Τι έχει φέρει την ανθρωπότητα – και μάλιστα τη Χριστιανοσύνη - σ’ αυτή την απελπιστική κατάσταση;

Ο Παύλος γράφων τις Επιστολές του μέσα στις φυλακές της Ρώμης. (Έργο του Ρέμπραντ).

Στην εποχή μας, την εποχή της αποστασίας, που προηγείται της εμφάνισης, του αντιχρίστου, ο διάβολος έχει λυθεί για ένα διάστημα (Αποκ. 20:7) για να απεργαστεί τα ψεύτικα θαύματα τα οποία δεν μπορούσε να κάνει κατά τη διάρκεια των «χιλίων χρόνων» χάριτος στην Εκκλησία του Χριστού (Αποκ. 20:3), και για να συγκεντρώσει στον καταχθόνιο θερισμό τους τις ψυχές αυτών που «δεν δέχθηκαν να αγαπήσουν την αλήθεια» (Β’ Θεσ. 2:10). Μπορούμε να πούμε ότι ο καιρός του αντιχρίστου είναι κοντά από το ίδιο το γεγονός ότι η σατανική συγκομιδή θερίζεται τώρα όχι μόνο ανάμεσα στους ειδωλολατρικούς λαούς, που δεν έχουν ακούσει για το Χριστό, αλλά ακόμα περισσότερο ανάμεσα σε «Χριστιανούς» που έχουν χάσει την ουσία του Χριστιανισμού. Είναι στην πραγματική φύση του αντιχρίστου να παρουσιάζει το βασίλειο του διαβόλου σαν να ήταν του Χριστού. Η σημερινή «χαρισματική» κίνηση και ο «χριστιανικός διαλογισμός», και η «νέα θρησκευτική συνειδητότητα» της οποίας είναι μέρη, είναι πρόδρομοι της θρησκείας του μέλλοντος, της θρησκείας της έσχατης ανθρωπότητας, της θρησκείας του αντιχρίστου, και η κύρια «πνευματική» λειτουργία τους είναι να κάνουν προσιτή στους Χριστιανούς τη δαιμονική μύηση τη μέχρι τώρα περιορισμένη στον ειδωλολατρικό κόσμο. Έστω ότι αυτά τα «θρησκευτικά πειράματα» έχουν συχνά αβέβαιη και διστακτική φύση, ότι υπάρχει σ’ αυτά τόσο ψυχρή αυταπάτη όσο και γνήσια δαιμονική τελετή μύησης· αναμφίβολα, ο καθένας που έχει «διαλογιστεί» με επιτυχία ή νομίζει ότι έχει λάβει το «βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος» δεν έχει πραγματικά μυηθεί στο βασίλειο του σατανά. Αλλά αυτός είναι ο σκοπός αυτών των «πειραμάτων» και αναμφίβολα οι τεχνικές μύησης θα γίνουν ακόμα πιο αποτελεσματικές καθώς η ανθρωπότητα προετοιμάζεται γι’ αυτές με τη στάση της παθητικότητας και του ανοίγματος στις νέες «θρησκευτικές εμπειρίες» που διδάσκεται δια συνεχούς επανάληψης από αυτές τις κινήσεις.Τι έχει φέρει την ανθρωπότητα – και μάλιστα τη «Χριστιανοσύνη» - σ’ αυτή την απελπιστική κατάσταση; Σίγουρα δεν είναι κάποια απροκάλυπτη λατρεία του διαβόλου, που πάντα είναι περιορισμένη σε λίγους ανθρώπους· μάλλον είναι κάτι πολύ λεπτότερο, και κάτι φοβερό και να το συλλογιστεί ένας Ορθόδοξος Χριστιανός: είναι η απώλεια της χάρης του Θεού, που ακολουθεί την απώλεια της ουσίας του Χριστιανισμού.

Στη Δύση είναι σίγουρο ότι η χάρη του Θεού έχει χαθεί εδώ και πολλούς αιώνες. Οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες δεν έχουν γευθεί πλήρως τη χάρη του Θεού, κι έτσι δεν είναι εκπληκτικό που δεν μπορούν να διακρίνουν τη δαιμονική απομίμησή της. Όμως αλλοίμονο! Η επιτυχία της κίβδηλης πνευματικότητας ακόμα και ανάμεσα σε Ορθοδόξους Χριστιανούς σήμερα, αποκαλύπτει πόσο έχουν χάσει κι αυτού την ουσία του Χριστιανισμού, κι έτσι δεν μπορούν πια να διακρίνουν μεταξύ αληθινού Χριστιανισμού και ψευτοχριστιανισμού. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θεωρούσαν για πολύ καιρό ως δεδομένο τον πολύτιμο θησαυρό της πίστης τους, και παραμέλησαν να θέσουν σε χρήση το ατόφιο χρυσάφι των διδασκαλιών της. Πόσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουν καν την ύπαρξη των βασικών κειμένων της Ορθόδοξης πνευματικής ζωής, τα οποία διδάσκουν επακριβώς πως να διακρίνουμε μεταξύ γνήσιας και κίβδηλης πνευματικότητας, κειμένων που δίνουν τη ζωή και τη διδασκαλία αγίων ανδρών και γυναικών που έφθασαν σε μεγάλα μέτρα της χάρης του Θεού σ’ αυτή τη ζωή;

MY POINT OF VIEW