Ούτε εκατό μέτρα δεν χωρίζουν ένα σύμβολο της ελληνικής αρχαιότητας από τα θλιβερά «οικόσημα» της νεοελλαδίτικης σήψης
Στη μεγάλη φωτογραφία βλέπουμε ένα από τα έξοχα γλυπτά του Ζαππείου, το άγαλμα του «Σατύρου» [έργο που φιλοτέχνησε ο Γ. Δημητριάδης (1880-1941), ο αποκαλούμενος και «Αθηναίος»], ο οποίος μορφικά παραπέμπει σε Ερωτα, και μάλιστα δαδούχο. Στην κατεχόμενη Αθήνα, που έχει παραδοθεί στους βαρβάρους, αποϊεροποιήθηκε, βεβηλώθηκε, πυρπολήθηκε το 2008 και λεηλατείται καθημερινά από τα εμέσματα του Ταρτάρου. Το άγαλμα του «Σατύρου» διαλύεται. Σαν το έθνος των Ελλήνων κι αυτό, υποκύπτει στον πανδαμάτορα χρόνο.
Η φρικτή κατάρα της παρακμής το έχει χτυπήσει και το υλικό της κατασκευής του πολιορκείται από τις μπογιές που του έχουν πετάξει αφιονισμένοι μισέλληνες, από την οξείδωση και από τα περιττώματα των περιστεριών που κουρνιάζουν πάνω του. Ο δήμος να φροντίσει το άγαλμα; Ποιος δήμος; Αν υπήρχε δημοτική Αρχή, η πρωτεύουσα της Ελλάδος, η θεοβάδιστη Αθήνα, δεν θα έζεχνε, δεν θα σκυλοβρομούσε σαν αποχωρητήριο. Η εικόνα της πόλης είναι φωτογραφία της ψυχής των αρχόντων της.
Στην πιο μικρή φωτό διακρίνεται η νικηφόρος παντιέρα της Μεταπολίτευσης. Ο καραγκιόζ μπερντές, το θριαμβεύον αντίσκηνο! Αυτό είναι το τυπικό ενδιαίτημα όσων κατώκησαν σε σοσιαλίζουσες ιδεολογικές φαβέλες. Εντός του Καλλιμαρμάρου στήθηκε ο μπερντές, καθώς κι ένα πάλκο, για να βομβαρδιστούν τα μάρμαρα με τις ινδοανατολίτικες συχνότητες της αφόρητης «μουσικής» του Τσιτσάνη (προσωπική άποψη τούτο. Πάντα ισχύει το «περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα»). Για πολλοστή φορά τιμώνται τα κατσαρωμένα φάλτσα του αείμνηστου Τσιτσάνη και ο μουσικός τρόπος του, ο οποίος επιβλήθηκε δι' αγράφου νόμου από τα αλλεπάλληλα καθεστώτα του κανονικού ΠΑΣΟΚ ή και των υπογάλαζων απομιμήσεών του.
Ο «Σάτυρος», σχεδόν μόνος, έχοντας εγγύς του έναν άστεγο που κοιμάται στο παγκάκι, οξειδώνεται και είναι έτοιμος να γυρίσει τη δάδα προς το έδαφος (σύμβολο θανάτου για την αρχαιότητα), και τα τσιτσάνεια αντίσκηνα τιτάνια σκεπάζουν το στερέωμα και επιβάλλονται από μια πνευματική τυραννία, η οποία στέριωσε κραυγάζοντας συνθήματα περί δημοκρατίας.
Μακάρι να μπορούσαμε να ζητήσουμε πολιτικό άσυλο στην αρχαία Αθήνα...
Παναγιώτης Λιάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου