Συνέχεια από Τρίτη, 18 Μαρτίου 2014
Για όλους τους λόγους που εκθέσαμε ήδη λοιπόν, η αθανασία των αγγέλων δεν διοχετεύεται στον χρόνο, δεν πέρασε σαν να μην υπάρχει πιά, δεν είναι μελλοντική σαν να μην υπήρξε ακόμη, αλλά παρ’ όλα αυτά οι κινήσεις τους, οι οποίες κατευθύνονται από το μέλλον προς το παρελθόν, και χάρι στις οποίες ξετυλίγονται οι χρόνοι, δεν μπορούν να είναι συναιώνιες με τον Θεό δημιουργό, διότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε στην περίπτωσή του για μια κίνηση κατά την οποία υπήρξε αυτό και δεν είναι πλέον ή θα είναι αυτό που δεν είναι ακόμη. [Να λοιπόν και η πηγή της αγαπητής μας εσχατολογίας. Η αγγελολογία. Λόγω του ότι είναι αιώνιοι αλλά δεν είναι συναιώνιοι με τον Θεό, άρα δεν μπορούν να έχουν μέλλον αλλά πρέπει να έχουν κίνηση, η οποία ονομάζεται χρόνος, η κίνηση την οποία προκαλούν, οι Χρόνοι δηλαδή, σαν ένα είδος αναβάσεως και επιστροφής στο μέλλον, κινείται από το παρελθόν στο μέλλον. Μεταφέρεται λοιπόν όλο το νεοπλατωνικό οπλοστάσιο στην Εκκλησία και η μεταστροφή της Δύσεως, γνωστή και σαν Στροφή σήμερα, είναι η Επιστροφή, ή η συγκέντρωση του κατακερματισμένου νοός, πίσω στην ψυχή, που είναι η μάννα τους, δια της κλήσεως στην ενότητα. Μεταφέροντας μαζί τους ταυτοχρόνως και την εμπειρία τους, την νόηση, το σημερινό νόημα. Ο Δημιουργός του Αυγουστίνου δεν είναι ο Δημιουργός της ύλης πλέον, αλλά ο δημιουργός του Χρόνου και η προΰπαρξη της ύλης, στην αρχαία δημιουργία, μεταφέρεται σαν προορισμός των σεσωσμένων. Σαν άνθρωποι- άγγελοι που στοχεύουν στην σωτηρία των αμαρτωλών, αυτών που δεν έχουν προορισμό, δηλαδή ψυχή. Η αρχαία δυτική θεολογία μιλούσε για την μεταστροφή του Αυγουστίνου, η σύγχρονη Φιλοσοφία για την Στροφή του Χάιντεγκερ. Εδώ δημιούργησε για λίγο κάποιο θόρυβο η στροφή του Ράμφου. Η μετάνοια, το θεμέλιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, διεσώθη μέχρι σήμερα, με θαυμαστό τρόπο, αλλά χάνεται στις μέρες μας ξανά με θαυμαστό τρόπο. Σήμερα η μεταστροφή, στην Ελληνική Ορθοδοξία, υπάρχει ήδη σαν “την στρίβουμε σαν Κύριοι” πριν είναι αργά, από την Εκκλησία.. Σαν οπαδοί του παλαιού ή σαν αποτειχισμένοι. Σαν την λιποταξία των στρατιωτών.]
ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: XII,16, 17.
ΠΕΡΙ ΧΡΟΝΟΥ
Υπήρξε πάντοτε ο Θεός Κύριος;
Για όλους τους λόγους που εκθέσαμε ήδη λοιπόν, η αθανασία των αγγέλων δεν διοχετεύεται στον χρόνο, δεν πέρασε σαν να μην υπάρχει πιά, δεν είναι μελλοντική σαν να μην υπήρξε ακόμη, αλλά παρ’ όλα αυτά οι κινήσεις τους, οι οποίες κατευθύνονται από το μέλλον προς το παρελθόν, και χάρι στις οποίες ξετυλίγονται οι χρόνοι, δεν μπορούν να είναι συναιώνιες με τον Θεό δημιουργό, διότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε στην περίπτωσή του για μια κίνηση κατά την οποία υπήρξε αυτό και δεν είναι πλέον ή θα είναι αυτό που δεν είναι ακόμη. [Να λοιπόν και η πηγή της αγαπητής μας εσχατολογίας. Η αγγελολογία. Λόγω του ότι είναι αιώνιοι αλλά δεν είναι συναιώνιοι με τον Θεό, άρα δεν μπορούν να έχουν μέλλον αλλά πρέπει να έχουν κίνηση, η οποία ονομάζεται χρόνος, η κίνηση την οποία προκαλούν, οι Χρόνοι δηλαδή, σαν ένα είδος αναβάσεως και επιστροφής στο μέλλον, κινείται από το παρελθόν στο μέλλον. Μεταφέρεται λοιπόν όλο το νεοπλατωνικό οπλοστάσιο στην Εκκλησία και η μεταστροφή της Δύσεως, γνωστή και σαν Στροφή σήμερα, είναι η Επιστροφή, ή η συγκέντρωση του κατακερματισμένου νοός, πίσω στην ψυχή, που είναι η μάννα τους, δια της κλήσεως στην ενότητα. Μεταφέροντας μαζί τους ταυτοχρόνως και την εμπειρία τους, την νόηση, το σημερινό νόημα. Ο Δημιουργός του Αυγουστίνου δεν είναι ο Δημιουργός της ύλης πλέον, αλλά ο δημιουργός του Χρόνου και η προΰπαρξη της ύλης, στην αρχαία δημιουργία, μεταφέρεται σαν προορισμός των σεσωσμένων. Σαν άνθρωποι- άγγελοι που στοχεύουν στην σωτηρία των αμαρτωλών, αυτών που δεν έχουν προορισμό, δηλαδή ψυχή. Η αρχαία δυτική θεολογία μιλούσε για την μεταστροφή του Αυγουστίνου, η σύγχρονη Φιλοσοφία για την Στροφή του Χάιντεγκερ. Εδώ δημιούργησε για λίγο κάποιο θόρυβο η στροφή του Ράμφου. Η μετάνοια, το θεμέλιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, διεσώθη μέχρι σήμερα, με θαυμαστό τρόπο, αλλά χάνεται στις μέρες μας ξανά με θαυμαστό τρόπο. Σήμερα η μεταστροφή, στην Ελληνική Ορθοδοξία, υπάρχει ήδη σαν “την στρίβουμε σαν Κύριοι” πριν είναι αργά, από την Εκκλησία.. Σαν οπαδοί του παλαιού ή σαν αποτειχισμένοι. Σαν την λιποταξία των στρατιωτών.]
3. Γι’ αυτούς όλους τους λόγους, εάν ο Θεός υπήρξε πάντοτε Κύριος, είχε πάντοτε ένα δημιούργημα υποταγμένο στην κυριότητά του, στην εξουσία του. Ένα πλάσμα που δεν γεννήθηκε από αυτόν, αλλά το οποίο Αυτός δημιούργησε από το μηδέν και το οποίο δεν είναι συναιώνιο μαζί Του. Αυτός υπήρχε οπωσδήποτε πριν από αυτό, παρότι δεν υπήρξε ποτέ ένας χρόνος που υπήρχε πριν από αυτό το δημιούργημα. Αυτός προηγείται του δημιουργήματός του, όχι λόγω μιας αποστάσεως που περνά, αλλά λόγω της σταθερότητος, της μονιμότητος, της αιωνιότητός του.
Εξομολογήσεις, βιβλίο ενδέκατο, 13, 15, 16.
Αυτός που πετάει και χάνεται στις εικόνες του παρελθόντος, αυτός που αναρωτιέται πώς εσύ, ο Θεός ο παντοδύναμος, ο παντοκράτωρ και παντοκτίστης, εσύ, ο δημιουργός του ουρανού και της γης, βρισκόσουν εν απραξία αιώνες αμέτρητους πριν αρχίσεις το τεράστιο έργο σου, ας ξυπνήσει επιτέλους και ας καταλάβει την αυταπάτη του: [ο Θεός προετοιμαζόταν για το έργο του, ήταν ο προορισμός του, ο σκοπός του, το νόημά του, κατ’ εικόνα του πνευματικού ανθρώπου, περίμενε να μεγαλώσει ο Υιός του.] πώς θα μπορούσε να έχει περάσει έστω και ένας αιώνας, αν δεν τον δημιουργούσες εσύ; ο δημιουργός; Ο κυβερνήτης όλων των αιώνων; Πώς θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει χρόνοι, χωρίς να τους έχεις φτιάξει εσύ; Πώς θα μπορούσαν να περάσουν, αν δεν είχαν υπάρξει; [‘Οπως βλέπουμε, όλα όσα υπάρχουν παρά τω Θεώ, ή του Θεού ένεκεν, στα οποία έχουμε πρόσβαση, τα θεωρεί την Ουσία του Θεού].
Όλοι οι χρόνοι είναι έργο σου. Γιατί λένε λοιπόν ότι δεν έκανες τίποτε «πριν» φτιάξεις τον ουρανό και τη γη; Αφού μιλούν για ένα πριν, άρα εννοούν ότι τότε υπήρχε χρόνος. Πώς λοιπόν δεν έκανες τίποτε; Έφτιαξες τον Χρόνο. Αν δεν τον έφτιαχνες, πώς θα μιλούσαν γι’ αυτό το «πριν»;
Αν πάλι πριν από τον ουρανό και την γη δεν υπήρχε χρόνος, γιατί ρωτάνε τί έκανες «τότε»; Δεν θα μπορούσε να υπάρχει τότε, χωρίς να υπάρχει χρόνος. [Δεν λαμβάνονται δυστυχώς σοβαρά υπ’ όψιν οι περιορισμοί της γλώσσας μας. Δυστυχώς η αλήθεια του Ευαγγελίου χώρεσε μόνο στην γλώσσα των Ελλήνων φιλοσόφων. Στην λατινική ήδη η αλήθεια χάθηκε. Στις σημερινές γλώσσες, ακόμη και στην Νεοελληνική, χάνεται και το νόημα].
16. Προηγείσαι των χρόνων, αλλά όχι χρονικά. Γι’ αυτό είσαι προπάντων των αιώνων. Είσαι πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, και προχωρείς και πέρα από το μέλλον, από το ύψος της παρούσας αιωνιότητάς σου, γιατί και το μέλλον έρχεται για να γίνει παρελθόν. «Συ δε αυτός εἶ, και τα έτη σου ουκ εκλείψουσιν». (Ψαλμοί, 101, 28). Τα έτη σου ούτε έρχονται ούτε φεύγουν, ενώ τα δικά μας έρχονται και φεύγουν, για να φύγουν όλα. Τα έτη σου είναι εν στάσει όλα μαζί, γιατί στέκουν στην ίδια θέση. Δεν έρχονται, ούτε παρέρχονται, επειδή δεν είναι διαδοχικά. Τα δικά μας θα σταθούν όλα μαζί μόνο όταν θα έχουν όλα φύγει. Τα έτη σου, μία ημέρα. Και η ημέρα σου δεν είναι οποιαδήποτε καθημερινή, αλλά ένα σήμερα που δεν παραχωρεί την θέση του σ’ ένα αύριο, ούτε και διαδέχεται ένα χθες. Το δικό σου σήμερα είναι η αιωνιότητα. Γι’ αυτό γέννησες έναν συναιώνιό σου και του είπες: «Εγώ σήμερα γεγέννηκά σε» (Ψαλμοί 2, 7). [Εδώ βασίζεται ο Ζηζιούλας για να πει τον υβριστικό του λόγο, ότι ο Χριστός είναι δεύτερος Θεός. ‘Ότι επίσης ο Χρόνος θα υπάρχει και στην Βασιλεία, χωρίς το πεπερασμένο. Ταυτίζει την Ουσία με τα του Θεού ένεκεν, όπως και τις αρετές με τα μετέχοντα αυτών. Η «Θεολογία» του είναι προ-Εκκλησιαστική. Ταιριάζει στους Εβραίους και στους Μωαμεθανούς]. Εσύ έφτιαξες όλους τους χρόνους και υπάρχεις προ χρόνων αιωνίων, και δεν μπορούμε να μιλάμε για χρόνους χωρίς να υπάρχει Χρόνος. [Ο Αυγουστίνος παίζει με το Ένα, τον Χρόνο και τους Χρόνους, τα πολλά, της αρχαίας φιλοσοφίας. Πώς όμως από το ένα γεννιούνται τα πολλά; Δεν απαντά! Ούτε σήμερα το γνωρίζουν οι θεολόγοι. Μιλούν για ενότητα των πολλών, χωρίς να γνωρίζουν γιατί τα πολλά! Μία λύση, υλιστική και εικονιστική, που βρήκε ο κληρικαλισμός είναι ότι τα πολλά είναι το ‘Ένα, όπως ο Επίσκοπος στο σύστημα του Ζηζιούλα ή στο παραλήρημα του Τρικαμηνά. Απορρίπτοντας της διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου, ότι το ίδιο πνεύμα δίνει τα πολλά και διαφορετικά χαρίσματα, για την Οικοδομή της Εκκλησίας, διότι κατά την σύγχρονη αίρεση, δεν παραλαμβάνουμε μόνο την πίστη, το θεμέλιο της Εκκλησίας, τον Κύριο, αλλά ολόκληρο το οικοδόμημα έτοιμο, και το ταυτίζουμε με την ιεραρχία και την κεφαλή της τον Πάπα. Σήμερα η χριστιανική ζωή είναι ένα καπέλλο, που μας το φορούν έτοιμο οι ανίκανοι να ζήσουν ελεύθεροι].
Δεν θα ήθελα όμως να έχω γίνει σαν ένας που δηλώνει αυτό που δεν γνωρίζει, αντί να διδάσκει αυτό που γνωρίζει, εάν απαντώ μ’ αυτόν τον τρόπο σε όσους με ερωτούν, πώς είναι δυνατόν ο Θεός να υπήρξε πάντοτε δημιουργός και πάντοτε Κύριος, εάν δεν υπήρξε ποτέ ένα δημιούργημα υποταγμένο σ’ αυτόν, ή με ποιόν τρόπο αυτό το δημιούργημα εδημιουργήθη και δεν είναι όμως συναιώνιο του δημιουργού, εάν είναι αλήθεια πως υπήρξε πάντοτε;
Συνεχίζεται
Aμέθυστος.
Aμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου