ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ Ο Ν.ΚΑΒΑΣΙΛΑΣ (1o Μέρος)
Συνέχεια από : ΣΑΒΒΑΤΟ, 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2010

Η ερμηνεία τής Θείας Λειτουργίας τού Καβάσιλα είναι απλή κατά κάποιο τρόπο, λόγω τής πίστεως. Χαρακτηρίζεται από πλήρη αρμονία μεταξύ γράμματος καί πνεύματος. Διότι η πίστη στόν Κύριο καί στήν Σωτηρία Του ήταν ακόμη ζωντανή. Μάς προειδοποιεί λοιπόν από τήν αρχή γιά δύο βασικά πράγματα, έτσι ώστε να μήν χωρίσουμε τα ασυγχύτως καί αδιαιρέτως ενωμένα, τό γράμμα καί τό πνεύμα, καί επιτρέψουμε τοιουτοτρόπως τήν είσοδο τής αμφιβολίας στήν πίστη μας, τής ερμηνείας καί τής πλάνης.

Όλη η Λειτουργία λοιπόν υπάρχει καί πραγματοποιεί τό μυστήριό της, μέσα στήν οικονομία τού Κυρίου, μέσα στήν ενσάρκωση, στό έργο, στό πάθος καί στήν Ανάσταση τού Κυρίου, στήν εκκλησία. Έξω από αυτή στερείται πραγματικότητος. Μέσα στήν οικονομία αυτή τηρεί τίς εντολές τού Κυρίου καί σώζει, όπως ο Κύριος τό υποσχέθηκε.

Μάς λέει λοιπόν ο Καβάσιλας στή σελ.99 στό κεφ.17 τήν πρώτη του βασική αρχή «Τό Μυστήριο τής οικονομίας τού Χριστού σημαίνεται μέν διά τής Θυσίας, αλλά σημαίνεται καί διά τών τελουμένων καί λεγομένων πρίν από τήν Θυσία καί μετά τήν Θυσία». Καί στήν σελ. 145, μάς προσφέρει τή δεύτερη αρχή του: «Κάι δέν μάς έστειλε μόνο τό Άγιο Πνεύμα ο Κύριος, γιά να μένει μαζί μας, αλλά καί ο ίδιος υποσχέθηκε ότι θά μένει μαζί μας έως τή συντέλεια τού αιώνος. Αλλ’ ο μέν Παράκλητος παρίσταται αοράτως, διότι σώμα Αυτός ουκ εφόρεσεν, ο δέ Κύριος καί βλέπεται καί στήν αφή προσφέρεται αφού δέχθηκε τήν φύση μας καί την διατηρεί εις τόν αιώνα».

Έτσι λοιπόν φτάνοντας στό Μυστήριο τής πίστεως, όταν ξεκινά το Μυστήριο τής Θυσίας καί Ευχαριστίας, αφού έχουν αποχωρήσει οι κατηχούμενοι, καί αφού ο Ιερεύς έχει πεί: «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου» εξηγεί: Επί τής ομολογίας, άς μείνουμε σταθεροί σ’αυτή τήν ομολογία, άς μήν κλονισθούμε από παραπλανητικούς λόγους αιρετικών. Άς μείνουμε σταθεροί μέ φόβο, διότι είναι πολύς ο κίνδυνος γι’αυτούς πού δέχθηκαν στήν ψυχή κάποια αμφιβολία γι’αυτήν τήν πίστη.

Και όταν στη συνέχεια ο ιερεύς εύχεται: «Η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, είη μετά πάντων υμών» εξηγεί ξανά.

Η ευχή αυτή έχει ληφθή απο τις επιστολές του Απ.Παύλου (Β Κορ. 13,13) και μας προξενεί τα αγαθά απο την Αγία Τριάδα, πάν δώρημα τέλειον. Και αυτά τα αγαθά ονομάζονται με ιδιαίτερο όνομα για καθε μια απο τις υποστάσεις : ο Υιός μας προσφέρει την Χάρη, διότι χωρίς να συνεισφέρουμε τίποτε και ενώ του οφείλονται ακόμη τα πάντα, μας προσέφερε τον εαυτό Του Σωτήρα. Ο Πατήρ συμφιλιώθηκε με το γένος των ανθρώπων, δια των παθών του Υιού και αγάπησε τους εχθρούς, για αυτό και η στάσις του προς εμάς καλείται αγάπη. Όταν δέ ο πλούσιος κατα το έλεος επρόκειτο να μοιρασθή τα αγαθά του με τους συμφιλιωμένους εχθρούς, αυτό το έπραξε το Άγιο Πνεύμα που κατέβηκε στους αποστόλους και η Χρηστότης αυτή λέγεται κοινωνία.

Και συνεχίζει με μια παρατήρηση η οποία χαρακτηρίζει την ουσία της Χριστιανικής Εκκλησίας και την διάκριση της Ορθοδοξίας απο τις υπόλοιπες χωρισμένες Εκκλησίες, ιδίως των Λατίνων : Αφού αυτά τα αγαθά δόθηκαν σε όλους τους ανθρώπους, τί χρειάζεται η ευχή για αυτά που ήδη μας έχουν δοθεί;

«πρόδηλον ίνα ταύτα λαβόντες μή απολέσωμεν, αλλά μείνωμεν έχοντες δια τέλους».

Προφανώς για να μήν τα χάσουμε, αφού τα ελάβαμε.

Για αυτό και η ευχή δέν λέει «δοθείη πάσιν υμίν» ώς ήδη δοθέντα, αλλά «είη μετα πάντων υμών», είθε να μείνουν σε όλους μας, σε όλους σας για την ακρίβεια, είθε να μήν απομακρυνθεί απο εσάς, η χάρις που δόθηκε.

