Αυτό το μικρό αριστούργημα το βρήκαμε στο forum του ΡΕΣΑΛΤΟ
Πολύ φοβούμαι ότι "πλημμύρισαν απ' αγάπη" κι οι αρμόδιοι της ΚΑ΄ Πανορθόδοξης Συνδιάσκεψης Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας που πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, από 2 έως 4 Νοεμβρίου 2009, στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Πειραιώς, με θέμα: «Σύγχρονες αιρέσεις - προέλευση, εκδηλώσεις, κατανόησή τους».
Αυτό το «κατανόησή τους» πολύ με τρομάζει. Μέχρι τώρα διαβάζαμε στα βιβλία του μακαριστού π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου για την «αντιμετώπισή τους», για την «ορθόδοξη θεώρηση» μήπως τώρα που τους αγαπήσαμε πολύ αρχίσαμε να τους κατανοούμε;
Κλεοξάνθη
Ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος
Αυτό το «κατανόησή τους» πολύ με τρομάζει. Μέχρι τώρα διαβάζαμε στα βιβλία του μακαριστού π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου για την «αντιμετώπισή τους», για την «ορθόδοξη θεώρηση» μήπως τώρα που τους αγαπήσαμε πολύ αρχίσαμε να τους κατανοούμε;
Κλεοξάνθη
4 σχόλια:
Καλησπέρα σας.
Είναι άσχετο με την παρούσα καταχώρηση όμως ήθελα να πω σχετικά με τον Τίμοθυ Γουέαρ που συζητούσαμε τις προάλλες πως διαπίστωσα πως εισηγείται τη θεωρία πως ο Χριστός προσέλαβε το προπατορικό αμάρτημα κι αυτό όχι σε ένα οποιοδήποτε βιβλίο του που θα μπορουσε να εκφράζει και προσωπικες απόψεις αλλά σε ένα εγχειρίδιο, υποτίθεται, Ορθοδοξίας.
http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/kallistos_dromos_kef4.html#d
Ιωάννη σ' ευχαριστούμε πολύ. Είναι πολύ σημαντικό αυτό που βρήκες.
Το επίμαχο απόσπασμα είναι το εξής (γιατί είδα πως δεν δημοσιεύτηκε ο σύνδεσμος):
"Δεύτερο, αυτή η αντίληψη για τη σωτηρία ως συμμετοχή προϋποθέτει -αν και πολλοί δίστασαν να το πουν ανοιχτά- ότι ο Χριστός έχει προσλάβει όχι μόνο τη μη πεπτωκυία αλλά και την πεπτωκυία ανθρώπινη φύση. Όπως τονίζει η Επιστολή προς Εβραίους (και σ' όλη την Κ. Διαθήκη δεν υπάρχει πιο σημαντικό Χριστολογικό κείμενο απ' αυτό): «ου γαρ έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον συμπαθήσαι ταις ασθενείαις ημών, πεπειρασμένον δε κατά πάντα καθ' ομοιότητα χωρίς αμαρτίας» (Εβρ. 4, 15). Ο Χριστός ζει τη ζωή του πάνω στη γη κάτω από τις συνθήκες της πτώσης. Ο ίδιος δεν είναι αμαρτωλό πρόσωπο, αλλά μέσα στη συμπαράστασή του για τον πεπτωκότα άνθρωπο δέχεται ως έσχατο όριο τις συνέπειες της αμαρτίας του Αδάμ. Δέχεται απόλυτα όχι μόνο τις φυσικές συνέπειες, όπως είναι η κούραση, ο σωματικός πόνος και προσωρινά ο χωρισμός σώματος και ψυχής με το θάνατο. Δέχεται επίσης τις ηθικές συνέπειες, τη μοναξιά, την αλλοτρίωση, την εσωτερική σύγκρουση. Ίσως φανεί τολμηρό να τ' αποδώσουμε όλ' αυτά στο ζωντανό Θεό, αλλά μια συνεπής διδασκαλία για την Ενσάρκωση δεν απαιτεί τίποτε λιγότερο. Αν ο Χριστός είχε προσλάβει απλώς τη μη πεπτωκυία ανθρώπινη φύση, ζώντας την επίγεια ζωή του στην κατάσταση του Αδάμ μέσα στον Παράδεισο, τότε δεν θα τον είχαν αγγίξει οι αδυναμίες μας, ούτε θα είχε νιώσει πειρασμό στο κάθε τι όπως ακριβώς εμείς. Και σ' αυτή την περίπτωση δεν θα ήταν ο Σωτήρας μας."
Οι εκφράσεις είναι λίγο διφορούμενες αλλά, ενώ νομίζω πως πραγματικά μπορούμε να πούμε πως ο Χριστός προσέλαβε την πεπτωκυία ανθρώπινη φύση, δε νομίζω να εννούμε με αυτό πως προσέλαβε τις ηθικές συνέπειες του προπατορικού αμαρτηματος όπως ιχυρίζεται ο συγγραφέας.
Αγαπητέ Ιωάννη,
Ήταν καταπληκτική η ανακάλυψή σου.
Έχουμε ετοιμάσει κείμενο και θα σου το αφιερώσουμε.
Δημοσίευση σχολίου