Διδακτορισμός εναντίον ησυχασμού.
"Καλά, όλα όσα μας είπε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός για τον Πάπα, θα τα ξεχάσουμε; Θα τα διαγράψουμε"; Για να πάρει την απάντηση τού κλήρου! "Έλα ρε, εμείς εδώ έχουμε τόσα διδακτορικά ο καθένας μας, τον αγράμματο θα ακούσουμε"; Αυτή είναι η ουσία του Οικουμενισμού Αποτελείται απο δόκτωρες, διδάκτορες, με μεγάλο βιογραφικό και μεγάλο βιβλιογραφικό. Γι’αυτό και τα βιβλία τους, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων όσων ίπτανται ήδη στην σκούπα του Χάρυ Πόττερ, όπως ο Ζηζιούλας, ο Γιανναράς, ο Ράμφος είναι στην πραγματικότητα δελτία βιβλιογραφίας και βιβλιοπαρουσιάσεως. Όπως είναι τα διδακτορικά. Όπως είναι τα βιβλία του Λουδοβίκου, του Καλαιτζίδη, του Γιαγκάζογλου.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς πολέμησε τον άγνωστο θεό του Αυγουστίνου και του Βαρλαάμ, τον οποίο επαναπροτείνει σήμερα ο Γιανναράς. Σήμερα όμως, όσοι Χριστιανοί έχουν απομείνει, κληρονόμοι της πίστεως των Πατέρων, θεραπευμένοι απο την οργανωσιακή νόσο, πρέπει να πολεμήσουν τον γνωστό Θεό του Λουθήρου, τον Θεό του Γράμματος, του Προτεσταντισμού. Ο οποίος έχει λάβει ήδη ορθόδοξο ένδυμα και κυκλοφορεί σαν ο Θεός των Κανόνων, του κληρικαλισμού, ο Θεός του Ζήση. (Aφού υπάρχει ιεραρχία στην Αγία Τριάδα, είναι δυνατόν να μην υπάρχει στην εκκλησία;)
Η νέα Σχολαστική λοιπόν, χτυπά αλύπητα την αιμορροούσα ορθοδοξία μέσα απο την κερκόπορτα του κληρικαλισμού, με τους Γεννίτσαρους της θεολογικής σχολής Θεσ/νίκης, στους οποίους θα προστεθούν σύντομα τα ρομπότ της σχολής της Χάλκης.
Σήμερα γόητες της σχολής της Θεσ/νίκης, σαν τον Μαρτζέλο, επαναπροωθούν στο προσκήνιο, έναν διδακτορίσκο, ονόματι Γιάννη Δημητρακόπουλο, ο οποίος ισχυρίζεται εδώ και χρόνια πώς ο Γρηγόριος Παλαμάς, επηρεάσθηκε απο τον Αυγουστίνο.
Με την ίδια μέθοδο μάλιστα, με την αντιπαράθεση λέξεων δηλαδη, διότι δέν έχουν πρόσβαση στο πνεύμα, με την οποία απέδειξε η Δύση ότι ο Αρεοπαγίτης ήταν μαθητής του Πρόκλου, θέλοντας δηλαδή να μας υποδείξει πώς, γι’αυτόν τον λόγο, δέν έγινε ποτέ Χριστιανός, αποδεικνύουν σήμερα πώς ο Άγιος Γρηγόριος υπήρξε μαθητής του Αυγουστίνου. Όπως και όλοι οι ανθρωπιστές του Βυζαντίου υπήρξαν μαθητές του Ακινάτη. Και επομένως στους τελευταίους αιώνες της ύπαρξής του, σε φανερή παρακμή, στο Βυζάντιο μαλλιοτραβήχτηκαν σαν ποδοσφαιρόφιλοι, για την επικράτηση του Αυγουστίνου ή του Ακινάτη!
Όλοι δέ οι οπαδοί της λογοτεχνικής φιλοσοφίας νομίζουν πώς τελικώς στην Ιστορία και μόνον αυτό μετράει, επικράτησε ο Ακινάτης.
Και συνεχίζει την επικράτειά του μέχρι σήμερα με τις οντολογίες του Ζηζιούλα και του Γιανναρά.
Ο Δημητρακόπουλος λοιπόν έγραφε αυτή την νέα Summa Contra Gentiles, την οποία συμπληρώνουν έκτοτε οι Μεταπατερικοί, των Ρώσων θεολόγων της διασποράς συμπεριλαμβανομένων, στα 1997 από τις εκδόσεις ΠΑΡΟΥΣΙΑ, «Αυγουστίνος και Γρηγόριος Παλαμάς, τα προβλήματα των Αριστοτελικών κατηγοριών και της Τριαδικής ψυχοθεολογίας».
Δυστυχώς θα ασχοληθούμε στο μέλλον εκτενώς με το διδακτορικό αυτό, αλλά θα καταθέσουμε σήμερα μερικές σκέψεις, που θάπρεπε να είχε κάνει ο διδακτορίσκος μας, πρίν γράψει το κενόδοξο βιβλίο του.
Ισχυρίζεται λοιπόν πώς ο Άγιος Γρηγόριος απέδωσε, επηρεασμένος απο τον Αυγουστίνο, τις κατηγορίες του Αριστοτέλη στον Θεό.
Όπως γνωρίζουμε ο Άγιος Γρηγόριος υπήρξε απο τους καλύτερους γνώστες του Αριστοτέλη της εποχής του και γνωρίζουμε επίσης πώς ο Αυγουστίνος απο το Eλληνικό πνεύμα γνώρισε μόνον τον Νεοπλατωνισμό του Πλωτίνου, του Πορφυρίου και του Μάριου Βικτωρίνου.
Γνωρίζουμε πώς οι κατηγορίες του Αριστοτέλη, στον ίδιο τον Αριστοτέλη, ανήκουν στην οντολογία του, η οποία δέν ταυτίζεται με την θεολογία του και ότι η κορυφή της οντολογίας του είναι το κινητό ακίνητο. Και όμως το Βυζάντιο ήταν ανόητο, μας λέει ο Δημητρακόπουλος. Και περισσότερο ακόμη ο Άγιος Γρηγόριος, ο οποίος είχε σύγχυση ανάμεσα στις άκτιστες ενέργειες και στις κατηγορίες του Αριστοτέλη και τελικώς τις ταύτισε και στην πραγματικότητα το Φώς του ησυχασμού είναι το οντολογικό Φώς των κατηγοριών του Αριστοτέλη, που έβλεπε και ο Ακινάτης και σήμερα το θεωρεί ο Ζηζιούλας. Μόνο που ο Αριστοτέλης έβλεπε άλλο Φώς, σε άλλο Θεό πίστευε, ταπεινέ διδακτορίσκε!
Και συνεχίζει : ο Άγιος Γρηγόριος μάλιστα μοιράζεται την ιδέα του Αυγουστίνου και όλης της Λατινικής παράνοιας, πώς το Άγιο Πνεύμα δέν υπάρχει, αλλά είναι η αγάπη του Πατρός πρός τον Υιό και του Υιού πρός τον Πατέρα. Και γι’αυτό δέν υπάρχει δράση του Αγίου Πνεύματος μόνον η αγάπη του Υιού και με την αγάπη του Υιού που είναι και του Πατρός, δέν έχουμε καμμία ανάγκη ούτε του Υιού. Δι’ αυτό αγάπα και κάνε ό,τι θές.
Για να μοιραστεί την ιδέα του Αυγουστίνου ο Άγιος έπρεπε να εννοεί τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος σαν σχέσεις, όπως ο Αυγουστίνος και όχι σαν υποστάσεις, όπως τα θεωρεί ολόκληρη η Ορθοδοξία. Έπρεπε να λατρεύει την ουσία του Θεού και μόνον, όπως οι Λατίνοι. Και όχι τον Τριαδικό αποκαλυφθέντα Θεό, όπως οι Ορθόδοξοι Πατέρες. Μόνον και μόνον, λόγω της ουσίας ακριβώς που δίνει την ενότητα στην Θεότητα, ο Αυγουστίνος, ταύτισε τον Θεό των φιλοσόφων με τον αληθινό Θεό. Και μόνον γι’αυτό για να ντυθούν το Ορθόδοξο ένδυμα, οι σύγχρονοι μαθητές του Αυγουστίνου και του Ακινάτη, οι Ρώσοι και οι Έλληνες θεολόγοι της διασποράς αρνούνται την ουσία και στην Θέση της βάζουν τον Πατέρα σαν Ουσία. Επινοώντας και μία μητέρα στην Αγία Τριάδα, την θέληση, όπως ακριβώς ο Σολόβιεφ και ο Μπουλγκάκωφ, την Σοφία.
Καλά Δημητρακόπουλε, για τον γόη τον Μαρτζέλο δέν έχουμε απορίες, άλλα είναι τα ενδιαφέροντα του, δέν διάβασες ποτέ σου τους δύο λόγους περί του Αγίου Πνεύματος του Αγίου Γρηγορίου; Δέν μπορούν να συμπεριληφθούν στα διδακτορικά;
Αμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου