Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (45)

Συνέχεια από: Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

Προλεγόμενα σε μία φιλοσοφική Χριστολογία!

του Xavier Tilliette.

    
 Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣ ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ.            

2. Σέλλινγκ(συνέχεια)

Η κένωσις, δηλαδή η απόθεση τού θεϊκού-υπερθεϊκού υποστρώματος, είναι ωσαύτως η Ενσάρκωση. Αυτή είναι μία αλλαγή καταστάσεως, χωρίς να υπάρχει ανάγκη να τεθεί αμέσως το ένα απέναντι στο άλλο, στην εξωτερικότητα, το υποκείμενο τής ενσαρκώσεως και ο άνθρωπος Ιησούς για να τους ενώσει στην συνέχεια τεχνικώς. Παρ'όλα αυτά η έκφραση "ενσάρκωση τού Θεού" ενοχλεί τον Σέλλινγκ σαν ανάρμοστος έκφραση, δηλαδή ότι η "Θεία μορφή" δέν είναι η (ουσιώδης) Θεότης και καθότι επι πλέον δέν υπάρχει προϋπαρξη τού Υιού. Η μορφή Θεού συνδέεται σε μία ενδοκόσμια προϋπαρξη, απαιτεί την αργή κατάκτηση της δόξης τού Ολύμπου απο μέρους τού δευτέρου προσώπου ή δυνάμεως, δια μέσω τών περιπετειών και τών μεταμορφώσεων τής μυθολογικής προόδου τής οποίας είναι το μυστηριώδες περιεχόμενο. Πρόκειται για μία αλλαγή η οποία αφορούσε μόνον το πέρασμα απο την μία φιγούρα στην άλλη. Μία θεληματική μετάβαση μία μαρτυρία τής αυθεντικής Θεότητος, καθώς Αυτός που ήταν Ενα με τον Πατέρα ήλθε απο τον ουρανό σε πλήρη ενότητα με τον Πατέρα, αποδεικνύοντας τοιουτοτρόπως ότι είναι Θεός!

          Συγκατάβασις είναι το αληθινό όνομα τής Κένωσης, κάτι που κάνει την ανθρωπότητα το τέστ τής Θεότητος. Οποιαδήποτε και αν είναι η απελεσθείσα λάμψη τού μυθολογικού Πανθεϊσμού ο Σέλλινγκ δέν ξέχασε την παληά του προσκόλληση. Απο την περίοδο ακόμη τής ταυτότητος, την ενσάρκωση σαν υπερπληρότητα και δώρο. Ήταν η μορφή Θεού, όχι η ανθρωπότης, το κάλυμμα, το κρησφύγετο τής Θεότητος. Η φανέρωση τής αληθινής δόξας τού μοναδικού Υιού συμπίπτει με την ενσάρκωσή Του. Αυτό είναι η αυταπάρνηση!

          Τα πράγματα περιπλέκονται με την Φυσική πλευρά τής Ενσάρκωσης, με την υλοποίηση ενός άϋλου, κάτι που είναι δυνατόν μόνον για την πράξη τού Αγίου Πνεύματος, όπως φανερώνει εκ των υστέρων το επεισόδιο τής Βάπτισης! Δέν είναι αναγκαίο να ακολουθήσουμε τον Σέλλινγκ όταν αποδίδει στην "δημιουργική δύναμη" το δικαίωμα και την ικανότητα να τεθεί αυτή η ίδια στο ξεκίνημα μιας προόδου. Παρ'όλα αυτά αυτός έχει δίκαιο να λέει ότι σε καμμία περίπτωση ο Ιησούς είναι ο Υιός του Πνεύματος του Αγίου! Είναι όμως δύσκολο να εννοηθεί ποιά άϋλος ύλη, πνευματική, χρειάζεται σαν θεμέλιο στον κόλπο της Παρθένου. Εξάλλου διευκρινίζεται ότι αυτό το υπόστρωμα τό προοργανικό δέν έχει καμμία σχέση με ένα αιθερικό σώμα, παραστατικό με τον τρόπο τών γνωστικών.

          Παρόμοιες σκέψεις, λεπτές πολύ συχνά, στο ΠΩΣ τής Ενσαρκώσεως φαίνονται λιγότερο υβριστικές εάν τις μεταφέρουμε στο πλαίσιο τών μεγάλων συζητήσεων και τών διαφωνιών τής  Χριστολογίας, οι οποίες σήμερα έχουν καταλαγιάσει! Το σημαντικό είναι να φανεί ο Πρωταρχικός χαρακτήρας, ο παράδοξος, τής κενώσεως-ενσαρκώσεως, δηλαδή ότι η Ενσάρκωση αποκαλύπτει την αληθινή Θεότητα και η Κένωσις απογυμνώνει μία ψεύτικη Θεία δόξα! "Η Ενσάρκωση είναι η συνθήκη τής απελευθερώσεως τού Θείου, το οποίο πρίν ήταν δεμένο και κρυμμένο, είναι το διάμεσο και το όργανο τής αποκαλύψεως. Η Θεότης παραμένει αμόλυντος, δωρούμενη ολόκληρη! Η ανθρωπότης είναι ολόκληρη δεκτικότης. Η παρουσία τού Πατρός είναι εγγύηση για την ανθρώπινη Φύση! Πρίν την ενσάρκωση έλαβε χώρα η "απο-θέωση" του Λόγου, αλλά με την ανθρωπότητα αποκαλύπτεται η διάθεση τού Θείου, η οποία ήταν κεκρυμένη! Η ανθρωπότης τού Θεού είναι χωρίς όρια και περιορισμούς. Είναι επίσης μόνιμη και ακίνητη, σαν στάση υπακοής, μία συνεχής αυταπάρνηση! "Η ανθρωπότης τού Χριστού μπορεί να εννοηθεί σαν υφιστάμενη μόνον μέσω μιάς συνεχούς ενέργειας αυταπάρνησης". Μέχρι τον θυσιαστικό θάνατο. Η ενσάρκωσις είναι η Κένωσις!

          Επανεξετάζοντας χωρίς προκαταλήψεις, τα κείμενα τού Σέλλινγκ, απορρέουν την θετική πλευρά της Κένωσης. Αυτή αφαιρεί απο τον Λόγο μόνον μια δόξα ψεύτικη, εικονική, παρότι η Ενσάρκωση συντελείται πεισματικά σε μία σάρκα τής αμαρτίας. Αυτή δέν προσφέρει παρά μια καλοκάγαθη αρνητικότητα εάν την συγκρίνουμε με την Θεία τραγωδία του Χέγκελ. Ο Σέλλινγκ αναμειγνύει με τέχνη μια πραγματεία τεχνική, με εκείνη που μερικοί θεωρούν μια μανία και ένα πάθος, την εθνική θρησκεία, την οποία αναβαθμίζει στο βαθμό τού μεσσιανισμού! Αυτό το ασυνήθιστο μπόλιασμα αξίζει αυτό που αξίζει! Ακόμη και με την Παρθένο σύλληψη, στην σκιά τού Αγίου Πνεύματος, αφομοιωμένης σε μία υλοποίηση τής Καταβολής η οποία κυβερνά τις γενεαλογίες των Θεών! Ο φιλόσοφος είναι πλήρης απο την ιδέα του τόσο πού γράφει για παράδειγμα !

          "Δέν συλλογισθήκαμε ότι ακριβώς αυτός που προσφέρει τον οίνο στην Κανά και σε άλλο μέρος το ψωμί για 5.000 ανθρώπους, δοξαζόταν ήδη απο τους Εθνικούς, χωρίς αυτοί να τον αναγνωρίζουν στην αλήθεια του, σαν τον αγαπητό και ευλογημένο δωρηρή τού οίνου και των δημητριακών".

          Απο εδώ η περίεργη ατμόσφαιρα, τόσο φαντασμαγορική, η οποία περιτυλίγεται γύρω απο τον Χριστό τού Σέλλινγκ. Η οποία όμως αφήνει ακέραιη τήν Θεολογική βάση! Τα σημαντικότερα σημεία είναι σε κάθε περίπτωση εκείνα ενός Χριστού πολύ δογματικού, "συμβολικού" όπως υπήρξε ήδη στα Μαθήματα στην ακαδημαϊκή σπουδή, του οποίου το διάσημο ρητορικό ερώτημα σχετικά με τον εμπειρικό Χριστό-ποιός καλύτερα αυτού φανέρωσε το άπειρο;- προσλαμβάνει τώρα μόνον μιά σύντομη απάντηση.

Συνεχίζεται
                           Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΙΝΙΑΤΟΥΡΑ!
Αμέθυστος