της Ekaterina Blinova
Η αμφιλεγόμενη στρατηγική των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή και στην Βόρειο Αφρική προκαλεί δύο θεμελιώδη ερωτήματα: «Ποιος έχει τον έλεγχο των πραγμάτων στην Ουάσιγκτον, και τι είναι αυτό που θέλει». Ο πρώην αναλυτής ζητημάτων άμυνας στο Καναδικό Τμήμα Εθνικής Άμυνας για την ΕΣΣΔ και τη Ρωσία και Σύμβουλος στην Πρεσβεία του Καναδά στην Μόσχα από το 1993 έως το 1996, Patrick Armstrong μίλησε στο “Sputnik”, αποκαλύπτοντας τους τρεις τρόπους που οι ΗΠΑ ολοκληρώνουν συνήθως τους πολέμους τους.
«Όποιο και να ήταν το κίνητρο της ανάμειξης της Ουάσιγκτον στη Συρία – οι αγωγοί, η αποδυνάμωση της Ρωσία ή του Ιράν, η πρόκληση χάους ή οτιδήποτε άλλο- έχει αποτύχει» είπε ο Armstrong. «Η δυναμική των πραγμάτων έχει αλλάξει και είναι κοντά η ήττα κι εδώ και στις άλλες επεμβάσεις των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική (ΜΕΝΑ)»
Η στρατηγική των ΗΠΑ στη Συρία: Ένας Γρίφος, τυλιγμένος σε ένα Μυστήριο, εντός ενός Αινίγματος
Η κατάσταση στη Συρία, αρχίζοντας από τις αναφορές για την πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ που, σύμφωνα με τη φημολογία, διενήργησε στοχευμένες μεταφορές στρατιωτικών στελεχών του «Ισλαμικού Κράτους», έως τις δηλώσεις παρατηρητών ότι η απελευθέρωση της Ράκκα δεν ήταν παρά μια «παράσταση με μαριονέτες», εγείρει πολλά ερωτηματικά.
· Θα συνεχίσουν οι ΗΠΑ να υποστηρίζουν στη Ράκκα τις «Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις» (SDF), στις οποίες κυριαρχούν οι Κούρδοι, σύμφωνα με το «σχέδιο διακυβέρνησης» που περιεγράφηκε από τις ΗΠΑ- και τη συμμαχική πολιτοφυλακή, τον Απρίλιο του 2017;
· Θα βοηθήσει το Πεντάγωνο τους Κούρδους να διατηρήσουν τον έλεγχο στα κοιτάσματα πετρελαίου στην επαρχία Ντέιρ εζ Ζορ, που ανακατέκτησαν πρόσφατα από το ΙΚ;
Από την άλλη πλευρά, η απροθυμία της Ουάσιγκτον να υποστηρίξει την αξίωση των σύμμαχών της Κούρδων στο Ιράκ για ανεξαρτησία, έχει οδηγήσει κάποιους σχολιαστές να υποθέσουν ότι η Τεχεράνη, που βοήθησε τη Βαγδάτη να ανακαταλάβει την πλούσια σε πετρέλαιο περιοχή του Κιρκούκ από τους Πεσμεργκά, έχει καταφέρει να υπερκεράσει τη διοίκηση Τραμπ στην περιοχή και να εμποδίσει τις ΗΠΑ να δημιουργήσουν ένα φιλικό τους έρεισμα στο Ιρακινό Κουρδιστάν εναντίον του Ιράν.
Ωστόσο, αυτές και άλλες ερωτήσεις που αφορούν την ανάμειξη των ΗΠΑ στην περιοχή «δεν μπορούν να απαντηθούν», λέει ο Armstrong «επειδή κανείς δεν γνωρίζει τις απαντήσεις σε δύο θεμελιώδη ερωτήματα: ποιος αποφασίζει στην Ουάσιγκτον και τι θέλει».
Η Συρία θα μετατραπεί σε ένα ακόμη «Βιετνάμ» για τις ΗΠΑ;
«Αν και έχει γίνει καθαρό ότι το μεσανατολικό σχέδιο των ΗΠΑ είναι υπό κατάρρευση, «η Ουάσιγκτον δεν είναι καλό να παραδεχθεί την ήττα», συνεχίζει ο Καναδός πρώην διπλωμάτης. [Οι ΗΠΑ] πάντοτε επινοούν κάποιο σχήμα – οι Κούρδοι στη Συρία, οι ομάδες δολοφονίας στο Αφγανιστάν- για να αναβάλουν το τέλος. Οι πόλεμοι των ΗΠΑ τελειώνουν με έναν από τους τρείς τρόπους: ο πρώτος, απόλυτη νίκη (1945), ο δεύτερος, καταστροφή που αφήνει πίσω της χάος (Κόσοβο, Σομαλία ή Λιβύη) και ο τρίτος, πανικόβλητη αποχώρηση (Βιετνάμ). Για την ώρα, ο τρίτος τρόπος μοιάζει ο πιο πιθανός.
Ωστόσο, δεν μπορεί να αποκλειστεί η περίπτωση, ο Τραμπ να σπάσει την παράδοση. Αλλά εδώ βλέπουμε ένα άλλο μυστήριο. Στην προεκλογική του εκστρατεία φαινόταν να αντιλαμβάνεται ότι αυτοί οι πόλεμοι έπρεπε να σταματήσουν, αλλά από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του χωλαίνει από την αντιρωσική φρενίτιδα των ΜΜΕ και της ηγεσίας των μυστικών υπηρεσιών. Έτσι στο τέλος όλες οι ερωτήσεις καταλήγουν στο ποιος αποφασίζει και τι θέλει».
Το σχέδιο της CIA του 1986 για την αλλαγή του συριακού καθεστώτος.
Μέχρι σήμερα, το «συριακό σχέδιο» των ΗΠΑ φαινόταν να σαφές. Στις 30 Ιουλίου 1986, η CIA παρουσίασε «έναν αριθμό πιθανών σεναρίων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην εκδίωξη του προέδρου Χαφέζ Άσαντ. Το εμπιστευτικό σημείωμα ανέφερε ότι «τα συμφέροντα των ΗΠΑ στη Συρία θα εξυπηρετηθούν πιθανότατα καλύτερα από ένα σουνιτικό καθεστώς» και υπογράμμιζε ότι παρά την ύφεση των θρησκευτικών εντάσεων «οι δυνατότητες για σοβαρές διακοινοτικές συγκρούσεις παραμένουν» με «τα απομεινάρια της [Μουσουλμανικής] Αδελφότητας» να αποτελούν «τους ηγέτες σε ένα νέο κίνημα σουνιτικής αντιπολίτευσης». Η χρονική στιγμή και η εκδήλωση της αναταραχής παρέμεναν τα δύο μεγάλα ανοιχτά ζητήματα.
Ίσως, το 1986 δεν ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για ένα πραξικόπημα. Όπως ο έγραψε ο Jack Anderson, ένας βραβευμένος με το Pulitzerδημοσιογράφος, στο «Επιστολή από την Ουάσιγκτον» «Ο Χάφεζ Άσαντ είχε στενούς δεσμούς με την ΕΣΣΔ και αυτό τον μετέτρεπε σκληρό καρύδι: μια επίθεση στη Συρία θα σήμαινε την ανάληψη δράσης των σοβιετικών. Δεν θα ήταν μια φθηνή και εύκολη επιχείρηση που ο Ρήγκανμπορούσε να κάνει στην Γρενάδα και στη Λιβύη». Ο δημοσιογράφος σημείωσε ότι «η Συρία έχει ακόμη χιλιάδες Ρώσους συμβούλους και μεγάλο αριθμό σοβιετικών όπλων και η Συρία παραμένει ο πιο αξιόπιστος σύμμαχος της Μόσχας στη Μέση Ανατολή» (το αποχαρακτηρισμένο έγγραφο στο https://www.cia.gov/library/readingroom/docs/CIA-RDP90-00965R000100110116-4.pdf).
Η πτώση της ΕΣΣΔ άνοιξε ένα παράθυρο ευκαιρίας για τις ΗΠΑ
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991, τα φιλοσοβιετικά καθεστώτα στην Μ. Ανατολή, στην Κ. Ασία και στην Λατινική Αμερική φαινόταν να είναι εύκολη λεία για τους πολεμοχαρείς των ΗΠΑ. Ο συνταξιούχος στρατηγός Wesley Clark, πρώην Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής του ΝΑΤΟ και υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος το 2004, ανέφερε, κατά το λόγο του το 2007 στο “Commonwealth Club” της Καλιφόρνιας, ότι, το 1991, ο τότε υφυπουργός Άμυνας Paul Wolfowitz του είπε ότι οι ΗΠΑ είχαν «5 με 10 χρόνια να καθαρίσουν εκείνα τα φιλοσοβιετικά καθεστώτα» στη Συρία, στο Ιράν και στο Ιράκ.
Τα διπλωματικά τηλεγραφήματα που δημοσιεύθηκαν από το WikiLeaksέδειξαν ότι το 2006 ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στη Συρία WilliamRoebuck πληροφόρησε την Ουάσιγκτον σχετικά με τις «πιθανές αδυναμίες» της κυβέρνησης του Μπασάρ Άσαντ και τα «πιθανά μέσα για την εκμετάλλευσή τους».
Το 2012, η διοίκηση Ομπάμα και η DIA ήταν ενήμεροι ότι οι «Σαλαφιστές», η «Μουσουλμανική Αδελφότητα» και η «Αλ Κάιντα» στο Ιράκ (AQI) ήταν οι «κύριες δυνάμεις, που κατεύθυναν την εξέγερση στη Συρία», από τις απαρχές των ταραχών στη χώρα. Όπως σημείωσε ο, πρώην αρχηγός της DIA και πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Mickael Flynn σε συνέντευξή του το 2015 στο Al Jazeera «υπήρξε μια σκόπιμη απόφαση» από τον πρόεδρο των ΗΠΑ.
Ωστόσο, αυτό σημαίνει ότι τίποτε δεν είχε αλλάξει από το 1986, όταν ηCIA έβλεπε στη ριζοσπαστική «Μουσουλμανική Αδελφότητα» την πιθανή αιχμή του δόρατος στο συριακό αντιπολιτευτικό κίνημα.
Η Ρωσία ζητά μια «τίμια και ολοκληρωμένη απάντηση» από τις ΗΠΑ.
Η δίχρονη ρωσική αεροπορική εκστρατεία στη Συρία, η οποία, προφανώς, έπιασε τους Αμερικανούς στρατηγικούς σχεδιαστές εξ απήνης, έχει αναγκάσει την Ουάσιγκτον να κάνει προσαρμογές στα σχέδιά της. Οπότετι έπεται στη συνέχεια;
Μετά την συνάντηση, στις 23 Οκτωβρίου, με τον υπουργό εξωτερικών του Ιράκ Ιμπραχίμ Τζααφάρι, ο Σεργκέι Λαβρώφ τόνισε ότι η Μόσχα θέλει η Ουάσιγκτον να εξηγήσει ποια είναι «η νέα γραμμή» στη συριακή πολιτική των ΗΠΑ.
Ο Ρώσος υπουργός εξωτερικών υπογράμμισε το κάλεσμα της Ουάσιγκτον για τη δημιουργία τοπικών «συμβουλίων» στο έδαφος της κυρίαρχης Συριακής Αραβικής Δημοκρατίας και την μαζική αποχώρηση των τρομοκρατών του ΙΚ από την Ράκκα, κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων που διεξήχθησαν υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. «Απευθύνουμε αυτές τις ερωτήσεις στην Ουάσιγκτον και αναμένουμε να λάβουμε μια τίμια και ολοκληρωμένη απάντηση», υπογράμμισε ο Λαβρώφ.
Πηγή: https://sputniknews.com/analysis/201710311058699400-us-syria-strategy-failure/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου