Από την πλευρά μας έχουμε μια ανείπωτη έκφραση για να περιγράψουμε τη ματαιοδοξία τής προσπάθειας αναζωογόνησης των νεκρών. Το σημειώνουμε αυτό, αλλά συνεχίζουμε να αποδεχομαστε την προτροπή του Κικέρωνα: φυτέψτε δέντρα για άλλες Γενιές.
Στην Ιταλία και το τερματικό West ένας αμερόληπτος θεατής βρίσκει ατελείωτες ευκαιρίες για να μελετήσει την αγωνία και να εκτελέσει αυτοψίες, ασκήσεις μακάβριες αλλά απαραίτητες. Στον φρικτό πόλεμο χαρακωμάτων και υλικών,τίς χαλύβδινες καταιγίδες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ακούστηκε η ανήκουστη κραυγή του Paul Valéry: Πολιτισμέ, να θυμάστε ότι είστε θνητοί!
Το ιταλικό εργαστήριο, ανάμεσα σε μάσκες για να προστατευθούν από έναν ιό του οποίου το μόνο σίγουρο στοιχείο είναι το γενικευμένο ψέμα και μιά παράξενη χαρά των ναυαγών, μας παραδίδει στη γελοιοποίηση. Ο πρωθυπουργός επιτίθεται σε εργαζόμενους στον τομέα της υγείας στην πρώτη γραμμή κατά της νόσου ενώ ολόκληρη η Ιταλία είναι αποκλεισμένη για τον κοροναϊό. Ένα έθνος κλειστό από τόν φόβο μετάδοσης, η οποία, ωστόσο, λένε, δεν είναι τόσο επικίνδυνη: το είδος τής φάρσας στην εξουσία.
Μόνο ένας Θεός μπορεί να μας σώσει, κατέληξε ο Χάιντεγκερ. Αδύνατον, ο Θεός είναι μια εφεύρεση του παρελθόντος, οι πονηροί Ευρωπαίοι πιστεόυν μόνο αυτό που βλέπουν. Κρίμα που η μυωπία και ο αστιγματισμός μπερδεύουν το πανόραμα.
Ο καρδινάλιος της Γουινέας Robert Sarah, για εμάς ο αληθινός «μαύρος πάπας», ένας για τις σωζόμενες καθολικές φωνές της νέας Εκκλησίας, γράφει ωμά χωρίς υπονοούμενα ότι το τέλος της Ευρώπης είναι το αποτέλεσμα της εγκατάλειψης του Χριστιανισμού.
Οπως ο Αυγουστίνος θεωρούσε το απίστευτο θέαμα της κατάρρευσης της Ρώμης στό ξεκίνημά της, έτσι παρατηρούμε να εξαφανίζονται όλα όσα ήταν δικά μας. Ούτε το καρναβάλι δεν σώζεται. Νομίζαμε ότι ίσχυε ακόμα το παλιό ρητό ότι κάθε αστείο πού αξίζει στο καρναβάλι είναι αλήθεια. Όχι δέν είναι πιά έτσι, ο εξαντλημένος πολιτισμός, στούς σπασμούς μιας παρατεταμένης και τώρα γελοίας αγωνίας, στην αυτοκτονική παρόρμηση μιας θλιβερής κατήφειας, διαλύεται, είναι προσβολή προσεκτική , ερεθισμός, με τον δείκτη της να απειλεί τα πάντα, όλα αυτά που θυμίζουν τη ζωή ή το παρελθόν. Οι αγανακτισμένοι στήν μόνιμη υπηρεσία της αστυνομίας σκέψης θεωρούν τίς διακρίσεις λόγω φύλου στις αποκριάτικες στολές ότι είναι απαράδεκτες.
Όχι, δεν είμαστε σε ένα ανόητο κωμικό καμπαρέ, αλλά σέ μιά πραγματικότητα ανώτερη από κάθε δυστοπική φαντασίωση. Ας προχωρήσουμε λοιπόν με το Καρναβάλι τού πολιτικά ορθού και με σεβασμό στις νέες αξίες στις οποίες πρέπει να είμαστε ευγενικοί. Οι μάσκες και τα κοστούμια δεν πρέπει να κάνουν διακρίσεις στίς γυναίκες και τίς χιλιάδες μειονότητες των ενοχλημένων και προσβεβλημένων. Ζητούμε συγγνώμη για τόν Arlecchino, τήν Colombina, τήν Brighella και, στην περιοχή μας, για τον αρσενικό σοβινιστή Barudda, ο οποίος χτύπησε το μεσημεριανό κουδούνι όταν ένιωσε τις ωδίνες της πείνας.
Η τέλεια καταιγίδα έφτασε, με τη μορφή μιάς κατήχησης χωρίς δόγμα, ανήκουστη όπως έγραψε ο Roger Scruton, ο οποίος εκδιώχθηκε για υπερβολική καλλιέργεια από τις καρέκλες μιάς Γεροντικής Αγγλίας, στο έλεος των σπασμών ενός άδοξου τέλους.
Καρναβάλι σήμαινε παραβίαση των κανόνων, εξύψωση της υπερβολής πριν από μια μακρά περίοδο περιορισμού και ασκητισμού. Απελευθέρωνε τη λαϊκή θέληση να χλευάσει την εξουσία και της αυθεντίας, από τους κοσμικούς θεσμούς μέχρι τα βάθη τής πνευματικής εξουσίας της Εκκλησίας. Περιμένοντας τή μακριά Σαρακοστή, πριν από τις στάχτες με τις οποίες ραντίσαμε τα κεφάλια μας, σύμβολο μετάνοιας, το καρναβάλι παρουσιάστηκε ως παρένθεση, βιταλιστική και πληθωρική, μια προσωρινή εισβολή στο βασίλειο της υπερβολικής, αλλά ελεγχόμενης, αναγκαίας, απελευθέρωσης της πίεσης, κοινωνικής και ηθικής του υπόλοιπου έτους. Η ανατροπή τών ρόλων, η χαρούμενη σύγχυση των ειδών, των κατηγοριών, των χειρονομιών, ως πάρτι ελευθερίας, μετά τό οποίο ερχόταν ο "αγαπητός Levare", εξαλείψτε τη σάρκα (αυτή είναι η ετυμολογική έννοια του Καρνα-βαλιού) τής Σαρακοστής.
Δεν έχουμε ασκήσει ποτέ καρναβαλικές παραβάσεις, απρόθυμοι στην υγιή άγρια φύση για πολλούς, αλλά πάντα αναγνωρίζαμε τήν σημαντική αίσθηση κοροϊδίας στην εξουσία, το αστείο στήν κάθε κοσμική εξουσία, τήν γελοιοποίηση της πομπώδους ματαιοδοξίας.
Δεν χρειαζόταν να ντυθούμε και να κρυφτούμε κάτω από μιά μάσκα γιά νά κρύψουμε τον χλευασμό απέναντι στις μορφές εξουσίας: πάντα, πίσω από τήν καθημερινή μάσκα είδαμε το παραμορφωμένο πρόσωπο του δικαστού, του κυρίου, του κυρίου του κόσμου. Οποιος πάντα υποστήριζε μιά άπειρη απόσταση από την εξουσία δεν χρειάζεται να πάρει αξιολύπητες αποστάσεις εκμεταλλευόμενος το καρναβάλι. Η κατάσταση της φάρσας ήταν η εμμονή ενός απαραβίαστου ουσιαστικού πυρήνα, ενός κέντρου βαρύτητας γύρω από την οποία ζούσε ο πολιτισμός.
Άμεση αποστροφή σε μορφές χλευασμού ή σάτιρας όπως η παραβίαση της αγιότητας, της περιφρόνησης του μάρτυρα, του σαρκασμού προς τούς ηττημένους και ταπεινωμένους, αντιστάθηκε όσο συντηρούσε τον εαυτό του ένα κοινό κέντρο, ένας απαραβίαστος χώρος. Αν επιτευχθεί η βεβήλωσή του αυτός ο άυλος πυρήνας χάνει την αποτελεσματικότητά του, πνίγει, προσβάλλει, καταπιέζει.
Το καρναβάλι φτάνει στην έκφρασή του ως μια ηθική στιγμή απελευθερωτική, αλλιώς μετατρέπεται σε βακχισμό, έναν από τούς πολλούς στο ημερολόγιο τής συνεχιζόμενης βεβήλωσης, τής καταναγκαστικής κατανάλωσης. Από χρόνους, γιορτάζει μεταμφιεσμένο τόν φόνο και τόν βιασμό, την πείνα των φτωχών και τόν πόνο των αθώων, τήν απελευθέρωση των ενστίκτων, τήν μακρά Walpurgis νύχτα ενός σπασμένου χρόνου.
Ανάκτηση του άυλου πυρήνα, του περιβλήματος του ιερού που, ως τέτοιο δεν είναι προς πώληση, είναι η προϋπόθεση της ύπαρξης. Ένα ελάχιστο ανθρωπολογικό κοινό, το αίσθημα πίστης στη δύναμη του μπράτσου "ικανού να διασκορπίσει τους υπερήφανους της καρδιάς, νά γκρεμίσει τούς ισχυρούς από το θρόνο και νά ύψωσει τους ταπεινούς», όπως ψάλλει το Magnificat.
Οι συνοφρυωμένοι, μη ΛΟΑΤ, καθαριστές τού καρναβαλιού είναι οι ίδιοι που είχαν ήδη μεταμορφώσει μιά απελευθερωτική γιορτή, μια υγιή χαρά τής κοινότητας, με αναστολή μερικών εβδομάδων, σέ βακχική συλλογική γιορτή, καταστροφική, ανεξέλεγκτη και χωρίς αναφορές στό μετά, στήν Σαρακοστή και στήν αρχική φύση του χρόνου τού καρναβαλιού. Αγνοώντας το νόημα – ο Θεός είναι μια υπόθεση που απορρίπτεται με κοροϊδία - στέκονται ως ηθικολόγοι παλατίνοι ενός καρναβαλιού όπως τις πολιτικά ορθές, ηθικά διεφθαρμένες, εντολές του ψευδο-Θεού.
Από το βάθρο λάσπης από το οποίο κάνουν μαθήματα, απαιτούν κοστούμια Unisex και transex ως φόρο τιμής στις τρελές θεωρίες τους τού φύλου. Αυτοί οι ακροβάτες της ελευθερίας σκοπεύουν να εμποδίσουν την προσφορά κοστουμιών σύμφωνα με τον κανόνα μιας θηλυκότητας που θεωρούν λανθασμένη ενώ είναι απλά φυσική. Αλλά δέχονται χωρίς νά αντιτίθενται στις μεταμφιέσεις drag queen, στίς νοσοκόμες οίκων ανοχής, στίς καλόγριες, που σκοπεύουν να αποπλανήσουν σεξουαλικά, πορνογραφικοί αστυνομικοί. Το καρναβάλι είναι προγραμματικά λανθασμένο, με εξαίρεση το μέγεθος του ιερού, αλλά ποιός θα είναι ο ορισμός του ιερού στο λεξιλόγιο τού πολιτικά ορθού;
Μυστήριο, ουσιώδες, είναι να υπερβείς, να παραβιάσεις κάθε συμβατό όριο με την πολιτικά ορθή αδελφότητα των καλών μετα-αστών, μετά πιστών, μετα-ανθρώπινων. Απαγορεύεται η παράβαση τών παραβάσεών τους.
Η κατήχηση στο τίποτα φοβίζει πάνω απ' όλα επειδή δεν υπάρχει αντίσταση. Λειτουργεί ένα απίστευτο ψυχολογικό μπλοκ που λέει, αφήστε το δρόμο ανοιχτό σε τρέλες κάθε είδους.
Σε αυτές τις μέρες ο συγγραφέας έχει παρουσιάσει σε ορισμένους πολιτικούς προγράμματα γεννήσεων και δράση κατά της χρήσης τριπτορελίνη, ένα δραστικό συστατικό που σταματά τη σεξουαλική ανάπτυξη σε σεξουαλικά «αβέβαιους» εφήβους, μια βιολογική βόμβα, μια υπαρξιακή εξαπάτηση αντάξια της εταιρείας υγειονομικής ταφής στην οποία Ζω. Οι απαντήσεις είναι πάντα οι ίδιες: πολύ σωστές, αλλά είναι θέματα Διχαστικά.
Είναι η πολιτική, είναι η ζωή που διχάζει και ο ουσιώδης διχασμός είναι μεταξύ καλού και κακού. Εκείνοι που εγκαταλείπουν τις μάχες έχουν τρεις λόγους, όλους αξιοκαταφρόνητους: είτε δεν πιστεύουν στις αρχές στίς οποίες συνηγορούν, ή μάλλον είναι δειλοί ή οπορτουνιστές. Αυτοί Οι ανθρώπινοι τύποι υπερισχύουν, από ατυχία, εκείνων που επιβεβαιώνουν αρχές και υπέρ τους πολεμούν. Όσοι δεν πολεμούν έχουν ήδη χάσει, αξίζουν τήν ήττα, αξίζουν το τέλος.
Εν τω μεταξύ, μεταξύ της απαγόρευσης ορισμένων καρναβαλικών μασκών, απαγορεύσεις πολιτιστικές στο όνομα της πολυπολιτισμικότητας και της μισαλλοδοξίας στο όνομα της ανοχής του "διαφορετικού" ώστε να μην προσβληθεί, η αποκάλυψή μας συνέχίζεται. Είναι η αργή αποκάλυψη ενός διατυπωμένου αλλά αγνοημένου τέλους.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ευρώπη είναι μια ήπειρος φοβισμένη. Ο τρόμος της παράτασης της σύγκρουσης συνεχίστηκε με τον Ψυχρό Πόλεμο, τον συνεχή συναγερμό μιάς ατομικής εκατόμβης. Η δεκαετία του εξήντα έφτασε στον παροξυσμό του άγχους και άνοιξαν το δρόμο για υστερικές εξεγέρσεις που εξύψωσαν μορφές νευρωτικής ελευθερίας: όχι άλλη εξουσία, απαγορεύεται η απαγόρευση...
Η μετακομμουνιστική μετάβαση, η οποία αρχικά χαλάρωσε τήν ένταση, έδωσε τη θέση της σε μια σύγκρουση πολιτισμών που μετά βίας έκρυβε τον ασταμάτητο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο για τήν εκμετάλλευση των πόρων σύμφωνα με τη μόνη ορθογραφία που διέπει τόν παγκοσμιοποιημένο κόσμο: τήν οικονομική ανάπτυξη μετρημένη σε χρήμα, τήν λατρεία μιας πρόσφατης θεότητας που καλωσόρισε στον μεταμοντέρνο Όλυμπο, το ΑΕΠ, ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, συμπεριλαμβανομένου του υποκόσμου, των ναρκωτικών και τήν δολοφονία. Είναι σημαντικό να είναι μετρήσιμα στον παγκόσμιο μετρητή, τά χρήματα.
Ο νευρικός, τρεμάμενος πασιφισμός των Ευρωπαίων εξαπλώνεται σαν λεκέ ανικανότητας, το σημάδι του φόβου, η ασθένεια των πληθυσμών του οποίου η ανευθυνότητα είναι συνέπεια του ηδονισμού τής δειλίας. Χορτασμένος και απελπισμένος, όπως είπε ο καρδινάλιος Biffi χωρίς να εισακουστεί. Ο ειρηνισμός, υπενθύμισε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας Octavio Paz, είναι η άλλη όψη της τρομοκρατίας: δύο αντίθετες εκφράσεις του ίδιου μηδενισμού.
Είναι το ανίκανο άγχος εκείνων που θέλουν να συνεχίσουν να απολαμβάνουν την ευημερία χωρίς να βλέπουν τον ορίζοντα που πλησιάζει. Η φαινομενική ειρήνη αυτού τού παιγνιώδη-λιμπιντικού ηδονισμού προέρχεται από τη διαφυγή από κάθε ευθύνη.Γιά να συνεχίσουμε στην ψεύτικη χαρά της κατανάλωσης τής μάζας είναι απαραίτητο να αγνοήσουμε, να απαλλαγούμε από κάθε ηθική δέσμευση, πολιτική και ιστορική, παραδομένοι στίς μαλακίες της πολιτικής ορθότητας , στήν θεωρία τού φύλου,τής παρηγορητικής ανοχής. Όλα τά πάντα εκτός από το να βλέπουμε, να παλεύουμε, να βγαίνουμε από το καβούκι πού ήταν μέχρι χθες καθησυχαστικό.
Η επιθυμία του ευρωπαϊκού κοινού να εξιλεωθεί είναι το αποτέλεσμα μιας ιδεολογικής ήττας πού έγινε αποδεκτή με την ελπίδα ότι η η νόστιμη ευεξία μπορεί να παραταθεί για άλλο ένα λεπτό. Η παλιά, δυναμική, κυρίαρχη Ευρώπη εξαργυρώνει τα υποτιθέμενα εγκλήματά της καλωσορίζοντας με ανοιχτές αγκάλες πληθυσμούς που συγκλίνουν από κάθε γωνιά του πλανήτη, δείχνοντας σεβασμό σε κάθε πόνο μοναδικότητας προσβεβλημένης από τη δυτική αλαζονεία, ετεροπατριαρχικούς, σε μιά αυτοκτονία στόν Θαυμαστό χορό στον Τιτανικό, αρνούμενη τα στοιχεία του μοιραίου παγόβουνου μέχρι το ναυάγιο.
Το ιταλικό εργαστήριο; Το μόνο σίγουρο στοιχείο είναι το γενικευμένο ψέμα!
Τώρα, ερχόμενη από μακριά, μια πανδημία μας απειλεί και βρίσκει μια Ευρώπη γερασμένη, τρομοκρατημένη, με τη «δυστυχισμένη συνείδηση» του παρελθόντος της, αποτέλεσμα της καταραμένης αποικιοκρατίας. Η κλιματική έκτακτη ανάγκη συνοδεύεται από ένα ιογενές ολοκαύτωμα.Η δημογραφική παρακμή της Ευρώπης λαμβάνει χώρα σε ένα ομιχλώδες κλίμα, αλλά το τέλος μας πιάνει να χορεύουμε, έναν αργό χορό στήν γηριατρική πτέρυγα. Νά μάς συγχωρεί ο αναγνώστης της ανάλυσης τόσο διαυγούςς και λυπημένης. Μας συγχωρείτε, ειδικά όσοι πιστεύετε στη λύση. Μερικοί Βρίσκουν μια διέξοδο σε προσωπική και καθημερινή κλίμακα: την υπεύθυνη κατανάλωση, τόν περιβαλλοντισμό για μια βιώσιμη οικονομία, ανοικτότητα σε εναλλακτικές μορφές ανθρώπινης ύπαρξης, αρμονία με τον κόσμο.
Ο συγγραφέας μπορεί μόνο να βρει αυτές τις λύσεις κωμικοτραγικές. Κράτη, παγκόσμιοι κυβερνητικοί φορείς, πολυεθνικές, η ψευδοκουλτούρα που κατηχεί στο τίποτα, όλοι αφοσιωμένοι στο να μας κάνουν να πιστέψουμε στους ενάρετους τής προσωπικής επανάστασης που θα άλλαζε τον κόσμο, ύποπτοι ομιλητές τής συσκευασμένης ευτυχίας. Τίποτα δεν μπορούμε να αναμένουμε από αυτόν τόν καλά μελετημένο τρόπο, παρά μόνον τήν προσπάθεια παράτασης του ναρκωτικού ευεξίας βάφοντάς το πράσινο και ουράνιο τόξο. Μια άλλη μάσκα του καρναβαλιού, τού «Πανεπιστημίου της καταστροφής» όπως ειρωνικά είπε ο Παύλος Virilio.
Γνωρίζουμε ότι είμαστε μοναχικοί προφήτες της καταστροφής. Η Κασσάνδρα είναι μιά τραγική φιγούρα του ελληνικού μύθου γιατί ξέρει την αλήθεια αλλά δεν την πιστεύουν, μια μαρτυρία που δεν ακούγεται και στο τέλος θυσιάζεται. Τόσο άχρηστο όσο η διάσωση ενός πτώματος είναι να ρωτάς ένα πλήθος πού δεν θέλει να ακούει - vox clamantis στην έρημο – τήν φωνή εκείνων που κηρύττουν στην έρημο για να μετανοήσουν, νά αντιστρέψουν την αντιστροφή.
Κανείς δεν θα βρει λόγο για μετάνοια επειδή - αν και είναι εύκολα παραδεκτή η υποτιθέμενη ενοχή στη βάση της προθυμίας γιά εξιλέωση - κανείς δεν το αντιλαμβάνεται στη χρήση του αξεσουάρ του αυτοκινήτου , του έξυπνου τηλεφώνου του - αυτό σημαίνει smartphone - στον αγώνα για τα φώτα του εμπορικού κέντρου ανάμεσα στίς ευχάριστες ειδήσεις κατανάλωσης διαθέσιμες με την τράπεζα RID, στίς κερδισμένες διακοπές, τήν κρουαζιέρα των ονείρων μας (προκαλούμενη), στο αθλητικό σεξ, στήν καταναγκαστική γυμναστική. Αν το κήρυγμα έφτανε στήν αναγνώριση ενός πρωταρχικού και στοιχειώδους σφάλματος, βαθιά ανθρώπινου, μπορεί να υπήρχει ακόμα κάποια ελπίδα στον κόσμο.
Αντίθετα, θα συνεχίσουμε να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να χειραγωγούνται, να κατηχούνται, να καταναλώνουν πράγματα και νά καταναλώνουμε τον εαυτό μας, στη γλυκιά πτώση στην άβυσσο. Στο Καρναβάλι κανένα αστείο δεν αξίζει.
L'indottrinamento al nulla - Articolo di Roberto Pecchioli (unavox.it)
1 σχόλιο:
Από τις ''ειδήσεις'' και από το ''αστυνομικό δελτίο'' της εποχής μας https://www.ertnews.gr/ert3/thessaloniki-ilikiomenos-synelifthi-meta-apo-kataggelia-oti-erikse-enantion-gatas-me-aerovolo-gia-ekfovismo/
Δημοσίευση σχολίου