Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Ἀντὶ γιὰ λέοντες ἀλώπεκες

Ἀντὶ γιὰ λέοντες ἀλώπεκες
Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος μᾶς παρέδωσε μία ἱστορία, ἡ ὁποία ἀναδεικνύει τοὺς ψευδοποιμένες, ποὺ λυμαίνουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ: Ἕνας ἄνθρωπος–γράφει–ἔπασχε ἀπὸ βαρειὰ μορφῆς πνευμονία. Ἦρθαν λοιπὸν οἱ γιατροί, τὸν ἐξέτασαν στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια, τὸν βρῆκαν ἀρτιμελῆ, συμφώνησαν, ὅτι εἶναι ὑγιῆς καὶ ἔφυγαν ἱκανοποιημένοι μὲ τὸ ἔργο τους.
Ἔτσι καὶ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας συνεδρίασε καὶ οἱ Ἱεράρχες ἀνακάλυψαν, ὅτι ὑπῆρχε ἀπαρτία, ὅτι εἶναι ὁμόφωνοι καὶ ἑνωμένοι, ὅτι χρειάζεται νὰ μελετήσουν τὰ κείμενα, ὅσον ἀφορᾶ ὅμως τὴν πνευμονία τῶν καιρῶν μας, τουτέστιν τὸν Οἰκουμενισμό, τὴν ζηζιούλεια αἵρεση τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας, τὸν θρησκευτικὸ συγκρητισμό, ποὺ λυμαίνονται ἐδῶ καὶ δεκαετίες τὴν Ἐκκλησία, οὐδεμία διάγνωση.Λὲς καὶ δὲν γνωρίζουν οἱ Ἱεράρχες, τί γράφεται τόσον καιρὸ ἀπὸ Ἱερεῖς, Μοναχούς, θεολόγους καὶ λαϊκούς. Λὲς καὶ δὲν γράφτηκαν παρακλητικὲς ἐπιστολὲς πρὸς αὐτούς, νὰ πάρουν ἐπιτέλους ξεκάθαρη θέση καὶ νὰ βοηθήσουν τὸ ποίμνιο, ποὺ ἔχει κατασκανδαλισθεῖ καὶ τελεῖ σὲ πλήρη σύγχυση. Ἡ δῆθεν ἀγωνιστικότητα, ἡ δῆθεν ὁμολογία, ἡ δῆθεν Ὀρθοπραξία θυσιάστηκε ὡς δυσῶδες θυμίαμα στὸν θεομίσητο βωμὸ τῆς σκοπιμότητας, τῆς ἐξουσίας, τῆς ἐπαγγελματικῆς ἐξασφάλισης, τῆς ἄνετης ζωῆς καὶ τῆς εὔνοιας τῶν δυνατῶν καὶ τῶν συμφερόντων τοῦ κόσμου τούτου. Ὡς ἐκτούτου σύμφωνα μὲ τὶς ἀναποφάσιστες ἀποφάσεις τῆς Ἱ. Συνόδου καὶ τὴν μετάθεση τοῦ θέματος ἀπὸ τὸν Ἄννα στὸν Καϊάφα οἱ Ἱεράρχες ἀπέδειξαν: 
Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐξακολουθεῖ  γι’ αὐτοὺςνὰ μὴν εἶναι παναίρεση–γιατὶ ἂν ἦταν θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν εἴχαν καταδικάσει–ἀλλὰ ἡ σύγχρονη καὶ«νέα»  δῆθεν ὁδὸς σωτηρίας.  Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο καὶ ἀποφάσισαν τὴν μελέτη –μὰ καλὰ τόσο καιρὸ τί ἔκαναν, πῶς πῆγαν στὴν σύνοδο χωρὶς νὰ ἔχουν μελετήσει–τῶν κειμένων, τὴν καταλλαγὴ καὶ τὴν συνύπαρξη σὲ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο μὲ ὅλους αὐτούς, ποὺ καινοτομοῦν καὶ κακοδοξοῦν ἀσεβῶς σὲ θέματα Πίστεως καὶ παραχαράσσουν τὸΕὐαγγέλιο.
Ἀποδέχθηκαν οἱ ἐκπρόσωποί μας ἐπίσκοποι, μετὰ μάλιστα τὴν διευθυντήρια ἐπιστολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διὰχειρὸςτοῦκ. Βαρθολομαίου, ὅτι ἡ Σύνοδος τῶν ἀκριβῶν ξενοδοχείων, τῶν σωματοφυλάκων, τῶν λουκουλείων γευμάτων, τῶν συναυλιῶν καὶ ὅλων τῶν ἄλλων καινοτομιῶν εἶναι ὀρθόδοξη μεγάλη καὶ ἁγία. 
Καὶ ἀφοῦ ἀποδέχθηκαν τὴν Σύνοδο ἐκ τῶν πραγμάτων ἀποδέχθηκαν, ὅτιοἱ αἱρέσεις εἶναι Ἐκκλησία–καὶ ἂς ψευδοθεολογεῖ ὁ Μεσσηνίας περὶ  terminus technicus, ἀφοῦ μᾶς θεωρεῖ τόσο ἀφελεῖς–πρᾶγμα ἐκκλησιαστικὰ ἀνήκουστο καὶ τερατῶδες (κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς καὶ ὅλους τοὺς προηγουμένους Ἁγίους), ὅτι ἡ Μία Ἐκκλησία εἶναι ἕνα μικρὸ καὶ ἀσήμαντο κομματάκι τοῦ πολύχρωμου “ἐκκλησιαστικοῦ πάζλ” τῶνΠαπικῶν, τῶν Ἀγγλικανῶν καὶ τῶν τριακοσίων πενήντα περίπου (350) προτεσταντικῶν αἱρέσεων τοῦ ΠΣΕ, πιστοὶ στὴν ἀπόφαση τοῦ Porto Alegre, ὅτι ἡ πληθώρα τῶν κακοδοξιῶν  τῶν “ἐκκλησιῶν” τοῦ Π.Σ.Ε., εἶναι “διαφορετικοὶ τρόποι διατυπώσεως τῆς ἰδίας Πίστης καὶ ποικιλία Χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνευματος” καὶ ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ κοινὴ ὀρθὴ Πίστη, ἡ Παράδοση καὶ ἡ Ἀποστολικὴ διαδοχή, ἀλλὰτὸ “κοινὸβάπτισμα”!
Ἕνα καλὸ ὅμως εἶχε αὐτὴ ἡ σύνοδος. Ἐπιτέλους τελείωσε τὸ ἴσως καλοπροαίρετο ἀλλὰ δυστυχῶς μὴ πειστικὸ ἐπιχείρημα περὶ ἀγωνιστῶν Ἐπισκόπων, λιονταριῶν, ἀφόβων ποιμένων περιφρουρόντων τὴν Ἐκκλησία. Οἱ λέοντες ἔγιναν ἀλώπεκες πονηρὲς καὶ δειλές. Τελείωσε ὁ χρόνος τῶν προφάσεων καὶ τῶν ἀδόξων ψευτοδάφνεων. Ἀμετανόητοι καὶ τυφλοὶ ἀπὸ τὴν ἐκκοσμίκευση, τὸ συμφέρον καὶ τὴν ἔπαρσή τους οἱ ἱεράρχες ἀποκαλύφθηκαν μόνοι τους. Ἦρθε πλέον ἡ ὕστατη ὥρα τῶν ἀποφάσεων: Ἢ ἀκολουθοῦμε τὸν δύσκολο, μαρτυρικὸ ἀλλὰ θεάρεστο δρόμο τῶν πατέρων, πάντα μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἢ τασσόμεθα πιὰ χωρὶς ὑπεκφυγὲς μὲ τοὺς ψευδοποιμένες, ποὺ θεωροῦν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πεδίο ἀτέρμονων καὶ συνεχῶν συνεδριάσεων, διεκδικοῦν ποσοστὰ τηλεθέασης καὶ μὲ τὶς ἀποφάσεις τους θέτουν τὸ ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας –τὸν πραγματικὸ καὶ ὕστατο θεματοφύλακα τῆς πίστεως–ἀπροστάτευτο ἀπέναντι στὴν αἵρεση ἀλλὰ καὶ πρὸ τῶν εὐθυνῶν του.
Ἰδοὺ λοιπὸν πεδίον δράσης λαμπρόν. Ἂς ἀποδείξουμε,ποιόν Χριστὸ πρεσβεύει ὁ καθένας μας.

50 σχόλια:

χαλαρωσε είπε...

ο Πειραιως τι εκανε; ΒΡΥΧΑΤΑΙ;

amethystos είπε...

Παίζει ύπουλο παιχνίδι. Είναι μωροφιλόδοξος.

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω τα ψωμιά τους τελείωσαν... Κρύφτηκαν πίσω απ' τη δειλία τους, την ανυπαρξία τους ως ακόλουθοι του Χριστού... Πολύς κόσμος δυστυχώς θα παρασυρθή, γιατί ούτε ένας δεν τόλμησε να αποχωρήση από μιαν τέτοια ψευδο-σύνοδο... Θα συνεχίσουν μόνοι τους αλληλο-ασπασμούς... Ο Θεός βοηθός, η Αυτο-Αλήθεια...

Ανώνυμος είπε...

Η αποφαση της Ι.Σ. δεν ηταν ΟΜΟΦΩΝΗ, αλλα υπηρξαν σφοδροτατες αντιδρασεις, ιδιαιτερα δε απο τους μητροπολιτες Κυθηρων, Ναυπακτου, Πειραιως, αλλα και αλλους, οι οποιοι, μαλιστα, υπεβαλαν και υπομνηματα.

amethystos είπε...

Πρέπει νά τούς μάθουμε όλους αυτούς πού διαφοροποιούνται καί νά τούς ενισχύσουμε άν είναι δυνατόν.

Ανώνυμος είπε...

Σωστά Αμέθυστε. Να τους ενισχύσουμε.Το τσουβάλιασμα είναι ότι χειρότερο αυτή την ώρα. Μην κατηγορούμε τον Πειραιώς σε παρακαλώ ή άλλους για διπροσωπία. Ακόμα και αν έχουν γίνει λάθη και αν υπήρξε αδράνεια ξέρουμε ότι η κατάσταση είναι περίεργη είχαμε πολιτικά γεγονότα οικονομική κρίση άθεη κυβέρνηση υπάρχει φόβος ανεξέλεγκτων πολλαπλών σχισμάτων, έτσι λοιπόν όλα αυτά ήταν ανασταλτικά. Όμως τώρα έφτασε το μαχαίρι στο κόκαλο.Θα έρθει η αντίδραση που περιμένουμε.Δεν πάει άλλο. Τώρα πρέπει να επαινεθεί κάθε προσπάθεια παρά τις επιμέρους διαφωνίες.

amethystos είπε...

