Η Τουρκία, μία άλλη χώρα

• Ο Ερντογάν δίνει την πολιτική μάχη της ζωής του, ενώ η κοινωνία βράζει και οι αλλαγές μπορεί να είναι απρόβλεπτες
• Η μεγάλη δημοκρατική συμμαχία που στήριξε τον Ερντογάν στις μάχες του με το στρατοκρατικό κεμαλικό κατεστημένο μέχρι το 2011 διαλύθηκε οριστικά στο πάρκο Γκεζί της Πόλης

Του Παύλου Τσίμα

«Τι είδους χώρα είναι αυτή όπου μία απόρρητη σύσκεψη, κατά την οποία ο υπουργός Εξωτερικών και ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών συζητούν το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης σε γειτονική χώρα, μαγνητοφωνείται και κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο;» αναρωτιόταν ένας σχολιαστής σε μεγάλη τουρκική εφημερίδα προχθές.

«Τι είδους χώρα είναι αυτή όπου με απόφαση του πρωθυπουργού κλείνει το twitter κι έπειτα μπλοκάρεται η πρόσβαση στο You Tube;

Πώς επέτρεψε στον εαυτό της η Τουρκία να μπει στην ίδια κατηγορία με το Ιράν, το Πακιστάν και την Κίνα, όπου το You Tube είναι επίσης κομμένο;», διαμαρτυρόταν άλλος τούρκος δημοσιογράφος.

«Πόσο τρομοκρατημένος πρέπει να είναι ο Ερντογάν για να αντιδρά με τέτοιο σπασμωδικό τρόπο;»

Κι ένας τρίτος αναρωτιόταν μήπως η διαρροή της συζήτησης για επέμβαση στη Συρία ήταν ένα στρατήγημα του Ερντογάν, ώστε να μετατρέψει τις διαρροές στο Διαδίκτυο υποθέσεων διαφθοράς και ροζ σκανδάλων σε θέμα εθνικής ασφάλειας για να εξουδετερώσει τον αντίκτυπό τους και να δικαιολογήσει τις απαγορεύσεις αναμετάδοσής τους, ακόμη και με ακραία μέσα.

Η Τουρκία έχει παρασυρθεί σε έναν ανεμοστρόβιλο θεωριών συνωμοσίας. Στα τουρκικά μίντια αφηγούνται ιστορίες φρίκης με πιέσεις, οικονομικούς εκβιασμούς, εξοντωτικά πρόστιμα και φυσική βία εκ μέρους της κυβέρνησης για την κατάπνιξη της κριτικής και την απόλυση ενοχλητικών φωνών από τις εφημερίδες. Οι άνθρωποι γύρω από τον τούρκο πρωθυπουργό αφηγούνται μία θεωρία, σύμφωνα με την οποία η Ουάσινγκτον έχει βάλει, από τις ημέρες της Αραβικής Άνοιξης και κυρίως μετά τις εξελίξεις στην Αίγυπτο και τη Συρία, τον Ερντογάν στη μαύρη λίστα και οι μυστικές τους υπηρεσίες ενορχηστρώνουν μία εκστρατεία δυσφήμισης και φθοράς του, με τη βοήθεια και των ανθρώπων μίας θρησκευτικής οργάνωσης, της Χιζμέτ, με τεράστια οικονομική και πολιτική δύναμη και διείσδυση σε ευαίσθητες κρατικές υπηρεσίες, ο ηγέτης της οποίας Φετουλάχ Γκιουλέν ζει αυτοεξόριστος στην Πενσιλβάνια. Και στους κουρδικούς κύκλους λένε πως όλα αυτά γίνονται για να ματαιωθεί η εφαρμογή της μυστικής συμφωνίας που ο Ερντογάν είχε κλείσει, μέσω του αρχηγού της ΜΙΤ, με τον φυλακισμένο Οτζαλάν για μία οριστική ειρήνευση στο κουρδικό μέτωπο.

Τυλιγμένη στο κουβάρι αυτό, η Τουρκία ετοιμάζεται να ψηφίσει αύριο για τις δημοτικές εκλογές που εξελίχθηκαν σε μάχη ζωής και θανάτου. Οι εκλογές θα είναι σίγουρα ένα σημείο στροφής για την χώρα. Αν το κυβερνών κόμμα συγκεντρώσει ποσοστά πάνω από 40%, ο Ερντογάν θα έχει θριαμβεύσει και τα χέρια του θα είναι ελεύθερα για να συντρίψει τους αντιπάλους του και να διαμορφώσει το επόμενο κεφάλαιο της 12ετούς ήδη κυριαρχίας του. Αν πέσει κάτω από 35%, τότε η εσωκομματική θύελλα θα ξεσπάσει και ο Ερντογάν θα υποχρεωθεί ίσως να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές ή σε άλλου τύπου κινήσεις για να αντιμετωπίσει την πίεση.

Ο Ερντογάν δίνει την πολιτική μάχη της ζωής του. Περιοδεύει εδώ και εβδομάδες σε όλη τη χώρα, μιλά σε δύο και τρεις συγκεντρώσεις την ημέρα, μοιάζει πιο μαχητικός και από το 2007, όταν το κεμαλικό κατεστημένο απειλούσε να θέσει εκτός νόμου το κόμμα του.

Οι αντίπαλοί του ομολογούν ότι εναλλακτική πολιτική λύση δύσκολα βρίσκεται στη σημερινή πολιτική σκηνή. Και ο πρόεδρος Γκιούλ, διακριτική αποστασιοποιημένος από τον πρωθυπουργό, προβάλλει τον εαυτό του, διακριτικά επίσης, ως υποψήφιο να καλύψει το κενό.

Το βέβαιο είναι πως ό,τι αποτέλεσμα και αν έχουν οι αυριανές εκλογές, ό,τι κι αν γίνει μετά, η Τουρκία είναι ήδη μία άλλη χώρα. Το οικονομικό θαύμα με το οποίο ο Ερντογάν συνέδεσε την θητεία του, βγάζοντας τη χώρα από την κρίση και την επιτροπεία του ΔΝΤ, με αύξηση 45% του κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε πραγματικές τιμές μέσα σε μία δεκαετία, φαίνεται να ανακόπτεται. Και η μεγάλη δημοκρατική συμμαχία που στήριξε τον Ερντογάν στις μάχες του με το στρατοκρατικό, κεμαλικό κατεστημένο μέχρι το 2011 διαλύθηκε οριστικά στο πάρκο Γκεζί της Πόλης.

Έχουμε, νομίζω, κάθε λόγο να ανησυχούμε γι αυτό.

Πηγή εφημ. «Τα Νέα»

Ας Μιλήσουμε Επιτέλους