολογία τών συγχρόνων επισκόπων ότι είναι διάδοχοι τών Αποστόλων, όχι μόνον στήν ανόθευτο τήρηση τής Αποστολικής πίστεως όπως εκφράστηκε στίς πράξεις τών Αποστόλων, αλλά ότι είναι διάδοχοι καί τού Αποστολικού χαρίσματος.

Άς δούμε όμως τί λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής :
ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΠΕΡΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, ΕΚΑΤΟΝΤΑΣ Α,33

Όποιος κατά τό Ευαγγέλιο είναι ΠΙΣΤΟΣ μετατοπίζει μέ τά έργα του τό όρος τής κακίας του. Τήν διάθεσή του στήν άστατη περιφορά τού κόσμου τών αισθητών.
Όποιος μπορεί νά είναι ΜΑΘΗΤΗΣ δέχεται στά χέρια του τά ψωμιά τής γνώσεως καί χορταίνει χιλιάδες, δείχνοντας μέ τά έργα του τή δύναμη τού Λόγου νά πολλαπλασιάζεται.
Αυτός όμως πού είχε τή δύναμη νά γίνει καί ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ θεραπεύει κάθε νόσο καί κάθε αδυναμία. Απαλλάσσει από τά δαιμόνια, στομώνει δηλ. τήν ενέργεια τών παθών, θεραπεύει τούς αρρώστους, ξαναδίνει τήν ελπίδα νά αποκτήσουν πάλι τήν πίστη τους, όσοι τήν έχασαν, καί όσους ατόνησαν από τήν ανταρσία τούς νευρώνει μέ τόν λόγο γιά τήν κρίση πού τούς περιμένει.
Αφού έχει λάβει τήν διαταγή νά πατεί πάνω σέ φίδια καί σκορπιούς εξαφανίζει τήν αρχή καί τό τέλος τής αμαρτίας.

Όσο γιά τήν αυθεντία κληρικών πού μεταμορφώνουν τούς πιστούς σέ οπαδούς ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς στό ΠΕΡΙ ΕΝΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ γράφει :

Η πραγματική μετοχή τής χάριτος τού Πνεύματος, αντικαθίσταται διά τού "κτιστού ενδύματος". Εισάγεται τό ΑΛΑΘΗΤΟ. 
Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΑΥΘΕΝΤΙΑ. Η έλλειψις τής εσωτερικής βεβαιότητος τής πίστεως, η οποία μπορεί νά προέλθει μόνον εκ τής πραγματικής κοινωνίας μετά τού Θεού καί τής συμμετοχής εις τήν δόξαν Αυτού, αναπληρούται διά τής εξωτερικής αυθεντίας. Η ΑΥΘΕΝΤΙΑ είναι τό αναντικατάστατο στήριγμα διά τούς μή κοινωνούντας μετά τού Θεού καί τούς μή έχοντας τήν βεβαιότητα τής παρουσίας Του.

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί μέ τίς εὐχές τοῦ Γέροντα θά ποῦμε λίγα λόγια γι' αὐτό τό τεράστιο θέμα πού εἶναι θά λέγαμε, ΤΟ ΘΕΜΑ, ἀφοῦ ἀφορᾶ στή ζωή μας σάν χριστιανῶν. 

Πνευματική ζωή εἶναι ὅλα ὅσα κάνουμε, συνεργαζόμενοι μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, γιά νά πετύχουμε τόν σκοπό τῆς ὕπαρξής μας πού εἶναι ἡ θέωση.

Ό άγιος Μάξιμος ό Ομολογητής ομιλεί για τις τρεις βαθμίδες της πνευματικής ζωής,που τις ονομάζει «πρακτική φιλοσοφία» ή πράξη, «φυσική θεωρία» η απλώς θεωρία και «μυστική Θεολογία» ή απλώς Θεολογία. Ό ασκητής διέρχεται από τις τρεις αυτές βαθμίδες της πνευματικής ζωής και καθίσταται πραγματικός και αυθεντικός Θεολόγος. Μάλιστα, διδάσκει ότι ή πρακτική φιλοσοφία είναι ή κάθαρση της καρδιάς από την ηδονή και την οδύνη, ή φυσική θεωρία είναι ή κάθαρση του νου από την λήθη και την άγνοια, οπότε ό νους είναι καθαρός και έχει αέναη μνήμη του Θεού και ή μυστική Θεολογία είναι ή κάθαρση της καρδιάς και από αυτές ακόμη τις φαντασίες, οπότε ό νους είναι εντελώς ανίδεος, ασχημάτιστος και αφάνταστος και έτσι καθίσταται ικανός για την γνώση και εμπειρία του Θεού.

Από το βιβλίο «Πνευματική αφύπνιση»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ 
ΛΟΓΟΙ Β’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής :   

“Πεύσεις και αποκρίσεις”, τόμος 14Α, εκδόσεις Μερετάκη, Ερώτησις 104, Απόκρισις:

«Η ψυχή, νους υπάρχουσα κατά την δύναμιν αυτής, έχει ως αγέννητον εαυτήν, εαυτώ γεννώντα γεννητώς, ως είναι τον λόγον τον εν τω νω και εκ του νου γεννώμενον άλλον αυτώ εκείνο τον γεννώντα νουν μετά της κατά την γέννησιν ιδιότητος της μηδαμώς δεχομένης αντιστροφήν.

Διότι άφετον και απλούν κατά την ουσίαν η μόνον το Θείον, τα δε άλλα πάντα, όσα μετά Θεόν και εκ Θεού το είναι έχει, εξ ουσίας και ποιότητος ήτουν δυνάμεως είναι, τουτέστιν εξ ουσίας και συμβεβηκότος.

Αυτός ουν ο λόγος ο ούτω και ων και γεννώμενος, της υπουργού φύσεως την φωνήν λαμβάνων, προφέρεται και γεννά λόγον εν άλλω νοί, διά της του δεχομένου ακοής τω νω παραπεμπόμενος.»

Mετάφραση :

H ψυχή πού είναι νούς κατά τήν δύναμή της, έχει οπωσδήποτε ως αγέννητο τόν εαυτό της πού γεννά νοητά γιά τόν εαυτό του, ώστε νά υπάρχει ο λόγος πού είναι μέσα στό νού καί από αυτόν νά γεννιέται άλλος, [κι έτσι ο πρώτος είναι ο νούς πού γεννά καί ο νούς πού γεννιέται ο δεύτερος], έχοντας τήν ιδιότητα πού συνοδεύει τή γέννηση πού μέ κανένα τρόπο δέν επιδέχεται αντιστροφή.

Διότι τίποτε δέν είναι απόλυτο (ανεξάρτητο από τά άλλα) καί απλό στήν ουσία, παρά μόνο τό Θείο, ενώ τά άλλα όσα είναι έπειτα από τόν Θεό καί παίρνουν τήν ύπαρξή τους από τό Θεό, αποτελούνται από ουσία καί ποιό ήτοι δύναμη, δηλαδή από ουσία καί συμβεβηκότα.

Αυτός λοιπόν ο λόγος, αυτός πού έτσι είναι καί γεννιέται, παίρνοντας  τή φωνή τής υπηρέτριας φύσης, προφέρεται καί γεννά λόγο σέ άλλο νού καθώς παραπέμπεται μέ τήν ακοή εκείνου πού τόν δέχεται στό νού.