Απολύτως!

χαλαρωσε είπε...

μακαρι 1251 να ερθουν ετσι. Να βγουν γκισεμια ετοιμα για ολα, της πιστης εννοειται, και οχι παλιαλογα και να βαλουμε πλατη με ολη μας την ψυχη. Οχι ομως εφαλτηριο της ανοησιας και κατ΄αναγκη συμμαχιες. Δηλαδη τι να περιμενεις απο τον Αμβροσιο; Να γινει Μεδιολανων; Δεν... Μακαρι αλλα δεν και φυσικα δεν τον εμπιστευομαστε ουτε με σφαιρες. Αν πληγωνει το τερας φυσικα και θα προστρεξουμε ολοψυχα, το ξαναλεω, να το κεντρισουμε κι εμεις οσο και εφοσον μπορουμε. Αυτο ομως δεν σημαινει οτι τασομαστε και με τις αθλιοτητες τις οποιες ο εν λογω, π.χ.,εχει διαπραξει. Θα ερθουμε σε μετωπικη, μετωπικοτατη μονο για τον Κυριο και για κανεναν αλλο. ΟΥΔΕΝΑ. ΑΥΤΟΥ ΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ. Και μονο χτυπηματα που εχουν την χαρη του Κυριου και δεν εχουν πασαλειφτει, με ολες τις μικροτητες των ανθρωπων θα φερουν το οριστικο χτυπημα. ΜΟΝΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΔΗΛΑΔΗ. ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΑΥΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ. Αν παρολα αυτα προκυψει μεσα απο τις απεριοριστες αδυναμιες μας, Κυριος οιδε, δυνατος μαχητης ή μαχητές που εχουν καθαρη προαιρεση, και αυτο θα το εννοησουμε με τη χαρη του Κυριου, αλλα με πολλες και ποικιλες αδυναμιες, τοτε θα του σταθουμε μιας και ο Κυριος εκει ευδοκησε.

Ανώνυμος είπε...

Χαλάρωσε ούτε άλογα κούρσας περιμένουμε ούτε πρωταθλητισμό στον ιππόδρομο. Να σου πω και κάτι ούτε και ο ξύλινος λόγος μας ικανοποιεί. Αλλά τι στο καλό να κάνουμε, προσπαθούμε τουλάχιστον να δούμε ποιος υποστηρίζει τη δογματική ακρίβεια και είναι ενάντια στην ρημαδιασμένη πολιτική ορθότητα. Τίποτα άλλο δεν περιμένουμε. Ούτε νέες λαμπρές ιστορικές σελίδες περιμένουμε να γράψει κανένας. Είμαστε παραζαλισμένοι γιατί οι εξελίξεις τρέχουν και μάλιστα πιο γρήγορα σε άλλα πεδία που δεν αντιλαμβανόμαστε. Ας ελπίσουμε να βγουν μπροστά κάποιοι.. κάποιοι τελοσπάντων.. έστω και σαν δύναμη συσπείρωσης.. δεν ξέρω τι άλλο να πω..

χαλαρωσε είπε...

αν δουμε το κειμενο του Ναυπακτου που δημοσιευσε εδω ο αμεθυστος θα δεις οτι γενικα κινειται σε ορθα δογματικα πλαισια. Αναιρει με βαση τις προηγουμενες αποφασεις των τοπικων συνοδων των ορθοδοξων αλλα και αποφασεις των πρεσβυγενων, π.χ. 1848, τα δεδομενα για τους μαθητες του Κυριου. Ειναι σαφες για εμας οτι δεν υφισταται εκκλησια, εκκλησιαστικο γεγονος, εκκλησιαστικη συνειδηση, οτιδηποτε προσδιοριζει το Σωμα του Κυριου και ζωοποιειται απο Αυτον ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. Υπαρχει μια επικινδυνη αυτονομηση στις σηζητησεις αυτες της Εκκλησιας απο τον Κυριο. Ακομη και η κατ΄οικονομια συμμετοχη σε τετοιες σηζητησεις δεν οικονομειται απο την απουσια του Κυριου. Τελεια και παυλα. Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΟΥΒΑΛΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. Η αυτονομηση δινει φτερα στους αιρετικους πασης φυσεως. Ο στοχος τους ειναι να παρουσιασουν την Εκκλησια ως ανθρωποθεο μηχανισμο στον οποιο οι παπαδες, ακομη και τα δικα μας τα σουργελα εχουν το πανω χερι. Ο Σαβατος π.χ. δεν ειναι ορθοδοξος και δεν ειναι και επισκοπος ως εκ τουτου της Ορθοδοξου Εκκλησιας. Εχει αποτειχιστει απο την Εκκλησια του Κυριου διοτι ειναι υποστηρικτης της εκκλησιας των δυο πνευμονων και παντελως ασχετος με το γεγονος της φυσει ενοτητας της Εκκλησιας. Δεν γνωριζει το Πιστευω και ουτε το πιστευει. Ο Αμβροσιος ΣΤΗΝ 9η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΣΕ ΤΟ 2006 ΣΤΟ ΠΟΡΤΟ ΑΛΕΓΚΡΕ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ υπεγραψε οτι:

Ειμαστε ενωμενοι αορατως με το τσουρμο των αιρετικων κακοδοξιων, αλλα το θελημα του Θεοθυ ειναι η επιτευξη της πληρους ορατής ενότητας.

Το τσουρμο των κακοδοξιών και πλανών του ΠΣΕ, είναι διαφορετικοί τρόποι διατύπωσης της ίδιας Πίστης και ποικιλία Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος!

Η εκκλησία ΟΡΙΟΘΕΤΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ. Η ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ που λεμε.
Συμπληρωστε οτι θελετε.
Το ζητημα ειναι οτι, απο οσο γνωριζω δεν εχει δημοσια αποκυρηξει την υπογραφη του αρα τα πραγματα μενουν ως εχουν. Γιατι τωρα ο Φυρερ Βαρθολομεας αποφασισε να τον χτυπησει, επιδεχεται πολλες ερμηνειες τις οποιες δεν θα κανουμε.

Αναφερει ο Ναυπακτου οτι ο
Ο π. Ιωαννης Ρωµανιδης διδασκε: «Η Εκκλησια ειναι αορατος και ορατη,ητοι αποτελειται απο τους επι γης στρατευοµενους και απο τους εν ουρανοις δηλ. τους την δοξαν του Θεου θριαµβευσαντας.

Βλεπουμε οτι εμφυλοχωρει η ορολογια της δισδιάστατης εκκλησιας. Ομως απο τη στιγμη που ο Κυριος εδοξασθει ειναι δυνατον το μισο Σωμα του να ειναι δοξασμενο και το αλλο μισο να τραβα κουπι; Ο Αγιος που οντως τραβα κουπι δεν γευεται; Δεν ζει; Δεν δοξαζεται απο τον Κυριο απο τωρα; Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΣΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ, ΠΡΟΣ ΛΥΠΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΕΡΜΑΤΙΝΩΝ ΑΣΚΩΝ ΠΟΥ ΕΠΑΙΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΡΑΥΕΥΣΗ ΤΟΥΣ. Δεν υπαρχει στρατευμενη, στρατευσιμη και στρατικοποιημενη εκκλησια. Ολα αυτα ειναι γελοια.

amethystos είπε...

Είναι ένας υπάλληλος ο οποίος κάποια στιγμή βρήκε ένα τζίνι πού τό λέγαν Ρωμανίδη καί έγινε πρόσωπο. Είναι μεγάλος Νάρκισσος καί δέν μπορεί νά ξεφύγει από τήν ποταπή αυτοαναφορά. Ενα ταπεινό υπερεγώ τρεμουλιάζει ανάμεσα στίς λέξεις του. Οι διαμαρτυρόμενοι είναι χειρότεροι από τούς συμφωνούντες.

Ανώνυμος είπε...

Αν μπούμε σε αυτή τη συζήτηση κρίσης επισκόπων δεν θα βγάλουμε άκρη. Κάποιοι είναι γνωστοί για τα πιστεύω τους όπως ο ανεκδιήγητος Σαββάτος. Βλέπουμε τον αρχιεπίσκοπο στην Κύπρο να λέει χωρίς να ντρέπεται (!) ότι υπέγραψε για τους άλλους και να τους επιπλήτει λες και είναι άβουλα όντα. Δηλαδή μιλάμε για ανήκουστα πράγματα.
Τώρα για θέματα φιλοδοξίας, ναρκισσισμού κτλ.. πιθανόν καθένας να έχει κάποια ελαττώματα όπως έχουμε όλοι, αλλά εμάς αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η Εκκλησία και η συνέχεια της Ορθοδοξίας.
Φυσικά η έννοια της πίστης είναι το Πρόσωπο του Κυρίου, εκεί είναι η αλήθεια η πληρότητα η σωτηρία, η αιώνια ζωή και πρέπει να έχουμε προσωπική άρρηκτη όχι απλά σχέση αλλά κοινωνία μαζί Του. Αν χαθεί αυτό, όσα διοικητικά και διαδικαστικά όσα ακόμα και μυστηριακά τυπικά αν παραμείνουν θα είναι μια εκκλησία με φύλλα χωρίς καρπό.
Όπως ξέρετε όμως είναι όλα απαραίτητα, όλη η οργάνωση και οι εκκλησιαστικοί θεσμοί, διαφορετικά δεν μπορούν να τελεστούν τα άγια μυστήρια της εκκλησίας, δεν μπορεί να γίνει καν θεία λειτουργία για την οποία όλοι οι άγιοι παλιοί και σύγχρονοι έχουν πει ότι την ώρα αυτή γίνονται αόρατα φοβερά πράγματα και έρχεται σε όσους είναι δεκτικοί η θεία Χάρη και ο αγιασμός. Δεν μπορούν επίσης να διατηρηθούν ιστορικά τα δόγματα, δεν μπορούν να καταπολεμηθούν αποτελεσματικά οι αιρέσεις αν οι πιστοί είναι σκόρπιοι και ανοργάνωτοι.
Έτσι λοιπόν είμαστε αναγκασμένοι να ασχολούμαστε με τους επισκόπους και τους ιερείς, με συνόδους με αποφάσεις κτλ..Έτσι όρισαν οι Πατέρες της εκκλησίας να είναι η οργάνωσή της.
Προσωπικά προβληματίστηκα στο παρελθόν για πολλά πράγματα όπως ο αναγκαστικός νηπιοβαπτισμός κ.α. που μας χτυπούν συνεχώς οι αιρετικοί. Οι 3 Ιεράρχες (όπως και όλοι εκείνη την εποχή) ξέρουμε ότι βαπτίστηκαν σε μεγάλη ηλικία μετά από περίοδο κατήχησης. Έβλεπα πόσο ξεκάθαρο είναι το πνεύμα στα ευαγγέλια ότι ο άνθρωπος πρέπει να πιστέψει να μετανοήσει και μετά να βαπτιστεί ελεύθερα και συνειδητά.
Επίσης με προβλημάτιζαν όσα έγραφε η επιστολή προς Εβραίους για την οποία οι αιρετικοί λένε ότι καταργεί την ιεροσύνη. Στο τέλος είπα μήπως άραγε εγώ είμαι πιο πάνω από τους Αγίους Πατέρες που όρισαν αυτά τα πράγματα; Πιο πάνω από τους αγίους που τα ακολούθησαν με θρησκευτική ευλάβεια; Σταμάτησα λοιπόν τον προβληματισμό. Πήγα δηλ. αφαιρετικά. Αφού δεχόμαστε ότι οι Άγιοι είχαν τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, άρα όσα όρισαν είναι σωστά και είναι το θέλημα του Θεού.
Το τραγικό σήμερα είναι η απεριόριστη σύγχυση, η επιλεκτική ερμηνεία, η επιλεκτική επιλογή, είτε κανόνων είτε Πατέρων για όλα σχεδόν τα θέματα, από τα πιο "απλά" (δεν είναι απλά) π.χ. θέματα υπακοής ή εσχατολογικά, αλλά ακόμα και σοβαρότερα που φτάνουν και τα δογματικά.
Είναι φοβερό να σου λέει καθένας διαφορετικά πράγματα για το ίδιο θέμα.Πραγματικά φτάνει κανείς να μπερδεύεται και να μην ξέρει τι να πιστέψει. Και αν αυτό συμβαίνει σε όσους διαβάζουν και ασχολούνται φανταστείτε τι γίνεται με τους άσχετους.Δεν ξέρω που θα καταλήξει η εποχή μας και η Ορθόδοξη εκκλησία όπως την ξέρουμε. Ίσως σε νέα σχίσματα, ίσως σε πλήρη συμπόρευση με τις κοσμικές εξουσίες (πολιτικές και θρησκευτικές) αποδεχόμενη τα πάντα.
Ούτε όμως οι διαπιστώσεις αρκούν πια ούτε οι ευχολογίες. Ειλικρινά αρχίζει να γίνεται βαρετό να διαβάζουμε και να γράφουμε τα ίδια πράγματα. Ορισμένα μάλιστα είναι σαν φωτοτυπίες. Από δω και πέρα θα έχει αξία μόνο ο λόγος που έχει συγκεκριμένες προτάσεις. Ο λόγος που βλέπει με διορατικότητα τη γενική εικόνα και πως εξελίσσονται τα πράγματα και παρεμβαίνει ουσιαστικά και διαφωτιστικά, δίνοντας διέξοδο πρώτα απ΄όλα στη σκέψη.Έχουμε εγκλωβιστεί όλοι στην "καταστροφολογία" που δυστυχώς είναι πραγματική και όχι στη φαντασία μας.Η οποία όμως παράλληλα μας αγχώνει και μας συσκοτίζει προκαλώντας και ένα σχετικό πανικό και μια κατάσταση αγωνίας γιατί βλέπουμε τι έρχεται.Τα κίνητρά όλων μας είναι η αγάπη για τον Κύριο και την εκκλησία και θέλουμε μόνο το καλύτερο. Όπως και για τη χώρα μας.

Ανώνυμος είπε...

Μια διόρθωση στην πρόταση "..για όλα σχεδόν τα θέματα, από τα πιο "απλά" (δεν είναι απλά) π.χ. θέματα υπακοής ή εσχατολογικά, αλλά ακόμα και σοβαρότερα που φτάνουν και τα δογματικά."

Δεν εννούσα τα Ορθόδοξα Δόγματα όπως π.χ. της Αγίας Τριάδας της Θεοτόκου και των Αγίων γιατί αυτά είναι συγκεκριμένα και οριοθετημένα επακριβώς, αλλά θέματα π.χ. βαπτισματικής θεολογίας όπως είπε ο "Χαλάρωσε", στα οποία δυστυχώς έχει ξεκινήσει σκόπιμη σύγχυση για να έρθει ευκολότερα η ένωση.

amethystos είπε...

Έχουμε λοιπόν τον άνθρωπο Ιησού, συνέχισε ο Σεβ., που είναι ταυτόχρονα και Θεός. Ενανθρωπίζει για να μας σώσει με τον λόγο της αλήθειας που δίδαξε, με τα θαύματα για να πειστούμε και να ξέρουμε ποιός είναι, αλλά τέλος και με την σταυρική Του θυσία.
Πριν όμως απ’ αυτήν, παρέδωσε το μέγα μυστήριο, μετατρέποντας το εβραϊκό Πάσχα σε Πάσχα της ανθρωπότητας. Όχι απλώς για την διέλευση μιας θάλασσας, αλλά για την διέλευση από τον χώρο της αμαρτίας, στην χάρη του Παραδείσου. Κάνοντας μας κληρονόμους της βασιλείας των ουρανών. Προσφέροντας μας το Σώμα και το Αίμα Του εν Αγίω Πνεύματι, μετά την Πεντηκοστή.
Και συνέχισε:
«Λαμβάνοντας αυτό το Πνεύμα από τους Αποστόλους οι Επίσκοποι, μέχρι και σήμερα στην Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία, τελούμε αυτό το μυστήριο που συγκροτεί την εκκλησιαστική κοινότητα. Που γεύεται την Ευχαριστία, κοινωνεί Σώμα και Αίμα Χριστού και συγκροτούμε αυτόν τον Χριστό, εμείς, εδώ και τώρα, ουσιαστικά μηδενίζοντας τον χρόνο.
Λίγο πριν αναφέραμε τα γεγονότα. Την Σταύρωση, την Ανάσταση, την Ανάληψη και την Δευτέρα Παρουσία. Μα πως να θυμηθούμε την Δευτέρα Παρουσία, αφού ακόμα δεν έχει έρθει;
Κι όμως τούτη την στιγμή, εδώ στην Ευχαριστία και η Δευτέρα Παρουσία. Γιατί εν τέλει αυτή η Λειτουργία είναι και μια εσχατολογική εμπειρία της ζωής μας. Δηλαδή βιώνουμε αυτό που θα είναι και θα ζήσουμε στον Παράδεισο.»
Αυτή είναι η κάθε Θεία Λειτουργία. Είναι ο Χριστός που γεννιέται εκεί στην Προσκομιδή. Είναι ο Χριστός που έρχεται ανάμεσα μας με την Είσοδο. Είναι ο Χριστός που μας διδάσκει από τον Άμβωνα. Είναι ο Χριστός που ανεβαίνει στον Γολγοθά, στην Αγία Τράπεζα. Εκεί και ο Τάφος και από εκεί και η Ανάσταση.
Και κοινωνώντας Σώμα και Αίμα Χριστού γινόμαστε ένα μαζί Του και μεταξύ μας και ζούμε τα έσχατα. Αυτό που θα ζήσουμε στην Δευτέρα Παρουσία, την κληρονομιά του Παραδείσου. Γι’ αυτό χαιρόμαστε και αγάλλεται η ψυχή μας σε κάθε τέτοια ευκαιρία και δυνατότητα που μας προσφέρεται.
Ο Ιγνάτιος Βόλου.
Αυτά τά πράγματα δέν τά είπαν οι Αγιοι.

Ανώνυμος είπε...

"Λαμβάνοντας αυτό το Πνεύμα από τους Αποστόλους οι Επίσκοποι, μέχρι και σήμερα στην Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία, τελούμε αυτό το μυστήριο που συγκροτεί την εκκλησιαστική κοινότητα."

Υπάρχει η λεγόμενη αποστολική διαδοχή με τη χειροτονία.Υπάρχουν οι λειτουργοί των μυστηρίων.Δεν συγκροτούν την εκκλησιαστική κοινότητα με την έννοια ότι η ενότητα είναι "εν τω επισκόπω" (όπως λέει ο Ιγνάτιος), γιατί "εν τω επισκόπω" μπορεί να είναι οποιοσδήποτε μέσα στην εκκλησιαστική σύναξη ακόμα και ο αμετανόητος κτλ.. (αυτό είναι το πνεύμα του οικουμενισμού, μια γενική αγαπολογία και καλή ατμόσφαιρα και μια τυπική σύναξη με έναν επικεφαλής).. αλλά η πραγματική αγιοπνευματική ενότητα είναι "εν τω Κυρίω".
Ξέρουμε ότι όλα τα κάνει ο Θεός χρησιμοποιώντας πήλινα χέρια. Ξέρουμε επίσης ότι είναι "Κύριος ΚΑΙ του Σαββάτου" που σημαίνει υπεράνω πάντων.Η Οσία Μαρία έζησε στην έρημο μόνη της μέχρι που πέθανε όπως και τόσοι ασκητές.Είχαν την πληρότητα του Αγίου Πνεύματος.Δεν είπε κανείς ότι χρειαζόμαστε "μεσάζοντες" για να αγιαστούμε. Επίσης ο Άγιος Νικόδημος μας λέει στον "Αόρατο Πόλεμο" ότι εκτός την μυστηριακή Θεία Κοινωνία υπάρχει και η νοερή.
Λέει λοιπόν:

"Αν και μυστηριακά δεν μπορούμε να δεχθούμε τον Κύριό μας περισσότερο από μία φορά την ημέρα, όμως πνευματικά και νοερά μπορούμε να τον δεχόμαστε κάθε ώρα και κάθε στιγμή δια μέσου της εργασίας όλων των αρετών και των εντολών και ιδιαιτέρως με την θεία προσευχή και μάλιστα την νοερά (99).

Επειδή και ο Κύριος βρίσκεται κρυμμένος μέσα στις αγίες του εντολές, και όποιος κάνει μία αρετή ή εντολή, δέχεται αμέσως μέσα στην ψυχή του και τον Κύριο που είναι κρυμμένος μέσα σ αυτές, ο οποίος υποσχέθηκε ότι θα κατοικήση μαζί με τον Πατέρα του μέσα σ εκείνον που θα φυλάξη τις εντολές του λέγοντας: «Εάν κάποιος με αγαπά θα τηρήση και τον λόγο μου, και ο Πατέρας μου θα τον αγαπήση και θα έλθουμε προς αυτόν και θα κατοικήσουμε σε αυτόν» (Ιω. 14,23)(100).

Η κοινωνία αυτή και η ένωσις δεν μπορεί να μας αφαιρεθή από κανένα κτίσμα παρά μόνον από την αδιαφορία μας ή από κάποιο άλλο σφάλμα μας. Και μερικές φορές αυτή η Κοινωνία είναι τόσο καρποφόρα και τόσο ευάρεστη στον Θεό, όσο ίσως δεν είναι πολλές άλλες μυστηριώδεις κοινωνίες από την έλλειψι εκείνων που τις δέχονται.
Λοιπόν, όσες φορές έχεις την διάθεσι και ετοιμασθής για μία παρόμοια κοινωνία, θα βρής πρόθυμο και έτοιμο τον Υιό του Θεού, μόνος του να σε τρέφη πνευματικά με τα ίδια του τα χέρια."

Ανώνυμος είπε...

Όπως καταλαβαίνουμε επειδή μπαίνουμε σε κακές εποχές (όπου θα καταρρεύσουν σιγά σιγά τα πάντα όπως τα ξέραμε) ο Κύριος τρέφει τα πλάσματά του και τους δίνει την πληρότητα του αγιασμού ανεξάρτητα από εξωτερικές συνθήκες. Επομένως δεν πρέπει να φοβόμαστε ακόμα και τον διωγμό ή την ακοινωνησία (που ακούμε ότι θέλουν να επιβάλλουν σε όποιους αντιδρούν).Δεν αγιάζει ο άνθρωπος-λειτουργός, εκτός αν είναι όντως Άγιος οπότε είναι σκήνωμα της θείας Χάρης και μέσω αυτού ενεργούνται τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος είτε είναι ακόμα εδώ είτε στην άλλη ζωή όπως χαρίσματα θαυμάτων, ιαμάτων, αποκάλυψης, διάκρισης κτλ..

Ισχύουν λοιπόν όλα αυτά, όμως δεν μπορούμε να καταργήσουμε την εκκλησιαστική τάξη γιατί θεσπίστηκε από τους Αγίους Πατέρες και τηρήθηκε με απόλυτη ακρίβεια από όλους τους Αγίους και πιστούς ανθρώπους παλαιότερους και σύγχρονους. Αρκεί να μην δίνουμε άλλες ερμηνείες που βολεύουν όπως κάνουν οι οικουμενιστές. Υπάρχουν οι εκκλησιαστικοί θεσμοί των επισκόπων πρεσβυτέρων διακόνων όπως διαβάζουμε και στις Πράξεις και τις επιστολές των Αποστόλων, που εκείνη την εποχή ήταν από το Πνεύμα το Άγιο και σήμερα μπορεί να είναι τοποθετημένοι σε θέσεις με κοσμικούς τρόπους διπλωματία κτλ.. αλλά παρόλα αυτά δηλ. ακόμα και όταν είναι ανάξιοι, ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει τον ιερέα για να τελέσει ένα μυστήριο. Έτσι έλεγε και ο Άγιος Παϊσιος. Από κει και πέρα το "λογικό ποίμνιο" πρέπει να ξεχωρίζει τους "βαρείς λύκους" όπως έλεγε ο Κύριος και ο Απ.Παύλος και να μην τους ακολουθεί.

Με λίγα λόγια όλη αυτή η σύγχυση έχει δημιουργηθεί γιατί καταντήσαμε την Ορθόδοξη εκκλησία μια ακόμα θρησκεία. Παλιότερα επίσκοποι ήταν οι Άγιοι της εποχής και ακόμα παλιότερα χριστιανός ήταν ο αληθινά πιστός που είχε αναγεννηθεί δια του Λόγου και της Πίστης σε αυτόν το Λόγο, και είχε λάβει το Άγιο Πνεύμα, όπως περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη. 10 εκατομμύρια μάρτυρες πέθαναν στους διωγμούς. Δεν ξέρω πως φτάσαμε σήμερα να είμαστε όλοι οι Έλληνες "Χριστιανοί Ορθόδοξοι" με 10.000 ιερείς και τόσους επισκόπους και παράλληλα να είμαστε σε οικτρή αποστασία.
Ο Θεός βδελύσσεται αυτή την κατάσταση το λέει καθαρά στο βιβλίο του προφήτη Ησαϊα και στην Αποκάλυψη μιλάει για φοβερούς πνευματικούς κυρίως (ίσως και κυριολεκτικούς) σεισμούς που θα ισοπεδώσουν την εικονική πραγματικότητα και θα φανεί ποιοί είναι τα αληθινά πρόβατα του Κυρίου αυτοί που ο Κύριος τους γνωρίζει και έχει γράψει τα ονόματά τους στο βιβλίο της ζωής προ καταβολής κόσμου.

Σχετικά με τα γεγονότα που ζούμε, καθώς περνάει ο καιρός θα δούμε ποιοι επίσκοποι και ιερείς αλλά και πιστοί, θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων χωρίς να φοβηθούν επιπτώσεις και προσωπικό κόστος αλλά θα κινηθούν μόνο από αγάπη προς την αλήθεια και το καλό της Ορθοδοξίας.

amethystos είπε...

Υπάρχει μόνον η διαδοχή τής πίστης τών αποστόλων όχι τού πνεύματος τών αποστόλων. Δέν κληρονομείται τό Αγιο Πνεύμα. Η τάξις σήμερα είναι νόμος καί νόμος στήν εκκλησία τού Κυρίου δέν υφίσταται. Υπάρχει οργάνωση αλλά δέν σημαίνει σύνταγμα, όπως νομικίστικα χρησιμοποιούνται σήμερα οι κανόνες. Εχει δημιουργηθεί πλέον ένα Δευτερονόμιο πού συγυρίζει τά πάντα. Κανένας άνθρωπος ή Αγιος δέν μπορεί νά δώσει τό Αγιο Πνεύμα.Οι άνθρωποι καί ο κλήρος εύχονται καί οι Αγιοι προσεύχονται. Η σημερινή εκκλησία αυτονομήθηκε από τόν Κύριο. Είναι ακέφαλη καί αδέσποτη καί γι' αυτό γυρίζει από κυρίαρχο σέ κυρίαρχο.Ο πάπας θά είναι ο τελευταίος. Αποδίδουμε στόν κλήρο τήν ευλάβεια πού δικαιούνται οι Αγιοι, τιμώντας δι' αυτών τό πρωτότυπο, τόν Κύριο καί τήν Θεοτόκο. Ο κλήρος κατέστη τό πρωτότυπο, όπως καί πολλοί Αγιοι (χωρίς τήν θέλησή τους). Στήν σημερινή αίρεση απουσιάζει η Θεοτόκος διότι ο Χριστός είναι τό summum bonnum, η υπέρτατη ιδέα. Μαζί μέ τόν κλήρο πού παποποιήθηκε πέσαμε καί οι λαικοί πού υποταχθήκαμε καί ειδωλοποιηθήκαμε ποιώντας σεαυτώ είδωλα-ακόμη καί τούς Αγίους- ή ποιώντας σεαυτόν είδωλον.

χαλαρωσε είπε...

σαφεστατα και υπαρχει ταξη. Δεν αντιλεγει κανεις. Και ολοι τιμουμε την ταξη απλα πρεπει η πυραμιδα να γυρισει αναποδα και ολα θα ειναι εν ταξει. Διαφορετικα η ταξη που υφισταται δεν ειναι της Εκκλησιας αλλα ειναι η ταυτιση της Βασιλειας με τον επιγειο παραδεισο των οι-κομμουνιστων, των πεινασμενων, των χορτασμενων, των ορθοδοξων που περιμενουν την τελικη αποκατασταση στα εσχατα, γενικως των υλοφρονων μεσσιανιστων.

Ανώνυμος είπε...

Βλέπουμε σε φωτογραφίες παλαιών, χριστιανικών κοινοτήτων, ιδίως απ' τη Μικράν Ασία κι απ' όπου ήρθαν αργότερα οι πρόσφυγες... Είναι συγκεντρωμένοι όλοι... Οι άρχοντες, κοινοτάρχες κ.τ.λ., οι δάσκαλοι των σχολείων, οι άντρες, οι γυναίκες, μπροστά-μπροστά είναι, όπως είναι φυσικό, καθισμένα κατάχαμα τα παιδιά, κι ανάμεσα στους άλλους αδελφούς, στη δεύτερη ή και στην τρίτη σειρά, οι ιερείς της κοινότητας, ξεχωρίζουν απ' τα μαύρα τους ράσα... Αυτή είναι μια χριστιανική κοινότητα... Αν ήταν κι ένας επίσκοπος ανάμεσά τους, θα τον τοποθετούσαν στην πρώτη σειρά, πίσω απ' τα καθισμένα κατάχαμα παιδιά, στο κέντρο σφιχταγκαλιάζοντάς τον... Αυτό ναι, μοιάζει χριστιανικό πνεύμα, και είναι στο 'επίπεδο' της φωτογραφίας χριστιανικό 'πνεύμα' και χριστιανική 'τάξη' και 'σειρά'... Ο Κύριος μας δίδαξε την έως θανάτου ελευθερία από κάθε εξουσία αυτού του κόσμου, και ο Ίδιος τη 'σέβεται' απολύτως στον καθέναν μας και πατρικά την 'καλλιεργεί'! Και στις τοιχογραφίες των παλαιότερων ναών μας οι άγιοι 'χορεύουν' και 'πανηγυρίζουν' σε κάθε Θεία Λειτουργία...

Ανώνυμος είπε...

12.15 "σαφεστατα και υπαρχει ταξη. Δεν αντιλεγει κανεις. Και ολοι τιμουμε την ταξη απλα πρεπει η πυραμιδα να γυρισει αναποδα και ολα θα ειναι εν ταξει"


https://www.pemptousia.gr/2015/12/kall5/

Είναι μεγάλη η συμβολή του Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ) στην επανανακάλυψη και προβολή της θεολογίας της διακονίας και της κενώσεως του Λόγου[37]. Ο Γέροντας Σωφρόνιος, ως θεολόγος της υποστατικής αρχής[38], διατύπωσε τη θεωρία της «ανεστραμμένης πυραμίδος»[39]. Σύμφωνα με αυτήν στη δομή του κόσμου παρατηρείται κάποια ιεραρχική τάξη. Άλλος είναι ανώτερος και άλλος κατώτερος. Η διάκριση αυτή δεν αναιρεί την ανθρώπινη αξία, αλλά συγκροτεί την κοινωνική αρμονία. Παρατηρώντας τον ψυχο-φυσικό, αλλά και τον πνευματικό κόσμο της ανθρωπότητας μπορεί να διαπιστώσει κάποιος την ύπαρξη της πυραμίδας της ανισότητας. Όσοι βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας κατεξουσιάζουν και συμπιέζουν όσους βρίσκονται στη βάση της. Από το άλλο μέρος, το ανθρώπινο πνεύμα ποθεί την ισότητα, η οποία είναι «έμμονος απαίτησις των εγκάτων της συνειδήσεως» των ανθρώπων. Αλλά εκεί όπου υπάρχει ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα. Πως μπορεί λοιπόν να βρεθεί λύση στο αδιέξοδο;


Ο Γέροντας Σωφρόνιος προβάλλει το πρόσωπο και το παράδειγμα του Χριστού. Ο Χριστός δεν αρνείται το γεγονός της ανισότητας, αλλά ανατρέπει την πυραμίδα. Γίνεται η κορυφή της ανεστραμμένης πυραμίδας που επωμίζεται το βάρος όλης της ανθρωπότητας, και έτσι εγκαθιστά την έσχατη τελειότητα[40].

Η θεωρία αυτή στηρίζεται στη διδασκαλία και το πάθος του Χριστού. Ο Χριστός έλεγε για τον εαυτό του ότι, «ουκ ήλθε διακονηθήναι αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών»[41], και καλούσε το λαό κοντά του για να σηκώσει το βάρος του[42]. Παράλληλα δίδασκε και μυσταγωγούσε τους μαθητές του στο μυστήριο της κενώσεως, ανατρέποντας την κοσμική λογική.
«Οίδατε ότι οι δοκούντες άρχειν των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτών˙ ουχ ούτω δε έσται εν υμίν, αλλ’ ος εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος, και ως αν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος»[43].
Για να επιβεβαιώσει ο Χριστός τα λόγια του, νίπτει πριν το πάθος τα πόδια των μαθητών του και τους συνιστά να ακολουθούν το παράδειγμά του[44].

Κορύφωση της θείας συγκαταβάσεως και της άρρητης κενώσεώς Του αποτελεί η προσευχή στη Γεθσημανή και η θυσία του Σταυρού. Την ίδια οδό της διακονίας και του μαρτυρίου ακολούθησαν και οι απόστολοι του Χριστού. Ο Σταυρός του Χριστού είναι ο θρόνος του. Εκεί παρουσιάζεται ως «Βασιλεύς της δόξης». Είναι ο Σταυρωμένος Βασιλιάς που θυσιάζεται για τη σωτηρία του κόσμου.

Οι πνευματικοί ποιμένες καλούνται να μιμηθούν τον Χριστό και τους αποστόλους και να πορευθούν με διακονικό πνεύμα προς τη βάση της ανεστραμμένης πυραμίδας, για να σηκώσουν το βάρος της κακίας και της αμαρτίας του κόσμου. Η κίνηση αυτή αποτελεί μέγιστη πράξη αγάπης και προσφοράς στην κοινωνία. Έτσι απορροφώνται και εξοστρακίζονται οι κοινωνικοί κραδασμοί που προκαλεί το μίσος, η αδικία και τα πάθη των ανθρώπων. Η συμβολή στην πρόγευση της βασιλείας του Θεού είναι προφανής. Κοντολογίς δεν πρέπει να διαμαρτυρώμαστε όταν οι άνθρωποι μας τοποθετούν επί του Σταυρού. Είμαστε στο δρόμο του Χριστού, όταν μπορούμε να λέμε: «Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».

Μέσα στο παραπάνω πλαίσιο πρέπει να κατανοηθεί και η διοικητική προσφορά και η συνακόλουθη κοινωνική ευθύνη[45] του ποιμένα. Ο ποιμένας ως ηγέτης[46] δεν κατεξουσιάζει, αλλά επωμίζεται ευθύνες θέτοντας τον εαυτό του σε πολλούς κινδύνυς, προκειμένου να υπάρχει εύρυθμη λειτουργία στο εκκλησιαστικό σώμα. Διότι δεν πρέπει να παραθεωρείται, αλλά και ούτε να απολυτοποιείται και να υπερτονίζεται η διοικητική φροντίδα του ποιμένα. Η πνευματική εξουσία και η διοικητική διακονία αποτελούν μόνιμο πειρασμό για τους ποιμένες, που υπερβαίνεται, μόνον όταν εμπνέονται από την κενωτική αγάπη του Χριστού.

amethystos είπε...

Τό θέμα τής κενώσεως είναι αμφιλεγόμενο. Κατέληξε στήν σημερινή εκμηδένιση τής θεότητος τού Κυρίου. Στήν ανθρωπολογία. Αλλά καί μέσα στήν Κ.Δ. αντιμετωπίζει δυσκολίες.Καταργεί τό Εκούσιον πάθος. Συνορεύει μέ τόν μονοφυσιτισμό επικίνδυνα. Καί τήν προσευχή τού Κυρίου πρός τήν θεότητά Του. Σήμερα λόγω τής κενώσεως θεωρείται ότι ο Κύριος προσηύχετο στήν υπόσταση τού Πατρός. Ο Αγιος Γρηγόριος Παλαμάς μάς διδάσκει ότι ο Υιός τής Αγίας Τριάδος είναι ο Πατήρ τής Οικονομίας τής Σωτηρίας. Θεός καί ο ίδιος, ομοούσιος τού Πατρός. Στόν οποίον απευθύνει τήν προσευχή Του ο Κύριος όπως καί εμείς.

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχει ο λόγος του Απ.Παύλου

5 Τοῦτο γὰρ φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὃ καὶ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ,
6 ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ,
7 ἀλλ' ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος,
8 καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ.
9 διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα,
10 ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων,
11 καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος ᾿Ιησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός.


Δεν ξέρω για τις παρανοήσεις που λες.Σίγουρα ο διάβολος προσπαθεί να διαστρέψει τα πάντα.Ξέρουμε και για τον Αυστραλίας τι έλεγε για τον Κύριο (για τους πειρασμούς)..
Οι Άγιοι γέροντες όμως στηρίζονται πάνω στο λόγο του Απ.Παύλου, και μας φέρνουν την κένωση σαν υπόδειγμα.
Εμείς γνωρίζοντας Ποιός είναι ο Κύριος πρέπει να προσέχουμε όταν διαβάζουμε κάτι, και τι ερμηνείες δίνονται.
Πάντως το θέμα της κένωσης είναι το κέντρο της πνευματικής ζωής γιατί κι εμείς όλοι οι "αρχάριοι" ας το πω έτσι καταλαβαίνουμε ότι μόλις περάσουμε ένα όριο "εγκατάλειψης του ΕΓΩ μας" τότε προσεγγίζουμε κάπως αυτά που διαβάζουμε, αν και είναι πολύ οδυνηρό.Θέλουμε να "έχουμε τον έλεγχο" και δεν εγκαταλείπουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας στα Χέρια του Κυρίου, έτσι δεν ζούμε το "πλήρωμα ζωής" που δίνει. "Εν τη αδυναμία σου η Δύναμή Μου δεικνύεται τελεία".

amethystos είπε...

Ο εαυτός, ο παλαιός άνθρωπος, δέν είναι τό Εγώ. Αυτό προστέθηκε σήμερα. Καί μάλιστα ακολούθησε καί νέα πρόσθεση. Διό καί... Ο Απόστολος δέν σβύνει τήν θεότητα, τήν αναδεικνύει. Θέλει προσοχή καί δέν τήν έχουμε.

amethystos είπε...

Συγγνώμη κάτι μέ διέκοψε. Οι εντολές τού Ευαγγελίου μάς φανερώνουν ότι η ζωή μας καί οι πράξεις μας, η πίστη μας, δοξολογούν τόν Κύριο,γίνονται εις δόξαν Ιησού Χριστού, όχι δική μας. Διότι χωρίς Αυτόν δέν μπορούμε νά κάνουμε τίποτε.

Ανώνυμος είπε...

Είναι δυνατόν να εννοούμε με όσα λέμε ότι ο Απ.Παύλος σβήνει την Θεότητα του Κυρίου;!!
Όποιος το πει ή το εννοεί είναι ο μεγαλύτερος βλάσφημος!
Το μόνο που λέει ο Απ.Παύλος είναι ότι καταδέχτηκε, αν και είναι Θεός Άναρχος Αιώνιος Απερινόητος Ακατάληπτος, να λάβει "δούλου μορφή" να κενώσει τον Εαυτό Του όχι από την Θεότητα, αλλά από τη Δόξα που έχει στους Ουρανούς (καταδέχτηκε να ταπεινώσει τον Εαυτό Του μέχρι θανάτου θανάτου δε σταυρού).Να γίνει "όμοιος με τους ανθρώπους", στην μορφή και όχι στην αξία ή στα πάθη και την πτωτική φύση. Έλάβε την ανθρώπινη φύση από την Θεοτόκο χωρίς τα πάθη.

"Ο Χριστός ανέλαβε όλα τα του ανθρώπου εκτός της αμαρτίας. Η αμαρτία δεν είναι γνώρισμα της φύσεως μας. Την αποκτήσαμε θεληματικά με τη βοήθεια του Διαβόλου. Και φυσικά «έξις επαναλαμβανόμενη δευτέρα φύσις καθίσταται». Αλλά δεν είναι γνώρισμα της αρχικής μας φύσεως. Είναι γνώρισμα της μεταπτωτικής καταστάσεως, «ού βία όμως ημών κρατούσα». Δεν επιβάλλεται δηλαδή σε μας αναγκαστικά.

"Αδιάβλητα πάθη είναι όσα δεν εξαρτώνται από τη θέληση μας πλην όμως εισήλθαν μετά την παράβαση στη ζωή του ανθρώπου. Όπως πείνα, δίψα, κόπος, πόνος, δάκρυ, φθορά, θάνατος, δειλία, αγωνία, ύπνος, ασθένεια.

Ο Χριστός όμως ακόμη και αυτά τα έχει κατά παραχώρηση επειδή θέλησε. Δεν υπέρκεινται της θελήσεως του. Πεινά, διψά, κουράζεται, πονάει, δακρύζει, πεθαίνει, δειλιάζει γιατί το θέλει. Τα αδιάβλητα πάθη στο Χριστό είναι κατά φύση, όταν παραχωρεί ο ίδιος στη σάρκα του να τα υφίσταται. είναι όμως και υπέρ φύση διότι δεν έχουν τον αναγκαστικό χαρακτήρα που έχουν σε μας. Η θέληση του Κυρίου έχει το προβάδισμα.
Ο Χριστός λόγω του αναμαρτήτου του, και λόγω του ότι δεν έχει το «σπερματικόν και γενετικόν», όπως λέγει ο μεγάλος δογματικός θεολόγος της Εκκλησίας μας Ιωάννης Δαμασκηνός, έχει διαφορές με μας τους ανθρώπους."


Ο παλαιός άνθρωπος δεν είναι ακριβώς το ΕΓΩ, σίγουρα θέλει ανάλυση.. αλλά οι έννοιες είναι αλληλοσυμπλεκόμενες, γιατί η πτώση είναι ο εωσφορισμός που ενθρονίζει στη θέση του Θεού τον εαυτό μας.

amethystos είπε...

Εχεις δίκηο φίλε. Καλά χριστούγεννα. Μιλούσαμε γιά σένα, όπως καί εσύ μιλούσες γιά σένα, παρότι νομίζεις ότι μιλάς γιά τόν Σωφρόνιο, τόν Παύλο καί βάλε. Καλύτερα βγάλε.

Ανώνυμος είπε...

Aμέθυστε η πρόταση "Όποιος το πει ή το εννοεί είναι ο μεγαλύτερος βλάσφημος!" δεν πήγαινε σε σένα αλλά σε όσους λένε ότι ο Κύριος κενώθηκε από την Θεότητα. Είναι ξεκάθαρο.Αν το διαβάσεις προσεκτικότερα θα το δεις. Απορώ γιατί δεν κατανοήθηκε και γιατί δίνεις άλλες ερμηνείες.Τέλος πάντων καλύτερα να μην ανοίγονται πολλά θέματα και σε βάθος γιατί παρεξηγούνται τα λόγια μας. Ότι έγραψα νομίζω ότι δεν ήταν αυθαίρετο γιατί το στήριξα αγιογραφικά, και το τελευταίο απόσπασμα για τα πάθη είναι από εδώ :
https://pmeletios.com/ar_meletios/xristos/ΦΥΣΙΚΑ%20ΚΑΙ%20ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ%20ΠΑΘΗ.html

Kαλά Χριστούγεννα.

amethystos είπε...

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή φίλε η πρόταση:
"Οι Άγιοι γέροντες όμως στηρίζονται πάνω στο λόγο του Απ.Παύλου, και μας φέρνουν την κένωση σαν υπόδειγμα".

Ανώνυμος είπε...

Αμέθυστε το λέει ο Απόστολος Παύλος.Να έχουμε υπόδειγμα ταπείνωσης τον Κύριο που ενώ ήταν Θεός έλαβε "δούλου μορφή", κενώθηκε από την Δόξα Του, "ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος" και ταπείνωσε τον Εαυτό Του μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.

Τοῦτο γὰρ φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὃ καὶ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ,
Δηλ. το ίδιο φρόνημα να έχετε κι εσείς.Δίνει λοιπόν υπόδειγμα την "κένωση" (ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΟΤΗΤΑ, το είπαμε αναλυτικά) του Κυρίου.Την Άκρα Ταπείνωση.Φαίνεται και από τα αμέσως προηγούμενα στην επιστολή προς Φιλιππησίους:

3 Μηδὲν κατὰ ἐριθείαν ἢ κενοδοξίαν, ἀλλὰ τῇ ταπεινοφροσύνῃ ἀλλήλους ἡγούμενοι ὑπερέχοντας ἑαυτῶν.
4 μὴ τὰ ἑαυτῶν ἕκαστος σκοπεῖτε, ἀλλὰ καὶ τὰ ἑτέρων ἕκαστος

Mιλάει για την ταπεινοφροσύνη. Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι διαφωνείς.

amethystos είπε...

Ας τό δούμε πάλι. Τήν εποχή τών αποστόλων οι άνθρωποι πίστευαν καί βαπτιζόμενοι εκδήλωναν αμέσως τά χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος. Αυτά είναι η δόξα μας. Εάν λοιπόν μέ ταπεινοφροσύνη δέν τά υποστείλουμε θά τά χάσουμε.. Εμείς σήμερα ποιά δόξα νά αφήσουμε ή νά κρύψουμε.Ποιός θά μάς γεννήσει μέ πόνο στήν εκκλησία;Οι απόστολοι κένωσαν εαυτόν από τήν δόξα τού Αγίου Πνεύματος πού έλαβαν καί δίδαξαν τά έθνη μέχρι τού μαρτυρίου. Γι ' αυτό στίς μέρες μας προηγείται η πίστη ή πρέπει νά προηγείται η πίστη , σέ μιά ανώτερη ζωή, σέ μιά ειρήνη τού Κυρίου. Ο εμός Χριστός έλεγε ο Αγιος Γρηγόριος καί όμως εταπεινώθη, λιθοβολήθηκε. Εμείς πρέπει νά πιστέψουμε στήν επαγγελία τού Κυρίου, νά τήν ποθήσουμε νά γίνει δική μας γιά νά αποκτήσουμε συναίσθηση τού νόμου τής αμαρτίας. Δές τί συμβαίνει μέ τήν χειροτονία.Υποτίθεται ότι λαμβάνεται τό Αγιο Πνεύμα. Καί όμως αμέσως ο κλήρος αναλαμβάνει τίς εξουσίες του. Κενώνεται από τό Εγώ του, τήν αναξιότητά του καί κάθεται κατευθείαν στόν θρόνο, στά δεξιά Του.

Ανώνυμος είπε...

Υπήρχαν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, οι Απόστολοι "κενώθηκαν από την δόξα", αποδίδοντάς την στον Κύριο στον Οποίο ανήκει η δόξα η λατρεία η τιμή και η προσκύνηση, αλλά και μη δεχόμενοι εξουσία και τιμές αλλά μόνο διακονία. Συμφωνούμε σε αυτά.
Οι Απόστολοι ήταν στο μεγαλύτερο πνευματικό ύψος.Όμως πέρασαν και αυτοί από κάποια χαμηλότερα πνευματικά στάδια.(Ο Πέτρος Τον αρνήθηκε και έτσι ταπεινώθηκε οριστικά, σε όλη του τη ζωή.. κάθε βράδυ όταν λαλούσε ο κόκορας έκλαιγε πικρά.)

Η "κένωση" σαν έννοια είναι πολυδιάστατη.Είναι ένα συνεχές άδειασμα.Ξεκινάει μόλις ο άνθρωπος πιστέψει. Αφήνει λοιπόν σταδιακά τις βεβαιότητές του, τις ιδέες του, τις επιθυμίες του για ανθρώπινη δόξα ή πλούτο, την προσκόλληση στα υλικά πράγματα, την ιδιαίτερη εκτίμηση προς την κοσμική γνώση ως ανίκανη να του δώσει απαντήσεις.Όλα αυτά είναι πνευματικά στάδια κένωσης. Όπως βλέπουμε να λέει ο Θεός στον Αβραάμ "ΕΞΕΛΘΕ ΕΚ ΤΗΣ ΓΗΣ ΣΟΥ".. (γη είναι το χοϊκό φρόνημα, αυτό που έχουν όσοι είναι σάρκες). Αυτό το στάδιο της πίστης είναι ήδη η πρώτη μορφή ταπείνωσης.
Αργότερα κλήθηκε να θυσιάσει "τον υιόν ον ηγάπα" ότι πολυτιμότερο είχε, τον οποίον "έλαβε αλληγορικά από τους νεκρούς".

Όσο ο άνθρωπος προχωράει σε μεγαλύτερη κένωση αφήνει την αυτάρκεια, και την πεποίθηση στον εαυτό του, και αυτό είναι οδυνηρό.

Λέει ο Άγιος Νικόδημος:

"Το να μην εμπιστεύεσαι τον εαυτόν σου (8), αγαπητέ μου αδελφέ, είναι τόσο αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεμο, που χωρίς αυτό, να είσαι βέβαιος, ότι, όχι μόνον δεν θα μπορέσεις να πετύχεις τη νίκη που επιθυμείς, αλλ ούτε καν να αντισταθείς στο παραμικρό και αυτό, ας τυπωθεί καλά στο νού σου.

Γιατί, εμείς πράγματι, όντας φυσικά διεφθαρμένοι από τη φύσι μας από τον καιρό της παραβάσεως του Αδάμ, έχουμε σε μεγάλη υπόληψι τον εαυτό μας, η οποία αν και δεν είναι αλήθεια, παρά ένα ψέμα και τίποτα άλλο, εμείς όμως, νομίζουμε με μία απατηλή εντύπωση, Πως είμαστε κάποιοι (9). Αυτό είναι ένα ελάττωμα, που πολύ δύσκολα αναγνωρίζεται, και που δεν αρέσει στο Θεό, ο οποίος αγαπά να έχουμε εμείς μία γνώσι χωρίς δόλο γι αυτή την βεβαιότατη αλήθεια.

Αν και αυτή η αναγκαιότατη αλήθεια (δηλαδή, το να μη πιστεύουμε στον εαυτόν μας) είναι έργο του θεϊκού του χεριού, που συνηθίζει να το δίνη στους αγαπημένους του φίλους, πότε με εμπνεύσεις και φωτισμούς, πότε με σκληρά μαστιγώματα και θλίψεις, πότε με βίαιους και σχεδόν ανίκητους πειρασμούς, και πότε με άλλα μέσα, που εμείς δεν καταλαβαίνουμε· με όλα αυτά, θέλει να γίνεται και από μέρους μας εκείνο, που ανήκει, και είναι δυνατόν σε μας."


Όλα αυτά είναι στάδια ταπείνωσης δηλ. κένωσης.Δεν υπάρχει φυσικά η έννοια της λεγόμενης "αναλογίας" με τον Κύριο, δεν έχουμε καμιά σχέση τα κτίσματα με τον Κτίστη, το ξέρουμε αυτό.Ο Κύριος κενώθηκε από την Δόξα Του που είχε ως Θεός που είναι, και έλαβε "δούλου μορφή", μας άφησε αιώνιο υπόδειγμα ταπείνωσης όπως είπε και στον Μυστικό Δείπνο όταν έπλυνε τα πόδια των μαθητών.

Εμείς ξεκινάμε την κένωση από αυτό που είμαστε, από το εγώ μας, από τους λογισμούς μας με τη νοερή προσευχή, και αυτό μας μετατρέπει σε "άμορφη ύλη" ώστε να δημιουργηθούμε εκ νέου από τον Θεό.
Δεν ισχυρίζομαι ότι ο τρόπος που περιγράφω τα πράγματα είναι απόλυτα σωστός, αλίμονο ούτε θεολόγοι είμαστε ούτε φωτισμένοι,( δεχόμαστε όλοι και τη διόρθωση στα λάθη μας και τον αντίλογο) αλλά λίγο πολύ αυτό είναι το πλαίσιο.

Ανώνυμος είπε...

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ: ΟΔΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΘΕΙΑΣ

Α. Τα στάδια της ταπεινώσεως.
Η ταπείνωση είναι μία σκάλα με εκατομμύρια σκαλοπάτια. Το πρώτο σκαλοπάτι πατά στη γη, και το τελευταίο, αν υπάρχει, ακουμπά στον ουρανό. Το πρώτο είναι η στοιχειώδης ταπείνωση, και το τελευταίο είναι η "τελεία" ταπείνωση, που είχε η Παναγία.
Η στοιχειώδης ταπείνωση περιλαμβάνει: την πίστη στον Τριαδικό Θεό, στη διδασκαλία της Γραφής και της Εκκλησίας. Να πιστεύεις δηλαδή σ’ όσα λέει το "πιστεύω" κι όχι όπως εσύ νομίζεις. Την ταπείνωση αυτή την έχουν όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί. Μετά το πρώτο σκαλοπάτι αρχίζει η γνήσια ταπείνωση, που συνεχώς ανέρχεται.

Διαφορετική είναι η ταπείνωση των αρχαρίων και διαφορετική των τελείων. "Άλλη η ταπείνωση, όταν επικρατεί ο χειμώνας των παθών, άλλη, όταν έρθει η άνοιξη των καρπών, κι άλλη, όταν έρθει το θέρος των αρετών" Λόγος 25. Άλλη η ταπείνωση, όταν κανείς βρίσκεται στο πεδίο της καθάρσεως, άλλη, όταν βρίσκεται στο στάδιο του φωτισμού, κι άλλη στο στάδιο της θεώσεως.
Την προοδευτική αυτή πορεία της ταπείνωσης την παραθέτουμε συνοπτικά, έχοντες ως οδηγό πάντοτε τον όσιο Ιωάννη της Κλίμακος Λόγος.


Πρώτο στάδιο.
"Όταν αρχίζει να ανθίζει μέσα μας, μισούμε ευθέως μετά πόνου πάσαν άνθρωπίνην δόξαν και ευφημίαν" Λόγος 25.8 και "υποδεχόμαστε την ατιμία με ανοικτά τα χέρια και την έναγκαλιζόμεθα ως "φάρμακο" καθαρτικό των αμαρτιών μας" Λόγος 25.27
Ταυτόχρονα εξορίζουμε το θυμό και την οργή.
Δεύτερο.
"Η καρδία δεν περιφρονεί τους αμαρτάνοντας, ούτε και τους κατακρίνει", ακόμα και εν διανοία.
Τρίτο.
"Η αναμφίβολος αμφιβολία για την ισχύ των καλών μας έργων", όπως χαρακτηριστικά λέει ο όσιος Ιωάννης της Κλίμακος, "και η συνεχής έφεση για μάθηση" γύρω από την πνευματική ζωή.
Τέταρτο.
"Προχωρώντας στην πνευματική ηλικία κάθε καλό που κάνομε το θεωρούμε μηδέν ή βδέλυγμα. Κάθε μέρα πού περνά, νιώθουμε πως αυξάνεται το βάρος των αμαρτιών μας, εξαιτίας των κρυφών και ασυναίσθητων αμαρτιών και αμελειών, που σκορπίζουν τον πλούτο της ψυχής. Το δε πλήθος των χαρισμάτων που χορηγεί ο Θεός το βλέπουμε σαν αιτία μεγαλύτερης τιμωρίας, γιατί δε μας αξίζει. Λόγος 26.28.
Πέμπτο.
Εισήλθες στην τροχιά της τελείας ταπείνωσης. "Θα γνωρίσεις ότι απέκτησες μέσα σου την οσία αυτή ουσία, από τον κατακλυσμό του αρρήτου φωτός και τον απερίγραπτο έρωτα της προσευχής".

amethystos είπε...

Σύμφωνοι φίλε, τά λέμε!

amethystos είπε...

Μόνο πού ο Κύριος μάς αναγεννά καί μάς μεταμορφώνει. Είδα λέει νέους σέ τρείς μέρες νά έχουν δεί θεού πρόσωπο καί άλλους νά μετανοούν επί εικοσαετία στήν κοιλάδα τών δακρύων μάταια. Πάντως σέ ευχαριστούμε γιά τίς πλούσιες γνώσεις σου.

Ανώνυμος είπε...

H αληθινή μετάνοια δεν τελειώνει ποτέ, φτάνει μέχρι τον τάφο, και από την άλλη όλο αυτό (η δύναμη που το προκαλεί), γίνεται αποκλειστικά επειδή υπάρχει η αναγέννηση (το γεννημένο εκ του πνεύματος είναι πνεύμα.. που αυξάνεται), δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, και αυτό φέρνει τη μεταμόρφωση.
Η οποία (η αναγέννηση μέσω της πίστης), ναι, γίνεται και σε τρεις μέρες.
Τέλος πάντων, δεν τελειώνουν αυτά είναι μυστήρια και καθένας τα βιώνει με τον δικό του τρόπο, γι΄αυτό υπάρχουν και διαφωνίες ή άλλοι τρόποι αντίληψης. Γιατί καθένας είναι διαφορετικός και έχει διαφορετική πνευματική πορεία.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους.

amethystos είπε...

Αυτό πού περιγράφεις σάν κένωση είναι η αποφατική οδός, τής ασκήσεως καί τής θεολογίας. Αυτό πού περιγράφεις είναι η βουδιστική οδός πού οδηγείται στό κενό τού νού. Στό Νιρβάνα. Καί η Μετάνοια είναι έργο Κυρίου. Τίποτε δέν είναι σύστημα στήν πίστη μας. Αλλα πράγματα έχεις στήν καρδιά σου. Πρόσεχε.

Ανώνυμος είπε...

Τι εννοείς Αμέθυστε; Που είναι το λάθος; Βουδιστική οδός είναι το απρόσωπο άδειασμα. Εδώ μιλάμε για το "απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν". Τι έχω στην καρδιά μου που χρειάζεται διόρθωση;
Η ερώτηση είναι ειλικρινής (αν δεν κουράζω).

Ανώνυμος είπε...

Ποίες γνώσεις,μαλακίες λέει.
Λέει ότι ο Χριστός είχε αρώστιες και ότι ήταν δειλός!
Ο δειλός είναι το αντίθετο του Ομολογιτή.
Πότε ο Χριστός αρώστησε;Θα μας ζουρλάνει!
Η άγνοια σκατώνει τα πάντα.
Άκου δειλός( ο Υιός του Ανθρώπου )!

Ανώνυμος είπε...

"Καί η Μετάνοια είναι έργο Κυρίου."

Εγώ τι έγραψα;To ίδιο ακριβώς.Η δύναμη που προκαλεί τη μετάνοια είναι η αναγέννηση από το Άγιο Πνεύμα μέσω της πίστης, δηλ. είναι αποκλειστικά έργο του Κυρίου.
Τα υπόλοιπα τα στήριξα στον Άγιο Νικόδημο, Άγιο Ιωάννη Σιναϊτη και γ.Σωφρόνιο.
Που υπάρχει λάθος; Ερμηνεύω κάτι λάθος από τα λόγια των Αγίων;
Mήπως η διαφωνία σου είναι ο τρόπος που περιγράφει την κένωση ο γεροντας Σωφρόνιος. Έχεις ξαναπεί παλιά για βουδιστικές επιδράσεις στον Γέροντα. Πες συγκεκριμένα που υπάρχει λάθος.

Ανώνυμος είπε...

9.30 "Λέει ότι ο Χριστός είχε αρώστιες και ότι ήταν δειλός!"

Είσαι τρελός άνθρωπέ μου;; Που τα είδες αυτά γραμμένα;; Πότε είπα τέτοιες βλασφημίες;;!!!
Δεν πας καθόλου καλά!

amethystos είπε...

Δέν αναγεννά τό Αγιο Πνευμα. Η Μετάνοια δέν είναι αναγέννηση καί δέν είναι δύναμις η Χάρις. Μάλλον αδυναμία, έρως. Ο Κύριος δέν ταυτίζεται μέ τό Αγιο Πνεύμα.

Ανώνυμος είπε...

Αμέθυστε η λέξη "δύναμη" σε αυτή την πρόταση (που προκαλεί την μετάνοια) έχει την έννοια της "αιτίας". Όχι της δικής μας δύναμης.Σαφώς είναι ο Θείος Έρωτας, η απαρχή της πίστης, η αναγέννηση.Μην δίνετε άλλες ερμηνείες.


9.30 Έλεος!!! Τι άλλο θ' ακούσουμε;;! Τα γραπτά μένουν. Δείξε μου τις συκοφαντίες που λες εναντίον μου! Πότε είπα εγώ τέτοια βλάσφημα πράγματα;;!! Θα έπρεπε να ντρέπεσαι.

Ανώνυμος είπε...

"Εμείς ξεκινάμε την κένωση από αυτό που είμαστε, από το εγώ μας, από τους λογισμούς μας με τη νοερή προσευχή, και αυτό μας μετατρέπει σε "άμορφη ύλη" ώστε να δημιουργηθούμε εκ νέου από τον Θεό."

Κάτι τελευταίο γιατί κουραστήκαμε και κουράσαμε (εκτός αν θέλει ο "κατήγορος" να απαντήσει)..
Αυτή η πρόταση από το σχόλιο 7.55 είναι μπερδεμένη (εξάλλου είπα ότι δεν είμαστε θεολόγοι),και θέλω να την εξηγήσω (δεν βρίσκω κάτι άλλο, εκτός αν μου το υποδείξετε).

Η κένωση είναι η "απάρνηση του εαυτού μας" με ότι σημαίνει αυτό, βασικά η εκκοπή του θελήματός μας, το σταύρωμα του "παλαιού ανθρώπου".
Η νοερή προσευχή είναι το άδειασμα της καρδιάς από τους λογισμούς όπως λέει και ο π.Ρωμανίδης.

Η "ύλη" στην οποία μετατρεπόμαστε "εκ της οποίας είναι ίδιον του Θεού να δημιουργεί" είναι έκφραση του Γ.Σωφρονίου ("Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί" σελ.196) και την συνδέει με τα εξής:
"Μετάνοια-απόρριψη όσων θεωρούσαμε σαν πλούτο μας (σκύβαλα)-απογύμνωση από γήινες προσκολλήσεις όπως και από το ίδιον θέλημα...Πτωχεύομεν και "κενούμεθα".Αυτή η κένωση-ταπείνωση δεν επιτυγχάνεται δι΄ανθρωπίνων προσπαθειών.Είναι δώρο του Θεού-Σωτήρος"(σελ.195)

amethystos είπε...

Η μετάνοια διδάχθηκε στόν Μ. Αντώνιο, ο οποίος ξεκίνησε από νέος νά κενώνει εαυτόν, όπως λές,αργά στήν ασκητική του ζωή, από τόν παπουτσή τής Αλεξάνδρειας. Εμείς είμαστε απλώς, παρά τό άδειασμά μας, γεμάτοι ονόματα, έννοιες καί λέξεις.

Ανώνυμος είπε...

Φυσικά είμαστε όλοι μας γεμάτοι, και όχι μόνο με έννοιες διανοητικές, αλλά και με προσκολλήσεις της καρδιάς μας σε διάφορα πράγματα.
Το ότι συζητάμε ή μεταφέρουμε κάτι που διαβάσαμε δεν σημαίνει ότι παριστάνει κανείς τον "σοφό" ή τον καθαρό από λογισμούς ή τον μετανοημένο με την πλήρη έννοια της κένωσης.
Είναι αυτονόητο.
Απλώς προσπαθούμε μέσα στον καθημερινό αγώνα που έχει ο καθένας να σηκώσουμε λίγο τα μάτια προς τα πνευματικά πράγματα ελπίζοντας στο Έλεος του Θεού που γνωρίζει τη ζωή του καθενός και μας αγαπάει με μια αγάπη που δεν μπορούμε να εννοήσουμε.
Και πιστεύουμε ότι όχι μόνο δεν θα μας αφήσει ειδικά τώρα που η γενική αποστασία εντείνεται και οδεύουμε προς παγκοσμιοποιημένες θρησκευτικές καταστάσεις όπως είδε και στο όραμα ο Άγιος Ιωάννης αλλά θα μας καθοδηγήσει αν είμαστε ειλικρινείς και σε όποιον ζητά θα δώσει και σε όποιον κρούει θ΄ανοίξει.

Εγώ θέλω μόνο να πω κάτι τελευταίο για να μη μένουν εντυπώσεις, επειδή είπαμε για τον Γ.Σωφρόνιο και το θέμα του βουδισμού.
Παρεξηγούνται κάποιες εκφράσεις του λόγω ορολογίας, και θεωρείται ότι υπάρχουν βουδιστικά κατάλοιπα.
Αν όμως διαβαστούν προσεκτικά βλέπουμε ότι το νόημα είναι ακριβώς αυτό που δίνουν οι ασκητές Πατέρες (έχω δει πολλά κοινά σημεία π.χ. με τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο).

Να πω ένα παράδειγμα.
Λέει "Δεν κατανοούμεν την εν ημίν ενέργειαν Αυτού, αλλά εν τούτοις δια της δυνάμεως Αυτού, σμικρυνόμεθα μέχρι του μηδενός, και τούτο είναι δι΄ημάς φρικτόν. Δι΄αυτού όμως του τρόπου επιτελείται η κάθαρσις εκ της "κατηραμένης" κληρονομίας. Δι αυτής της οδού εισδύει βαθμηδόν εντός ημών ήδη νέα άκτιστος ενέργεια."¨

Την έκφραση "σμικρυνόμεθα μέχρι του μηδενός" μπορεί κάποιος να την ερμηνεύσει ως την βουδιστική κένωση του νου την απέκδυση από το ατομικό είναι και να μην κατανοήσει τι θέλει να πει ο Γέροντας.

Η πραγματική έννοια όμως που δίνει είναι ακριβώς αυτό που λέει ο Άγιος Νικόδημος (σχόλιο 7.55)

"Γιατί, εμείς πράγματι, όντας φυσικά διεφθαρμένοι από τη φύσι μας από τον καιρό της παραβάσεως του Αδάμ, έχουμε σε μεγάλη υπόληψι τον εαυτό μας, η οποία αν και δεν είναι αλήθεια, παρά ένα ψέμα και τίποτα άλλο, εμείς όμως, νομίζουμε με μία απατηλή εντύπωση, πως είμαστε κάποιοι..Αν και αυτή η αναγκαιότατη αλήθεια (δηλαδή, το να μη πιστεύουμε στον εαυτόν μας) είναι έργο του θεϊκού του χεριού, που συνηθίζει να το δίνη στους αγαπημένους του φίλους, πότε με εμπνεύσεις και φωτισμούς, πότε με σκληρά μαστιγώματα και θλίψεις, πότε με βίαιους και σχεδόν ανίκητους πειρασμούς, και πότε με άλλα μέσα, που εμείς δεν καταλαβαίνουμε".

Καλημέρα σε όλους.

amethystos είπε...

Ο Κύριος δέν ανακαινίζει εκ τού μηδενός, δέν αφανίζει τήν πρώτη Του δημιουργία, όπως μάς αποκαλύπτει η θεοτόκος. Η κένωση είναι έννοια τής ρωσικής διασποράς τών φιλοσοφούντων, τήν οποία υιοθέτησαν από τόν γερμανικό ιδεαλισμό, τήν εποχή πού είχε κατακτηθεί τό πνεύμα του από τόν ινδουισμό καί τόν βουδισμό.Στήν ορθοδοξία τήν επέβαλλε ο Φλωρόφσκι. Ο Γέροντας έχει πρό οφθαλμών τήν πνευματική περιπέτεια τού Αγίου Σιλουανού. Τό μηδέν καί τό ψέμα δέν ταυτίζονται. Τό ψέμα είναι ο κισσός πού πίνει τό αίμα τής ζωής. Ο Κύριος ξεριζώνει τόν κισσό χωρίς νά κόψει τό δένδρο από τήν ρίζα. Είναι μιά νέα γλώσσα πού προσπαθεί νά ονομάσει τήν ίδια οδό αλλά είναι μιά νέα γλώσσα. Οπως λέει ο Βελιμίροβιτς ο Δαυίδ πρέπει νά σκοτώσει τόν Γολιάθ, μέ τήν δύναμη τής Πίστης, τού Θεού, αλλά ο Δαυίδ απέχει από τό μηδέν. Υιέ μου δός μοι σήν καρδίαν, λέει ο Κύριος, ο πολιορκητής τής αγάπης μας.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ σωστά Αμέθυστε, αλλά αυτό ακριβώς είπα κι εγώ.Στο μηδέν δεν πάει το EINAI μας, αλλά η υπόληψή μας.
Δεν αφανίζεται η πρώτη δημιουργία,(πολύ σωστά το λες, αφανισμό κάνουν οι βουδιστές), αλλά η καταραμένη κληρονομιά του εωσφορισμού, της υπερηφάνειας, που έχουμε απ΄τον Αδάμ.
Το λέει τόοσο καθαρά ο Άγιος Νικόδημος όπως και αυτό που είπες: "όπως μάς αποκαλύπτει η θεοτόκος". Δες τι γράφει:

"..όταν τα άλλα μέσα, τα πιο ελεύθερα, όπως είπαμε, δεν προξενούν στον άνθρωπο αυτή την επίγνωσι του εαυτού του, τότε παραχωρεί να πέση ο άνθρωπος σε σφάλματα τόσο μεγαλύτερα ή μικρότερα, όσο είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη και η υπερηφάνεια και η υπόληψις, που έχει για τον εαυτό του·
ώστε, όπου δεν υπάρχει καμία απολύτως υπόληψις, καθώς συνέβη στην Παρθένο Μαρία, εκεί δεν υπάρχει παρομοίως ούτε και καμία πτώσις· λοιπόν, όταν εσύ πέσεις, τρέξε αμέσως με τον λογισμό στη ταπεινή γνώσι του εαυτού σου, και με επίμονη προσευχή ζήτησε από το Θεό να σου δώση το αληθινό φως, για να γνωρίσης την μηδαμινότητά σου και να μην δείχνης εμπιστοσύνη καθόλου στον εαυτόν σου, εάν θέλης να μη πέσης πάλι και μάλιστα σε μεγαλύτερη βλάβη και φθορά."


Σχετικά με το :"Ο Γέροντας έχει πρό οφθαλμών τήν πνευματική περιπέτεια τού Αγίου Σιλουανού."
Nαι, βίωσε το "κράτα το νου σου στον Άδη..." (όπως και ο παπουτσής που έλεγε "μόνο εγώ δεν σώζομαι..")
Αυτό ακριβώς περιγράφει, τον "Άδη της μετάνοιας".. (και όχι του εκμηδενισμού).Την επίγνωση της πτώσης και της κατάρας, την απόγνωση, και το δόσιμο της καρδιάς στον Κύριο, την μόνη ελπίδα και Σωτηρία..
Καλύτερα που τα είπαμε όλα αναλυτικά γιατί ο Γέροντας είναι παρεξηγημένος, κυρίως λόγω ημιμάθειας.
Γενικά στην εποχή μας επικρατεί τέτοια σύγχυση που δεν τολμάς πια να πεις τίποτα γιατί ακριβώς και τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Υπάρχει μια γενική υποψία αιρετικών διδασκαλιών ειδικά λόγω όλων αυτών που βλέπουμε στο θεολογικό και εκκλησιαστικό χώρο.
Σας χαιρετώ, να έχουμε όλοι την ευλογία και φώτιση του Κυρίου μας.

Ανώνυμος είπε...

"σμικρυνόμεθα μέχρι του μηδενός" σημαίνει ότι μπροστά στα μάτια μας ξεπέφτει η "δική μας" αξία, αυτή που νομίζουμε ότι έχουμε αποκομένοι και αυτονομημένοι από τον Κύριο..
Δεν σημαίνει ότι εκμηδενιζόμαστε ως δημιουργία..
Είναι ίσως μια νέα γλώσσα δηλ. η ορολογία μπορεί να παρεξηγηθεί, αλλά οι έννοιες είναι συγκεκριμένες.

amethystos είπε...

Χρησιμοποιείς οργανωσιακή γλώσσα.Καί αυτή είναι γερμανικής καταγωγής. Ο Αγιος Σιλουνός μάς δίδαξε ότι τό ψεύδος τόν ακολούθησε καί μετά τήν αφιέρωσή του στόν Κύριο.

χαλαρωσε είπε...

νομιζω οτι υφερπει η αγωνια της απεξαρτησης και του προσδιορισμου περα απο τις καταβολες. Περαν τουτου ειναι μαλλον ειλικρινης η προσπαθεια.