Αφού λοιπόν ο ιερεύς μας αξιώση με μια τέτοια ευχή και αναστήση με αυτόν τον τρόπο τις ψυχές απο τη γή, ανυψώνει τα φρονήματα και λέει : « ανω σχώμεν τας καρδίας» δηλ. τα άνω φρονώμεν, όχι τα επι γής (Κόλ.3,2).

Και όλοι συμφωνούμε ότι εκεί έχουμε τις καρδιές μας οπου είναι ο θησαυρός μας, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος στα δεξιά του Πατρός, «έχομεν προς τον Κύριον».

Και ακολουθεί ο αγιασμός των δώρων : και με πoιό τρόπο; ΤΟ ΦΡΙΚΤΟΝ ΕΚΕΙΝΟ ΔΙΗΓΗΣΑΜΕΝΟΣ ΔΕΙΠΝΟΝ. Καί πώς τό παρέδωσε στούς Αγίους μαθητάς Του πρίν από τό πάθος καί πώς εδέχθηκε τό ποτήριο καί πώς έλαβε άρτο και έπειτα απο ευχαριστία τα αγίασε, καί τί είπε γιά να δηλώσει τό Μυστήριο. Καί αφού επαναλάβει αυτολεξει τούς λόγους του, γονατίζει καί εύχεται καί ικετεύει νά εφαρμοστούν καί στά προκείμενα δώρα οι θείες εκείνες φωνές τού μονογενούς Του Υϊού καί Σωτήρος καί αυτά δεχόμενα τό πανάγιον καί παντοδύναμο πνεύμα νά μεταβληθούν, ο μέν άρτος στό τίμιο καί Άγιο σώμα Του, ο δέ οίνος στό άχραντο καί Άγιο αίμα Του.

Μετά από τίς ευχές καί τούς λόγους αυτούς, τό πάν τής ιερουργίας «ήνυσται καί τετέλεσται», έχει επιτευχθεί καί τελειωθεί.

Σέ τούτο τό σώμα, τούτο τό αίμα, τό συστάν (συσταθέν) εκ πνεύματος αγίου, τό γεννηθέν από τής Μαρίας Παρθένου, τό ταφέν, τό αναστάν τή τρίτη ημέρα, τό ανελθόν είς τούς ουρανούς καί καθεζόμενον εκ δεξιών τού Πατρός. Καί εφόσον παραμένει μαζί μας έως τής συντελείας τού αιώνος Αυτός είναι η δύναμις τής ιερωσύνης, ούτος ο ιερεύς. Διότι δέν προσέφερε καί θυσίασε εφ’άπαξ τόν εαυτό του καί έπειτα έπαυσε τήν ιερωσύνη, αλλά διηνεκή ταύτην λειτουργεί τήν λειτουργίαν ημίν. Εξ αιτίας τής οποίας είναι καί παράκλητος γιά μάς πρός τόν Θεό αιωνίως, χάριν δέ τής οποίας τού έχει λεχθεί «Σύ ιερεύς εις τόν αιώνα». Ψαλμ.109.4. Εβρ.7,17.21.

Καί γιά να καταστήση ακόμη περισσότερο σαφές τό παράλογο τού κληρικαλισμού, εκτός τών ανωτέρω προσθέτει καί τά επόμενα, τά οποία σβύνουν κυριολεκτικώς τίς απαιτήσεις τών ιερέων να ελέγχουν τή Θ.Ευχαριστία καί να παριστάνουν τήν ενσάρκωση τού Κυρίου.

Στήν σ.185 λοιπόν μπορούμε να διαβάσουμε : Όταν αποκοπούμε καί εκπέσωμε από τό πανάγιο σώμα, μάταια γευόμαστε τα ιερά Μυστήρια, διότι η ζωή δέν διαβαίνει πρός τα νεκρά καί αποκομμένα μέλη.

Τί είναι αυτό πού αποκόπτει αυτά τά μέλη από τό άγιο εκείνο σώμα; «Οι αμαρτίες σας, λέει, χωρίζουν εμένα από σάς» Ησα. 59,2.

Τί λοιπόν; Κάθε αμαρτία καθιστά νεκρό τόν άνθρωπο; Καθόλου αλλά μόνο αυτή πού οδηγεί πρός τόν θάνατο. Γιαυτό μάλιστα καί λέγεται καί προς θάνατον. Υπάρχει όμως αμαρτία πού δέν είναι πρός θάνατο, κατά τόν Ιωάννη. Α Ιωάν.5,16. Γιαυτό οι βαπτισμένοι εάν δέν έχουν πέσει σε θανάσιμη αμαρτία, ώστε να χωρισθούν από τόν Χριστό καί να υποστούν θάνατο, δέν εμποδίζονται από τίποτε κοινωνώντας τα Μυστήρια να μετέχουν τού αγιασμού, καί στά πράγματα καί στά λόγια, σάν ζωντανά ακόμη μέλη ενωμένα μέ τήν κεφαλή.

Τελειώνει δέ τό θέμα μέ τά εξής στήν σ.207 :

Διότι δέν μεταλαμβάνουν πραγματικά όλοι αυτοί στούς οποίους δίδει ο ιερεύς, αλλά οπωσδήποτε μόνο εκείνοι στούς οποίους δίδει ο ίδιος ο Χριστός . Ο ιερεύς δίνει γενικά σέ όλους τούς προσερχομένους, ό δέ Χριστός στούς αξίους να μετάσχουν. Διότι μόνο ένας είναι αυτός πού τελεί τό Μυστήριο γιά τίς ψυχές καί αγιάζει ζωντανούς καί αποθανόντας, ο Σωτηρ.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος