Συνέχεια από: Τετάρτη, 4 Μαρτίου 2015
Ο Σολόβιεφ δέν σταμάτησε ποτέ να σκέφτεται πώς η ανάπτυξη τής Χριστολογικής αλήθειας πρέπει να πραγματοποιηθεί στην Εκκλησιαστική ανάπτυξη και όχι στην υπέρβαση τής Εκκλησίας που συστήθηκε από τον Χριστό, [Ας δούμε πώς τό εκφράζει τέλεια αυτό τό σημείο ο Σμέμαν, ο καλός μαθητής. Από το “Ημερολόγιο” του Αλεξάνδρου Σμέμαν
«Τετάρτη, 10 Σεπτεμβρίου, 1980
Γενικά, νιώθω όλο και πιο αποξενωμένος, απομακρυσμένος απ’ όσα έχω να κάνω. Παίζω όλους μου τους ρόλους – Σεμινάριο, θεολογία, Εκκλησία, Ρώσοι εμιγκρέδες, αλλά κυριολεκτικά «ρόλους». Δεν ξέρω πώς ν’ αποτιμήσω αυτούς τους ρόλους, τί είναι. Ίσως απλή τεμπελιά, ίσως κάτι βαθύτερο. Για να είμαι τίμιος, δεν γνωρίζω. Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτή η αποξένωση δεν με κάνει δυστυχισμένο. Ουσιαστικά είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τη μοίρα μου και δεν θα ήθελα κάποια άλλη. Κατά κάποιο τρόπο, μου αρέσει ο καθένας απ’ αυτούς τους ρόλους, ο καθένας απ’ αυτούς τους κόσμους, και μάλλον θα έπληττα αν τους στερούμουν. Αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ μαζί τους. Σκέφτομαι χονδρικά ως εξής: έχω μια εσωτερική ζωή, αλλά η πνευματική μου κρατιέται χαμηλά. Ναι, έχω πίστη, αλλά με ολοκληρωτική απουσία ενός προσωπικού μαξιμαλισμού, τον όποιο τόσο προφανώς απαιτεί το Ευαγγέλιο.
Απ’ την άλλη πλευρά όλα όσα διαβάζω για την πνευματική ζωή, όλα όσα βλέπω στους ανθρώπους που τη ζουν, κάπως με ερεθίζουν. Τί συμβαίνει; Είναι αυτοάμυνα, είναι φθόνος γι’ αυτούς που τη ζουν, και γι’ αυτό μια επιθυμία να τη δυσφημίσω; Κατόπιν, τυχαία, διάβασα ένα απόσπασμα από τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο για την ανάγκη να μισήσεις το σώμα σου, και αμέσως ένιωσα πως όχι μόνο ό,τι χειρότερο υπάρχει μέσα μου, αλλά και κάτι άλλο είναι που δεν συμφωνεί μ’ αυτό, που δεν το δέχεται.
Απλά ερωτήματα για μια απλή επίγεια ανθρώπινη ευτυχία: για τη χαρά που ξεπερνά τον φόβο του θανάτου• για τη ζωή στην οποία μας έχει καλέσει ο Θεός. για το γιατί και το πώς λάμπει ο ήλιος• για το ποιοι είναι οι ορίζοντες της Λαμπέλ, οι απαλοί λόφοι της που σκεπάζονται από δένδρα, ο απέραντος ουρανός της και οι λαμπρές ακτίνες του ήλιου. Απλά ερωτήματα!», η απόλυτη εκκοσμίκευση] στο πέρασμα σε μία Εκκλησία του πνεύματος. Όπως και οι άλλοι, ορθώνει απέναντι στην φιγούρα του Πέτρου εκείνη του Ιωάννου, αλλά όχι σε μίαν αντίθεση, όχι με την ιδέα πώς ο δεύτερος καλείται να αντικαταστήσει τον πρώτο: οι δύο απόστολοι (στους οποίους θα προσθέσει τον Παύλο), αντιπροσωπεύουν τις δύο μεγάλες ομάδες της Εκκλησίας, εκείνη της Δύσεως και εκείνη της Ανατολής, οι οποίες έχουν κληθεί να ενωθούν. Η εποχή του Αγίου Πνεύματος, παραμένει στα μάτια του, η εποχή κατά την οποία το πνεύμα θα κάνει τους Χριστιανούς αληθινούς πιστούς του Χριστού, ενωμένους εν κοινωνία στην Εκκλησία του.
Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΥ (15)
του HENRI DE LYBAC
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΙΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ.
«Τετάρτη, 10 Σεπτεμβρίου, 1980
Γενικά, νιώθω όλο και πιο αποξενωμένος, απομακρυσμένος απ’ όσα έχω να κάνω. Παίζω όλους μου τους ρόλους – Σεμινάριο, θεολογία, Εκκλησία, Ρώσοι εμιγκρέδες, αλλά κυριολεκτικά «ρόλους». Δεν ξέρω πώς ν’ αποτιμήσω αυτούς τους ρόλους, τί είναι. Ίσως απλή τεμπελιά, ίσως κάτι βαθύτερο. Για να είμαι τίμιος, δεν γνωρίζω. Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτή η αποξένωση δεν με κάνει δυστυχισμένο. Ουσιαστικά είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τη μοίρα μου και δεν θα ήθελα κάποια άλλη. Κατά κάποιο τρόπο, μου αρέσει ο καθένας απ’ αυτούς τους ρόλους, ο καθένας απ’ αυτούς τους κόσμους, και μάλλον θα έπληττα αν τους στερούμουν. Αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ μαζί τους. Σκέφτομαι χονδρικά ως εξής: έχω μια εσωτερική ζωή, αλλά η πνευματική μου κρατιέται χαμηλά. Ναι, έχω πίστη, αλλά με ολοκληρωτική απουσία ενός προσωπικού μαξιμαλισμού, τον όποιο τόσο προφανώς απαιτεί το Ευαγγέλιο.
Απ’ την άλλη πλευρά όλα όσα διαβάζω για την πνευματική ζωή, όλα όσα βλέπω στους ανθρώπους που τη ζουν, κάπως με ερεθίζουν. Τί συμβαίνει; Είναι αυτοάμυνα, είναι φθόνος γι’ αυτούς που τη ζουν, και γι’ αυτό μια επιθυμία να τη δυσφημίσω; Κατόπιν, τυχαία, διάβασα ένα απόσπασμα από τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο για την ανάγκη να μισήσεις το σώμα σου, και αμέσως ένιωσα πως όχι μόνο ό,τι χειρότερο υπάρχει μέσα μου, αλλά και κάτι άλλο είναι που δεν συμφωνεί μ’ αυτό, που δεν το δέχεται.
Απλά ερωτήματα για μια απλή επίγεια ανθρώπινη ευτυχία: για τη χαρά που ξεπερνά τον φόβο του θανάτου• για τη ζωή στην οποία μας έχει καλέσει ο Θεός. για το γιατί και το πώς λάμπει ο ήλιος• για το ποιοι είναι οι ορίζοντες της Λαμπέλ, οι απαλοί λόφοι της που σκεπάζονται από δένδρα, ο απέραντος ουρανός της και οι λαμπρές ακτίνες του ήλιου. Απλά ερωτήματα!», η απόλυτη εκκοσμίκευση] στο πέρασμα σε μία Εκκλησία του πνεύματος. Όπως και οι άλλοι, ορθώνει απέναντι στην φιγούρα του Πέτρου εκείνη του Ιωάννου, αλλά όχι σε μίαν αντίθεση, όχι με την ιδέα πώς ο δεύτερος καλείται να αντικαταστήσει τον πρώτο: οι δύο απόστολοι (στους οποίους θα προσθέσει τον Παύλο), αντιπροσωπεύουν τις δύο μεγάλες ομάδες της Εκκλησίας, εκείνη της Δύσεως και εκείνη της Ανατολής, οι οποίες έχουν κληθεί να ενωθούν. Η εποχή του Αγίου Πνεύματος, παραμένει στα μάτια του, η εποχή κατά την οποία το πνεύμα θα κάνει τους Χριστιανούς αληθινούς πιστούς του Χριστού, ενωμένους εν κοινωνία στην Εκκλησία του.
Εάν παρουσιάζεται αυστηρός πρός τους Εκκλησιαστικούς παπάδες ή μοναχούς, που η «σύντομη έκθεση στον Αντίχριστο» τους βλέπει κατακτημένους σχεδόν όλους απο τον Αντίχριστο, αυτό δέν εναντιώνεται στην πεποίθησή του, με την οποία παραμένει μέχρι τέλους, πώς η διατήρηση των δομών της Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένου του Παπάτου, είναι κάτι απαραίτητο. Ακόμη και στο μεγάλο του έργο «Δικαίωση του Αγαθού» (1897), παρότι μπορούσε να το αποφύγει, ανακαλεί πάλι το τριμερές του σχήμα, το οποίο διαιωνίζει στην Εκκλησία την αρχιερωσύνη του Χριστού στο πρόσωπο του Ποντίφηκος, ενώ διαιωνίζει την Βασιλικότητά του στο πρόσωπο ενός Αυτοκράτορος και την Αγιότητα του σ’εκείνο των προφητών και των Αγίων. Η γήϊνη ελπίδα του απογοητευμένη απελευθερώνεται απο κάθε στοιχείο της ιδεολογίας τής προόδου που είχε ενωθεί στο όραμα της πίστεως, αλλά χάνοντας τουλάχιστον συμβολικά, την μορφή ενός χιλιασμού, το τελευταίο του όνειρο παραμένει ενσαρκωμένο.
Ο Αντίχριστος στο αποκορύφωμα της δυνάμεως του και τής δημοτικότητός του, εξέλεξε στην Ιερουσαλήμ, απο τους αποστάτες καρδινάλιους, έναν καινούργιο πάπα, ο οποίος πρέπει να καταργήσει κάθε σχίσμα, να ξαναενώσει τις δύο εξουσίες. Ο όχλος είναι κατενθουσιασμένος. Αμέσως μετά την εκλογή του, ο Απολλώνιος κάνει θαύματα. Ο Πέτρος και ο Ιωάννης δολοφονήθηκαν. Ο Παύλος και μερικοί σύντροφοι αποτραβηγμένοι στην Ιεριχώ, νηστεύουν και προσεύχονται. Μετά από τέσσερις ημέρες, με την κάλυψη της νύχτας, η μικρή ομάδα επιστρέφει στην Ιερουσαλήμ, όπου τα σώματα των δύο μαρτύρων κείτονται μπρός στην Εκκλησία τής Αναστάσεως. Μόλις τους συμμαζεύουν, τα δύο σώματα ξαναζωντανεύουν. Τότε ο Πέτρος και ο Ιωάννης σφίγγουν δυνατά το χέρι του Παύλου.
«Έτσι πραγματοποιείται η ενότης των Εκκλησιών. Αλλά ξαφνικά η νυχτερινή σκοτεινιά αφήνει την θέση της σε ένα λαμπρό φώς και στον ουρανό εμφανίζεται το μεγάλο σημείο: μία γυναίκα ντυμένη με τόν ήλιο, με την σελήνη κάτω απο τα πόδια της και στην κεφαλή της μία κορώνα με δώδεκα αστέρια. Το σημείο, βαδίζει αργά πρός την Δύση. Ανασηκώνοντας την ράβδο, ο Πέτρος λέει: να η σημαία μας. Ας την ακολουθήσουμε. Και συνοδευόμενος απο τους δύο γέρους, όπως και απο όλον τον όχλο των Χριστιανών, παίρνει τον δρόμο που έδειξε η οπτασία, πρός το βουνό του Θεού, το Σινά».
Στα τελευταία του χρόνια, ο Σολόβιεφ, εναντιώνεται στις απαιτήσεις ενός «επέκεινα του Χριστιανισμού», και όχι στην ξεπερασμένη μορφή στην οποία το είχε μισοδεί ο αγαθός Ιωακείμ, αλλά όπως το έβλεπε να απλώνεται γύρω του. Αυτό το επέκεινα, το οποίο επιθυμεί την αναγνώριση της αξίας του Χριστιανισμού, που βλέπει και σ’αυτόν έναν αναγκαίο σταθμό της Ιστορίας, αλλά τον απορρίπτει πλέον σαν ανάξιο του ώριμου ανθρώπου, ο Σολόβιεφ το υπολογίζει σαν μία ανωμαλία.
"Αυτός ο ιδιοφυής άνθρωπος, ο Αντίχριστος, που ακόμη νέος, άρχιζε να επιβάλλεται σε όλους για να οργανώσει ολόκληρο τον κόσμο, δέν είχε ένα αληθινό μίσος εναντίον του Ιησού.
"Αυτός ο ιδιοφυής άνθρωπος, ο Αντίχριστος, που ακόμη νέος, άρχιζε να επιβάλλεται σε όλους για να οργανώσει ολόκληρο τον κόσμο, δέν είχε ένα αληθινό μίσος εναντίον του Ιησού.
Αναγνώριζε την Μεσσιανική του αποστολή, την αξιοπρέπεια του, αλλά έβλεπε σ’αυτόν μόνον τον μεγαλύτερο απο όσους προηγήθηκαν. Έρχομαι τελευταίος, σκεφτόταν, στην ροή της Ιστορίας, διότι είμαι ο τέλειος και καθοριστικός σωτήρας. Αυτός ο Χριστός είναι ο προκάτοχος μου. Η αποστολή του συνίστατο στην προετοιμασία και στην αναγγελία της δικής μου ελεύσεως.[ΕΝΑΣ ΜΩΑΜΕΘ]
Παρόλα αυτά, μία αμφιβολία έφτασε να φρενάρει «αυτόν τον δίκαιο γεμάτον υπερηφάνεια», που πιστεύει πώς είναι ο άνθρωπος του μέλλοντος. Εάν δέν είμαι Εγώ; Εάν είναι αυτός, ο Γαλιλαίος; Εάν δέν υπήρξε προκάτοχος μου, αλλά ο πρώτος και ο τελευταίος; Απο τότε γίνεται φθονερός και τον μισεί, αλλά συνεχίζει με ενθουσιασμό ακόμη μεγαλύτερο το έργο του. Οι καλοί άνθρωποι τόν θαυμάζουν διότι εφαρμόζει ένα πρόγραμμα που διαπερνάται απο το αληθινό Χριστιανικό πνεύμα αποσιωπώντας προσεκτικά το όνομα του Χριστού. Έτσι αφού γίνει παγκόσμιος Αυτοκράτορας, όπως έχουμε δεί, συγκαλεί μία σύνοδο και εκφωνεί ένα μεγαλειώδη λόγο για την ενότητα. Έπειτα απο δική του πρόσκληση, οι θεολόγοι των τριών μεγάλων ομολογιών του Χριστιανισμού ενώνονται μαζί του. Μόνον ο Πέτρος ο δεύτερος παραμένει αμετακίνητος και ο Στάρετς Ιωάννης, και στην συνέχεια και ο Παύλος πηγαίνουν πρός συνάντησί του. Στην ομολογία του Χριστού και στην αντίσταση στην γοητεία του Αντιχρίστου τα διαχωρισμένα μέλη της ορατής Εκκλησίας ενώνονται ξανά και για πάντα."
ΑΣ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΠΩΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.
ΑΣ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΠΩΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.
Τέλος τού κεφαλαίου για τον Σολόβιεφ.
Αμέθυστος. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου