ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ ΚΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ. (2)-επανάληψη

«Διακήρυξη της ΙΙης Βατικάνειας Συνόδου για την πρόσληψη όλων των θρησκειών στην μία Οικουμενική Εκκλησία» - Nostra aetate 

Συνέχεια απο :Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

ΤΟ ΕΝΤΕΧΝΟ ΨΕΥΔΟΣ.

Ανάμεσα στην ενότητα τού ανθρώπινου γένους όπως την θέλησε απ’αρχής ο Δημιουργός και την αποκατάσταση αυτής τής ενότητος μ’έναν ορατό τρόπο για όλους, [Αποκατέστησε πρώτα την αόρατη ενότητα, αθεόφοβε, και όλα  ακολουθούν, θα προστεθούν.], στην ολοκλήρωση αυτού του σχεδίου σωτηρίας, η ανθρωπότης βρίσκεται στην κατάσταση μίας ανθρωπότητος που ζητά και ψάχνει νόημα και κατεύθυνση.

Το γεγονός ότι υπάρχουν λοιπόν διαφορετικές θρησκείες, είναι συνέπεια τού γεγονότος πώς αυτή η ανθρωπότης που προορίζεται για την ενότητα, αισθάνεται την ζωή σαν αινιγματική και χωρίς κανένα νόημα. Οι διάφορες θρησκείες λοιπόν φαίνονται σαν δρόμοι στους οποίους οι άνθρωποι που αναζητούν τον Θεό, αναμένουν απαντήσεις στα θεμελιώδη προβλήματα αυτής της ζωής. [κανένα πιάτο ρύζι παραπάνω, λίγο τσίλι], και στις οποίες δεν μπορούν να βιώσουν τις απαντήσεις που ζητούν, σε μία άθικτη ενότητα με τον δημιουργό [μπράβο ο εγκρατής]: «ποιος είναι ο άνθρωπος, ποιο είναι το νόημα και ο σκοπός τής ζωής μας, τι είναι το καλό και το κακό, η αμαρτία, ποια είναι η καταγωγή και το τέλος του πόνου; Ποια είναι η οδός για την απόκτηση της αληθινής ευτυχίας; Το νόημα του θανάτου, της κρίσεως και της δικαιώσεως μετά τον θάνατο, και τέλος το τελευταίο και άρρητο μυστήριο που κυκλώνει την ύπαρξη μας, από πού καταγόμαστε και προς τα πού τείνουμε;»[ Τέλος η ειδωλολατρεία.]

Ότι στις θρησκείες δίνονται πολλαπλές απαντήσεις και πολύ διαφορετικές σ’αυτά τα ερωτήματα της ανθρώπινης ζωής, είναι σημείο της διάμεσης τοποθετήσεως της ανθρωπότητος, ανάμεσα στην απώλεια τού σκοπού της, ενυπάρχοντος στην δημιουργία και στην ολοκλήρωσή της στο τέλος των χρόνων. Στις διαφορές τους οι θρησκείες μαρτυρούν την αλληλεγγύη τής ανθρωπότητος στην σχέση της, ακόμη ατελή καί αποσπασματική με τον Θεό. Η κοινή καταγωγή βρίσκεται λοιπόν κάτω από το σημείο της ρήξεως. Στην θρησκευτική αναζήτηση φανερώνεται η έλλειψη και ο πόθος του ζωντανού Θεού. Η αποκάλυψη του ultimum mysterium  (του τελευταίου μυστηρίου). Δεν ανήκει στους ανθρώπους μέσα στις διαφορετικές τους θρησκείες. Αυτές αντανακλούν μόνον την αναζήτησή τους σ’αυτή την κατεύθυνση

.

ΕΝΑ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ΝΟΜΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ!

Σ’αυτό που λέει για τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στις θρησκείες, ή Δήλωση, κινείται στα όρια του πρώτου άρθρου της ομολογίας πίστεως των Χριστιανών και στην πραγματικότητα της Δημιουργίας που υπενθυμίζεται σ’αυτή. Η Δήλωση Nostra aetate δεν μιλά για μία ίση αξία των απαντήσεων που δίνουν οι θρησκείες στα βασικά ερωτήματα της ανθρώπινης υπάρξεως. Στην πολλαπλότητα και τήν αντίφασή τους, αντιστοιχούν στην ανθρώπινη μετα-αδαμική κατάσταση. 

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ, ΣΕ ΓΡΑΠΤΟ ΛΟΓΟ. [Αυτό που βρήκα σε σένα και σού’δωσα τώρα το παίρνω πίσω. Είναι δικό μου. Ακολούθα το και γίνε και εσύ δικός μου]. 

Επειδή δε στις διάφορες θρησκείες οι άνθρωποι ψάχνουν «απαντήσεις στα άλυτα αινίγματα της ανθρώπινης καταστάσεως, μαρτυρούν ακόμη περισσότερο για το άνοιγμα τους προς την τελευταία Θεία πραγματικότητα. Στις θρησκευτικές τους συμπεριφορές εκφράζεται «σχεδόν μία αντίληψη ακριβώς αυτού του τελευταίου και άρρητου μυστηρίου» το οποίο σαν αρχέγονη δύναμη καθορίζει τις ζωές τους. Η Διακήρυξη [των δικαιωμάτων των θρησκειών για σωτηρία δίπλα στον σωτήρα πάπα]. Nostra aetate δεν ικανοποιεί με τον χαρακτηρισμό τών άλλων θρησκειών σαν ερωτήματα καί αναζήτηση τού ζωντανού Θεού. Σ’αυτές διαγράφεται ταυτοχρόνως μία «αντίληψη» επηρεασμένη και πρόσκαιρη, αυτού που γι’αυτούς παραμένει μία αρχέγονη πραγματικότης. [Αρχετυπική]. 

Αντίληψη και αναγνώριση είναι οι δύο θεμελιώδεις έννοιες με τις οποίες περιγράφεται η σχέση των ανθρώπων μέσα στο θρησκευτικό πλαίσιο της δυνάμεως, της αρχέγονης γι’αυτούς, τής ζωής τους. Ακριβώς δε όπως στο κήρυγμα  στον Άρειο Πάγο τού Απ. Παύλου, οι Αθηναίοι επερωτήθηκαν σχετικά με τον φόβο Θεού, την  δεισιδαιμονία τους, έτσι και οι συνοδικοί Πατέρες αναγνωρίζουν πώς αυτή η αντίληψη και αναγνώριση διεισδύει στην ζωή τού ανθρώπου και της χαρίζει ένα βαθύ θρησκευτικό νόημα. Αυτή είναι μία γενική δήλωση. Καμμία αντίληψη θρησκευτική δεν αποκλείεται. Μ’αυτή την έννοια η Διακήρυξη πορεύεται μ’έναν τρόπο καθαρά φαινομενολογικό. Περιγράφει την θρησκευτική συμπεριφορά τών ανθρώπων σαν έκφραση της θρησκευτικής προ-διαθέσεως που ανήκει αποκλειστικά στον άνθρωπο.

Σχετικά με το θέμα αυτό δεν αγνοείται ούτε η ιδέα, η οποία μπορεί να ανιχνευθεί στην ιστορία των θρησκειών, μίας αναπτύξεως των ιδίων τών θρησκειών, που σχετίζεται με την πρόοδο τού πολιτισμού[ο Βούδας έγινε Θεός, puer aeternus, μεγάλη πρόοδος]. Δεν αποκαλύπτονται στατικές κατασκευές, ολοκληρωμένες καθαυτές, αλλά τονίζουν ήδη καθ’αυτές μία πρόοδο προς ανώτερες μορφές αντιλήψεως [η Σαρία για όλους π.χ. κ.τ.λ.], διανοητικής διεισδύσεως και αναπτύξεως των ιδίων [ξέρουν όλοι οι θρησκευόμενοι πού βρίσκεται η Ευρώπη;]. Έτσι για παράδειγμα ακόμη και στις θρησκείες και τις τελετές των φυλών, βρίσκονται παραδόσεις ενός ανώτερου Θεού, που αναπαρίσταται μάλιστα μερικές φορές και σαν πατρική Θεότης.[ Ο ΕΩΣΦΟΡΟΣ ] Η Διακήρυξη Nostra aetate θυμίζει επίσης αυτά τα  φαινόμενα των πρωτόγονων θρησκειών, όταν μιλά για αναγνώριση τής υπέρτατης Θεότητος, ακόμη και του ΠΑΤΡΟΣ! 

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΚΟΡΠΑ. Εδώ βοσκούσε ο Γιαγκάζογλου παρέα με τον Ζηζιούλα,  όταν συνέτασσαν τα νέα βιβλία θρησκειολογίας για τα ελληνικά σχολεία.

Αμέθυστος.