ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥΛΙΑ… ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΟΥΝ ΕΙΝΑΙ (ΕΡΕΥΝΑ)

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥΛΙΑ… ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΟΥΝ ΕΙΝΑΙ (ΕΡΕΥΝΑ)

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΑΡΚΕΤΑ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΟ . ΟΛΟΕΝΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ. ΟΛΟΕΝΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΔΙΑΘΕΣΗ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ, ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΟΡΩΝ. 
Σίγουρα όμως ,δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν για την επιλογή του να διεκδικεί ένα καλύτερο μέλλον.
Οι περισσότεροι Έλληνες που μεταναστεύουν για καλύτερη ποιότητα ζωής και ευκαιρίες καριέρας στο εξωτερικό, αναζητώντας αξιοκρατία και καλύτερες προοπτικές, επιλέγουν «one way ticket», αφού σε ποσοστό 42% λένε ότι δεν σχεδιάζουν να επιστρέψουν ποτέ, ενώ οι μισοί (51%) δηλώνουν απρόθυμοι ακόμη και να συνεισφέρουν στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.
Αν και παρατηρείται μικρή ανάσχεση της τάσης του brain drain τον τελευταίο χρόνο, ως αποτέλεσμα και της αδυναμίας πολλών οικονομιών να δημιουργούν με σταθερά ανοδικό ρυθμό νέες θέσεις, το σημαντικό είναι ότι οι Έλληνες του εξωτερικού -νέοι (25 έως 35 ετών), ανύπαντροι (64%), με υψηλή εξειδίκευση, με πάνω από τους μισούς (55%) να διαθέτουν μεταπτυχιακό τίτλο- δείχνουν πιο απρόθυμοι να επιστρέψουν κι όσοι ρίχνουν «μαύρη πέτρα» πίσω τους αυξήθηκαν το 2016 σε σχέση με το 2015.

Με βάση συγκριτικά στοιχεία ετήσιας έρευνας της ICAP Group, μειώνεται το ποσοστό όσων αναζητούν διέξοδο στο εξωτερικό για λίγα χρόνια και αυξάνεται το ποσοστό όσων συνδέουν την αναζήτηση καριέρας με την επιλογή ζωής, σχεδιάζοντας το μέλλον τους μακριά από τη χώρα μας. 
Σύμφωνα με τα στοιχεία της μελέτης Brain Drain που παρουσιάζεται σήμερα στο 3rd Human Capital Summit της ICAP Group, που υλοποιείται με την υποστήριξη της «Ναυτεμπορικής» ως χορηγού επικοινωνίας, πάνω από έξι στους δέκα (63%) Έλληνες που φεύγουν στο εξωτερικό είναι ηλικίας 31-35 ετών (35%) ή λίγο μικρότεροι 26-30 ετών (28%). Ακολουθεί η ηλικιακή ομάδα 36-40 ετών (18%), οι πιο ώριμοι 41 και πάνω (14%) και οι 20άρηδες (18-25 ετών με ποσοστό 5%). 
Ποσοστό 55% διαθέτει μεταπτυχιακό τίτλο, ενώ σχεδόν ένας στους δέκα (9%) έχει και διδακτορικό. Επίσης το 20% έχει πτυχίο ΑΕΙ, 10% πτυχίο ΤΕΙ και μόλις 6% δεν έχει αποκτήσει κάποιο πτυχίο.
Στην πλειοψηφία τους (66%) οι Έλληνες που εργάζονται στο εξωτερικό είναι στελέχη επιχειρήσεων και οι περισσότεροι απασχολούνται σε εταιρείες του οικονομικού και ασφαλιστικού κλάδου, της πληροφορικής, είναι ερευνητές ή δραστηριοποιούνται σε τουριστικές επιχειρήσεις.
Πάνω από τους μισούς (53%) είναι υπάλληλοι, σχεδόν ένας στους πέντε (17%) είναι προϊστάμενος και λιγότεροι είναι διευθυντές (7%), ανώτατα στελέχη (6%) και επιχειρηματίες (4%). Οι υπόλοιποι είναι νεοεισερχόμενοι (10%) ή κάνουν πρακτική άσκηση (3%).
Σίγουρα οι απολαβές τους είναι υψηλότερες από αυτές που απολαμβάνουν στελέχη σε αντίστοιχες θέσεις στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι (35%) λαμβάνουν ετήσιο μικτό μισθό 21-40 χιλ. ευρώ, ενώ μεγάλη ομάδα (σχεδόν 20%) αποτελούν κι όσοι βγάζουν 41-60 χιλ. ευρώ. Επίσης 10% λαμβάνει πάνω από 100 χιλ. ευρώ και 14% 61-100 χιλ. ευρώ.
Οι περισσότεροι (86%) έχουν μετακινηθεί στο εξωτερικό πάνω από έναν χρόνο πριν. Η τάση brain drain γίνεται πιο ήπια τον τελευταίο χρόνο, αφού μόλις 5% είπε ότι μετακινήθηκε τους τελευταίους 6-12 μήνες και 9% πιο πρόσφατα. Περισσότεροι από τους μισούς έφυγαν για να εργαστούν στο εξωτερικό έχοντας προηγούμενη εργασιακή εμπειρία στην Ελλάδα. Ένα 20%-25% έφυγε για μεταπτυχιακές σπουδές και βρήκε δουλειά κι ένα 10% είπε ότι έφυγε για να βρει δουλειά χωρίς να έχει κάποια προϋπηρεσία. ( Πηγή http://www.naftemporiki.gr)

Συνοψίζοντας την έρευνα που διαβάσαμε στην Naftemporiki.gr, δεν είμαι αυτός που θα κρίνω εάν είναι σωστή ή λανθασμένη επιλογή να φύγει κάποιος στο εξωτερικό . Μιας και έχω φύγει στο παρελθόν στο άγνωστο και εργάσθηκα για ξένο κράτος, παρατήρησα ότι μέσα σε μικρό διάστημα είχα αρχίσει να εντάσσομαι στην κοινωνία του κράτους τους. 
Ο λόγος που άφησα την σιγουριά της επαγγελματικής εξέλιξης και του καλού μισθού, ήταν η ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου «Με πόση δόξα και χρήματα δέχομαι να αλλάξω αξίες και να αφήσω τα πάντα πίσω μου;«.
Η απάντηση μου με οδήγησε ξανά στην Ελλάδα να προσπαθώ .
Έχουμε ανάγκη από νέους ανεξαρτήτως ηλικίας να προσπαθήσουν γι αυτόν τον τόπο… 
Μπορούμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που παραλάβαμε !!

Του Αντώνιου Καλέντζη –

πηγη
national-pride