Πριν από δέκα χρόνια, αυτές τις μέρες(2021), πέθανε ο Χίλμαν, ο Γιουνγκιανός και πλατωνικός «ψυχαναλυτής» που ανακάλυψε ξανά τους θεούς.
Ο ΗILLMAN ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΆΣ
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ
Πριν από δέκα χρόνια, αυτές τις μέρες, πέθανε ο Χίλμαν, ο Γιουνγκιανός και πλατωνικός «ψυχαναλυτής» που ανακάλυψε ξανά τους θεούς και συνέλαβε το έργο και τη σκέψη του ως μια διαλογισμένη απόδραση από την ασχήμια. Ο Αμερικανός λόγιος είχε μεγάλη διεθνή επιτυχία γιατί πρόσφερε στους αναγνώστες και τους οπαδούς του μια διέξοδο από τις συνθήκες του παρόντος. Ερεύνησε την αγωνία των συγχρόνων και τους έδωσε πίσω τα παιδικά και αιώνια όνειρα και εφιάλτες της ανθρωπότητας: άγγελοι και δαίμονες, θεοί και ψυχές, τέχνη και αλχημεία, κατάθλιψη και αυτοκτονία, ο απών πατέρας, το παιδί που ζει μέσα μας και ο γέρος που βρίσκει λόγους να αγαπά τον εαυτό του ακόμα και σάν senex.
Ο Χίλμαν διέγραψε μια ποπ φιλοσοφία, σαγηνευτική και προσιτή ακόμη και στον μη ειδικό, με το πρόσχημα της ψυχανάλυσης. Ένα όραμα του κόσμου, ξεκινώντας από τη δική του ψυχή. Περισσότερο από μια φιλοσοφία, μια μυθοσοφία που εφαρμόζεται στην ψυχή κάποιου και στις μυστηριώδεις εσοχές της. Για να πει αντίο στην ομορφιά, ο Hillman μας δίνει τώρα, δέκα χρόνια καί, μετά το θάνατό του, έναν μεταθανάτιο διάλογο για την εικόνα, που επιμελήθηκε η Silvia Ronchey. Η τελευταία εικόνα, Rizzoli, εμπνευσμένο από τα ψηφιδωτά της Ραβέννας. Εκτός από το ρόλο του ως εκλαϊκευτής, ο Χίλμαν ήταν ο σημαντικός πρωτοπόρος μιας νέας ευαισθησίας, «μιας κινούμενης νοημοσύνης» και «μιας σκέψης της καρδιάς». Είναι ένας αποτελεσματικός μεταφραστής στη σημερινή ορολογία και τις αντιλήψεις, της μυθικής και αρχαίας γνώσης. Η κλασική μυθολογία εισέρχεται στην ψυχανάλυση στο σημείο να πάρει τη θέση της σχεδόν με τη μορφή του παγανισμού.
Οφείλουμε στον Χίλμαν την ανακάλυψη της ψυχής στις μέρες μας. Ο Χίλμαν ξαναβρίσκει την κεντρικότητά της, αλλά δεν τήν τοποθετεί μέσα μας, αν μη τι άλλο είμαστε μέσα της. Η ψυχή μας περιβάλλει, όπως πίστευε ο Νεοπλατωνισμός, δεν μας κλείνει στην ατομικότητα, αν μη τι άλλο μας ενώνει με την anima mundi. Ο Χίλμαν έγραψε επίσης τον κώδικα, αυτόν τον κώδικα της ψυχής που έγινε μπεστ σέλερ και συγκέντρωσε οπαδούς σε ένα είδος επόμενης εποχής.
Ο Hillman επανασυνδέεται με την πνευματική παράδοση που πηγαίνει από τους Πυθαγόρειους στον Πλάτωνα και τον Πλωτίνο, από τον Marsilio Ficino στον Vico: ο Hillman έφερε στο φως το κόκκινο νήμα αυτής της πνευματικής σκέψης, μεσημβρινής και Μεσογειακής που ρέει μέσα στους αιώνες. Έφερε πίσω τη σκέψη μεταξύ Αιγύπτου, Ελλάδας και Μεγάλης Ελλάδας. Από την Αμερική στη Μεσόγειο, από την téchne στον μύθο. Από το υποσυνείδητο στο μετασυνείδητο, να το πω έτσι.
Ο Χίλμαν έχει προχωρήσει πέρα από το συλλογικό ασυνείδητο του Γιουνγκ ανακαλύπτοντας ένα κοινοτιστικό και αρχαϊκό «εμείς» στην καρδιά του εγώ. Μια διέξοδο από τον εγωκεντρικό σολιψισμό της Δύσης. Ο Χίλμαν έχει πάρει τον αντίθετο δρόμο από τον Γιουνγκ: ο δάσκαλός του είχε ταξιδέψει από τη μυθολογία στην ψυχοπαθολογία («Οι θεοί έχουν γίνει ασθένειες», λέει ο Γιουνγκ), ενώ ο Χίλμαν μας προσφέρει το ταξίδι της επιστροφής βλέποντας στις καταθλιπτικές ασθένειες της εποχής μας, την απουσία θεών και την απώλεια του μύθου. Το αόρατο δεν είναι αποτέλεσμα αλλοτρίωσης, όπως υποστηρίζει μεγάλο μέρος της σύγχρονης σκέψης, αλλά το αντίθετο, η αλλοτρίωση προκύπτει από την απώλεια επαφής με το αόρατο (υπέρβαση). Το ασυνείδητο επιστρέφει στο πλατωνικό σπήλαιο. Στις βαθιές εσοχές της ψυχής κατοικεί το Μυστήριο, ο θεϊκός οίκος.
Ο Χίλμαν ήλπιζε επίσης σε μια ευτυχισμένη αποανάπτυξη, αλλά όχι με την κοινωνικοοικονομική έννοια του Σερζ Λατούς. Για αυτόν, η ευτυχισμένη αποανάπτυξη οπισθοδρομεί στην παιδική ηλικία, επιστρέφει στην παιδική ηλικία, επιστρέφει στην αγγελική προέλευση. Ο μύθος του Puer aeternus κλείνει το μάτι στις νεανικές ουτοπίες του '68· αλλά σε αυτόν είναι στο μυθικό σημάδι της γοητείας και της αλχημικής μετάλλαξης, στο όνομα του Solve et coagula.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου