ΕΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ (6)-επανάληψη

Συνέχεια από :  Πέμπτη, 22 Μαρτίου 2012

Ενολογια-Οντολογία (6) 
Υπεράσπιση εκ μέρους του Πλωτίνου του Ενολογικού μεταφυσικού παραδείγματος με την ανασκευή της θέσεως του Αριστοτέλη σύμφωνα με την οποία το Είναι και το ΕΝΑ είναι το ίδιο πράγμα. 

Του Giovanni Reale!

Ο Πλωτίνος λοιπόν στην ένατη πραγματεία τής VI Εννεάδος, αναποδογυρίζει με συστηματικό τρόπο το σκεπτικό τού Αριστοτέλη που γνωρίσαμε ήδη και υπάρχει στο IV βιβλίο τής Μεταφυσικής, και ξανατοποθετεί με ακρίβεια το Ενολογικό παράδειγμα πάνω απο το οντολογικό, κάνοντας σαφείς αναφορές στον ίδιο τον Αριστοτέλη (Μεταφ. IV 2, 1003b 21-32).

«Το όν και το εν ταυτόν και μία φύσις, διότι ακολουθεί το ένα το άλλο, όπως οι όροι αρχή και αίτιο αλληλοακολουθούνται χωρίς όμως να εκφράζονται με τον ίδιο λογικό ορισμό (δέν θα άλλαζε βεβαίως τίποτε άν τα εκφράζουμε με τον ίδιο ορισμό, ίσως δέ είχαμε και πλεονέκτημα). Διότι σημαίνουν το ίδιο πράγμα οι εκφράσεις «άνθρωπος» και  «είναι άνθρωπος» και δέν σημαίνει τίποτε διαφορετικό, ο διπλασιασμός τής εκφράσεως «ένας άνθρωπος» σ’αυτή την άλλη «είναι ένας άνθρωπος» (ταυτό γάρ εις άνθρωπος και άνθρωπος και ών άνθρωπος και άνθρωπος και ούχ έτερον τι δηλοί κατά λέξιν επαναδιπλούμενον το εις άνθρωπος και εις ών άνθρωπος). Είναι φανερό λοιπόν πώς το Είναι του ανθρώπου δέν χωρίζεται απο την ενότητα του ανθρώπου ούτε στην γένεση, ούτε στην φθορά και το ίδιο ισχύει και για το Ένα. Είναι φανερό λοιπόν ξανά ότι η προσθήκη αυτή, δηλώνει το ίδιο πράγμα και δέν είναι καθόλου διαφορετικό το ένα απο το όν».

Ο Πλωτίνος λοιπόν αναφερόμενος σ’αυτό ακριβώς το χωρίο -από το οποίο ξαναπαίρνει ακόμη και το ίδιο παράδειγμα τού «ανθρώπου και την υποτιθέμενη ταύτιση ή ταυτότητα των εκφράσεων «άνθρωποι», «ένας άνθρωπος» και «είναι άνθρωπος» που χρησιμοποιούνται απο τον Αριστοτέλη- ανταπαντά:

«Είναι αναγκαίο σ’αυτό το σημείο να θεωρήσουμε εάν το Ένα και το Είναι τό ιδιαίτερο, είναι το ίδιο πράγμα και γενικώς άν είναι το ίδιο το Ένα και το Είναι (οράν ουν δει ει ταυτόν εν έκαστον και το όν, και το όλως όν και το έν). Τώρα εάν το ιδιαίτερο όν είναι πολλαπλόν (πλήθος) και είναι αδύνατον το ένα να είναι πλήθος, τότε θα είναι αναγκαίως διαφορετικές πραγματικότητες μεταξύ των. Ο άνθρωπος είναι και ζώον και λογικόν και πολλά άλλα μέρη, και όλα αυτά τα μέρη συγκρατούνται μαζί απο την ενότητα (και συνδείται ενί τα πολλά ταύτα). Άλλο άρα άνθρωπος και εν, ει το μέν μεριστόν, το δέ αμερές. Αλλά και το όλον όν, πάντα. Εν αυτώ έχον τα όντα, είναι πολλαπλοτης (πολλά) μάλλον και έτερον του ενός. Μεταλήψει δέ έχον και μεθέξει το ένα. Έχει δέ και ζωήν [και νούν] το όν ού γάρ δή νεκρόν. Πολλά άρα το όν. Ακόμη όμως και άν ήταν νούς, αναγκαίως θα ήταν πολλαπλότης ιδιαιτέρως δέ εάν περιείχε τα είδη (τις μορφές). Ούτε η ιδέα είναι εν, αλλά μάλλον είναι αριθμός και σαν εκάστη και σύμπασα ώστε να είναι εν όπως ο κόσμος είναι ένας. ΟΛΩΣ ΔΕ ΤΟ ΜΕΝ ΕΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ, ο δέ νούς και τα είδη και το όν ού πρώτα»

ΤΟ ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ

Αν δέν κατανοήσουμε με κάποια επάρκεια τούς λόγους για τους οποίους, για το οντολογικό παράδειγμα γενικώς, οι πρώτες και πρωτότυπες έννοιες δέν μπορούν παρά να είναι το «είναι» το «μή-είναι» και το «Γίγνεσθαι», δέν θα κατανοήσουμε επίσης και τους λογους για τους οποίους για το Ενολογικό μεταφυσικό παράδειγμα οι υπέρτατες και πρώτες έννοιες είναι του «ενός» και των «Πολλών», καθότι η πρώτη αρχή είναι το Ένα και το Είναι προέρχεται απο το Ένα. 

Συνεχίζεται

Αμέθυστος