Τι είναι άραγε αυτό που θα μας αφυπνίσει;

Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας 

Αυτή είναι η αποτρόπαια εμβληματική εικόνα μιας σχεδόν ολόκληρης ίσως κοινωνίας. 
Ένα πραγματικό βύθιον άγος, ακριβώς στον αντίποδα εκείνης της εκούσιας θυσίας του Κωνσταντίνου Κατσίφα. 

Εικόνα αντάξια ενός άθλιου παρακράτους που υποδύεται το κράτος. 
Που θωπεύει προκλητικά όσους την καίνε, ενώ εξουθενώνει ως φασίστες όσους την αγαπούν, εκσφενδονίζει χημικά σε όσους τη σηκώνουν, βεβηλώνει χυδαία τη μνήμη του ήρωα που μόλις προχτές έδωσε τη ζωή του γι’ αυτήν. 

Εικόνα αντάξια ενός ελεεινού μηδενιστικού συρφετού πλεγματικών μισελλήνων που παριστάνει ξετσίπωτα την κυβέρνηση. 

Αντάξια μιας στρατιάς ψυχανώμαλων φασιστοειδών με…αντιεξουσιαστικό ιδεασμό, που φόρεσαν κουκούλες και τάχθηκαν ν’ αφοδεύουν νυχθημερόν πάνω σε ιερά και όσια αιώνων. 
Αντάξια της στυγνής τρομοκρατίας που ασκούν ανενόχλητα όλα αυτά τα σιχαμερά τάγματα εφόδου, βγαλμένα από τα πιο μαύρα υπόγεια της Ιστορίας. 

Αντάξια και μιας Δικαιοσύνης, που βρίσκεται σε επιθανάτιο ρόγχο, μιας Αστυνομίας, που απλά έχει πάψει να υφίσταται, καθώς και κάθε άλλου ατιμασμένου πια θεσμού που πνέει τα λοίσθια μέσα στην καταθλιπτική ντροπή της γύρω αλητείας και ασυδοσίας. 

Αντάξια όμως και μιας ολόκληρης χώρας, που απέμεινε σιωπηλή να τα ανέχεται όλα αυτά, δειλή, ευνουχισμένη και υποταγμένη (ενώ ακόμη κι αν υπάρχουν κάποιες αντιδράσεις, είναι ελάχιστες, σπασμωδικές και πάντα προς τη λάθος κατεύθυνση, πάντοτε ξοδεύοντας ελπίδες πάνω σε όλο και νέα σκύβαλα και ειδωλόθυτα, πάντοτε οδηγώντας προς ακόμη πιο απόκρημνα μονοπάτια). 
Χανόμαστε ως λαός μέσα στον βούρκο, όχι απλώς ανήμποροι να ξυπνήσουμε, αλλά - ακόμη χειρότερα - αρνούμενοι πεισματικά να το πράξουμε. 
Σαν να ζεις τις Τελευταίες Ημέρες της Πομπηίας, να έχεις καθημερινά στα χείλη σου την πρόγευση της ολικής καταστροφής, αλλά ακόμη και οι μαύροι καπνοί του ηφαιστείου, που συνεχώς πυκνώνουν, να μην είναι ικανοί να σε συνεφέρουν. 

Τι είναι άραγε αυτό που θα μας αφυπνίσει; 
Πόσο επώδυνο θα είναι και τρομακτικό εν τέλει;

kostasxan