Πόσο σημαντικό είναι το Ευαγγέλιο; (Στά δύο άκρα;)

Ναζί κανείς ή νά μή Ναζί;

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Πόσο σημαντικό είναι το Ευαγγέλιο για τον κ. Αμβρόσιο Λενή;
1. Τους Χριστιανούς που παίρνουν τοις μετρητοίς το Ευαγγέλιο, το οποίο λέει πως «ο Θεός αγάπη εστί» και πως το μόνο που θα μείνει αιώνιο είναι η αγάπη*1, ο κ. Αμβρόσιος Λενής τους χλευάζει εδώ και πολύν καιρό ως «αγαπούληδες του Θεού».
2. Ο κ. Αμβρόσιος Λενής φέρεται να είπε στην απολογία του: «Το φτύστε τους είναι το λιγότερο. Αν είχα όπλο και μπορούσα από το νόμο, θα το χρησιμοποιούσα να τελειώνουμε».

Αυτό που προφανώς υπολογίζει ο κ. Αμβρόσιος Λενής είναι ο νόμος, και γι’ αυτό δεν κάνει πράξη την επιθυμία του. Αλλά το θέμα είναι άλλο: Πόσο υπολογίζει το Ευαγγέλιο, το οποίο μετακινεί το κέντρο βάρους στην π ρ ό θ ε σ η του ανθρώπου, και θεωρεί υπόλογο αυτόν που επιθυμεί να πράξει, αλλά εμποδίζεται από διαφόρους εξωτερικούς λόγους*2.
Ο κ. Αμβρόσιος Λενής φέρει την ιδιότητα επισκόπου της ελλαδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το θέμα δεν είναι αν πρόκειται για αμαρτωλό άνθρωπο ή όχι. Όλοι αμαρτωλοί είμαστε. Το θέμα είναι ότι ως επίσκοπος οφείλει να «ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας», πράγμα για το οποίο οι Χριστιανοί προσευχόμαστε σε κάθε θεία Λειτουργία. Σοφά η θεία Λειτουργία δεν θεωρεί δεδομένο ότι ο επίσκοπος αυτόματα και μαγικά ορθοτομεί, αλλά ζητεί από τους πιστούς να εύχονται ώστε ο επίσκοπος όντως να ορθοτομεί.
Εδώ λοιπόν έχουμε το κορυφαίο πρόβλημα: πόσο σημαντικό είναι το Ευαγγέλιο για έναν επίσκοπο.
Είναι υποχρέωση των Χριστιανών να δηλώνουν καθαρά ότι η στάση του κ. Λενή προσβάλλει βάναυσα τη χριστιανική τους πίστη. Και είναι σπουδαίο το γεγονός ότι πράγματι πολλοί ήδη δηλώνουν την αγανάκτησή τους. Και είναι υποχρέωση της διοικούσας εκκλησίας να επιληφθεί, διότι αυτό που στασιάζεται εδώ είναι ακριβώς το Ευαγγέλιο του Χριστού. Κι ακόμα ειδικότερα, ο Αρχιεπίσκοπος έχει υποχρέωση να δηλώσει αν εμμένει στη δημόσια δήλωσή του (1-11-2016) ότι «ο Αμβρόσιος… δεν κάνει λάθος. Αυτά που επισημαίνει δεν είναι λάθη… Αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος ο κατάλληλος που μπορεί να μιλήσει ένας ποιμένας»*3. Οφείλουμε να πούμε ρητά ότι πρόκειται ακριβώς για το αντίθετο: Το στασιαζόμενο εδώ δ ε ν είναι ο τρόπος. Είναι η ουσία.
Το 2016 τo περιοδικό «Σύναξη» δημοσίευσε κείμενα για το ότι η διάθεση ορισμένων εκκλησιαστικών (όπως ο κ. Αμβρόσιος Λενής) να αναθεματίζουν και να αφορίζουν, αντίκειται στο χριστιανικό ήθος, όχι για λόγους σαβουάρ βιβρ, αλλά διότι υφαρπάζει την κρίση του μόνου και τελικού κριτή, του Χριστού (τ. 138, 140). Πρωτύτερα είχα δημοσιεύσει μελέτημα με τίτλο «Σημεία εθνικοσοσιαλισμού στην ελλαδική Εκκλησία;» (Σύναξη 125/2013, σσ. 23-37). Εκεί υποστήριξα πως δεν είναι τυχαίο ότι οι αντι-ευαγγελικές νοοτροπίες εκδηλώνονται με δήθεν αντισυστημικό λόγο και ουσιαστικά με μίσος για τη δημοκρατία. Και πέρισυ, πάλι κοντά στο Πάσχα (14-4-2017) δημοσίευσα στο fb και αλλού το κείμενο «Παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλα», για την ολίσθηση σε έναν «Χριστιανισμό» του τραμπουκισμού, σταυροφορικό και μισαλλόδοξο*4.

Οι μπράβοι τής αγάπης.

Το πεδίο δεν βρίσκεται στις αίθουσες των δικαστηρίων. Βρίσκεται αλλού: εκεί όπου μπορούν να σταθούν πολλά ή να πέσουν τα πάντα. Στις ψυχές και στις συνειδήσεις και στη δοκιμασία του καθημερινού βίου.
Ο Θανάσης Ν. Παπαθανασίου είναι Δρ. Θεολογίας, αρχισυντάκτης του περιοδικού «Σύναξη» / 17-3-2018
Υποσημειώσεις:
*1.  1 Ιω. 4:16 και 1 Κορ. 13:13.
* 2.  Ματθ. 5:21-28.
* 3. Συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου στον δημοσιογράφο Αλέξη Παπαχελά, τηλεόραση του Σκάι, 1-11-2016.
* 4. http://www.tomtb.com/payson-ekklhs-skand-thnpapath-9777-2/ και αλλού.
Σημείωση: Το εικαστικό είναι έργο του Fernando Botero.
ΠΗΓΗ: http://www.tomtb.com
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΣΧΟΛΙΟ: Tά δύο άκρα πού μάς καταδυναστεύουν καί στήν πολιτική ζωή καί στήν εκκλησιαστική. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ. Μέ τά δικαστήριά της καί τίς συνόδους της. Η οποία εκκλησιαστικά είναι ανυπόστατος καί πολιτικά είναι η πόλωση σέ δύο εχθρικές αρχές. Ο θάνατος τής δημοκρατίας καί κάθε ελπίδος ενότητος ενός λαού σέ ΠΟΛΙΤΕΙΑ. ΟΙ ΖΗΛΩΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ (ΤΟ ΝΕΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ).
Ο ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Η ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΡΧΙΑ. Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΕΩΣ. Η επανάσταση τών νέων καί η αντεπανάσταση τών γέρων. Τά παιδιά τών λουλουδιών στήν εξουσία. Η σκλαβιά στόν νόμο καί η απελευθέρωση.
Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ. ΑΝΑΛΟΓΗ. MAKE LOVE NOT WAR. Η νεοορθοδοξία τού Αυγουστίνου επικράτησε και θεμελιώνει τό σύγχρονο ντοπάρισμα. ΑΓΑΠΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ ΘΕΣ. Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ. Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ. Καί στήν μέση βρίσκεται τό Ευαγγέλιο. Τό οποίο κατακομματιάζεται από τό ένα άκρο καί καταπίνεται αμάσητο από τό άλλο.

                           «Παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλα!»

Το μεγαλύτερο ίσως σκάνδαλο στην ελλαδική Εκκλησία αυτή τη στιγμή είναι ο διασυρμός της Αλήθειας, στο όνομα τάχα της αλήθειας! Είναι η ολοένα και επιδεινούμενη εκδήλωση του δαιμονικού πειρασμού του «σταυροφορικού» πνεύματος: κραδαίνεις σταυρό, ομνύεις στον σταυρό, και τελικά κάνεις τον σταυρό όργανο μίσους το οποίο αναιρεί τον Σταυρό!

Υπάρχει ένα πολύ δύσκολο σημείο στη χριστιανική ταυτότητα, το οποίο γίνεται δυσκολότερο σε εποχές αγριάδας και ανασφάλειας όπως η τωρινή μας. Το δύσκολο σημείο είναι ότι Χριστιανό δεν σε κάνει η αναφορά (ακόμα και η πιο παθιασμένη) στον Χριστό, αλλά η αναφορά στον Χριστό ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Και γιατί το σημείο αυτό γίνεται δυσκολότερο στις μέρες μας; Διότι ο κόσμος αγωνιά για τις εθνικές απειλές, αγωνιά για τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, αγωνιά για το μεταναστευτικό, αγωνιά για τη μνημονιακή υποθήκευση του μέλλοντος, και εύκολα ολισθαίνει σε έναν «Χριστιανισμό» του τραμπουκισμού, σταυροφορικό και μισαλλόδοξο. Σε έναν χυδαίο «Χριστιανισμ-ισμό», ο οποίος προσπερνά ως ανούσια ουτοπία τα βασικά του Ευαγγελίου (ο μητροπολίτης Αιγιαλείας Αμβρόσιος εδώ και καιρό χλευάζει ως «αγαπούληδες του Θεού» όσους εμμένουν στην ευαγγελική πρωτοκαθεδρία της αγάπης) και εισηγείται μεθ’ ηδονής έναν «Ορθόδοξο» τζιχαντισμό ως απάντηση στον Τζιχαντισμό. Εδώ, λοιπόν, στα ζόρικα και στα κρίσιμα οφείλει η Εκκλησία ως Σώμα (επισήμως δια στόματος της Ιεράς Συνόδου και του Αρχιεπισκόπου) να υπερασπιστεί ακριβώς την ευαγγελική ουτοπία. Αλλά δεν το βλέπουμε…

tomtb  Παπαθανασίου.

Καί τά δύο άκρα θεμελιώνονται λοιπόν στήν ΜΙΜΗΣΗ. Μίμηση Αγίων τό ένα, Μίμηση Χριστού τό άλλο. Καί η εντολή τού Ευαγγελίου τήν οποία εκμεταλλεύονται μάς δίνεται από τόν Απ. Παύλο. Είναι ο Υμνος τής αγάπης. Τής αγάπης η οποία μάς προστατεύει από τήν παρερμηνεία τής Κ.Δ., τού Ευαγγελίου. Από τήν πρόσληψη τών χαρισμάτων στήν θέση τού Νόμου καί από τήν πρόσληψη τής αγάπης σάν τήν υπέρβαση τού Νόμου καί όχι σάν τήν πλήρωση τού Νόμου. Τής αγάπης η οποία πληρώνει τά χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος καί δέν τά καταργεί υπερβαίνοντάς τα. Τής αγάπης η οποία δέν είναι δυνατόν νά αυτονομηθεί  καί νά κενωθεί από κάθε περιεχόμενο. Η ΑΓΑΠΗ ΣΤΕΦΑΝΩΝΕΙ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΟΧΗ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΗΣ. Η οποία μέ τήν σειρά της δέν μπορεί νά είναι ανώτερη από τό σώμα της όπως η κεφαλή δέν υφίσταται χωρίς τά μέλη της.

"Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.

Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.

Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη."

Αμέθυστος